Του Ασώτου σήμερα και η επιστροφή του από το Κούθε είναι γεγονός…
Απουσίασα καιρό το ξέρω, μα δεν μπορούσα να αντισταθώ στη χλιδή και τα ταξίδια.
Ακόμη απουσιάζω… Πολλοί οι λόγοι που συνέβη αυτό,βρήκα έναν και σου είπα πρόχειρα στο τηλέφωνο ;)
Η ύπαρξη της απουσίας μου περίτρανα δηλώνει τις ηττημένες λέξεις μου που ανίκανες κοιτούσαν τα γεγονότα να περνούν από μπροστά τους μη μπορώντας να καταγράψουν το μεγαλείο τους,ίσως πάλι να δηλώνει την αμηχανία τους μπροστά στον ανασχηματισμό με το Βουλγαράκη υπουργό πολιτισμού …
Όσο για το δικό μου Κούθε αγαπητέ Θωμά,θα ήθελα να σε ευχαριστώ που με βοήθησες να το βρω… Ήταν υπέροχα μα ποτέ δεν μου έφτασε ένα Κούθε και τώρα πια έβαλα μπρος ολοταχώς για το επόμενο… Καθώς θα πλατσουρίζω στα ρηχά θα περιμένω τα νέα σου μέσα από το μπουκάλι που έταξες πως θα μου στείλεις.Βάλε τις μπύρες να παγώνουν,τις μπριτζόλες στη φωτιά κι εγώ θα έρθω κολυμπώντας!Χθες καθώς κοιτούσα τις παραγεμισμένες βαλίτσες μου που περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο μεγάλο ταξίδι , μέσα στην απόλυτη ησυχία του μεγάλου σπιτιού,τρόμαξα.
Η επιστροφή ήταν εν όψει,θα άφηνα πίσω τα Starbucks της ταχυδρομείου και όσο να’ ναι αυτό με φόβιζε ! Ίσως με φόβιζε και η απόλυτη ησυχία… Τόσες φαμφάρες, τόσες τυμπανοκρουσίες , τόσα γέλια , τόσα χιλιόμετρα , τόσοι άνθρωποί τις τελευταίες βδομάδες και τώρα σιωπή …
Δύσκολο να συνηθίσω στη νέα κατάσταση . Ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ όμως, φωνές και γέλια πλημμύρισαν το μεγάλο σπίτι και οι βαλίτσες δεν με τρόμαζαν πια . Τι κι αν δεν θα ταξίδευα με λεωφορείο με σήμα το αλογάκι σούζα ; Τι κι αν δεν πήγαινα προς Κηφισό ή προς τα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων , αν και μου πρότειναν να το κάνω, αυτή τη φόρα αντιστάθηκα! Πήρα τον Tatty αγκαλιά και στα αμερικάνικα του ψιθύρισα πως αύριο θα γνώριζε τα αδέρφια του , έκλεισα το φως και είπα να πέσω για ύπνο!
Όμως δεν τα κατάφερα γιατί το κινητό χτύπησε και πάλι κάπως έτσι: «Μη δεν είσαι πλούσια και μας δουλεύεις ψιλό γαζί; Όχι είμαι .Σκασμός !Είμαι είπα!»
Να’ σαι καλά που με έκανες να γελάσω τόσο δυνατά.Κλαίνε ορέ τα παλικάρια;Όχι δεν κλαίνε ποτέ σου είπα και έβαλα τα κλάματα,από λύπη,από χαρά.Τι σημασία έχει;Ήταν λύτρωση …
Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν τελείωσε με την επιστροφή...
Έχω ακόμα τη γεύση από τα σοκολατάκια με μέντα στο στόμα,τη γεύση των φιλιών σου,του δείπνου στο La Pasteria που μου χάρισες λόγω ανασχηματισμού βεβαίως –βεβαίως , του cappuccino από το Peros και τόσα άλλα …
Έχω ακόμα την εικόνα της καλόγουστης γραβάτας σου από το Berto Lucci του Κολωνακίου, που μπορεί ποτέ να μην έμαθες να τη δένεις ,σίγουρα έμαθες να τη βγάζεις όμως!
Είναι ακόμα τόσα πολλά που είναι νωπά μέσα μου, που δεν περιγράφονται,μα έχω κι άλλα τόσα για να περιμένω..
Το iPod που επιτέλους καταφθάνει από την Ιταλία,το βιβλίο που παρήγγειλα από τα κεντρικά του Παπασωτηρίου και μερικές ανεπιθύμητες επισκέψεις από το βορρά που θα με αναγκάσουνε να φάω στη μάπα το καρναβάλι της Πάτρας.
Ξέρω- ξέρω είμαι κι εγώ τραβάτε με κι ας κλαίω !Αυτά είναιαιαιαιαιαι! Επέστρεψα χορεύοντας ιταλικούς σκοπούς στην αγκαλιά σου κάτω από το φως των κεριών,τίποτα δεν άρχισε και δεν τελείωσε εδώ , μας μένει ακόμα μια παρτίδα Trivial Pursuit. Μα γιατί κανείς δεν το πίστεψε;
Απουσίασα καιρό το ξέρω, μα δεν μπορούσα να αντισταθώ στη χλιδή και τα ταξίδια.
