Σύρε γαμήσου ...

Λοιπόν έπρεπε να στα πω κάποτε ένα χεράκι. Εντάξει παίρνω όλη την ευθύνη της ζωής μου και των επιλογών μου και τις λούζομαι πρωί και βράδυ άλλοτε με ευχαρίστηση και άλλοτε με αποστροφή και ενώ ποτέ μα ποτέ δεν μετατόπισα την ευθύνη σε κανέναν ούτε καν στην ίδια μου τη μάνα όπως κάνουν όλοι, ε όχι ρε φιλαράκι εσύ φταις και μάλιστα πάρα πολύ για πολλές επιτυχίες και αποτυχίες μου μαζί, σχεδόν για όλες μου τις επιλογές στη ζωή, γιατί με καθόρισες γαμώ την πουτάνα μου, με καθόρισες με έναν ανεξίτηλο τρόπο, τρελό, απερίγραπτο κι αυτό από μόνο του δεν θα ήταν τόσο κακό, όμως είναι, γιατί με εξαπάτησες και με κορόιδεψες από την πρώτη στιγμή που με κοίταξες στα μάτια μέχρι και την τελευταία και είχες τόσο θράσος να μπαίνω βγαίνεις στη ζωή μου και να με κοιτάς τόσο βαθιά, και να με κοροϊδεύεις κατάμουτρα μέχρι και την ύστατη στιγμή  και κοντά σε εσένα κατέστρεψα με τη σειρά μου τόσους ανθρώπους αν όχι και την ίδια μου τη ζωή, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήμουν εδώ, δεν θα ήμουν έτσι αν δεν σε είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου, έπαιξες με τη ζωή μου φιλαράκι κι εγώ σε άφηνα και το συνειδητοποιώ  σιγά σιγά με τα χρόνια, γιατί υπήρξαν άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου που  με γούσταραν τόσο απόλυτα και τρελά κι αν θέλεις το πιστεύεις  περισσότερο κι από ότι εγώ εσένα κι εγώ τους έφτυνα για εσένα, για εσένα αν είναι ποτέ δυνατόν, γιατί η γαμημένη η καρδιά μου ήταν πάντοτε κολλημένη  εκεί ακόμα κι όταν δεν ήμασταν καν μαζί γιατί εδώ που τα λέμε και σιγά πότε ήμασταν και θα ήθελα να παω να τους βρω με μια φωτογραφία σου στο χέρι και να τους πω κόψτε εδώ φάτσα ρε παιδιά για αυτόν τον αρχιμαλάκα χαλάσαμε τις ζωές μας, φτύστε όλοι μαζί παρέα, αυτόν που ποδοπάτησε τις ψυχές μας για να βρει τον πραγματικό του εαυτό, ε άντε σύρε και γαμήσου λοιπόν.

Για τη μαμά σου...

Σε ακούω, στα βήματα που έκανες τότε για να έρθεις να με βρεις, στα εισιτήρια  που κρατούσες στα χέρια, σε μυρίζω σε εκείνες τις γόπες που σβήναμε παρέα, στο συνάχι που με κόλλησες και ατελείωτα χρόνια μετά ακούω ξανά τα βήματα σου πιο βαριά και γερασμένα, να σέρνεις τα πόδια σου γεμάτος απώλειες, χωρίς εκείνη την λάμψη στα μάτια και την σπιρτάδα στο μυαλό, χωρίς την αγαπημένη γαριδομακαρονάδα της μαμάς σου που με κοιτούσε με μισό μάτι, μαζί με εμένα και τα παπούτσια μου, ακόμα θυμάμαι το απαξιωτικό της βλέμμα και δεν τα ξαναφόρεσα ούτε και ξανά ήρθα ποτέ σε εσένα, όμως οφείλω να σου εξομολογηθώ πως ήταν τρομερή μαγείρισσα η μαμά σου, ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου και πουθενά, δεν με τάισαν και δεν μου έστρωσαν τραπέζι με τόση νοστιμιά, νομίζω ότι απλά σ' αγαπούσε ως τα πέρατα και εσένα και τον μικρό έτσι όπως κάνει κάθε μάνα και τώρα που έγινα κι εγώ στο λέω πως έτσι είναι, μα μου λείπει εκείνη η στιγμή που ήμουνα εγώ κι εσύ πάνω σε εκείνο το αστικό στην Εγνατία, να με κοιτάς σαν χάνος και να με κοροϊδεύεις για τα σκουλαρίκια μου, δεν με έχουν ξανακοιτάξει ποτέ ματιά με τόσο ενθουσιασμό όπως τότε τα δικά σου, συγγνώμη που δεν κατάλαβα, που άργησα τόσο πολύ, όμως τώρα πια ξέρω κι αν δεν σου φτάνει εσένα αυτό φτάνει όμως σε εμένα. Καληνύχτα στη νιότη σε εκείνη την βουή και την πολυκοσμία άλλοι τώρα θα βρίσκονται εκεί κι εμείς εδώ στη σιωπή που έσκαψαν τα χρόνια μας... 

Τόσο ήρεμος τόσο νεκρός...