Τσικνισμένη Κατάληψη !

Λοιπόν αγόρια και κορίτσια μου , η sophie_jamaica είναι άυπνη εδώ και 30 και φεύγα ώρες και ούτε πρόκειται να κοιμηθεί ! Θα γίνω ένα με το χώμα και μετά θα χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου χικ ! Πήγα σήμερα στην τσικνισμένη κατάληψη και ο κυρ Παναγιώτης έσπασε τα ρεκόρ του με τα 1251 σουβλάκια που έψησε συν τα λουκάνικα και τα κεμπαμπ του , επίσης μας κέρασε και λίτρα κόκκινο κρασί κι όταν μιλάω για λίτρα λέω για λίτρα , ο κυρ Παναγιώτης καθώς και όλοι μας γίναμε λιάρδα γιατί οι περισσότεροι ερχόμασταν από χθεσινή κραιπάλη , ένα σας λέω τράβηξα βίντεο που ελπίζω αύριο να είμαι σε θέση να το επιμεληθώ και να το ανεβάσω , είναι βέβαια άκρως ακατάλληλο για ανηλίκους και μπλόγκερς οπότε θα ανεβάσω ότι πιο ανώδυνο μπορώ ! Λοιπόν προς το παρόν πάρτε να δείτε φάτσα κυρ Παναγιώτη και τα συμπεράσματα δικά σας ! Πρέπει να σας πω και ποιος είναι ; Μα φυσικά ο τύπος εκεί στα αριστερά και στα δεξιά !

Στα άκρα ...

Έφυγα περπατώντας στις μύτες , δεν άντεξα … Ήταν πέντε το πρωί , έξω έβρεχε κι εγώ ξέχασα να πάρω πίσω την ομπρέλα που πριν λίγες ώρες είχα φέρει μαζί μου . Το ξέρω ότι θα ξυπνήσει και θα με ψάχνει , ούτε σημείωμα , ούτε τίποτα , μέχρι και την τηλεόραση άφησα ανοιχτή . Η ανάγκη μου να φύγω ήταν μεγαλύτερη από όλα τα άλλα όμως …

Όταν βγήκα από το σπίτι δεν έβρεχε πολύ , αλλά η τύχη του γκαντέμη γνωστή , στα μισά του δρόμου άρχισε να ρίχνει καρέκλες και είχε και πxxτσόκρυο κι εγώ είχα βγει με τα ανοιξιάτικα .

Το απόγευμα συνάντησα στο δρόμο μια γνωστή , είχε να με δει πάνω από ένα μήνα , δεν ήταν αυτό το παράξενο βέβαια , υπέθεσε απλά ότι θα είχα φύγει ως συνήθως , κι όμως δεν είχα πάει πουθενά , ήμουν εδώ , εδώ στην γωνιά μου .

Πάντα με βρίσκανε στα άκρα , στο περιθώριο από κάθε τι , για μένα όλα ήταν πάντα ή ύψος ή βάθος , ποτέ δεν υπήρχε μέση κατάσταση ή θα είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι ή δεν θα βγαίνω από το σπίτι . Έτσι είναι με όλα , με όλα όμως …

Ένιωσα την ανάγκη να ξεφύγω από όλους και από όλα , το έκανα , τώρα όμως θέλω να ταξιδέψω και πάλι , να μην μείνω ούτε μια ώρα παραπάνω μέσα σε αυτό το σπίτι μέσα σε αυτή τη πόλη , το Σάββατο είπα πως θα φύγω από εδώ και θα το κάνω .

Την Πέμπτη που μας έρχεται θα είμαι επιτέλους στην Ιταλία κι αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να ματαιωθεί δεν ακυρώνεται ότι μα ότι κι αν γίνει …

Ο κυρ Παναγιώτης

Έναν μέτριο με γάλα … Και το έλεγε η Λίτσα Πατέρα …. Μερικές δεκαετίες είναι καταραμένες , κάποιες γενιές θυσιάζονται για να περάσουν καλά οι επόμενες … Οι παππούδες μου πέρασαν πολέμους, οι γονείς μου πολυτεχνεία κι εμείς περάσαμε Αρσένη και Γιαννάκου , άστα να πάνε δηλαδή ! Και χτυπιότανε η μάνα μου που δεν μας γέννησε νωρίτερα … Η Λίτσα το είχε πει μέσα από την πρωινή ζώνη του ΑΝΤ1 , τα παιδιά που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 80 θα θυσιαστούνε και εδώ που τα λέμε δεν είχε άδικο ….

Αστειεύομαι βέβαια κάθε φορά που αναφέρομαι στην κυρία Πατέρα , το διευκρινίζω γιατί μερικοί έχουν την ανάγκη να με παίρνουνε στα σοβαρά , διαφορά σοβαρότητας και σοβαροφάνειας , εμένα θέλανε να με πληρώνουνε για να το κάνω αυτό και είπα όχι , αλλά ξεφεύγω από το θέμα και δεν κάνει …

