Δημιουργική Αϋπνία

Τις τελευταίες μέρες , με ταλαιπωρούν οι αϋπνίες μου , η βροχή που από χθες το βράδυ δεν λέει να σταματήσει να σαπίζει τα πάντα, αλλά είναι τόσο όμορφες αυτές οι ώρες της αγρύπνιας μου , γιατί τόσο καιρό κοιμόμουνα τον ύπνο του δικαίου και ήρθε η ώρα να ξυπνήσω … Άνοιξα τα μάτια μου για τα καλά και τώρα πια δε λέω να τα κλείσω με τίποτα …Επιτέλους είδα φως σε μερικά μυαλά και μπήκα !
Ατελείωτες ώρες δημιουργικής αϋπνίας , μαζί με ανθρώπους που με έφεραν σε πολλαπλούς και απανωτούς πνευματικούς οργασμούς , πόσο στεναχωριέμαι που τους είχα δίπλα μου και άργησα τόσο πολύ να τους ανακαλύψω..
Δεν το κρύβω ότι έχω φτάσει στα πρόθυρα υπερκόπωσης , αφού κοντά μια βδομάδα τώρα κοιμάμαι το πολύ 3 με 4 ώρες το εικοσιτετράωρο , κι όμως δεν θα άλλαζα με τίποτα την τρεχάλα με το παγωτό στο χέρι μέσα στην βροχή , τις μπύρες και το παρεάκι στου Αντρέα , το αγκάλιασμα της Τάνιας , το αληθινό ευχαριστώ της Χριστίνας , ούτε τον δωδεκάωρο διάλογο με τον Γείτων (είναι αυτό που λένε με μερικούς έχεις πρόβλημα επικοινωνίας και δεν ξέρεις τι να πεις και με άλλους , όσα και να πεις δεν θα είναι ποτέ αρκετά !)…
Τις τελευταίες μέρες , άρχισα να νιώθω ότι ξαναζώ , άρχισε να επιστρέφει το χρώμα στα πράγματα γύρω μου, άρχισα να γίνομαι πάλι , η καλή , παλιά Σοφία , να ανοίγομαι ! Σε λίγες μέρες θα ανηφορίσω με ένα Σομπρέρο για Θεσσαλονίκη , θα κάτσω κοντά στις δύο βδομάδες , και έχουμε κάνει τα κουμάντα μας με τον Γείτων , να κάνουνε μια μικρή συνάντηση , όση πιστή προσέλθετε , (θα γράψω σχετικά με το θέμα πιο αναλυτικά εκείνες τις μέρες).
Γιώργο , τσίφτη μου , μην παραπονιέσαι , τέλη Οκτώβρη , θα φροντίσω να έρθω στην Αθήνα κανένα τετραήμερο , δεν θέλω να έρθω τώρα αν κι έχω χρόνο , θέλω να χαθώ στην πόλη που ξέρω πως σίγουρα θα με κάνει όχι απλά να χαμογελάω δυνατά , αλλά θα μου φέρει πίσω τα πιο ζωηρά χρώματα που μου κλέψανε !
Αυτοπροσκαλούμαι λοιπόν , και σε μια ενδεχόμενη συνάντηση με μπλόγκερς στην Αθήνα , δεν έχω ξαναζήσει παρόμοια εμπειρία και θα ήθελα να δω , πως μπορεί να συνυπάρξει στο ίδιο τραπέζι , ένα κράμα ανθρώπων , από 18 μέχρι φεύγα , που να είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, κι όμως να έχουνε τόσα πολλά να πούνε!
Εγώ σας αποχαιρετώ κάπου εδώ , ακούγοντας Tom Waits και «I Hope That I Don't Fall In Love With You»
Well I hope that I don't fall in love with you'Cause falling in love just makes me blue,Well the music plays and you display your heart for me to see,I had a beer and now I hear you calling out for meAnd I hope that I don't fall in love with you.Well the room is crowded, people everywhereAnd I wonder, should I offer you a chair?Well if you sit down with this old clown, take that frown and break it,Before the evening's gone away, I think that we could make it,And I hope that I don't fall in love with you.Well the night does funny things inside a manThese old tom-cat feelings you don't understand,Well I turn around to look at you, you light a cigarette,I wish I had the guts to bum one, but we've never met,And I hope that I don't fall in love with you.I can see that you are lonesome just like me, and it being late,You'd like some some company,Well I turn around to look at you, and you look back at me,The guy you're with has up and split, the chair next to you's free,And I hope that you don't fall in love with me.Now it's closing time, the music's fading outLast call for drinks, I'll have another stout.Well I turn around to look at you, you're nowhere to be found,I search the place for your lost face, guess I'll have another roundAnd I think that I just fell in love with you.

