Σάββατο

Ήταν όλοι τους παιδιά μου ...

Μισή Ώρα

Μισή Ώρα

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω

ποτέ, θαρρώ. Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα

όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.

Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης

κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο

για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν

η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.

Έτσι στο μπαρ προχθές — βοηθώντας κιόλας

πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός —

είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.

Και το κατάλαβες με φαίνεται,

κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.

Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί

μ’ όλην την φαντασία, και με το μάγο οινόπνευμα,

χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,

χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά. 

[Α67. 1917]

Κ. Π. Καβάφης, στα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, σ.101, Εκδόσεις Ίκαρος - Ikaros Publishing

20 χρόνια μετά...

“Το σπουδαίο είναι να βρεθείς σε μιαν αγκαλιά γυναίκας που εξακολουθεί να είναι για χατίρι σου αιωνίως είκοσι χρονών.”

Οδυσσέας Ελύτης, 2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996 | Εν λευκώ (Τα μικρά έψιλον) | εκδόσεις Ίκαρος

Ούτε καν είκοσι, μόλις που είχα προλάβει να κλείσω τα δεκαεννιά όταν κατέβηκα από εκείνο το τρένο...

Χίλιες βραδιές

Δικό σου

Ότι είπα το εννοούσα δεν θα άλλαζα ούτε λέξη, μόνο που τώρα αν ποτέ με ξανασυναντούσες θα διάβαζες μέσα στα μάτια μου ένα "ακόμη" αλλά επειδή δε θα ξαναβρεθούμε θέλω να δεις την ψυχή μου και εκεί το μόνο που θα βρεις θα είναι ένα "για πάντα" και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό πια. 

Της μαμάς μου

Το καλοκαίρι ήμουν με την κόρη μου στην ξύλινη σοφίτα της δημοτικής βιβλιοθήκης της Ραψάνης όταν η αξιαγάπητη βιβλιοθηκονόμος της την ρώτησε ποιο βιβλίο ήθελε να διαβάσει και εκείνη απάντησε:

- Της μαμάς μου!

-Μα οι μαμάδες δεν γράφουν βιβλία της απάντησε!

Αν και δεν συμφωνώ  καθώς οι μαμαδες μεταφορικά και κυριολεκτικά γράφουν τα περισσότερα και συναρπαστικότερα  βιβλία του σύμπαντος καθώς εκείνες επηρεάζουν είτε θετικά είτε αρνητικά χιλιάδες ανθρώπους και ζωές εκεί έξω, δεν είπα κάτι μόνο αρκέστηκα να παρώ το βιβλίο που μας πρότεινε η Χάιδω.

Τις τελευταίες μέρες επίσης η μητέρα μου τρώγεται συνεχώς για το πότε θα διαβάσει βιβλίο μου επιτέλους καθώς όπως λέει η κουτσή Μαρία γράφει ότι μαλακίες της κατέβει και το εκδίδει κιόλας! 

Ένα καμπανάκι μέσα μου χτύπησε οι γυναίκες της οικογένειας ζητούν επιτακτικά να διαβάσουν το βιβλίο μου αχαχα . Το κακό είναι ότι δεν θα ήθελα να γίνω άλλη μια κουτσή Μαρία άσε που στη βράση κολλάει το σίδερο έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα τότε που είχα και το ψώνιο, ποιος ξέρει ίσως κάποτε η κόρη μου βρεθεί σε κάποια βιβλιοθήκη κι όταν επαναλάβει τον ίδιο διάλογο να κρατήσει στα χέρια της το βιβλίο μου !

Η γυναίκα στη κουζίνα, ο ανάπηρος στο κρεβάτι του, ο ψυχικά ασθενής στο υπόγειο και ο γκέι στη ντουλάπα του.

Γράφει ο Νικόλαος  Γιατρωμανωλάκης του οποίου τον πατέρα είχα την τύχη να έχω καθηγητή. Συνυπογράφώ και με τα δύο χέρια .

