Κυρίες και κύριοι , αρχίζει το show χειροκροτήστε όλοι με ενθουσιασμό! Καλό μας μήνα , με το καλό μας μπήκε με το καλό και να μας βγει αγαπητοί, πρωταπριλιά σήμερα και δεν έχω κανένα ψέμα πρόχειρο για να σας πλασάρω , αλλά δεν αγχώνομαι αλήθεια είναι , η πρωταπριλιά θα περάσει τα ψέματα θα συνεχιστούν …Ποιος θα τα εμποδίσει ;
Ο Απρίλης αν και ψεύτης μπήκε κάπως βαριά για την αφεντιά μου και δεν εννοώ μουντά, ανιαρά ,αγχωμένα , χωρίς στον ήλιο μοίρα και τα σχετικά , απλά με ένα ολόκληρο ταψί να μου βαραίνει το στομάχι ! Κι έτσι να βρίσκομαι ανάσκελα και να ζητάω σόδες , με την κοιλία μου φουσκωμένη σαν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη! Δεν παραπονιέμαι που σήμερα κυλιόμουνα στο κρεβάτι μου κοιτάζοντας το ταβάνι ούτε που έφαγα εκείνο το ταψί ραβανί στην κατσιά που λέγαμε, έπρεπε κάπως να ισορροπήσω το ξέφρενό κλείσιμο του Μαρτίου ! Ας είναι καλά ο Ηλίας που είναι τσαχπίνης και δραστήριος και μαζί με την γκόμενα του τρέχει και μένα κι έτσι κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά , κι ανάβει το κέφι !Έτσι με την κοιλιά παραφουσκωμένη μέσα από ήχους βογκητών δυσφορίας, αναπολώ τις καλές εκείνες μέρες του χθες, που οι λέξεις μου κρύβανε μια άλλου είδους δυσφορία ! Τότε που το γράψιμο ήταν λύτρωση , έκφρασή , έξοδος κινδύνου από τραγικές καταστάσεις ! Τις μέρες εκείνες που όλα γιγαντώνονταν , που είχαν κάποιο νόημα , που υπήρχαν θύτες και θύματα , που υπήρχαν μαύρες τρύπες και ιπτάμενα ξωτικά , ολόγιομα φεγγάρια , ματαιόδοξα ξεσπάσματα , απελπισία που μου έδινε το δικαίωμα να κυλάω στο πάτο να αγναντεύω τον κόσμο από εκεί κάτω , τότε που το ποτήρι πάντα φάνταζε μισοάδειο! Και τώρα ποια η χαρά ; Ποιο το νόημα; Ούτε κλάματα , ούτε φωνές , ούτε παραληρηματικά ξεσπάσματα , μονάχα οκνηρία, χαβαλές και μια μόνιμη αβεβαιότητα ! Δεν νομίζω πως ζω καλύτερες μέρες , πως έπαψαν να υπάρχουν τραγικές στιγμές στην καθημερινότητα μου , ούτε έλυσα όλα εκείνα που κάποτε απεγνωσμένα σπαταλούσα νύχτες και μέρες πάνω από χαρτιά για να βρω, ποια είμαι, που πάω , πως θα καταφέρω να ξεπεράσω όλα αυτά που είχα μπροστά μου και φάνταζαν άλυτα !Αναισθησία , παλιότερα αυτή η λέξη με φόβιζε και τώρα με εκφράζει απόλυτα ! Όταν γευτείς τον πάτο νομίζω πως άνετα μπορείς να αλλοτριωθείς , όταν περάσεις από τη θέση του θύματος στη θέση του θύτη πολλά αλλάζουνε , μα τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε στην δικιά μου περίπτωση.. Ούτε θέση άλλαξα , ούτε ρόλο , ήταν απλά μια φυσική αβίαστη εξέλιξη. Όλα υπάρχουν, όπως υπήρχαν πάντα, ο πόνος , η απογοήτευση , η χαρά , ο έρωτας , η απώλεια , απλά άλλαξαν κάπως γεύση , από πικάντικα τα περισσότερα έγιναν άνοστα , ανάλατα! Στην πραγματικότητα τα πράγματα έχουν χειροτερέψει πολύ περισσότερο από εκείνες τις μέρες , απλά όλα πλέον γίνονται δεκτά με μια απάθεια , με