Μου λείπουν απίστευτα οι άνθρωποι... 

Λυπιού

| Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ | 1939 - 21 Ιανουαρίου 2020 |

Έναν τόπο επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,

ως τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ως να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους.

[...]

Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης

γίναν σιωπηλές πλατείες

τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά

κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες

σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.

Κάτι χειρότερο από γερατειά,

η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

 

Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια

από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.

Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας

αλλά το θετικό της απουσίας...

[...]

Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά

χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.        

[...]

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα

κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα   

για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει

όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα  

κείνα τα άφωνα ξημερώματα

κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου

να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει

μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα.

| Λυπιού | Ποίηση 1963 - 2011 | εκδόσεις Καστανιώτη |

Μαμά σ'αγαπώ!

Χθες είχα πάνω στην αλλαξιέρα τον σχεδόν δύο χρόνων γιο μου κι ενώ τον είχα βγάλει μόλις από τον μπάνιο και τον είχα σκουπίσει καλά καλά με το μπουρνούζι του, του είχα φορέσει την πάνα του, του είχα απλώσει τις κρέμες του και του είχα κάνει το απαραίτητο μασαζακι ενώ εγώ από την άλλη ημουν ομολογουμένως ένα άυπνο ράκος, μου χαμογελάει και εντελώς στα ξαφνικά μου πιάνει με τα χεράκια του το κεφάλι μου και αρχίζει να με φιλάει απανωτά! Ήταν κάτι εντελώς σοκαριστικό και αναπάντεχο ήταν σαν να ήθελε να μου πει ευχαριστώ ή σ'αγαπω δεν ξέρω αλλά ήταν ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό... Τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο... Γιωργάθαν σ' αγαπώ!