Σε λίγες μέρες, 299 στρέιτ βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου (και ένας γκέι χάρη στα παιχνίδια με τις λίστες που έκανε η Πλεύση Ελευθερίας) θα αποφασίσουν για τα δικαιώματα ημών των ΛΟΑΤΚΙ (κάποιων εξ ημών για την ακρίβεια) και των παιδιών μας (τα οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι σώνει και ντε ΛΟΑΤΚΙ). 

Παρότι η διαδικασία για να φτάσουμε ως εδώ έμοιαζε κάποιες φορές με παρωδία, είναι μια ιστορική στιγμή, απλώς και σε αυτήν την περίπτωση όπως σχεδόν γίνεται με όλα τα σημαντικά πράγματα στην Ελλάδα έχουμε καταφέρει να τα απαξιώσουμε και αποδομήσουμε πριν καλά-καλά συμβούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, η αποδόμηση είναι στερεοφωνική: Από τη μία από όλον τον ομοφοβικό συρφετό και οχετό (αυτές τις μέρες στα αλήθεια κατάλαβα γιατί χρησιμοποιούν το συνθετικό φοβία στην ομοφοβία), και από την άλλη από ακτιβιστές υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων ορισμένοι εκ των οποίων, θεωρώντας το νομοσχέδιο λειψό δεν ζητούν την βελτίωση του ή την σε επόμενο χρόνο μετεξέλιξή του, αλλά την καταψήφισή του! Φυσικά η προσέγγιση τους το 2015 όταν ψηφιζόταν το λειψό σύμφωνο συμβίωσης ήταν διαφορετική, σχεδόν φιλούσαν τα χέρια του Αλέξη Τσίπρα, αλλά ξέρουμε σε ποια χώρα ζούμε, δεν περιμέναμε και κάτι διαφορετικό.

Σε προσωπικό επίπεδο (ας μου επιτραπεί μια σπάνια αναφορά αυτού του τύπου) νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση και ανακούφιση που επιτέλους η διαδικασία προχωράει, αλλά και δικαίωση μετά από τόση λάσπη που έφαγα ως «προδότης των γκέι», pinkwasher και ο,τι άλλο θέλετε. Κι όμως αυτή η κυβέρνηση, η «κυβέρνηση των ακροδεξιών» με τους οποίους δήθεν συντάσσομαι όπως μου λένε κάθε φορά κουνώντας το δάχτυλο, το προχωράει, όπως προχώρησε την prep, την αιμοδοσία, την απαγόρευση των θεραπειών μεταστροφής, τα προγράμματα απασχόλησης για τρανς και άλλα πολλά. 

Είναι το νομοσχέδιο υπερπλήρες; Όχι, όπως σχεδόν κανένα νομοσχέδιο δυστυχώς, διαχρονικά. Είναι όμως μια γερή, σταθερή βάση και ένα τεράστιο άλμα προόδου; Αδιαμφισβήτητα. Συμβάλλει στην εδραίωση ισονομίας, ισότιμης αντιμετώπισης και προστασίας των δικαιωμάτων μίας μειοψηφίας; Οπωσδήποτε. Θα διευθετήσει επείγοντα ζητήματα προστασίας ευάλωτων συμπολιτών μας; Σίγουρα. 

Τώρα που το θέμα μπαίνει στην τελική ευθεία και η διαβούλευση έχει ήδη ξεκινήσει, δεν μπορώ να μην επισημάνω κάποια πράγματα από όλα αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν γύρω μας με αφορμή αυτό το νομοσχέδιο και στον δημόσιο διάλογο που προηγήθηκε:

- Έγινε νομίζω απολύτως αντιληπτό ότι το θέμα αυτό έφερε σε αμηχανία όχι μόνο τη ΝΔ όπως διατείνονται πολλοί αλλά τις κοινοβουλευτικές ομάδες και των δήθεν προοδευτικότερων ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Μέχρι και θέμα υψομέτρου τέθηκε από κάποιους. Η δε χθεσινή δήλωση του Ν. Ανδρουλάκη είναι εξόχως δηλωτική και επιβεβαιώνει ακόμα μια φορά ότι μιλάμε για έναν πολιτικό αρχηγό που μάλλον μπήκε κατά λάθος στη μηχανή του χρόνου το 1950 και βγήκε στην εποχή μας. 

