Τα πρώτα γενέθλια

2/10/2018

Σαν σήμερα έγινα μάνα. Σε γέννησα με αυτόν τον τρόπο που λέμε φυσιολογικά. Το ρολόι απέναντι έγραφε εικοσιδύο και εικοσιτέσσερα, μα σ ύμφωνα με όλα τα χαρτιά γεννήθηκες και εικοσιπέντε. Οι πόνοι με είχανε πιάσει από τις εφτά η ώρα το απόγευμα με το που μπήκε ο Οκτώβρης.

Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως η ζωή μου έχει την οποιαδήποτε σχέση με αυτή που είχε πριν σε γεννήσω. Στην αρχή τα πράγματα είναι ισοπεδωτικά, γι αυτό θεωρώ πως όλες οι νέες μαμάδες θέλουν στήριξει, μετά απλά συνηθίζεις! Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είσαι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, όλα τα άλλα είναι προσωπικές μικρό ή μεγαλό ματαιοδοξίες που έκανα ή θα κάνω. Που θέλησα ή δεν θέλησα αρκετά.

Φυσικά υπήρξα και πριν από εσένα, φυσικά υπάρχω και τώρα, η ζωή είναι όλη δικιά σου όπως και η δική μου εξάλλου. Τώρα που έγινα μάνα λοιπόν εκτιμώ και σέβομαι λίγο παραπάνω όλες εκείνες τις γυναίκες που από επιλογή ή όχι δεν έγιναν μάνες ή που από επιλογή ή όχι έγιναν. Είναι κάτι που αφορά ξεκάθαρα και βαθιά τη ζωή μιας γυναίκας σε αυτόν τον πλανήτη. Η ζωή συνεχίζεται μαζί σου πια και είναι αλήθεια πως έχει άλλο νόημα όταν σε παίρνω αγκαλιά ή όταν μου χαμογελάς.

Στα γεράματα αποφάσισα να σπουδάσω ξανά " Δημόσια Διοίκηση " αυτή τη φορά μιας και η ζωή τα έφερε έτσι να βρίσκομαι από τη μέσα πλευρά και να βλέπω ξεκάθαρα πως στη χώρα μας η δημόσια διοίκηση πάσχει πολλαπλά. Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα ή που δεν έχω πια τόσο ελεύθερο χρόνο αλλά μου φαίνονται πραγματικά πάρα πολλά για να τα βγάλω πέρα μα όσο αναλογίζομαι με τι έχω αναμετρηθεί μέχρι τώρα λέω εντάξει κλάιν και συνεχίζω. Νέα μαμά, νέα φοιτήτριά και νέα οδηγός, μου αρέσει που επιτέλους αναμετριέμαι με τους φόβους μου και τους ξεπερνάω, που σε βάζω στο καθισματάκι σου και φεύγουμε.

Θέλω όταν μεγαλώσεις να γυρίζεις στο μητρικό σου και να έχεις ωραίες αναμνήσεις από εδώ και μυρωδιές ρυζόγαλου όπως είχα κι εγώ, θέλω να ζήσεις τα παιδικά σου χρόνια ανέμελα, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό.

Σ'αγαπώ, η μαμά σου.

Βασιλική

Είμαι μια Βασιλική που δε με λένε Βάσω. Είμαι ένα μοναδικό κορίτσι σε ένα σόι αγοριών.  Νονός μου είναι ο Ματούλης, ούτε εκείνον τον λένε έτσι είναι το συνωμοτικό. Χαϊδευτικά με φωνάζουνε Σίλια. Αν ζούσα στη Ραψάνη θα με φωνάζανε Τσικούλα ή Τσικιά. Γεννήθηκα πρωτότοκη αργά το βράδυ μιας Δευτέρας. Το όνομα το πήρα απ' τη γιαγιά μα έχω και παππού Βασίλη κι είναι κι εκείνος ένας Βασίλης που δεν έγινε ποτέ του Βασιλάκης. Βασιλάκη έχω τον πρώτο μου ξάδερφο, ένας και μοναδικός και ζουρζουβίλης που λέει και η γιαγιά.

 Όλοι λένε πως είμαι όμορφη επειδή γεννήθηκα Οκτώβρη, τότε γεννιούνται οι όμορφες, μη βλέπεις τη μαμά, αυτή είναι μια αυγουστιάτικη εξαίρεση. Έχω ένα τρίγωνο elfικό αυτί και ένα στρογγυλό, το τρίγωνο το πήρα απ'τη μαμά, έχω δυνατά χέρια, γαλλική μύτη, ζουμερά χείλη και μάτια σε όλες τις αποχρώσεις του μελί και του πράσινου ανάλογα με τη διάθεση και το φως. Είμαι πεισματάρα και σχεδόν πάντα γίνεται το δικό μου. Τώρα τελευταία άρχισα να περπατώ με την περπατούρα του Μπακόλα, πέφτω κι όταν πέφτω κλαίω μα ξέρω πως θα είναι πάντα κάπου εκεί κοντά η μαμά για να με σηκώσει ξανά.