Που οδηγεί αυτή η σκάλα ;

Γεννήθηκα ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του 80, τότε που οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν:Μήπως είμαι fashion victim;Τότε που άρχισε να ακούγεται συχνά το:Ποια είναι αυτός;και άλλες τόσες φράσεις…

Μια δεκαετία που δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτή αλλά επειδή ήμουν η μικρότερη σε ένα ολόκληρο σόι,είχα τόσους συγγενείς αλλά μετέπειτα και φίλους να μου την περιγράφουν κάπως έτσι...

Let’s go Brazilian –Α.Ε.Λ Forever- Τις Κυριακές τρώω στης μητέρας μου –Είμαι χάλια έχεις τίποτα να μου δώσεις –Ο Άγιος Βασίλης είναι αλήθεια –Let’s go camp –Σκληρός δίσκος –Βρήκα σε ευκαιρία όλα τα παλιά των Boney_M-Είναι trans –Κόκα,κρακ,αίμα, μάσκα οξυγόνου,σύριγγα,σκληρό νόμισμα-Παίζει στο χρηματιστήριο για να ξεχάσει-Είμαι παραγωγός ραδιοφώνου-Είμαι ντι-τζει –Είμαι σταρ- Θα μείνω μέσα-Φεύγω για Αφρική θέλεις τίποτα;-Χτες το βράδυ είδα ένα U.F.O- Ο Bob Dylan έχει φάρμα-Το έχετε και σε μαύρο;- Ξέβαψε το ρίμελ .Τσούζει το μάτι μου,γαμώτο!-Κλαίω.Φταίει ο εξαερισμός ή εκείνο το τηλεφώνημα;-Μα καλά αλήθεια ζει μέσα σε ένα θάλαμο οξυγόνου;

Εγώ αρχίζω να θυμάμαι κάπου εκεί κοντά στο θάνατο του Σιδηρόπουλου και μετά,τότε που ανοίγουν ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα ιδιωτικά κανάλια το ένα μετά το άλλο.Θυμάμαι τη θεία μου να με έχει αγκαλιά και να βλέπουμε στην τηλεόραση τον Ρουβά να τραγουδάει «1992 μαζί κι αυτό το χρόνο μαζί εμείς οι δυο»,θυμάμαι τον Τράγκα να κάνει τις εκπομπές του χωρίς αναισθητικό όντως,την Κανέλη να λέει ειδήσεις,τον Τριανταφυλλόπουλο να κάνει την Ζούγκλα και τον Κούγια να βγαίνει από τότε στα κανάλια.Tην υπόθεση με την Παναγωπούλου,τον Σπύρο Παπαδόπουλο με την Κουλιανού να κάνουν το Fantastico,to Ciao ANT1 με τον Μαρίνο,την Κορομηλά με το ΜΠΡΑΒΟ και τους μάγους της…

Αλήθεια αν κάτσω και απορυθμίσω όλα αυτά που θυμάμαι θα με πάρει το βράδυ μιας και είναι ξημέρωμα …Μεγάλωσα απότομα,μέχρι τα εννιά μου άκουγα όπως όλα τα παιδία της ηλικίας μου Ρουβά και θαύμαζα την Αλίκη Βουγιουκλάκη,από τα δέκα μου και μετά όμως,άρχισα να συμπεριφέρομαι αρκετά απροσάρμοστα για την ηλικία μου.

