Neanderthal Blogger

Σάββατο, Δεκεμβρίου 22, 2012

Παραμονή Χριστουγέννων στο Θεάριο

Αν και εκείνη τη μέρα θα αναχωρώ για τις γιορτινές μου διακοπές και δεν ξέρω κατά πόσο θα προλάβω (θα προλάβω τελικά γιατί θα παίζει από τις 9:30 το πρωί μέχρι τις 13:30 το μεσημέρι περίπου)να απολαύσω την Bjork στο Θεάριο, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Η Bjork είναι ένα πανέμορφο και πανέξυπνο κορίτσι από την Ισλανδία , μια νεράιδα που για ραβδί της έχει το δοξάρι της.

Εδώ θα βρείτε το blog της , που άρχισε να γράφει με το που ήρθε να μείνει στην Ελλάδα , ναι ναι μόλις φέτος ήρθε στην Ελλάδα της κρίσης καλά διαβάσατε ενώ εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη της στο artandcity.gr ...

Όσο για το Θεάριο τα λόγια είναι περιττά για να περιγράψουν το σοκ που παθαίνει ο ουρανίσκος σας κάθε φορά που μια από τις πάμπολλες λιχουδιές του Θεάριου λιώσει στο στόμα σας ή όταν πιείτε κάτι από το Θεάριο που με την πρώτη γουλιά θα ανακαλύψετε κάτι διαφορετικό! Έτσι για αλλαγή λοιπόν, την Δευτέρα κάνοντας τα τελευταία Χριστουγεννιάτικα ψώνια σας, περάστε από το Θεάριο για τις τελευταίες, δίπλες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες και ότι άλλο γιορτινό και μη βάλει ο νου σας και δώστε στην παραμονή των Χριστουγέννων μια ξεχωριστή νότα! Στο κατάστημα θα προσφέρετε δωρεάν από ότι μου λένε οι πληροφορίες μου και κόκκινο κρασί, άραγε θα είναι Ραψάνης ή ζεστό κρασί με μπαχαρικά; Για να δούμε...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 19, 2012

Ιστορίες κάτω από ινβέρτερ 2

Το παλτό μου βρωμάει τσιγαρίλα, πάντα βρομάει κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι του φίλου μου του Γιώργου. Γράφω αυτές τις λέξεις με την πετσέτα ακόμα στα μαλλιά μου(ναι μύριζαν κι αυτά και επιβαλλόταν ένα ζεστό-ζεστό μπάνιο, με μασάζ στο κεφάλι , αφρούς και μυρωδάτα σαμπουάν και αφρόλουτρα). Μου άξιζε νομίζω, γιατί με το που με έφερε ο Γιώργος σπίτι ήθελα με τρέλα να στολίσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, λίγο αργά το θυμήθηκα βέβαια αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Στόλισμα, μπάνιο, γράψιμο. Κάθομαι τώρα και το χαζεύω, κι αυτό είναι ευτυχία.

Καθώς οι μήνες αλλάζουνε και οι χρονιές περνάνε, οι ιστορίες κάτω από το ινβέρτερ είναι μια συνήθεια που δεν κόβεται εύκολα, όπως δεν χάνονται και μερικές φιλίες. Φέτος το καλοκαίρι έγραφα για τις ιδρωμένες ιστορίες κάτω από το ινβέρτερ στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου και τώρα επανέρχομαι για να γράψω για τα κρύα απογεύματα και τους ζεστούς καπουτσίνο που πίνουμε συζητώντας κάτω από το ίδιο ινβέρτερ(που πλέον ξεχρεώθηκε!). Για μένα μέχρι κι αυτό είναι ευτυχία, όπως και τα τόσα σταματημένα με αλάρμ αυτοκίνητα στα ΚΤΕΛ που περιμένουν έναν ερχομό.

Μανάδες, πατεράδες, φιλενάδες, αδέρφια, όλοι κάποιον περιμένουν να έρθει και ανοίγουν αγκαλιές, ανοίγουν πορτμπαγκάζ και βάζουν βαλίτσες, ροδάκια κυλάνε στους βρεγμένους δρόμους, κι αυτό είναι ευτυχία. Μόλις φύγαμε με τον Γιώργο από το σπίτι με το ινβέρτερ για να πάμε στα ΚΤΕΛ να βγάλει το εισιτήριο του, αυτή ήταν η εικόνα. Κίνηση στους δρόμους, αναμμένα φωτάκια παντού, στολισμένη πόλη και εκείνος χαρούμενος που σε λίγες μέρες θα έφευγε για να περάσει αλλού τις γιορτές του όπως κι εγώ. Τέσσερις μέρες πριν την αναχώρηση! Μαζί αναχωρούμε αλλά για διαφορετικούς προορισμούς :)

Μέχρι τότε απολαμβάνω τις φρεσκολουσμένες μου μπούκλες που μπαίνουν μέσα στα ματιά μου, κατεβάζω για να δω ολόκληρο το έργο που είδα την Δευτέρα στον aplha προς το τέλος και μου άρεσε, το You Will Meet a Tall Dark Stranger, μετά είδα ότι ήταν του Woody Allen (έτσι εξηγείται) και μέχρι τότε πάω να καώ με το Homeland...