Να σου και οι ξένες γλώσσες από την τετάρτη δημοτικού και να και τα αρχαία από την πρώτη γυμνασίου , και φάε στη μάπα και το σύστημα του Αρσένη , όσοι είναι γεννημένοι μετά το 82 το έχουν γευτεί το αγγούρι στον κώλο τους και καταλαβαίνουνε καλά για τι αγγούρι μιλάω … Πορεία και κατάληψη, δυο έννοιες που τις έχω βιώσει στο πετσί μου … Τα 4 μαθήματα τα κάναν 14 για να τα πάνε στα 9 και σήμερα να τα πάνε στα 6 , σε δυο χρόνια θα έχουν πάει πάλι στα 4 , δηλαδή από τα ίδια σκατά που είχαμε ξεκινήσει , και ποιος τα πλήρωσε όλα αυτά ; Μα φυσικά οι του 82 και μετά ! Βγάλαμε το ένα αγγούρι από τον κώλο μας και αμέσως ήρθε ο Πετράκος ο Ευθυμίου ανώδυνος αυτός , για να φάμε το άλλο το αγγούρι δροσερό κι αλατισμένο έτσι για να τσούζει από την Μαριέττα …

Τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια ήταν ξέγνοιαστα , λέω εδώ είμαστε ότι τραβήξαμε –τραβήξαμε , αλλά μπα , η Πατέρα το είπε καθαρά , θα θυσιαστούμε τελεία και παύλα … Νιώθω σαν πειραματόζωο μέσα στον σωλήνα του, και να πετύχαινε το γαμημένο το πείραμα να πεις δεν πειράζει θυσιάστηκα αλλά άξιζε τον κόπο ρε γαμώτο !

Μα αυτά και με αυτά , μέσα από πορείες , καταλήψεις ντουντούκες και πανό , φτάσαμε στην κατάληψη του σήμερα , το κλίμα γνώριμο , έτσι όπως τουλάχιστον εγώ το έχω βιώσει … Μαζευόμαστε παρεάκι , άλλοι παίζουν μπιρίμπα , άλλοι τάβλι … Το κυλικείο είναι πάντα ανοιχτό γιατί ο κυρ Παναγιώτης , χρόνια μετανάστης στον Καναδά , μας έχει όλους σαν παιδιά του .

Μας αφήνει τα κλειδιά και φεύγει κι εμείς τα παιδιά όταν κάποιος μας εμπιστεύεται το εκτιμάμε κι όταν μας εμπιστεύεται το ψωμί του το σεβόμαστε , ότι παίρνουμε πάμε και βάζουμε τα λεφτά στο ταμείο και παίρνουμε μόνοι μας τα ρέστα κι αν δούμε κανέναν να πάει να κάνει μπινιά στον κυρ Παναγιώτη πέφτουμε όλοι επάνω του και του τι λέμε , και τότε έρχεται και το κρασάκι και οι μπυρίτσες, παίρνουμε τις κιθάρες και ο Νίκος κάθεται στο πιάνο , ναι έχουμε και τέτοια στη σχολή μας και παίζουμε μέχρι τελικής πτώσης , μέχρι τα τάστα να ξεράσουν το χρώμα τους στα δάχτυλα μας , μέχρι να βγει αίμα , αλλά εμείς δεν γνωρίζουμε πόνο …

Μετά τραγουδάει ο καθένας την δικιά του δημιουργία γιατί μην νομίζεται , έχουμε πολλές καλλιτεχνικές φλέβες στη σχολή μας , ο Τζίνο μου λέει πως είναι να γαμάς γκόμενες με ψυχολογικά προβλήματα κι εγώ του λέω , δεν μπορεί να είναι πιο χάλια από το να σε γαμάει γκόμενος με ψυχολογικά προβλήματα …

Περνάει όμορφα το βράδυ, μετά φτιάχνουμε φέρετρα από κόντρα πλακέ για τις πορείες , κοιμόμαστε μέσα στα σπρέι που έχουμε για να γράφουμε τα συνθήματα και το πρωί έρχονται οι επόμενοι για αλλαγή φρουράς , αλλά πριν αλλάξουμε , παίρνουμε όλες τις μαύρες σακούλες και πετάμε τα σκουπίδια , ο Γιώργος ο Βούλγαρης συμφοιτητής μου και cameraman στο Cosmos TV επίσης , πολλές φορές σφουγγαρίζει κιόλας , τον έχω δει, προσέχει τα πάντα …

Αυτή την κατάληψη έχω ζήσει εγώ , ποτέ μα ποτέ δεν καταστρέψαμε τίποτα , έτσι κι αλλιώς επειδή είμαστε ένα νεοσύστατο τμήμα ξέρουμε καλά με τι κόπο και καταλήψεις καταφέραμε να αποκτήσουμε μέχρι και τα στόρια στα παράθυρα οπότε δεν έχουμε καμία όρεξη να βάλουμε φωτιές !Επανέρχομαι στον κύριο Παναγιώτη , ναι θα ήθελα πάρα πολύ να είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τον φοβερό τύπο , αλλά με πρόλαβε ένας άλλος συμφοιτητής και συνάδελφος μου , ο Βασίλης ο Σκουλαράκος που προ μηνών του είχε πάρει συνέντευξή για την εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ , και ο κυρ Παναγιώτης ακόμα έχει κολλημένο το απόκομμα στο ντουλαπάκι εκεί που μας χτυπάει τους φραπέδες κάθε φορά που πάμε να πιούμε τον καφέ μας με την τσίμπλα στο μάτι πριν πάμε να παρακολουθήσουμε κάποιο ανιαρό μάθημα ! Μετά σου λένε ότι οι δημοσιογράφοι είναι κωλόπαιδα, όσο πάντως είναι εκκολαπτόμενοι είναι μπουμπούκια ….