Άκουγα Σιδηρόπουλο,Άσιμο,χόρευα μόνο με το ντισκό τσουτσούνι στα παιδικά πάρτυ!!! Άκουγα,Μωρά στη Φωτιά,Ξύλινα Σπαθιά,Τρύπες,έβλεπα φανατικά Comfuzio στην ΕΡΤ3 και στα έντεκα μου έσβηνα τα κεράκια τραγουδώντας δεν θέλουμε θλιμμένους στην γιορτή μας!

Τελικά πολλοί παράγωντες με επηρέασαν,σε όλη την πορεία της ζωής μου για να γίνω αυτό που έγινα,καλό ή κακό δεν έχει σημασία.

Από τη μια πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς μου, ο αδερφός μου ο Δημήτρης,η κατά οχτώ χρόνια μεγαλύτερη ξαδέλφη μου,το Comfuzio,που αντί να βλέπω στην τηλεόραση τον Λυκούργο με την Καρολίνα στο Disney club,έβλεπα,τον Παραρά και τον Κανάκη,κι αντί να διαβάζω «Κατερίνα», διάβαζα «Βαβέλ»…

Δεν ξέρω τι φταίει,ίσως το γέρικο περιβάλλον που είχα τριγύρω μου,ίσως το ότι και βιολογικά,ωρίμασα γρήγορα αφού πριν καν κλείσω τα έντεκα,έπρεπε να μάθω για τις σερβιέτες και τα σουτιέν,αυτό είναι που λέμε ανάπτυξη.

Με επηρέασε και ο δάσκαλος που είχα στην πέμπτη και έκτη δημοτικού,να είναι καλά ο κύριος Μπίλης όπου κι αν βρίσκεται.Φανατικός γαύρος,αντί να μας μαθαίνει γράμματα, έφερνε το «Φως»,κάθε μέρα και ήμασταν όλοι στην τάξη ενημερωμένοι για τα μπασκετικά και ποδοσφαιρικά θέματα.Ακόμα θυμάμαι τις απειλές του,όταν ερχότανε πάνω σε μένα και σε αλλά δυο παιδιά το Θανάση που ήταν Παναθηναϊκός όπως κι εγώ και στον Ηλία που ήταν ΠΑΟΚ,πως αν δεν αλλάζαμε ομάδα,δεν θα μας έβαζε 10 όπως σε όλα τα άλλα παιδιά, οι απειλές του δεν έπιασαν,αλλά και εμείς δεν χάσαμε τα δεκάρια του..

Θυμάμαι ακόμα τα παρατράγουδα του ΠΑΟΚ με τον Βουλινό και το 1-0 του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ!Τότε είναι που άρχισα να ακούω και reggae. Πέθανε ο Παραράς και είναι κάτι,που τολμώ να πω,πως δεν το ξεπέρασα ποτέ,ήθελα με κάποιον τρόπο να τον θυμάμαι συνέχεια,η αφορμή που άρχισα να ακούω reggae λοιπόν,ήταν ο θάνατος του Αντώνη,αυτός με μύησε στην reggae …

Το Comfuzio είναι η μοναδική ελληνική εκπομπή που δεν έχασα ούτε ένα επεισόδιο της, και τις έγραφα όλες στο βίντεο,όταν πια τις είχα δει όλες τις εκπομπές πάνω από τριακόσιες φορές την κάθε μια,παρατήρησα ότι ο Αντώνης είχε μια τρομερή αδυναμία σε κάποιον κύριο Bob Marley,δεν άργησα να τον ανακαλύψω…

Επίσης στα δεκατρία μου ένα πενθήμερο ταξίδι στην Θεσσαλονίκη,όπου σπούδαζε τότε η ξαδέλφη μου ήταν καταλυτικό,για το πώς θα άρχιζα να βλέπω τη ζωή από εκεί και πέρα, μια βραδιά στο «Άλλοθι» και μια στο «Bullshit» στα λαδάδικα,ήταν αρκετές για να με αλλάξουνε!Κάθε πράγμα στον καιρό του που λένε,πέρασα την εφηβεία μου,έτσι όπως αξίζει να την περάσει κανείς,με επανάσταση,φασαρίες και παντιέρες,αλλά ήδη στα δεκαέξι μου είχα σοβαρευτεί αρκετά,ώστε να μην δοκιμάσω κανένα από τα άπειρα ναρκωτικά,που περνούσαν καθημερινά μπροστά από τα μάτια μου,στο σχολείο αλλά και παντού,κούνια που τους κουνάει μερικούς,ότι αυτά δεν συμβαίνουν στην πόλη μας,αλλά σίγουρα σε κάποιον άλλο πλανήτη!