 Τα πυρόξανθα μαλλιά τα πήρα απ'το μπαμπά που κι αυτός τώρα τελευταία κουρεύεται σαν τους Peaky  Blinders. Αν και ζω στον κάμπο μου αρέσει η θάλασσα και το βουνό, αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Ήταν ένας γάιδαρος" και το "Μεταμορφώσεις" του Μπονάτσου σε διασκευή Matina Sous Peau, μου αρέσει ο ύπνος, το relax, το μπάνιο και οι αγκαλιές. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η Σκουτερίνα της Clementoni. Έχω ήδη ένα μεγάλο ξύλινο κουκλόσπιτο και απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ γι αυτό και για το φουσκωτό μου κάστρο. Αγαπημένα μου βιβλία είναι όλα αυτά που μπορώ να δαγκώσω , στον ελεύθερο χρόνο μου , μου αρέσει να ρίχνω κουτουλιές και να γρατσουνάω. Τα πρώτα μου γενέθλια δεν τα έχω ζήσει ακόμα, τα φαντάζομαι με μεγάλη τούρτα και δώρα από αυτά που παίρνουν μόνο τα πρωτότοκά παιδιά ή τα μοναχοπαίδια. Για την ηλικία μου ξέρω πολλά πράγματα, όπως να κάνω παλαμάκια και να τρώω μόνη μου ένα μπισκότο. Έχω ήδη έξι δόντια, δεκαπέντε ζευγάρια παπούτσια αν και δεν περπατάω ακόμα και μεγάλη συλλογή από θαυμαστές με μεγαλύτερο θαυμαστή μου από όλους τον Μάριο. Η μεγαλύτερη μου ανησυχία για το μέλλον είναι μην αλλάξει η μαμά δωμάτιο και δεν μπορώ να την δω. Ζω σε έναν κόσμο που ακόμα εύχεται στους γονείς μου και με έναν γιο. Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω μονάχα θέλω να παραμείνω μια Βασιλική σε έναν κόσμο γεμάτο Βασούλες.

Άκου μάνα...

Λοιπόν αυτό που κυρίως κάνω αυτό τον καιρό είναι τη μάνα και δεν εννοώ στα χαρτιά. Είναι απασχόληση όχι πλήρους ωραρίου αλλά εικοσιτετράωρου, εφταήμερου και βάλε χωρίς ρεπό,  άντε με κανένα ρεπό αν και όποτε μπορέσουν οι γιαγιοπαππούδες. Οι άτεκνες φίλες μου με ρωτάνε αν είναι δύσκολο, δε θα πω ψέματα, φυσικά και είναι δύσκολο, σχεδόν παύεις να υπάρχεις αλλά το βρίσκω παιχνιδάκι μπροστά στο γκισέ του ΟΑΕΔ. Σίγουρα η μαμαδοσύνη θέλει υπομονή, αγάπη, χρόνο και μαμάδες που να έχουν χορτάσει το εγώ τους. 

Ο καιρός που πρέπει να γυρίσω στη δουλειά πλησιάζει, αναρωτιέμαι τι θα κάνω με το παιδί μου και με πιάνει φρίκη. Ξέρω ότι στη θέση μου και σε χειρότερη βρίσκονται πάρα πολλές γυναίκες. Σκέφτομαι τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα. Ποιον ιδιωτικό τομέα; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, ας είμαστε ρεαλιστές όλες πάνε στο σπίτι τους, αναγκαστικά.  Εκείνες που μένουν να παλεύουν είναι οι  μητέρες που βρίσκονται στο ελεύθερο επάγγελμα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα γυναίκες καριέρας, δεν το περιορίζω στο φύλο, θα πω γενικά άνθρωποι καριέρας σε μια χώρα που  η δουλειά είναι είδος υπό εξαφάνιση . 

Σας γράφει μια μάνα του δημοσίου που βρίσκεται στην καλή τη μοίρα αλλά δεν παίρνει και πολύ συχνά ρεπό από τα μαμαδοκαθήκοντα γιατί η μια γιαγιά εργάζεται και η άλλη είναι μονότερμα καπαρωμένη από το άλλο το εγγόνι που ανήκει στη μάνα ελεύθερο επαγγελματία. Μια μάνα που έκανε συνειδητά παιδί και που δεν έχει απαίτηση να το παρατάει από εδώ κι από εκεί και να κάνει τη ζωή της όπως θα πει και η παλιοκοινωνία αλλά αυτή η παλιοκοινωνία έχει πολλές απαιτήσεις από αυτή τη ρημαδομάνα ρε γαμώτο και εργαζόμενη να είναι και καλή μανά και νοικοκυρά και χαμογελαστή και γκόμενα. Ε απλά δεν γίνεται και συνήθως την πατάνε τα παιδιά εκεί είναι η μαλακία. Τα παιδιά που γυρίζουν σπίτι και δεν είναι κανείς, που φεύγουν από το σπίτι και δεν είναι κανείς και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάνε όλα κατά διαόλου.

Τι θα κάνω με το παιδί μου, θα το αφήνω στους γιαγιοπαππούδες που δεν μπορούν κι αν στην τελική δεν θέλω να το αφήνω; Δεν έχω άλλη επιλογή από το να αφήσω τη δουλειά μου και μετά όλοι οικογενειακώς να τρώμε κάνγκες.Έγινε και η μητρότητα σπορ για λίγους. Καλά μου έλεγε η μάνα μου, γίνε youtuber και  insta influencer παιδί μου να τα κονομάς απ'το σπίτι και δεν την άκουσα, έμεινα μια αγνή και άφραγκη blogger.  Αλάνια εις το επανιδείν...