μια στωικότητα , τίποτα δεν με σοκάρει πια , τίποτα δεν με τραντάζει , τίποτα δεν με συγκινεί , δεν με εμπνέει όπως παλιά… Μπορεί να είναι απλώς αυτοάμυνα , μπορεί να είναι συμβιβασμός , μπορεί απλά να είναι το εξελιγμένο μοντέλο μου ! Ναι καμιά φορά λέω πως είναι καλύτερα τώρα , αφού η επιφανειακή μου ανεμελιά με κάνει να περνάω καλά τις μέρες μου , δεν νιώθω πια μια τραγική φιγούρα , μάλλον είμαι αυτό που ίσως μισούσα παλιά γιατί το ζήλευα , τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια αναίσθητη! Αλλά ο λύκος κι αν γέρασε τομάρι δεν αλλάζει, έχω ξαναπεράσει τέτοιες μακρόχρονες περιόδους αναισθησίας και στο παρελθόν που την είχα καταβρει νομίζοντας πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανήκει η Σοφία , αλλά την πάτησαν όταν όλα μου βγήκαν μαζεμένα ! Δεν ξέρω τι με έπιασε απόψε και τα έγραψα όλα αυτά , ίσως επειδή περιπλανώμενη στη μπλογκόσφαιρα αντίκρισα απέραντη καλλιτεχνική θλίψη , που μου θύμισε κάτι από μένα, ένα κομμάτι του εαυτού μου , που ξέχασα … Πάντα είχα την αίσθηση ότι η θλίψη ήταν μια μεγάλη ώθηση στην έμπνευση , τουλάχιστον στη δική μου , ήμουνα κάτω από την επήρεια της όταν στο παρελθόν μερικές φορές νόμισα ότι μεγαλούργησα γράφοντας ! Όχι δεν εύχομαι να γίνει πάλι κάτι τραγικό στη ζωή μου για να ξαναβρώ έμπνευση! Και να ερχότανε αυτή την περίοδο το πολύ- πολύ να σατίριζα την όλη κατάσταση , εκείνο που εύχομαι είναι να μεγαλουργήσω (χε-χε) κάτω από τη μέθη μιας υπέρτατης ευτυχίας ! Τα σέβη μου !
Ο Απρίλης αν και ψεύτης μπήκε κάπως βαριά για την αφεντιά μου και δεν εννοώ μουντά, ανιαρά ,αγχωμένα , χωρίς στον ήλιο μοίρα και τα σχετικά , απλά με ένα ολόκληρο ταψί να μου βαραίνει το στομάχι ! Κι έτσι να βρίσκομαι ανάσκελα και να ζητάω σόδες , με την κοιλία μου φουσκωμένη σαν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη! Δεν παραπονιέμαι που σήμερα κυλιόμουνα στο κρεβάτι μου κοιτάζοντας το ταβάνι ούτε που έφαγα εκείνο το ταψί ραβανί στην κατσιά που λέγαμε, έπρεπε κάπως να ισορροπήσω το ξέφρενό κλείσιμο του Μαρτίου ! Ας είναι καλά ο Ηλίας που είναι τσαχπίνης και δραστήριος και μαζί με την γκόμενα του τρέχει και μένα κι έτσι κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά , κι ανάβει το κέφι !Έτσι με την κοιλιά παραφουσκωμένη μέσα από ήχους βογκητών δυσφορίας, αναπολώ τις καλές εκείνες μέρες του χθες, που οι λέξεις μου κρύβανε μια άλλου είδους δυσφορία ! Τότε που το γράψιμο ήταν λύτρωση , έκφρασή , έξοδος κινδύνου από τραγικές καταστάσεις ! Τις μέρες εκείνες που όλα γιγαντώνονταν , που είχαν κάποιο νόημα , που υπήρχαν θύτες και θύματα , που υπήρχαν μαύρες τρύπες και ιπτάμενα ξωτικά , ολόγιομα φεγγάρια , ματαιόδοξα ξεσπάσματα , απελπισία που μου έδινε το δικαίωμα να κυλάω στο πάτο να αγναντεύω τον κόσμο από εκεί κάτω , τότε που το ποτήρι πάντα φάνταζε μισοάδειο! Και