Στα μαθητικά μου χρόνια με επηρέασε επίσης,κι ο καθηγητής των θρησκευτικών που είχαμε ο κύριος Μπάρλος,ο οποίος από ότι θυμάμαι έχει γράψει ένα-δυο βιβλία θρησκευτικών από αυτά που διδάσκονται στα σχολεία, όπως και ο κύριος Ράπτης ο καθηγητής των Λατινικών στην κατεύθυνση,που είναι σαν να τον ακούω ακόμα και τώρα να μου λέει "οι καιροί ου μενετοί" Σοφία,πόσο δίκαιο είχε τελικά…

Με τα πολλά –πολλά,φτάσαμε στο σήμερα,που τολμώ να πω,πως έχει λιγότερα χρώματα από το χθες,η δεκαετία του ενενήντα φαντάζει στο μυαλό μου,η δεκαετία με τις περισσότερες αλλαγές,.Σήμερα πια,τα περισσότερα τριγύρω μου,μου φαίνονται,στάσιμα και επαναλαμβανόμενα,τι κι αν στην δικιά μου ζωή οι μεγάλες αλλαγές ήρθαν μετά το 2003.

Τώρα πως εγώ έφτασα να σπουδάζω δημοσιογραφία,ενώ όπως έχω πει και πολλές φορές στο παρελθόν,ότι ήμουνα πιτσιρίκι όταν φώναξα για πρώτη φορά το «Αλήτες,ρουφιάνοι,δημοσιογράφοι»,είναι ένα άλλο θέμα,ίσως να το επιδίωξα,ίσως και να έτυχε,γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο εκτός από αυτό,βέβαια τα όνειρα όταν πραγματοποιούνται πολλές φορές απομυθοποιούνται κιόλας,όπως ας πούμε με την εκπομπή στο ράδιο ή άλλα τόσα που ήθελα να κάνω και τελικά κάποια στιγμή τα κατάφερα …

Γενικά πάντως νιώθω τυχερή,που κατάφερα να γνωρίσω τόσο διαφορετικούς ανθρώπους στην πορεία της ζωής μου και να ζήσω τόσες ξεχωριστές εμπειρίες,ξέρω οι μεγαλύτεροι θα μου πείτε και που είσαι ακόμα...
Έχω τοσα πολλά ακόμα να απομυθοποιήσω,μα οι μύθοι στη ζωή δεν τελειώνουν ποτέ,οπότε δεν φοβάμαι.

Κλείνω με δυο λόγια του Μιχάλη Λεάνη,που ειπώθηκαν δια στόματος Μιχάλη Μούτα, κάποτε στην ελληνική τηλεόραση από την συχνότητα του Star channel ………

«Και τώρα ήρθε η ώρα για λίγο σουρεαλισμό του κώλου …Που οδηγεί αυτή η σκάλα;Μήπως σε ένα ταξίδι στην Καβάλα ;»

Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια

Μένω στον πέμπτο κι από πάνω μου ο ουρανός … Βγήκα έξω στη βεράντα με τις φόρμες να πάρω αέρα … Ο Ανδρέας από απέναντι έχει σβηστά τα φώτα ,μάλλον θα λείπει , καμιά φορά μου δίνει σιγουριά όταν βλέπω τα φώτα του ανοιχτά , γιατί ξέρω πως υπάρχει κάποιος απέναντι , που αν ουρλιάξω θα με ακούσει … Σήκωσα τα μάτια προς τα πάνω άπειρα αστέρια στον ουρανό , εκείνη η στιγμή ήταν μοναδική άρχισαν να κυλούν τα δάκρια στα μαγουλά μου , όχι από λύπη , ένιωθα πως γινόμουνα ένα με τον ουρανό , ότι δεν υπήρχε κανείς και τίποτα ανάμεσα μας …
Σήμερα αγαπημένο μου μπλοκάκι , ξύπνησα καλές έξι το απόγευμα , με έναν πονοκέφαλο που δεν λέει ακόμα και τώρα να φύγει … Ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι ήμουν παντού πιασμένη , αυτά παθαίνεις όταν φοράς ξώπλατο και κάθεσαι κοντά στον εξαερισμό …
Άνοιξα το κινητό και μου ήρθαν μηνύματα με καμιά δεκαριά κλήσεις ,το σταθερό έτσι κι αλλιώς το είχα βγάλει από την πρίζα , όλοι είχαν πάει για φαγητό για καφέ ,όλοι είχαν ξυπνήσει σίγουρα νωρίτερα από εμένα και με ψάχνανε από τη Θεσσαλονίκη κι από τη Λάρισα … Μόλις έβαλα το σταθερό στην πρίζα εκεί έγινε το έλα να δεις , και όχι τίποτα άλλο ήθελα να παραγγείλω γιατί με είχε κόψει η λόρδα και δεν με άφηναν , κάποια στιγμή τα κατάφερα…
Τα λαχταριστά μου μπιφτεκάκια κατέφθασαν την ίδια ώρα με τον Ανδρέα ,μετά αλλάξαμε πούλια στο τάβλι κι άλλαξε και η τύχη μου , μιας που αυτό το παιδί δεν μπορώ να το κερδίσω με τίποτα στο τάβλι , τουλάχιστον σήμερα , τελείωσε ο αγώνας με ισοπαλία ! Μετά με έσυρε μέχρι τα Goody’s της Πλατείας Καράγιωργα , να πάρω λίγο αέρα βρε παιδί μου , εκεί ήταν και οι γνωστοί Ινδιάνοι και έδιναν την παράσταση τους συγκεντρώνοντας πλήθος κόσμου τριγύρω τους , άρχισα να αναρωτιέμαι αν είναι οι ίδιοι που έχω πετύχει παντού, από την Ερμού στην Αθήνα , από την ταχυδρομείου στη Λάρισα κι αν δεν με απατά η μνήμη μου, τους έχω δει και στην Πάτρα και στη Θεσσαλονίκη… Θα ανέβαζα και την αντίστοιχη φωτογραφία , αλλά η συνεννόηση μπουζούκι πάει σύννεφο με τον φίλο Αντρέα !
Μια μέρα χαμένη , μια μέρα που δεν έκανα απολύτως τίποτα , κι όχι τίποτα άλλο έχει πάει δυο κι εγώ τώρα αρχίζω και ξυπνάω για τα καλά , κι όμως πρέπει επειγόντως να πέσω για ύπνο , γιατί αύριο έχω μια σημαντική συνάντηση στις 11 και πρέπει οπωσδήποτε να είμαι εκεί … Τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια που λένε , εμένα σίγουρα μου χάλασαν την επόμενη μέρα κι έτσι όπως πάει το πράγμα σίγουρα και την μεθεπόμενη !
Καληνύχτα Σοφάκι ή μάλλον καλή νύστα , γιατί η νύχτα μια χαρά είναι , ώρα για ύπνο πάλι …

Πότε τον παίρνεις , πότε τον τρως;

