Τους ανθρώπους με τους οποίους σπατάλησα στιγμές της ζωής μου , τους εκτίμησα και τους αγάπησα όλους , μηδενός εξαιρουμένου … Δεν έχει σημασία βέβαια αν στην πορεία της ζωής με πολλούς από αυτούς χαθήκαμε, αν μερικοί στη συνέχεια με απογοήτευσαν ή τους απογοήτευσα , αν άλλοι με πρόδωσαν ή τους πρόδωσα , αν άλλοι εξαφανίστηκαν ή εξαφανίστηκα !
Στο προηγούμενο post έγραφα, πως ένα από τα κριτήρια ωριμότητας είναι το κατά πόσο ο καθένας μας εκτιμάει όσα και όσους έχει όταν τα έχει και όχι όταν τα χάσει !
Όσον αφορά τους ανθρώπους που είχα όπως είπα και παραπάνω τους εκτίμησα όλους όσο τους είχα, μερικούς από αυτούς συνέχισα να τους εκτιμάω και αφότου τους έχασα , άλλους πάλι όχι , μα ποτέ δεν εκτίμησα κάποιον μονάχα όταν τον έχασα …
Από την άλλη δεν συνέβη το ίδιο με πολλά πράγματα και φάσεις που πέρασα στη ζωή μου , γιατί πολλές ευκαιρίες ή ακόμα και δυσκολίες δεν τις εκτίμησα τότε που έπρεπε , παρά μονάχα στο μέλλον , όταν είδα πως μου έμαθαν πολλά οι δυσκολίες ή πως υπάρχουν και χειρότερα ή όταν πια ήταν αργά και είχα αφήσει πίσω μου μια ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη…
Βέβαια , τίποτα δεν μπορεί να σου απαγορεύσει να θέλεις περισσότερα από όσα έχεις ή να διεκδικείς το καλύτερο από τη ζωή σου και από τους ανθρώπους γύρω σου…
Μπορεί όμως πολλοί από εμάς να πήγαμε για τα πολλά και να χάσαμε και τα λίγα, αλλά ενδεχομένως αυτό ακριβώς να μας άξιζε, να τα χάσουμε όλα δηλαδή …
Η αχαριστία και η απληστία μας μερικές φορές μπορεί να μας οδηγήσουν στην απόλυτη καταστροφή κι αυτό γιατί δεν είχαμε εκτιμήσει μέσα μας σωστά τα όσα και όσους είχαμε …
Επειδή είμαι από αυτούς του ανθρώπους που εκτιμάω τον καθένα γι’ αυτό ακριβώς που είναι, πολλές φορές έχω την απαίτηση από τους γύρω μου να με εκτιμάνε και εκείνοι , όμως την εκτίμηση του άλλου δεν μπορείς να την επιβάλλεις αλλά μονάχα να την κατακτήσεις, βέβαια όπως είπα και πιο πάνω ο παράγοντας αχαριστία είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας και πολλές φορές μπορεί να κάνεις τα πάντα για κάποιους ανθρώπους αλλά ποτέ να μην εκτιμήσουν τίποτα από όσα έκανες ή πέρασες μαζί τους , ούτε ποτέ να σε εκτιμήσουνε σαν άνθρωπο για τον απλούστατο λόγο το ότι είναι αχάριστοι , τότε νομίζω ότι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να πάψεις να ασχολήσε μαζί τους γιατί έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν πρόκειται να εκτιμήσουν κάτι …
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό ή κακό ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου. Είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιοι άνθρωποι με φτάνουν στα άκρα μου, αλλά όταν φτάσω εκεί , παύουν και να υπάρχουν για μένα … Με διακατέχει πολλές φορές μια απογοήτευση , γιατί είναι κρίμα να διαγράφεις έτσι ανθρώπους με τους οποίους έζησες πολλά πράγματα μαζί τους , κι όμως έτσι είμαι εγώ … Έχω τεράστια υπομονή αλλά όταν αυτή στερεύσει , δεν καταλαβαίνω τίποτα, γι’ αυτό και έχω διαγράψει ελάχιστούς ανθρώπους από τη ζωή μου και κυρίως όσους έπαιξαν μαζί μου μέχρι τα άκρα … Γίνεται ένα εκλειπτικό delete από το νου και από την καρδιά μου , με απίστευτα αποτελέσματα , ειλικρινά μετά από καιρό δεν θυμάμαι πολλά πράγματα γι’ αυτούς του ανθρώπους, οπότε φυσικό επόμενο είναι και να μην νοιάζομαι καν για την ύπαρξη τους . Δεν ξέρω αν αυτό είναι αυθυποβολή , αν είναι μια ανάγκη του εαυτού μου να βρει έναν τρόπο για να προχωρήσει μπροστά , αλλά όσοι με θύμωσαν ή με πλήγωσαν σε ακραία και επαναλαμβανόμενα επίπεδα τους διαγράφω παντελώς από τη ζωή μου, γιατί φυσικά με όσους παρεξηγήθηκα ή με πλήγωσαν ή θύμωσα μαζί τους σε φυσιολογικά πλαίσια, απλά τους συγχωρώ… Δεν έχω τάσεις εκδίκησης , ούτε ποτέ θέλησα να επιστρέψω το κακό που μου έκαναν , γιατί μετά από καιρό έχω πάψει και να το θυμάμαι κι αυτό είναι απόλυτα λογικό αφού για μένα αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν πια , άρα και δεν με αφορούνε…
Πολλές φορές έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι όταν φτύνεις κολλάει κι αυτή η μέθοδος έχει δείξει ότι όντως είναι αποτελεσματική και πιστεύω πως βασίζεται πάνω στο ότι οι περισσότεροι από εμάς εκτιμάμε κάτι όταν το χάνουμε περισσότερο από ότι όταν το είχαμε… Μόνο που εγώ δεν την εφάρμοσα ποτέ στη ζωή μου και ούτε πρόκειται να την εφαρμόσω για τους εξής απλούς λόγους :
Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος με εκτιμήσει όταν με χάσει , αν δεν με εκτίμησε όσο με είχε , τότε το μοναδικό που εκτιμάει από εμένα είναι η απουσία μου και ευχαρίστως μπορώ να του την προσφέρω για πάντα …
Δεν μπορώ να αδιαφορήσω , για την αδιαφορία , όταν νοιάζομαι έναν άνθρωπο , τον νοιάζομαι πραγματικά , κι αν αυτό το εκτιμάει έχει καλός , αν θέλει να αδιαφορήσω για να με εκτιμήσει τότε δεν αξίζει τον κόπο..