-Το όλο θέμα με την παρένθετη μητρότητα κατά τη γνώμη μου ήταν ένα (ακόμα) δώρο του Στ. Κασσελάκη στην κυβέρνηση. Όταν σε εκείνη περιβόητη συνέντευξη (για την οποία τον εγκάλεσαν ακόμα και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ) είπε ότι θέλει δύο αγόρια κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική του και του συζύγου του, άθελά του έκανε την γκέι πατρότητα να μοιάζει με ναρκισσιστική ανάγκη κλωνοποίησης με μεθόδους ευγονικής, δίνοντας μια ευκαιρία στην κυβέρνηση να διαφοροποιηθεί και να δείξει ότι ναι μεν προχωράει με το γάμο αλλά δεν δίνει γη και ύδωρ, γεγονός που διευκόλυνε την εξομάλυνση εσωκομματικών αντιδράσεων. Φυσικά, στα αλήθεια, το μόνο που έγινε είναι ότι πλέον η απόκτηση παιδιού από ένα ζευγάρι αντρών έγινε ταξικό ζήτημα και ο κ. Κασσελάκης ο οποίος έχει αποδείξει επανειλημμένως την οικονομική του ευρωστία, μπορεί να προχωρήσει με τα σχέδια του εκτός Ελλάδας. 

-Έγινε μεγάλη συζήτηση περί αξιακών συστημάτων και αρχών, κυρίως από όσους εναντιώνονται στο νομοσχέδιο. Το ωραίο με την επίκληση αξιακών συστημάτων είναι ότι δεν χρειάζεται να αποδείξεις, να εξηγήσεις, να τεκμηριώσεις. Λες «είναι κόντρα στις αρχές μου» και κάπου εκεί τελειώνει το πράγμα. Αντιθέτως, εμείς που υποστηρίζουμε διαχρονικά την ισότητα στο γάμο πρέπει να επικαλεστούμε επιστημονικές έρευνες,  μελέτες, νομολογία, πρακτικές άλλων χωρών, αλλά και πάλι μπροστά στο «αξιακό σύστημα» εμείς οφείλουμε να σιωπούμε, έστω και αν κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει τι σόι αξιακό σύστημα είναι αυτό που βασίζεται στην ανισότητα και τις διακρίσεις.

-Η ελληνική διανόηση αποδείχθηκε πόσο λούμπεν μπορεί να γίνει ενίοτε, με άρθρα και συνεντεύξεις γεμάτες ψεύδη, ανακρίβειες, λογικά άλματα και σφάλματα. Ντράπηκα διαβάζοντας μια συνέντευξη διανοητή στην οποία υπονοούσε αφενός ότι σε κοινωνίες όπου ο γάμος ατόμων ιδίου φύλου επιτρέπεται έχει αυξηθεί η εγκληματικότητα (η Eurostat τον διαψεύδει) και αφετέρου ότι αν επιτραπεί ο γάμος δεν αργεί η μέρα που θα επιτραπεί η παιδοφιλία ή η κτηνοβασία. Αυτό το επιχείρημα της «ηθικής κατρακύλας» δεν είναι καινούργιο. Το ίδιο χρησιμοποιήθηκε από πολέμιους της γυναικείας ισότητας και συμμετοχής στα κοινά (καθώς «θα κατέστρεφε τον ιστό της κοινωνίας»), πολέμιους της εξέλιξης του οικογενειακού δικαίου, του συμφώνου συμβίωσης πιο πρόσφατα κ.ο.κ. Στα αλήθεια όμως πρόκειται για μια αντανάκλαση του αναμενόμενου φόβου και αγωνίας ανθρώπων που αισθάνονται ότι χάνουν επιρροή, ισχύ και τη δυνατότητα ελέγχου των άλλων. Ανθρώπων που στο μυαλό τους όλα ήταν τακτοποιημένα και χωροθετημένα: Η γυναίκα στη κουζίνα, ο ανάπηρος στο κρεβάτι του, ο ψυχικά ασθενής στο υπόγειο και ο γκέι στη ντουλάπα του.

