Ηδονή

Ω! Τι σύγχυση τελικά που επικρατεί στη θολούρα , όταν δεν μπορείς να δεις καθαρά μπροστά σου, είτε από έρωτα, είτε από θυμό , είτε από πιοτό; Τι αγαλλίαση νιώθει η ψυχή σου , όταν λιάζεται γυμνή μπρος στον καθαρό ουρανό ; Όταν η ομίχλη αποχωρεί και μένεις μόνος, με τις απλές όμορφες καθημερινές στιγμές σου, με την καρδιά σου ντυμένη με ζεστασιά , κλείνοντας μέσα της τους λίγους εκλεκτούς που κατάφεραν με κόπο να μπούνε μέσα της και να μείνουν για πάντα… Τι όμορφο να κρατάς λόγια αγαπημένων ανθρώπων στην αγκαλιά σου που νόμιζες ότι σε πρόδωσαν, μα τώρα που όλα ανθίζουν μέσα σου ξανά, βλέπεις ότι απλά ο πόνος δεν ήταν τίποτα άλλο , παρά αυτά τα λόγια που έμπηγαν βαθιά μέσα στη σάρκα σου τις ρίζες τους κι έμειναν μέσα σου για τόσο καιρό και σιγά- σιγά ανθίζουν μεγαλώνουν… Πια τα βλέπεις ολοφάνερα να ορθώνονται μπροστά σου και αυτή η ευτυχία που σε πλημμυρίζει μπροστά στη θέαση τους , δεν είναι τίποτα άλλο από την κατάκτηση τόσο περίεργων και συνάμα αληθινών συναισθημάτων ! Ναι –ναι είναι η πρώτη φορά που κατακτάς την αλήθεια , η πρώτη φορά που βλέπεις πως δεν εξαπατήθηκες , πως δεν χρειάζεται να πάρεις τα λόγια σου πίσω… Πλέον βλέπεις καθαρά και δεν έχεις την ανάγκη να ζεις μέσα σε παραμύθια. Η πραγματικότητα σε πλήγωσε καθώς πάλευες να μη χάσεις την αλήθεια , καθώς πάλευες στα κύματα του έρωτα, νόμιζες πως έκανες και πάλι λάθος κι όμως αυτά τα λόγια ήταν ότι πιο αληθινό είχες ακούσει ποτέ . Τώρα πια δεν θες να κρατήσεις τίποτα θες απλά να τους φωνάξεις δυνατά να προχωρήσουν μπροστά , ναι οι πορείες σας είναι τόσο διαφορετικές , θες όσο τίποτα να ανοίξουν τα φτερά τους να κατακτήσουν όλα όσα ονειρεύονται και δεν έχει σημασία αν εσύ απλώς παρακολουθείς από μακριά , θες να τους φωνάξεις πως μια από τις βαλίτσες τους έχει μέσα την ολοκληρωτική αγάπη σου, τους τι δίνεις απλόχερα δε θες τίποτα άλλο για να προχωρήσεις , δεν θες τίποτα άλλο για να είσαι ευτυχισμένος , μονάχα να ξέρεις πως όσο μακριά κι αν πετάνε σε άλλους ορίζοντες από τους δικούς σου είναι δικοί σου, είναι ολότελα δικοί σου… Ναι κι απέμεινες γεμάτος από αγάπη , γεμάτος από πρωτόγνωρα συναισθήματα που το πλήρωμα του χρόνου στα φανέρωσε , δεν έχεις τίποτα να αγκαλιάσεις το βράδυ όταν θα πέσεις για ύπνο , μα η αγκαλιά σου είναι γεμάτη .. Και τι κι αν η απογοήτευση σε κυριαρχεί από τις μικρές καθημερινές σου αποτυχίες… Τώρα πια κατέχεις την αναγνώριση τους , τώρα πια κατάφερες να τους κάνεις να δούνε πραγματικά ποιος είσαι . Ότι πιο απλό , πιο καθημερινό , πιο αγνό , πιο αληθινό πλάσμα κράτησαν ποτέ τους… Ναι , νιώθεις μια πληρότητα μια ολοκλήρωση , μια δικαίωση, κάτι σου αναστατώνει τις αισθήσεις σαν να λούζεσαι με Herbal , σαν να ηδονίζεσαι τρώγοντας μια Kinder σοκολάτα (χα-χα-χα)! Θέλεις να γελάσεις δυνατά μα δίπλα είναι ώρα κοινής συνουσίας και δε θέλεις να νομίζουνε πως γελάς με τους οργασμούς τους , πως χλευάζεις κάτι που σου λείπει γιατί στο στόμα σου λιώνει ένα soft king Αλλατίνη με κομμάτια πραγματικής σοκολάτας έχεις στο στόμα σου μια πραγματική ηδονή και εδώ δεν χωράνε ζήλιες , θέλεις να ενώσεις τους αναστεναγμούς ηδονής σου με των διπλανών … Κάποτε αναρωτήθηκαν σε κάποια παραλία πως θα μπορούσες να τσακίσεις τρία ολόκληρα cookies , μα τώρα νιώθεις πως κολυμπάς μέσα σε εκατοντάδες από αυτά ενώ τελετουργικά από πάνω σε περιχύνουν με πραγματική λαχταριστή σοκολάτα γάλακτος … Απόλυτη ηδονή σε βρίσκει ξαναμμένο , μετά επικρατεί σιγή και ξέρεις πια πως ήρθε η ώρα να ανάψεις κι εσύ τσιγάρο όπως οι από δίπλα …

Τα παραμύθια της Χαλιμάς ….