Και τέλος , το χειρότερο για κάποιον είναι να δει γυρισμένη την πλάτη μου , γιατί όταν την γυρίσω, την γυρίζω μια και καλή και φεύγω με ταχύτητα φωτός…
Μερικές φορές μετανιώνω μόνο για το γεγονός , ότι δεν εκτίμησα εγώ η ίδια τον εαυτό μου , σε καταστάσεις που τελικά μου έδειξαν στην πορεία , ότι είμαι αρκετά δυνατή για να αντιμετωπίσω πολλά και το ότι κρύβω τεράστια αποθέματα υπομονής και αγάπης μέσα μου .. Μετανιώνω που μερικές φορές έφτυσα την ίδια μου τη ζωή, και δεν πήρα από τους τόπους ή τις καταστάσεις που έζησα όσα είχαν να μου προσφέρουν , αλλά πολλές φορές έψαχνα επίγειους παραδείσους , σε μακρινούς τόπους και σε ανθρώπους που πίστευα ότι είναι καλύτεροι από εμένα και έχω να μάθω πολλά από αυτούς , αλλά στο τέλος αποδεικνυόταν , ότι όλα αυτά ήταν μύθοι που τρέφονταν από την τεράστια δύναμη και πίστη που είχα εγώ σε αυτούς … Μύθοι που όταν απομυθοποίησα πια , είδα μια κόλαση και μικρούς ανθρώπους , που τη δύναμη που είχαν πάνω μου εγώ τους την είχα δώσει κι εγώ τους είχα αφήσει να την έχουν !
Θα κλείσω αυτό το λογύδριο μου με ένα τελείως άσχετο με το θέμα περιστατικό που μου συνέβη σήμερα το μεσημέρι πάλι έξω από την πόρτα του σπιτιού μου .
Είδα στην πόρτα τον δικηγόρο που μένει από κάτω μου, νεότατος και αρκετά εύθυμος χαρακτήρας, τόσα χρόνια πια εδώ όποτε τον συναντάω έχω το θάρρος να του μιλάω στον ενικό και να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων …
Φορούσε γυαλιά ηλίου και είχε ένα κολάρο στο λαιμό του ενώ περπατούσε με δυσκολία … Χαμογελαστή τον ρώτησα που είχε γκρεμοτσακιστεί πάλι , που είχε πέσει εν ολίγοις … Εκείνος σήκωσε τα γυαλιά και είδα και τα δυο του μάτια μελανιασμένα και μου είπε δεν έπεσα μου την έπεσαν ! Δεν το διάβασες στις εφημερίδες μου είπε ; Είχαν βάλει μπράβους και πήγαν μέσα στο γραφείο και τον ξυλοφόρτωσαν … Δεν ρώτησα τίποτα άλλο , ούτε γνωρίζω περισσότερα για το γεγονός , αλλά και μετά τα χθεσινά περιστατικά , κατέληξα πως τώρα τελευταία παίζει αρκετό ξύλο εκεί έξω, δεν κρύβω πως φοβήθηκα , και τώρα σιγά-σίγα αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί υπάρχει η όποια φήμη υπάρχει στην υπόλοιπη Ελλάδα για τους Πελοποννήσιους και πόσο μάλλον για τους Πυργιώτες …
"Μια σιωπή φωτογραφίζω σου τη δείχνω και μου λες έχει πάρει φως δε βλέπεις την αλήθεια για το χτες.Νόμιζα πως ήταν τύψεις άγγιγμα στον ουρανό πτώση είναι ψιθυρίζεις που δεν έχει τελειωμό...Κοίταξε με δυο φορές μια στα μάτια μια στα χείλη η αλήθεια σου μικρή ένα δάκρυ σου έχει φύγει"...