- Στον δημόσιο διάλογο, οι πολέμιοι του γάμου είχαν κάθε νομιμοποίηση να υψώσουν τη φωνή τους ως έκφραση δίκαιης ή ακόμα και ιεράς αγανάκτησης, να παρεκτραπούν λεκτικά, να εκφραστούν χυδαία. Τι ειρωνεία! Αυτοί που μας κατηγορούν για εκχυδαϊσμό της κοινωνίας έδειξαν το πιο χυδαίο τους πρόσωπο. Αντιθέτως, όσα ΛΟΑΤΚΙ άτομα βγήκαμε να προασπιστούμε τα δικαιώματά μας, ξέραμε πολύ καλά ότι έπρεπε να διατηρήσουμε τη ψυχραιμία μας και να μετρήσουμε τα λόγια μας πολύ προσεκτικά γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα μας κατηγορούσαν για υστερικούς γκέι, σκληρές λεσβίες ή ο,τι άλλο. Ανοίξαμε τα σπίτια μας για να δείξουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε καλοί γονείς, αναγκαστήκαμε να προσκομίσουμε τεκμήρια «κανονικότητας» της οικογενειακής μας καθημερινότητας στο Πανελλήνιο, να κοίτα, τα αγαπάμε τα παιδιά μας και μας αγαπάνε και αυτά, δεν τα θέλουμε ούτε για να παίζουμε μαζί τους σαν να είναι κούκλες ούτε για να τα κακοποιούμε. Τι ντροπή.

-Αναδύθηκε μια νέα κατηγορία πολέμιων του γάμου που προσπάθησε να τεκμηριώσει την αντίρρησή της επικαλούμενη τον φόβο τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών να υποστούν bullying. Δηλαδή αντί να δούμε πώς θα μειωθεί το bullying στα σχολεία, προτείνουμε να μην υπάρχουν παιδιά που κάτι πάνω τους, μέσα τους, γύρω τους είναι διαφορετικό. Βάσει της λογικής τους ενδεχομένως να ήταν προτιμότερο ανάπηρα παιδιά, παιδιά με άλλο χρώμα, παιδιά ορφανά, παιδιά με διαφορετική εμφάνιση να μην εμφανίζονται στο σχολείο για να μην τους κάνουν bullying. Και ότι αυτό το λέμε για το καλό τους. Τιμωρούμε αυτόν που υφίσταται το bullying αντί να αποτρέπουμε τον bully.

Κι όμως σε πείσμα όλων αυτών, και άλλων πολλών, φαίνεται να προχωράμε, κουτσά στραβά. Ξέρω ότι το θέμα δεν αφορά πολλούς, όμως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Τα δικαιώματα των μειοψηφιών δεν είναι λιγότερα σημαντικά, αλλά όπως συχνά συμβαίνει εξαρτώνται από τις διαθέσεις της πλειοψηφίας. Και έτσι σε λίγες μέρες, θα βασιστούμε στην «καλοσύνη των ξένων» όπως έγραφε ο Τενεσί Ουίλιαμς, στους 299 στρέιτ βουλευτές που θα νομοθετήσουν για εμάς και τις ζωές μας. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα συμβεί αυτό, ούτε η τελευταία, για αυτό καλό είναι οι βουλευτές μας να θυμούνται ότι δεν εκπροσωπούν μόνο όσους τους μοιάζουν αλλά όλους τους Έλληνες πολίτες.