Σαράβαλο

Καλά Χρωστούμενα

Καλά χρωστούμενα είπαμε, εεε καλά Χριστούγεννα ήθελα να πω!Άντε και του χρόνου καλύτερα που δεν θα έχουμε και μια καταστροφή κόσμου να μας απειλεί.  Καλά γι αυτό το τελευταίο μην είστε και απόλυτα σίγουροι βέβαια, τα καταφέρνουμε και χωρίς τους Μάγια μια χαρά! Καλή χρονιά αγαπητοί αναγνώστες του artandcity, καλές γιορτές να έχουμε και αφού φέτος χλωμό το κόβω να ανταλλάξουμε δώρα ας ανταλλάξουμε τουλάχιστον αγάπη, αγάπη, αγάπη! Ααα και που είστε με χαμόγελο σας θέλω, εντάξει;

Πάει και το δώδεκα το φάγαμε μας έφαγε κάπως έτσι έγινε αλλά στο τέλος και πάλι επιβιώσαμε. Με τρία μνημόνια και ακόμα ζωντανοί, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά. Μας γκρέμισαν τα όνειρα φίλε μου, καιρός λοιπόν να αρχίζουμε να μαζεύουμε τα μπάζα. Θυμάσαι; Με έναν Παπαδήμο για πρωθυπουργό ξεκινήσαμε και από που μας ήρθε αυτός ούτε που το καταλάβαμε, δυο φορές εθνικές εκλογές κάναμε μέσα σε τούτη τη χρονιά και άκρη δεν πρέπει να βρήκαμε. Όχι βρήκαμε; Εδώ ούτε μια λίστα Λαγκάρντ δεν μπορούμε να βρούμε ούτε καν τα μνημόνια να διαβάσουμε, την άκρη μέσα σε αυτό το μπ*#ρδ%λο θα βρίσκαμε; Στο τέλος βγάλαμε και καλά μια κυβέρνηση συνεργασίας ο Θεός να την κάνει, κι αυτό γιατί μας είχανε βάλει το πιστόλι στον κρόταφο ότι αν δεν τους βγάλουμε θα έρθει το τέλος του κόσμου. Τελικά ούτε τότε ήρθε ούτε στις 21 Δεκέμβρη φυσικά. Η χώρα τούτη είναι καταδικασμένη να καταστρέφεται αργά, οδυνηρά και εξευτελιστικά και ξανά προς τη δόξα να τραβά(;)

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ 

Αμήχανα Χριστούγεννα

Ξυπνώ και καταπίνω τις σκέψεις μου. Φοράω χαμόγελο, δυο μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και ετοιμάζομαι να βγω μέσα στο ψωλόκρυο. Το ένα νύχι πράσινο το άλλο κόκκινο. Κακοβαμμένα. Απορώ γιατί επιμένει να τα βάφει.Είναι γιορτές μου είπε αλλά δεν έχω υπομονή, ούτε στις γιορτές. Δεν έχω υπομονή γενικώς. Μη με βλέπεις που απλά στέκομαι και κοιτάζω τον καιρό να περνάει, αυτό δεν είναι υπομονή. Μια αποχαύνωση είναι,είναι αυτό που αφού δεν μπορείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο μένεις μόνος με το τίποτα και παίζεις μαζί του και ξέρεις κάτι;

Είναι ωραία εδώ στο τίποτα και η τεμπελιά και αυτή η ηρεμία της στασιμότητας που δεν νοιάζεσαι για τίποτα καινούργιο , δεν ανησυχείς καθόλου γι αυτό που θα έρθει στη ζωή σου, για το απροσδόκητο, το νέο, το ξαφνικό. Όσο και να το θες δεν θα'ρθει . Δεν θα'ρθει σύντομα από εδώ σου λέω.Ξέρεις δεν σκέφτομαι τώρα τελευταία, είναι καλύτερα έτσι, απλά καλύπτω τις βιολογικές ανάγκες μου κι αυτές με δυσκολία πια, όσο μπορώ, όποτε μπορώ. Έχω παραιτηθεί, δεν διεκδικώ τίποτα πια , μέχρι και στο φαγητό, στον έρωτα, ότι βρω, ότι μου δώσουν.Το ίδιο και με τα όνειρα, ότι μου δώσουν, ότι επιτραπεί να περάσει από το νου μου έστω σαν σκέψη απατηλή. Τώρα τελευταία δεν βλέπω ούτε καν εφιάλτες τέλειωσαν κι αυτοί, τους εξάντλησαν όλους πάνω μου.Παλιότερα ένιωθα αιφνιδιασμένη, τώρα πια. Είναι αυτή η σιωπή που με τρομάζει. Δεν έχω λόγω να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι, δεν έχω δουλειά, δεν βλέπω καν κακούς εφιάλτες για να με ξυπνήσουν. Ο πραγματικός ξεκινάει μόλις βγάζω τις πιτζάμες. Ξυπνώ και καταπίνω τις σκέψεις μου. Φοράω χαμόγελο με δυσκολία, λίγο κονσίλερ και λίγη αποχαύνωση. Έτσι μου είπε να σας πω. Στο δωμάτιο τουλάχιστον είχε ζέστη και μύριζε πετρέλαιο. Έκανε και αστεία. Θα βγω έξω θα μυρίζω πετρελίλα και θα νομίζουν πως το φυσάω το παραδάκι αλλά το μόνο που φυσούσε ήταν μια ξερή ανάσα που μύριζε τωρινό και ξεχασμένο τρόμο.

Δεν μετρούσε πια ταξίδια, δεν μετρούσε αποστάσεις, η στασιμότητα μετριέται μόνο με μηδενικά, ακούγεται σαν παύση ολοκλήρου. Πλαφ, έσκασα εδώ, έμεινα εδώ και σάπισα, σαν τον καρπό που μόλις έπεσε από το δέντρο. Η επανάσταση που σχεδίαζα κάποτε θα αργήσει να φανεί . Φέρτε μου μια αυταπάτη για να ξανασηκωθώ από το κρεβάτι μου φώναξε κι ευτυχώς εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι για τα κάλαντα.