Το καλοκαίρι θα 'ρθει

Το καλοκαίρι θα ‘ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί
Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή
Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό
Να σε κοιτάξει ο ήλιος – Να σε κοιτάξει ο ήλιος

Θα σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς
Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς
Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις ξανά
Κάνοντας πως δε ξέρεις - Κάνοντας πως δε ξέρεις

Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι ύστερα πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική



Το καλοκαίρι θα ‘ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς
Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς
Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό
Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη - Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη

Θα ‘σαι για λίγο ο έρωτας που δε ζήσει κανείς
Θα ‘σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς
Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή
Που βασιλεύει ο ήλιος - Που βασιλεύει ο ήλιος

Κι έρχεται πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι έρχονται πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Υ.Σ Ποιος μπαίνει από την Έδεσσα κάθε μέρα στο blog? Ας δώσει σημεία ζωής.

Fujiya and Miyagi-Strawberry Vanilla

Γελοίοι Έρωτες

Έχουν περάσει τρία χρόνια,από τότε που ο Γείτονας με αποχαιρετούσε από το σταθμό των τρένων της Θεσσαλονίκης και για το δρόμο μου έδωσε να διαβάσω το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα «Γελοίοι Έρωτες»,το ταξίδι βέβαια εκείνο ήταν τόσο σύντομο,που μου είχε τσακίσει μόνο τη σελίδα 95 και μου είχε ζητήσει να την διαβάσω όσο θα ταξίδευα.

Ακόμα θυμάμαι τόσο έντονα το συνάχι που είχαμε και οι δυο,ήταν Νοέμβρης του 2006 ή Δεκέμβρης δεν θυμάμαι καλά,θυμάμαι πως έπινα βιάστηκα στο σταθμό έναν μέτριο ness που μου έκαιγε τη γλώσσα,και εκείνος καθότανε απέναντι, με αυτό το χαρακτηριστικό σοφιστικέ του ύφος,ενώ εγώ έριχνα κλεφτές ματιές, πάνω αριστερά από το κεφάλι του, στο ρολόι που υπήρχε στο βάθος.

Το βιβλίο δεν μου το χάρισε ποτέ,μου το έδωσε απλά να το διαβάσω,μετά έγιναν πολλά, χαθήκαμε,τον ξαναείδα φέτος το Μάρτιο στα βιαστικά το πολύ να περάσαμε μαζί μια ώρα, σε εκείνη την καφετερία-εστιατόριο-βιβλιοπωλείο 3 σε 1,δεν θυμάμαι πως λεγότανε,σε ένα στενάκι στη Ναυαρίνου.

Να’ μαι τώρα,πάνω από την βαλίτσα,βάζω το iPod στη τσέπη και τους «Γελοίους έρωτες» στην τσάντα μου,ίσως μετά από τόσα χρόνια αξιωθώ να το διαβάσω ολόκληρο σε αυτό το ταξίδι,ίσως κάποτε αξιωθώ να συναντήσω και πάλι τον Γείτονα και να του το επιστρέψω,μέχρι τότε σας φιλώ στα αυτιά,φεύγω πιο μπερδεμένη από ποτέ,κι ούτε που ξέρω τι θα βρω όταν γυρίσω,μια ζωή θα παίζω το παιχνίδι του ωτο-στοπ που λέει και ο Κούντερα…

Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο
Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.
Οδυσσέας Ελύτης