Πότε τον παίρνεις , πότε τον τρως είναι λίγος ο μισθός ! Μπήκα στο σπίτι , πατώντας στις μύτες , λες και θα ξυπνούσα κανέναν , δεν έχω συνηθίσει τα τακούνια έτσι κι αλλιώς , κι ο θόρυβος που κάνουν είναι ξένος στα αυτιά μου , μου τη σπάει … Επιτέλους έδαφος , τα αυτιά μου βουίζουν , βρωμάω από πάνω μέχρι κάτω τσιγαρίλα , πάλι ήπια σήμερα , περισσότερο από ότι έπρεπε , κρατιέμαι , ποιος αγοράζει άλλο πληκτρολόγιο τώρα , δεν είμαστε για έξοδα …
Ας βγάλω και την σεξουαλιζέ μπλούζα μην την λερώσω , τελικά είμαι κάργα συντηρητική , από το πρώτο έτος μου την είχε κάνει δώρο η Γιάννα και σήμερα την φόρεσα πρώτη φορά , την θεωρούσα πολύ προκλητική για να τη βάλω, αλλά φαίνεται πως έχω αρχίσει και απελευθερώνομαι !Όσο για τη μέση μου, δεν το συζητώ , στο δρόμο περπατούσα σκυμμένη , όχι τίποτα άλλο θα με παρεξήγησαν κι όλας ότι ήθελα τίποτα να μου έρθει και στηνόμουνα , αλλά ο πόνος ήταν αβάσταχτος , ευτυχώς ήταν ο Ανδρέας με τη Δέσποινα μαζί μου και με σέρνανε … Γέρασα και δεν το πήρα είδηση και η Μανωλοπούλου μέσα στην ερημιά , κι ο Ανδρέας εκεί να επιμένει να τραβάει βιντεακι , καθώς περπατάμε στη μέση του δρόμου και τραγουδάμε το top λαϊκό άσμα «Πότε τον παίρνεις , πότε τον τρως είναι λίγος ο μισθός !» Ξέμαθα από club κούνημα και ελληνάδικα στο καπάκι , ναι τελικά δεν ντύνομαι μόνο συντηρητικά , διασκεδάζω και ζω πολύ συντηρητικά , ξέρω ότι αν με διαβάσουν αυτοί που με ξέρουν καλά και με έχουν φάει στη μάπα χρόνια τώρα θα αρχίσουν να με γιουχάρουνε , αλλά επειδή ξέρω ότι κανείς από αυτούς δεν θα με διαβάσει γιατί και οι φίλοι μου είναι συντηρητικοί , μπορώ να λέω και να παραπονιέμαι για ότι γουστάρω …
Ναι γιατί για μερικούς η ζωή μου μπορεί να φαντάζει χολιγουντιανή ταινία , αλλά για μένα τίποτα δεν είναι αρκετό , θέλω καινούργια επεισόδια , θέλω το «Η Σοφία εν δράση νούμερο 4»! Ήδη ξεκίνησε και περιμένω με αγωνία τη συνέχεια του σεναρίου , μακάρι να με ντουμπλάρει και κανένας κομπάρσος στις επικίνδυνες αποστολές , γιατί δεν βλέπω η μέση μου να αντέχει για πολύ ακόμα ! Μόνο που στην απαρχή του «Η Σοφία εν δράση νούμερο 4», βλέπω κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου(κύριε σεναριογράφε , μήπως να το αλλάζαμε αυτό ;) , κάτι που δεν το είχα σαν πρωταγωνίστρια στο «Η Σοφία εν δράση νούμερο 1,2,3» , υποτίθεται ότι απελευθερώνομαι , κι όμως κάτι δεν πάει καλά … Παλιότερα όταν ήθελα κάτι δεν με κρατούσε κανείς , ότι ήθελα το διεκδικούσα και στο τέλος τις περισσότερες φορές το έπαιρνα, τι στο καλό πρωταγωνίστρια ήμουνα, βέβαια υπήρχαν και φορές που έσπαγα τα μούτρα μου , αλλά αυτά συμβαίνουνε και στις καλύτερες πρωταγωνίστριες …Τώρα πρέπει να με βγάλανε σε πιο light έκδοση , πιο συνεσταλμένη ίσως, όχι μόνο ντρέπομαι να πω αυτό που θέλω , αλλά κάνω κάτι χειρότερο , προσπαθώ να πείσω τους πάντες γύρω μου ότι δεν το θέλω και καθόλου μάλιστα …
Λοιπόν καιρός να βγάλω τον στόκο , και να πάω να ξεραθώ για ύπνο μέχρι αύριο το απόγευμα … Εδώ θα είμαστε και θα δούμε όλοι μαζί τι θα γίνει τελικά στη συνέχεια του «Η Σοφία εν δράση νούμερο 4»

Καλημέρες …

Μια σιωπή φωτογραφίζω

"Μια σιωπή φωτογραφίζω σου τη δείχνω και μου λες έχει πάρει φως δε βλέπεις την αλήθεια για το χτες.Νόμιζα πως ήταν τύψεις άγγιγμα στον ουρανό πτώση είναι ψιθυρίζεις που δεν έχει τελειωμό...Κοίταξε με δυο φορές μια στα μάτια μια στα χείλη η αλήθεια σου μικρή ένα δάκρυ σου έχει φύγει"...

