Για τον Κυριάκο ….

Ο Θανάσης στη Λάρισα


Γραμμένο από τον Administrator

Στις 13 Ιουλίου, ημέρα Πέμπτη, ο δικός μας Θανά(σ)ης θα εμφανιστεί στο Κηποθέατρο Λάρισας σε μια συναυλία διαφορετική από τις άλλες, που οργανώθηκε για σκοπό ιερό.Ένα παλικάρι 18 χρονών έμεινε ανάπηρο από ατύχημα πέρσι το καλοκαίρι και είναι ανάγκη να συγκεντρωθούν άμεσα χρήματα προκειμένου να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση, αφού υπάρχουν βάσιμες ελπίδες να σταθεί ξανά στα πόδια του. Την πρωτοβουλία πήραν συμμαθητές του από το 2ο Λύκειο, ενώ ανάμεσα στους ανθρώπους που ευαισθητοποιήθηκαν και πρωτοστατούν στην προσπάθεια αυτή είναι και οι γιοι του Θανάσ’(η), ο Κωνσταντής και ο Αριστοτέλης. Στη συναυλία θα παίξουν δύο μαθητικές μπάντες και μια φοιτητική, ενώ ο Θανάσης θα συμμετάσχει - αφιλοκερδώς εννοείται - παίζοντας τρία τέσσερα κομμάτια με το λαούτο του. Για να εξηγούμαστε, δηλαδή. Δεν πρόκειται για συναυλία του Παπακωνσταντίνου. Γνωρίζω ότι ο συναυλιοτουρισμός στον οποίο με ζήλο οι επιδίδεται (και πολύ καλά κάνει) η πλειοψηφία των κατοίκων της κοιλάδας βασίζεται σε άλλα στάνταρ. Να πάμε κάπου, να ακούσουμε τη μπάντα να παίζει τρεις-τέσσερις ώρες, να ταδιδέψουμε με τα τραγούδια, να «φτιαχτούμε», να ξεδώσουμε, να αφήσουμε την καρδιά και το μυαλό μας ελεύθερα, να πετάξουμε σε ορυχεία σκοτεινά τα σκουπίδια που κουβαλάμε και να γεμίσουμε θετική ενέργεια. Κι αυτό είναι το φυσιολογικό, έτσι; Για να μην παρεξηγηθώ. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αν υπάρχει μια ελπίδα αυτό το παιδί να μην περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή του στο καροτσάκι, νομίζω ότι - εφόσον μπορούμε - θα είναι σπουδαίο να βάλουμε κι εμείς το χεράκι μας, ώστε αυτή την πιθανότητα να την κυνηγήσουμε και να την εξαντλήσουμε. Και μακάρι να τη δούμε να γίνεται βεβαιότητα και πραγματικότητα. Δεν ξέρω πόσοι θα είχαν τη δυνατότητα και το κουράγιο να μετακινηθούν από άλλες πόλεις για να ακούσουν τον Θανάση να παίζει μόνο τρία τέσσερα τραγούδια. Μακάρι το κίνητρο της προσπάθειας να γίνει καλά ένα παλικάρι 18 χρονών να είναι αρκετά ισχυρό, όσο οι μουσικές του Θανάση. Βεβαίως, είναι θέμα προσωπικό και φυσικά κανενός οι ευαισθησίες δεν κρίνονται από το αν θα δώσει «το παρών» ή όχι. Αλίμονο. Απλά σκέφτομαι ότι η ταλαιπωρία (ίσως) μιας ημέρας για μας, μπορεί και να χαρίσει μια ολόκληρη (φυσιολογική) ζωή σε έναν νέο άνθρωπο. Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο. Και μια παράκληση: Ακόμη κι εσείς που για διάφορους λόγους ενδεχομένως να μην είστε παρόντες, προσπαθήστε να το διαδώσετε σε όσους περισσότερους μπορείτε. Θα επανέλθω σε σύντομο διάστημα και με νέα υπενθύμιση. Θα σας ζαλίσω, αλλά δικαιολογήστε με αυτή τη φορά. Κι επίσης συγχωρήστε με αν έγινα λιγάκι μελό. Είναι θέμα ανθρωπιάς, νομίζω. Θα ήταν πολύ αισιόδοξο το μήνυμα αν αυτή η κοιλάδα έδειχνε με τη δράση της ότι δεν είναι απλώς μια παρέα ατόμων που γουστάρει την ίδια μουσική (όχι ότι είναι μικρό πράγμα αυτό), αλλά μια μεγάλη αγκαλιά που μπορεί να χωρέσει και να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Σκεφτείτε τι δώρο θα ήταν για τον Κυριάκο (έτσι είναι το όνομά του, αν δεν κάνω λάθος) να περπατήσει ξανά. Να κάνει αυτό που σχεδόν όλοι μας θεωρούμε αυτονόητο για τους εαυτούς μας.