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη.. Δώστης κλότσο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινήσει….
Η ιστορία μου μιλά για δυο παραμυθάδες που περνούσανε πάντα καλά, μα ο ένας τους είχε και μπελάδες . Χόμπι άλλο δεν είχανε στον καθαρό αέρα ο ένας ερωτευότανε και ο άλλος «μαδούσε» κάθε μέρα …
Τι τα παραμύθια της γιαγιάς , τι της Χαλιμάς από τις «Χίλιες και μια νύχτες», τι τα δικά μου ; Χμ… Έχετε αναρωτηθεί ποτέ , ποια να είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλού παραμυθά; Δεν ξέρω. Σίγουρα υπάρχουμε πολλοί εκεί έξω αλλά σκόρπιοι . Υπάρχει λοιπόν η ράτσα του ρεαλιστή παραμυθά που ωθείτε προς την πώληση παραμυθιών φυκιών και κορδελών με απώτερους σκοπούς , όχι και τόσο ανιδιοτελείς και ρομαντικούς. Εκείνος ξέρει ότι στα παραμυθία του δεν υπάρχει happy end και είναι ο μόνος πρωταγωνιστής που το γνωρίζει, όλους τους άλλους τους νανουρίζει ώστε να κοιμούνται στον ύπνο του δικαίου !Η ανάγκη του λοιπόν , να καταφέρει τους εκάστοτε σκοπούς του , τον κάνει να καλλιεργεί αρκετά το ταλέντο του παραμυθά, με τρέλα και κορδέλα . Υπάρχει όμως και μια δεύτερη κατηγορία παραμυθάδων … Αυτών που πουλάνε παραμύθια, αλλά που τα πιστεύουν κι όλας..
Ναι τελικά ξέρω και το πουλάω καλά το παραμύθι, είναι ένα από τα ταλέντα μου , το κακό είναι ότι εντάσσομαι σε αυτούς που τρώνε το δικό τους παραμύθι !
Ναι αγαπητή, με ρώτησες πως καταφέρνω να κάνω το μαύρο- άσπρο. Ίσως να μην υπάρχει κανένας άλλος λόγος εκτός από την ανάγκη μου απλά και μόνο να το δω άσπρο . Είμαι απλώς μια ωραία κοιμωμένη που δεν με ξύπνησε κάποιο φιλί ενός πρίγκιπα, αλλά ένας εφιάλτης που με προσγείωσε απότομα αλυσοδεμένη πάνω στην πραγματικότητα, μια κοκκινοσκουφίτσα που έπεσε θύμα του λύκου που ήτανε δικό της δημιούργημα. Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένα αθώο θύμα των παραμυθιών μου ,όσοι πιστέψουν στα παραμύθια μου και με ακολουθήσουν ή θα ζήσουν τον όλεθρο και θα καταρρεύσουν μαζί με μένα αγκαλιά ή κάποια νύχτα θα τους φιλήσω και από βάτραχοι θα ξυπνήσουν πρίγκιπες σε έναν ολότελα ονειρεμένο κόσμο που θα μας ανήκει και τότε αυτός θα γυρνάει μόνο έτσι όπως θέλουμε εμείς !!!
Το καλύτερο θα ήτανε να περιμέναμε κάτι που έρχεται, αλλά από την άλλη είναι ψυχοφθόρο να περιμένεις κάτι που δεν έρχεται άρα το καλυτερότερο είναι να μην περιμένεις τίποτα …Και ενώ το φως και το σκοτάδι ενώνονται , καθώς ξεμακραίνω , με παγωμένες ανάσες, μην έχοντας τρόπο να προφυλάξω τα χέρια μου από το κρύο, αφήνω πίσω μου το σταθμό κι ενώ οι φίλοι μου επιβιβάζονται για άλλη μια φορά στο τρένο που φεύγει για την πολιτιστική πρωτεύουσα , προς αναζήτηση κάποιου εισιτηρίου συναυλίας , εγώ ακολουθώ τα βήματα μου … Από αύριο η αναδιοργάνωση μου ψιθυρίζω , φτάνω στο σπίτι πέφτω για ύπνο προσμένοντας το αύριο…
Και το χθες ξημέρωσε το σήμερα και είχε αυταπάτες όποιος νόμιζε πως σήμερα ακόμα ζει το παραμύθι ...

Και ζήσαμε εμείς καλά μα αυτοί καλύτερα …..

nano-nano-nano...

