Για το Θωμά ...

Σήμερα θα γράψω για τον δικό μου Θωμά , θα γράψω για τον Θωμά που ξέρω και όχι για εκείνον που ίσως να ήθελα αλλά δεν γνώρισα ποτέ. Κάθε χρόνο, τις μεγάλες Παρασκευές κάτι περίεργο συμβαίνει . Συνήθως με θυμούνται άνθρωποι από μακριά , άνθρωποι που με μερικούς από αυτούς ζήσαμε πολλά και με άλλους λίγα , σημασία έχει ότι ζήσαμε στιγμές μαζί και ακόμη μεγαλύτερη ότι αγαπηθήκαμε … Με το Θωμά μας ένωσε η κοινή μας αγάπη για τη reggae , για τον Bob και ότι άλλο συνεπάγεται αυτό . Με το Θωμά έζησα μονάχα στιγμές , μικρές στιγμούλες που είναι τόσο μεγάλες όμως για να χωρέσουν στις λέξεις μου … Ο Θωμάς κινείται πάντα εκεί κάπου στην Αργυρούπολη , του ζητάω δημόσια συγνώμη που χαθήκαμε . Αν και μου είχε υποσχεθεί πολλές φορές ότι θα ερχόταν να με δει δεν ήρθε ποτέ , δεν τον αδικώ όμως , σε μερικές σχέσεις , πάντα κάποιος περιμένει και πάντα κάποιος έρχεται … Βρέθηκα πολλές φορές στην πρωτεύουσα , με έβγαλε ο δρόμος μου άλλες τόσες στην Αργυρούπολη , τον πήρα τηλέφωνα, δεν έκατσε, δεν τον είδα , μα του υπόσχομαι την επόμενη φορά να το έχουμε πιο οργανωμένο . Ο Θωμάς κουβαλάει μια τρέλα , όπως όλοι μας εξάλλου , μια τρέλα συνοδευμένη με μια περίεργη θλίψη στα μάτια του , θέλω πάλι να κάτσω στην θέση του συνοδηγού , θέλω να τον έχω δίπλα μου να μου κάνει βόλτες στην Αθήνα , θέλω να λιώνουμε παρέα ακούγοντας Marley , γιατί είναι από τα καλά παιδιά , από τα δικά μου παιδιά , που μετρούνται στα δάχτυλά του ενός χεριού μου .. Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις για εκείνον , αυτός βρίσκεται σε μια κουζίνα και βράζει μακαρόνια για την κοπελιά του , από μπαμπά Ιταλό δεν μπορεί κάτι παραπάνω θα ξέρει … Αυτό που νιώθω για εκείνον είναι κάτι παραπάνω από αγάπη , είναι δέος και συγκίνηση , συναισθήματα που μπορεί να τα νιώσει κανείς μόνο στο άκουσμα ή στη θέαση κάποιου αριστουργήματος , συναισθήματα που νιώθεις όταν αναπνέεις τον ίδιο αέρα με έναν μεγάλο άνθρωπό .
Για όλους εσάς ο Θωμάς δεν είναι παρά ένας άγνωστος , το ίδιο μπορεί να είναι μέχρι και για τον γείτονα του , για μένα είναι κάτι παραπάνω …

Υ.Σ Να ξέρεις πως θα είμαι πάντα εδώ για σένα …

Καταπιεσμένη ευτυχία ...

Βραδινά τηλεφωνήματα γεμάτα απορίες κι άλλοτε συμπόνια , άλλοτε συμβουλές… Τα δικά μας πάθη , υπάρχουν και την Μεγάλη Εβδομάδα . Θέλεις μήπως να συγκρίνουμε τα πάθη μας ; Εξαρτάται πως τα εννοεί κανείς , εμένα από τη μια είναι πολλά και από την άλλη ανύπαρκτα …

Μιλούσα με κάποιον φίλο και μου έλεγε ότι άρχισα πάλι να γράφω όπως τότε που είχα χωρίσει και ότι η φωνή μου έχει χάσει όλα τα μινόρε της . Μην ανησυχείτε , δεν είναι τίποτα με έχετε μάθει πια , στις μεγάλες λύπες και στις μεγάλες χαρές βυθίζομαι σε μια νωχελική γαλήνη , το ξέρω θα περάσει αν και δεν το θέλω …

Δεν είναι αλήθεια, τίποτα από όλα αυτά που συνθηματικά σου ψιθύρισα στο αυτί , αρλούμπες σου έλεγα για να μου αποκαλύψεις το μυστικό σου , μια μεγάλη χαρά ήρθε στη ζωή μου , που δεν μπορώ να την χαρώ έτσι όπως θέλω .

Καταπιεσμένη ευτυχία είναι , που δεν μπόρεσα να εκφράσω έτσι όπως ποθούσα , που δεν μπόρεσα να την διοχετεύσω σωστά …Προπονώ το στομάχι μου δεν είναι τίποτα άλλο , έλεγα πως είχα και γερό … Πρέπει να το διατηρήσω σε πολύ καλή κατάσταση αν συνεχίσω έτσι , κι έτσι θα συνεχίσω γιατί όλα με οδηγούν προς τα εκεί …

Το πρόσωπο μου λάμπει κι ας έχει συννεφιά , ο βήχας , το χρήμα και ο έρωτας δεν κρύβονται και ευτυχώς ή δυστυχώς , έχω μόνο ένα από όλα αυτά που πρέπει να κρύψω !

Είναι σαν να πας για ψώνια και να βρίσκεις τα ρούχα των ονείρων σου , να είναι και στο νούμερο σου ,ποιο νούμερο σου δηλαδή τέλεια είναι πάνω σου , αλλά δεν μπορείς να τα φορέσεις έξω παραμόνο για μια στιγμή στο παραβάν. Είναι σαν να πας τα πιο ονειρικά ταξίδια και είτε να σε πετάνε συνέχεια από το τρένο κι ας έχεις εισιτήριο ή να ‘σαι λαθρεπιβάτης …

Γι αυτό σε αγαπάω , γιατί είμαστε τα ίδια σκατά , γιατί είσαι σαν κι εμένα όταν ήμουν 10 χρονών και μπορούσα να φέρω τον κόσμο τούμπα αν δεν μου έφερναν ότι ήθελα την ώρα που το ήθελα , αυτό πλήρωσα εγώ κι εσύ όταν αποπειράθηκες να παίξεις αυτό το παιχνίδι μαζί μου…

Κλείνω ...

Κλείνω τα μάτια κι ακούω μόνο την αναπνοή μου , μόνο αυτό θέλω να ακούω .

Κλείνω τα μάτια και βρίσκω το απόλυτο σκοτάδι , μόνο αυτό θέλω να βλέπω .

Έντονα συναισθήματα , εκπλήξεις και συναντήσεις μετά από τόσα χρόνια ..

Παιχνιδάκια σαν το κρυφτοκυνηγητό με βάζουνε να ξαναπαίξω , μα εγώ μεγάλωσα γι αυτά και δεν αντέχω , ούτε να κρύβομαι , ούτε να τρέχω…
Κλείνω τα μάτια κι ακούω γέλια , δεν είναι τα δικά μου .