Χάρης Alvaro Γεωργούλας

Υ.Σ 2 Λύκειο σε αυτό που πέρασα κι εγώ τα καλύτερα μου χρόνια… Θυμάστε για τον Τασούλη του πρώτου ορόφου που σας έλεγα είναι μέλος από το ένα συγκρότημα που θα εμφανιστεί στη συναυλία που θα γίνει για τον Κυριάκο , έχω αρκετούς λόγους για να είμαι ευαισθητοποιημένη σε αυτό το θέμα , μακάρι όλη η Λάρισα να είναι εκεί…

Ραχάτι και άγιος ο Θεός

Είναι τρεις το πρωί , έχει μπει ο Ιούλης , η ραστώνη κυριαρχεί τα πάντα , ραχάτι και άγιος ο Θεός που λέμε ! Κάθομαι δίπλα από μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα, κάτω από το παρελθόν των προγόνων μου , έχει δροσιά , παράξενο για τη Λάρισα ε;
Κρεμασμένα μετάλλια στους τοίχους , αυτό έμεινε, και νιώθω μια απερίγραπτη συγκίνηση … Όχι- όχι για τα μετάλλια , μπροστά στη θέαση τους δεν νιώθω τίποτα απολύτως , κατά βάθος μου είναι εντελώς αδιάφορα …
Συγκινούμαι όμως από την απόλυτη ησυχία που κυριαρχεί τα πάντα εδώ μέσα και κυρίως εμένα… Από το πρωί φλέρταρα με την ιδέα να λερώσω αυτό το χαρτί με λέξεις, να γεμίσω ασφυκτικά κάθε σειρά του τετραδίου , να θυμηθώ τις παλιές, καλές μέρες, γιατί όπως και να το κάνουμε , άλλη εκτόνωση είναι να γράφεις στο χαρτί και να αντικρίζεις κατάματα το συναισθηματικό σου κόσμο , μέσα από τις διακυμάνσεις που έχει ο γραφικός σου χαρακτήρας , κι άλλο να εκτονώνεσαι πάνω σε ένα keyboard ! Ακόμα πιο άχαρη μου φαντάζει η διαδικασία μεταφοράς από το χαρτί στο pc … Μόνο τον ήχο του ρολογιού ακούω , έναν ήχο που περνάει απαρατήρητος , όταν το σπίτι γεμίζει με κόσμο, και σήμερα όπως είπα και πριν από το πρωί ήθελα να γράψω, αλλά μια τα τρένα , μια ο ύπνος που μου έλειπε, μια η Νούλα που ήρθε να σπαταλήσει λίγο χρόνο μαζί μου, πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω, μα η ανάγκη μου για γράψιμο , με περίμενε υπομονετικά ! Μέσα σε αυτό το σπίτι που μεγάλωσα έρχονται ατελείωτες αναμνήσεις στο νου , κι όμως ούτε αυτές είναι που με συγκινούν … Τελικά πρέπει να είμαι αηδιαστικά εσωστρεφής , γιατί προσπαθώντας να θυμηθώ παλιότερες στιγμές συγκίνησης , όλες κυμαίνονται στο ίδιο μοτίβο , εγώ, η γωνιά μου , το τασάκι μου , η ησυχία μου και τα τσιγάρα μου…Αχ, φυσάει τώρα ένα δροσερό αεράκι μουδιάζει το κορμί μου , είχα καιρό να νιώσω πάνω μου αυτή την γλυκιά αίσθηση του κρύου αέρα , γιατί αυτός από το κλιματιστικό , όπως και να το κάνουμε δεν σου προσφέρει την ίδια απόλαυση ! Τα νέα που άκουσα με έκαναν να ανησυχήσω και να σπάσουν για λίγο τη γαλήνη μου , δεν πτοήθηκα όμως , με περιμένουν τόσες όμορφες στιγμές , ας δώσω λίγο χώρο και για τις άσχημες που θα έρθουν , δεν μου αρέσει η μονοτονία …
Έπαψα πια να στεναχωριέμαι που μου λείπουν τόσοι άνθρωποι , θα έρθει η ώρα να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί αγκαλιά , τώρα που όλοι είναι μακριά , μου αρέσει στα αλήθεια που είμαι μόνη μου , το απολαμβάνω …