τώρα ποια η χαρά ; Ποιο το νόημα; Ούτε κλάματα , ούτε φωνές , ούτε παραληρηματικά ξεσπάσματα , μονάχα οκνηρία, χαβαλές και μια μόνιμη αβεβαιότητα ! Δεν νομίζω πως ζω καλύτερες μέρες , πως έπαψαν να υπάρχουν τραγικές στιγμές στην καθημερινότητα μου , ούτε έλυσα όλα εκείνα που κάποτε απεγνωσμένα σπαταλούσα νύχτες και μέρες πάνω από χαρτιά για να βρω, ποια είμαι, που πάω , πως θα καταφέρω να ξεπεράσω όλα αυτά που είχα μπροστά μου και φάνταζαν άλυτα !Αναισθησία , παλιότερα αυτή η λέξη με φόβιζε και τώρα με εκφράζει απόλυτα ! Όταν γευτείς τον πάτο νομίζω πως άνετα μπορείς να αλλοτριωθείς , όταν περάσεις από τη θέση του θύματος στη θέση του θύτη πολλά αλλάζουνε , μα τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε στην δικιά μου περίπτωση.. Ούτε θέση άλλαξα , ούτε ρόλο , ήταν απλά μια φυσική αβίαστη εξέλιξη. Όλα υπάρχουν, όπως υπήρχαν πάντα, ο πόνος , η απογοήτευση , η χαρά , ο έρωτας , η απώλεια , απλά άλλαξαν κάπως γεύση , από πικάντικα τα περισσότερα έγιναν άνοστα , ανάλατα! Στην πραγματικότητα τα πράγματα έχουν χειροτερέψει πολύ περισσότερο από εκείνες τις μέρες , απλά όλα πλέον γίνονται δεκτά με μια απάθεια , με μια στωικότητα , τίποτα δεν με σοκάρει πια , τίποτα δεν με τραντάζει , τίποτα δεν με συγκινεί , δεν με εμπνέει όπως παλιά… Μπορεί να είναι απλώς αυτοάμυνα , μπορεί να είναι συμβιβασμός , μπορεί απλά να είναι το εξελιγμένο μοντέλο μου ! Ναι καμιά φορά λέω πως είναι καλύτερα τώρα , αφού η επιφανειακή μου ανεμελιά με κάνει να περνάω καλά τις μέρες μου , δεν νιώθω πια μια τραγική φιγούρα , μάλλον είμαι αυτό που ίσως μισούσα παλιά γιατί το ζήλευα , τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια αναίσθητη! Αλλά ο λύκος κι αν γέρασε τομάρι δεν αλλάζει, έχω ξαναπεράσει τέτοιες μακρόχρονες περιόδους αναισθησίας και στο παρελθόν που την είχα καταβρει νομίζοντας πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον ανήκει η Σοφία , αλλά την πάτησαν όταν όλα μου βγήκαν μαζεμένα ! Δεν ξέρω τι με έπιασε απόψε και τα έγραψα όλα αυτά , ίσως επειδή περιπλανώμενη στη μπλογκόσφαιρα αντίκρισα απέραντη καλλιτεχνική θλίψη , που μου θύμισε κάτι από μένα, ένα κομμάτι του εαυτού μου , που ξέχασα … Πάντα είχα την αίσθηση ότι η θλίψη ήταν μια μεγάλη ώθηση στην έμπνευση , τουλάχιστον στη δική μου , ήμουνα κάτω από την επήρεια της όταν στο παρελθόν μερικές φορές νόμισα ότι μεγαλούργησα γράφοντας ! Όχι δεν εύχομαι να γίνει πάλι κάτι τραγικό στη ζωή μου για να ξαναβρώ έμπνευση! Και να ερχότανε αυτή την περίοδο το πολύ- πολύ να σατίριζα την όλη κατάσταση , εκείνο που εύχομαι είναι να μεγαλουργήσω (χε-χε) κάτω από τη μέθη μιας υπέρτατης ευτυχίας ! Τα σέβη μου !
Υ.Σ «…Τίποτα δεν κάνω που ν’ αξίζειΤίποτα δεν βρίσκεται να μ’ αρέσειΘα τα τινάξω όλα μετά θα βάλω τέλοςΘεέ μου είναι η τελευταία της φορά….Ποτέ πια...» Μωρά στη Φωτιά