Πάρε το δρόμο που σου πρέπει τον ανήφορο !

…Οι αλιγάτορες θα εμφανιστούν πίσω σας χωρίς να το περιμένετε και θα σας κόψουν τα πόδια , εκτός και αν εξερευνήσετε την περιοχή πριν ξεκινήσετε …
Διάβασμα, διάβασμα και πάλι διάβασμα … Σημειώσεις σε μια χαρτοπετσέτα , κι όλα άρχισαν να φαντάζουν και πάλι δυνατά …
Θα μου πεις και τι είναι ο απαισιόδοξος , αισιόδοξος με εμπειρία , αυτή η εμπειρία , αυτή η απαισιοδοξία αν θες, με λύτρωσε, και πάμε πάλι πίσω από την αρχή , όπου θυμήθηκες αυτό που είχες ξεχάσει, η ουσία φίλε μου είναι στην αισιοδοξία … Σερνόμουν στα πατώματα , μα δεν εγκατέλειψα ούτε για μια στιγμή , βρήκα τη δύναμη μέσα από τον πάτο μου , τι κι αν όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, βρήκα τουλάχιστον κάτι που όχι απλά με πήγαινε μπροστά , αλλά πήγαινε και πολύ καλά ! Εκεί που έλεγα πως κάποιος θεός με περιπαίζει , τελικά μου το επιβεβαίωσε, κι αυτή τη φορά τουλάχιστον για καλό, τι κι αν όλα και όλοι αυτό το διάστημα το μόνο που ήθελαν ήταν να με γαμήσουν και να με δείρουνε , εγώ γάμησα και έδειρα στην εξεταστική ! Είδα κι εγώ από κάπου άσπρο φως , αύριο το μαρτύριο μου τελειώνει και δίνω δυο μαθήματα , μέχρι στιγμής ότι μα ότι έχω δώσει το έχω περάσει , κι αν εξαιρέσεις δυο 5, τα άλλα είναι από 8 και πάνω , οπότε που καταλήγουμε , στο ότι αν καταφέρω και περάσω και τα άλλα δυο που δίνω αύριο , δεν έχω καν δεύτερη εξεταστική και το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να έχω το πολύ δυο για την άλλη! Σιγά – σιγά πλησιάζω τον στόχο και η ανακούφιση που νιώθω είναι τρομερή , λυτρωτική … Ύστερα από όλα αυτά έρχεται και το party , για να γλεντήσω το ότι επιβίωσα , για να φωνάξω ότι νίκησα …
Το βουνό φαινότανε μεγάλο , τελικά δεν ήτανε, όλα είναι στο μυαλό , το θέμα είναι να ξέρεις να επιβιώνεις ,να ξέρεις να παλεύεις , να μην τα παρατάς, να μάθεις αναρρίχηση, να ξέρεις από ανηφόρες κι ας είσαι από τη Λάρισα…
…Αυτοί οι αλιγάτορες ζουν συνήθως στις άκρες της εμπειρίας σας , στα σκοτεινά μέρη του μυαλού σας και γενικά να ξέρετε πως ποτέ δεν λειτουργούν έτσι όπως υπόσχονται …

Εμείς τελειώνουμε κι όλα τώρα αρχίζουν

• Έγκριση επαγγελματικών δικαιωμάτων απόφοιτων
  Τι γίνεται με τα επαγγελματικά δικαιώματά μου; Τι θα μπορώ να κάνω όταν πάρω το πτυχίο μου;

http://150.140.167.24:8000/atei_pyrgou/index.php?option=com_content&task=view&id=40&Itemid=32

• Έγκριση Προγράμματος Σπουδών Τμήματος
  Τι γίνεται με το περιεχόμενο σπουδών του Τμήματος; Έχει εγκριθεί ή ακόμα τίποτα;

http://150.140.167.24:8000/atei_pyrgou/index.php?option=com_content&task=view&id=39&Itemid=32

• Το πρώτο ανεπίσημο portal του ΤΕΙ Πύργου είναι γεγονός !
  
  http://150.140.167.24:8000/atei_pyrgou