Αντίο Σαλονίκη!

Δέκα χρόνια πάρε-δώσε , δέκα χρόνια χιλιόμετρα , δέκα χρόνια έρωτας , δέκα χρόνια γεμάτα υποσχέσεις ..

Όπου κι αν στρίψω σε αυτή την πόλη καραδοκούν σε κάθε γωνιά , συσσωρεμένες αναμνήσεις … Όπου κι αν πάω πάντα επιστρέφω εδώ, ποτέ περισσότερο από τη στιγμή …

Πριν δέκα χρόνια ερωτεύτηκα αυτή την πόλη , ερωτεύτηκα τη Σαλονίκη! Της υποσχέθηκα τότε αιώνια αγάπη , και στα κόκκινα παγκάκια της παραλίας κάτω από τον Λευκό Πύργο , που τώρα πια αποτελούν παρελθόν, όπως και τόσα άλλα που έζησα στη νύμφη του βορρά , της ορκίστηκα αιώνια πίστη, της υποσχέθηκα πως κάποια μέρα θα ζούσα στην αγκαλιά της , κι αυτή με πίστεψε και για να μην είμαι και αχάριστη μου τα έδωσε όλα για όλα…

Για αρκετά χρόνια είχαμε σχέση εξ’ αποστάσεως , δεν υπήρξα βλέπεται ποτέ μόνιμος κάτοικός Θεσσαλονίκης , δεν κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει σε αυτή την πόλη ή μήπως τελικά απλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα; Η αλήθεια είναι ότι όταν της έδινα τη ψυχή μου δεν ήθελα να την εξαπατήσω , αλήθεια ήθελα να της παραδοθώ ολοκληρωτικά , όχι μόνο το επιδίωξα να μείνω σε αυτή την πόλη, αλλά ήταν και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου .

Σε κάθε μακροχρόνια σχέση όμως και μάλιστα εξ’ αποστάσεως , υπάρχει όπως πάντα τριβή, συνήθεια , απιστία . Φεύγει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού καθώς κυλά ο χρόνος … Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, μα καθώς πέρασαν τα χρόνια εγώ άρχισα να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από κοντά της … Η απόσταση μεγάλωνε από τα 150 χιλιόμετρα , φτάσαμε στα 500 και μετά στα 600 , κι όμως το πάθος μου για αυτήν ήταν τόσο μεγάλο που ακόμα κι όταν τα χιλιόμετρα έγιναν περισσότερα εγώ δραπέτευα από την Πελοπόννησο και χανόμουνα για μέρες , εβδομάδες , μήνες στην αγκαλιά της , και κάθε φορά που έφευγα, ο ίδιος γλυκός πόνος , γιατί ήξερα πως ότι και να γίνει θα ξαναγύριζα, πως ότι και να γίνει κάποια μέρα θα ξαναγύριζα και θα έμενα για πάντα, μην ξεχνάτε πως είχα δώσει μια υπόσχεση !


Τα τελευταία δυο χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν , η ζωή με πήγε αλλού , την απατούσα ασύστολα , με διάφορες πόλεις , όμως ξέρω πως εκείνο που την πλήγωνε πιο πολύ ήταν που είχα αρχίσει ήδη να την ξεχνάω και να με μαγεύει η μεγαλύτερη αντίζηλος της , η Αθήνα !