Ακόμη απουσιάζω… Πολλοί οι λόγοι που συνέβη αυτό,βρήκα έναν και σου είπα πρόχειρα στο τηλέφωνο ;)
Η ύπαρξη της απουσίας μου περίτρανα δηλώνει τις ηττημένες λέξεις μου που ανίκανες κοιτούσαν τα γεγονότα να περνούν από μπροστά τους μη μπορώντας να καταγράψουν το μεγαλείο τους,ίσως πάλι να δηλώνει την αμηχανία τους μπροστά στον ανασχηματισμό με το Βουλγαράκη υπουργό πολιτισμού …
Όσο για το δικό μου Κούθε αγαπητέ Θωμά,θα ήθελα να σε ευχαριστώ που με βοήθησες να το βρω… Ήταν υπέροχα μα ποτέ δεν μου έφτασε ένα Κούθε και τώρα πια έβαλα μπρος ολοταχώς για το επόμενο… Καθώς θα πλατσουρίζω στα ρηχά θα περιμένω τα νέα σου μέσα από το μπουκάλι που έταξες πως θα μου στείλεις.Βάλε τις μπύρες να παγώνουν,τις μπριτζόλες στη φωτιά κι εγώ θα έρθω κολυμπώντας!Χθες καθώς κοιτούσα τις παραγεμισμένες βαλίτσες μου που περίμεναν με ανυπομονησία το επόμενο μεγάλο ταξίδι , μέσα στην απόλυτη ησυχία του μεγάλου σπιτιού,τρόμαξα.
Η επιστροφή ήταν εν όψει,θα άφηνα πίσω τα Starbucks της ταχυδρομείου και όσο να’ ναι αυτό με φόβιζε ! Ίσως με φόβιζε και η απόλυτη ησυχία… Τόσες φαμφάρες, τόσες τυμπανοκρουσίες , τόσα γέλια , τόσα χιλιόμετρα , τόσοι άνθρωποί τις τελευταίες βδομάδες και τώρα σιωπή …
Δύσκολο να συνηθίσω στη νέα κατάσταση . Ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ όμως, φωνές και γέλια πλημμύρισαν το μεγάλο σπίτι και οι βαλίτσες δεν με τρόμαζαν πια . Τι κι αν δεν θα ταξίδευα με λεωφορείο με σήμα το αλογάκι σούζα ; Τι κι αν δεν πήγαινα προς Κηφισό ή προς τα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων , αν και μου πρότειναν να το κάνω, αυτή τη φόρα αντιστάθηκα! Πήρα τον Tatty αγκαλιά και στα αμερικάνικα του ψιθύρισα πως αύριο θα γνώριζε τα αδέρφια του , έκλεισα το φως και είπα να πέσω για ύπνο!
Όμως δεν τα κατάφερα γιατί το κινητό χτύπησε και πάλι κάπως έτσι: «Μη δεν είσαι πλούσια και μας δουλεύεις ψιλό γαζί; Όχι είμαι .Σκασμός !Είμαι είπα!»
Να’ σαι καλά που με έκανες να γελάσω τόσο δυνατά.Κλαίνε ορέ τα παλικάρια;Όχι δεν κλαίνε ποτέ σου είπα και έβαλα τα κλάματα,από λύπη,από χαρά.Τι σημασία έχει;Ήταν λύτρωση …
Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν τελείωσε με την επιστροφή...
Έχω ακόμα τη γεύση από τα σοκολατάκια με μέντα στο στόμα,τη γεύση των φιλιών σου,του δείπνου στο La Pasteria που μου χάρισες λόγω ανασχηματισμού βεβαίως –βεβαίως , του cappuccino από το Peros και τόσα άλλα …
Έχω ακόμα την εικόνα της καλόγουστης γραβάτας σου από το Berto Lucci του Κολωνακίου, που μπορεί ποτέ να μην έμαθες να τη δένεις ,σίγουρα έμαθες να τη βγάζεις όμως!
Είναι ακόμα τόσα πολλά που είναι νωπά μέσα μου, που δεν περιγράφονται,μα έχω κι άλλα τόσα για να περιμένω..
Το iPod που επιτέλους καταφθάνει από την Ιταλία,το βιβλίο που παρήγγειλα από τα κεντρικά του Παπασωτηρίου και μερικές ανεπιθύμητες επισκέψεις από το βορρά που θα με αναγκάσουνε να φάω στη μάπα το καρναβάλι της Πάτρας.
Ξέρω- ξέρω είμαι κι εγώ τραβάτε με κι ας κλαίω !Αυτά είναιαιαιαιαιαι! Επέστρεψα χορεύοντας ιταλικούς σκοπούς στην αγκαλιά σου κάτω από το φως των κεριών,τίποτα δεν άρχισε και δεν τελείωσε εδώ , μας μένει ακόμα μια παρτίδα Trivial Pursuit. Μα γιατί κανείς δεν το πίστεψε;