Κάπου εκεί ανάμεσα στο mini αφιέρωμα στο Μητροπάνο και στο repeat του «Δεν υπάρχω» από Τρύπες … «…Είμαι δικιά σου , είμαι ολότελα δικιά σου , κάνε με ότι θες , σκίσε με , κάψε με , γάμα με, γάμα με όσο θες , όπως θες , κατέβασε με στης ψυχής σου τον πάτο … Δε μιλάω, δεν γελάω, δεν πονάω, κατέβασε με στης ψυχής σου τον πάτο, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχω…», έχοντας μερακλώσει πια για τα καλά , τραγουδούσα ...
« Τόσα δίνω.. Πόσα θες; Πόσαααααα; … Στα apple store πουλάν αυτό που θες !!!» Και κάπου εκεί ξέχασα και πάλι τους στίχους όπως τότε που το τραγουδούσαμε παρέα κάπου στην Εγνατία και πάλι άκρη δεν βγάζαμε …
Τώρα νιώθω σαν τον Σαίξπηρ , όταν έγραφε« Παλιότερα χαλούσαμε χρόνο , τώρα ο χρόνος χαλάει εμένα …»
αλλά με μια παραλλαγή « Παλιότερα χαλούσαμε χρήμα, τώρα το χρήμα και οι δόσεις , χαλάνε εμένα !!!» Ναι μόλις έκανα μια αγορά , μετά από τόσο καιρό θα αποχτήσω κι εγώ ένα μαύρο ωραιότατο iPodaki nano , αυτό ήδη μου κάνει μικρό ας μην γράψω και το υποκοριστικό του!
Και ναι τολμώ να πω , ότι είμαι πανευτυχής , βέβαια τι μου χρειαζότανε εμένα τώρα αυτό το πράγμα ; Είναι ένα άλλο ερώτημα, αλλά όχου …. Μια ζωή πήγαινα ενάντια στον υπερκαταναλωτισμό ασυνείδητα βέβαια αλλά το έκανα, ούτε ακριβά γούστα είχα , ούτε ακριβά σπορ ! Όσο για τη λέξη gadget, πριν κανένα χρόνο μη σου πω αγνοούσα και την ύπαρξη της .Μέχρι και τα κινητά που έχω κατά καιρούς είναι συνήθως αυτά που βγάζει προς απόσυρση, ο σε αντίθεση με μένα, γκατζετάκιας bro μου!
Εξάλλου εντάξει , όταν θυμάμαι την φίλτατη Αικατερίνη που είχε δώσει 140 ευρώ για να αγοράσει απλός ένα τοσοδούλικο επώνυμο τσαντάκι , ε εντάξει , με πιάνει ίλιγγος ,έτσι γουστάρω και θέλω να μου κάνω κι εμένα μια φορά ένα δώρο βρε αδερφέ, εξάλλου τι είναι ένας δικός μου λογαριασμός ΟΤΕ, ούτε ένα iPod !!! Τουλάχιστον αυτό θα πιάσει τόπο ! Έτσι καλύπτω κι εγώ τα κενά μου με ένα iPod !
Μην το γελάς καθόλου , αυτή η αγορά ήδη με έκανε άλλο άνθρωπο. Μου χάρισε ένα υπέροχο χαζοχαρούμενο χαμόγελο , μου χάρισε ένα καινούργιο όνειρο στα προσεχώς , «Η συνάντηση με ένα iPod»
Σήμερα δίνω και το τελευταίο μάθημα και δεν έχω διαβάσει τίποτα απολύτως , αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία, είπαμε τώρα το μόνο που έχει σημασία είναι το iPod! Τελείωσε κι αυτό το πανηγύρι , άντε και εις άλλα με υγεία , δεν θριαμβολογώ ακόμα ήδη έχω κοπεί σε δύο , αλλά είπαμε, αυτά είναι λεπτομέρειες …
Και ναι τα κατάφερα , θα πέσω για ύπνο και δεν θα σκέφτομαι τίποτα, ούτε τα χρέη, ούτε τους λογαριασμούς , ούτε το κρύο, ούτε τα μαθήματα, ούτε τα αποτελέσματα , ούτε ακόμα και σένα , απόψε θα σε απατήσω με ένα nano !!!! Πριν κοιμηθώ ας προσευχηθώ στον Jah και στον Santa Bob γονυπετής , για να φέρει πιο πολύ χιόνι για την Παρασκευή , να δούμε και μια άσπρη μέρα βρε αδερφέ , υγεία και λίγα λεφτάκια και όλα τα άλλα τα βολεύουμε !


Υ.Σ Η ΕΨΑ κατέκλεισε τον Πύργο , όπου κι αν πάω, παντού ψυγεία έψα μέχρι και στο καινούργιο γαμάτο μπουγατσάδικο, αν θες να πιεις μια λεμοναδίτσα βρε αδερφέ δεν έχεις άλλη επιλογή μόνο έψα πουλάνε εκεί… Έλεος …