Όπως και να το κάνουμε όμως η Θεσσαλονίκη είχε κάτι που πάντα με τραβούσε κοντά της , κάτι που δεν ένιωσα ποτέ για την Αθήνα , κι έτσι μετά από μεγάλη αγάπη έγινε ερωμένη μου !

Στη μικρή ζωή μου είναι αλήθεια πως οι καλύτερες και οι περισσότερες αξιοσημείωτες αναμνήσεις που έχω είναι από αυτή την πόλη , τους πιο ακριβούς μου πόθους και τα μεγαλύτερα μυστικά μου τα έχω τραγουδήσει στο Θερμαϊκό … Κι όμως την συνήθισα , δεν νιώθω πια το ρίγος που διαπερνούσε το κορμί μου , κάθε φορά που βρισκόμουν στην αγκαλιά της , πότε στην Καλαμαριά , πότε στα Κάστρα , στο Γεντί- κουλέ , πότε στη Ναβαρίνου , στην Καμάρα , στην Παπάφη , ας μην συνεχίσω, αυτή την πόλη μετά από τόσα χρόνια τολμώ να πω , πως την έχω μάθει καλά πια και από την καλή και από την ανάποδη , κι αν τώρα πήρα πάλι το δρόμο προς το νότο και βλέπω φωτισμένο τούτο το βράδυ με την Πανσέληνο το Κάστρο του Πλαταμώνα , δεν πονάω πια , ξέρω πως ότι κι αν γίνει , πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη που να με κάνει να νιώθω τόσα πολλά , που να μου δώσει τόσες όμορφες στιγμές και αναμνήσεις , τότε , τώρα και για πάντα, δεν θα βρεθεί πουθενά στον πλανήτη …

Χθες όμως καθώς ήταν φωτισμένη , δεν άντεξε άλλο , μου ζητούσε απαντήσεις , ήθελε να της ξεκαθαρίσω τη θέση μου, βαρέθηκε πια να περιμένει… Δεν ήξερα τι να της πω, ήμουν πάνω στο καραβάκι που έκανε βόλτα στο Θερμαϊκό κάτω από ήχους reggae , με μια μπύρα στο χέρι και την έβλεπα έτσι όπως δεν την είχα ξαναδεί ποτέ και απαιτούσε να της δώσω μια απάντηση… Έκανε κρύο , τα μαλλιά μου δεν σταματούσαν να ανεμίζουνε , είδα και σένα που ήσουνα έτοιμος να δακρύσεις , είναι κοινό μυστικό εξάλλου, πως η Θεσσαλονίκη είναι ξελογιάστρα , ποιος την έχει ζήσει και να μην την έχει ερωτευτεί έστω και λίγο ; Τότε ήρθε η ώρα και της είπα το μεγάλο αντίο , ένα αντίο που δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα της πω , δεν κράτησα την υπόσχεση μου και ούτε θέλω να ζήσω στη Θεσσαλονίκη πια, δεν θέλω να την απομυθοποιήσω άλλο, θέλω να μείνει για πάντα η πιο αγαπημένη , έτσι κι αλλιώς πάντα θα επιστρέφω , να παίρνω τη δόση μου από το Βαρδάρη , έχω τα μισά όνειρα μου αφημένα εδώ, έχω τις μισές αναμνήσεις μου εδώ , τη μισή μου ζωή τολμώ να πω , ανθρώπους που αγαπάω … Ποιος ξέρει όμως ίσως κάποτε να με εκδικηθεί γι’ αυτό μου το αντίο και να με φυλακίσει αιώνια στην αγκαλιά της …


Υ.Σ «Εμείς για αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πάει…»

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα

εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα

όπου κι αν πάω σ' έχω πάντα στην καρδιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι

είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι

Θεσσαλονίκη με τα τόσα σου μεράκια

βγάζεις τα πιο όμορφα κορίτσια στον ντουνιά

βράδια μποέμικα τραγούδια στα σοκάκια

γλέντια ξενύχτια μες στην κάθε γειτονιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι

είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι

Θεσσαλονίκη μου κι αν είμαι μακριά σου

πάντα θυμάμαι τ' όνομά σου το γλυκό

αχ πώς νοστάλγησα να ξαναρθώ κοντά σου

κι ας ξεψυχήσω μπρος τον πύργο το λευκό

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι

είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι