Πάρτο λίζα και κάντο κορνίζα!

Επειδή σε ένα μήνα αρχίζει το εξάμηνο που θα με φέρει μια ανάσα από το πτυχίο είπα να θυμηθώ λίγο από το διάβασμα της τελευταίας εξεταστικής!

 

Πάμε Καβάλα!

revenge pornography

Επειδή και χθες διάβασα για ακόμα μια περίπτωση εκδικητικής πορνογραφίας(Revenge porn) που πια έχει γίνει κάτι σαν μάστιγα και μπορεί να βούιξε ο τόπος με την υπόθεση του Παναγιωτόπουλου αλλά είμαι σίγουρη ότι εκεί έξω γίνεται της κακομοίρας με το συγκεκριμένο ζήτημα, ανθρώπινες ζωές έχουν χαθεί εξαιτίας όλου αυτού και εκατοντάδες ψυχές έχουν ποδοπατηθεί.  Τα θύματα φυσικά και είναι για ακόμα μια φορά γυναίκες ή παθητικοί άντρες που γίνονται βούκινο! Το να δείς έναν άντρα να πηδάει το οτιδήποτε σιγά δεν είναι ντροπή το αντίθετο όμως είναι και μάλιστα τεράστια. Ε λοιπόν φίλε όχι δεν είναι ντροπή, όσο κουλ είναι να γαμας εσύ άλλο τόσο κουλ είναι να γαμιόμαστε ας το πάρετε επιτέλους απόφαση αι σιχτιρ δηλαδή. 

Τα νέα της Αλεξάνδρας...

 

 

Χθες το πρωί και ενώ ήμουν μόνη στο σπίτι, σηκώθηκα βαριεστημένα να ντυθώ και να πάω με τα πόδια στη δουλειά αφού ακριβώς την προηγούμενη μέρα η μητέρα της νύφης μου, μου είπε με κομψό τρόπο ότι πάχυνα και τουλάχιστον είχε το τακτ να μου το πει όταν μείναμε δυο μας. Βέβαια δεν έλεγε και ψέματα μιας και είχε να με δει χρόνια και προφανώς με θυμάται από την εποχή που είχα καταφέρει να έχω διαστάσεις μοντέλου ενώ τώρα απλά είμαι όπως ήμουν σχεδόν όλη την υπόλοιπη μου ζωή όμορφη και ζουμερή!

Είχα επιστρέψει την προηγούμενη στην πόλη αργά το βράδυ ανήμερα δεκαπενταύγουστου και ήταν η δεύτερη εβδομάδα που θα περνούσα και πάλι σαν εργένισσα χωρίς παιδιά και άντρα και ομολογουμένως μπορεί από τη μια να το απολάμβανα, διάβασα τρία βιβλία σε δυο μέρες, είδα σειρά μια ολόκληρη σεζόν, έβγαινα κάθε μέρα έξω, συναναστράφηκα τόσο κόσμο, πήγα για κούρεμα και όλους τους σχετικούς καλλωπισμούς και όμως όλα αυτά τελικά δεν είχαν κανένα νόημα, κακά τα ψέματα όσο και να γκρινιάζω για εμένα πλέον το νόημα της ζωής μου είναι τα παιδιά μου και ο Γιάννης που παρόλα τα κουσούρια του είναι η παρέα μου και τους τελευταίους μήνες που λείπει είναι λες και όσα κάνω είναι άνοστα, άχρωμα, μονότονα, χωρίς νόημα. Ξέμαθα μάλλον να είμαι μοναχικός λύκος και όσο κι αν την βρίσκω με την πάρτη μου, μου λείπουν αφάνταστα οι μυρωδιές και οι αγκαλιές τους και περισσότερο απ όλες αυτή η ομαδική που κάνουμε οι τέσσερις μας!

Είναι λοιπόν νωρίς το πρωί της 16ης Αυγούστου σε ένα άδειο στενό δρομάκι στο κέντρο της Λάρισας και ακούω τρομακτικές φωνές που δεν μπορώ να προσδιορίσω από που ακριβώς προέρχονται αλλά είναι τόσο έντονες και ζωντανές λες και το σκηνικό γινόταν μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Είμαι τρομοκρατημένη και πεπεισμένη ότι γίνεται γυναικοκτονία ή στην καλύτερη άγριος ξυλοδαρμός από τα ουρλιαχτά, τα κλάματα, τα χτυπήματα, και τα άπειρα "ΠΟΥΤΑΝΑ" που ακούγονται διαπεραστικά.

Αμέσως καταλαβαίνω πως δεν προέρχονται από τους συνήθεις ύποπτους του πρώτου ορόφου, πλησιάζω στο παράθυρο και βλέπω έναν άντρα από την απέναντι πολυκατοικία να προσπαθεί να δει από που προέρχονται οι φωνές ενώ μιλάει στο κινητό του και με ανακουφίζει το γεγονός ότι μιλάει με την αστυνομία από όσο μπόρεσα να διαβάσω τα χείλη του. Η ώρα έχει ήδη περάσει και πρέπει να ξεκινήσω για τη δουλειά αφού έχω αποφασίσει κιόλας ότι θα πάω με τα πόδια αλλά είμαι μουδιασμένη γιατί φοβάμαι μήπως όλο το σκηνικό δεν γίνεται σε κάποιο σπίτι αλλά ακριβώς στην είσοδο της πολυκατοικίας ή στον δρόμο και πως μπορεί να φάω καμιά ξώφαλτση ή να δω μπροστά μου ένα φόνο. Είναι απίστευτος ο φόβος που νιώθω με μουδιάζει.

Τελικά κατεβαίνω, δεν συναντώ κανέναν και για λίγο όντως επικρατεί απόλυτη ησυχία, τρέχω γρήγορα να φύγω από τον δρόμο. Στη διαδρομή προς τη δουλειά σκέφτομαι την τρομερή μόδα των γυναικοκτονιών, μόνο που δεν είναι μόδα είναι ολόκληρη η ιστορία των αιώνιων σκλάβων αυτού του κόσμου των γυναικών δηλαδή και δεν χρειαζόταν να παρακολουθήσω το σεμινάριο του Τριαρίδη για να το συνειδητοποιήσω, βαθιά μέσα μου το ήξερα, το είχα διαβάσει στα επιστημονικά βιβλία, στη ψυχανάλυση, στη λογοτεχνία,στο θέατρο, στα θρησκευτικά κείμενα,στα νομικά κείμενα,  το είχα βιώσει στο πετσί μου, με όλο μου το είναι και χθες το βίωσα ακόμα πιο βαθιά όταν ο σχεδόν εβδομηνταπεντάχρονος πατέρας μου σε μια εντελώς άσχετη στιγμή και ενώ τρώγαμε δυο μας στη βεράντα στο σπίτι μας στη Βελίκα, χωρίς κανένα λόγο ή αφορμή για να ανοίξει αυτή τη συζήτηση μου είπε ότι ο πατέρας του έδερνε την μητέρα του τη συνονόματη γιαγιά μου δηλαδή και πως δεν την έδερνε απλώς, της συμπεριφερόταν απάνθρωπα και πως δυο-τρις φορές κιόλας την χτύπησε τόσο πολύ που σχεδόν ήταν του θανατά και πως αυτό είναι κάτι που ως παιδί τον σημάδεψε αφάνταστα και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να τον στοιχειώνει!

Έμεινα άφωνη, είχα πλήρη άγνοια. Ο μπαμπάς τα κάνει κάτι τέτοια τα τελευταία χρόνια, νιώθω πολλές φορές ότι μου εξομολογείται ασήκωτα πράγματα που τον βαραίνουν σε ανύποπτο χρόνο. Νομίζω πως σιγά σιγά ξεφορτώνει... 

Ο παππούς μου πέθανε όταν ήμουν έξι χρονών και η γιαγιά όταν είχα φτάσει εικοσιτρία. Από τον παππού έχω ελάχιστες μνήμες, μια από τις οποίες είναι να δίνει σε εμένα κάθε μήνα για χαρτζιλίκι δύο καφέ χιλιάρικα και ένα μπλε πεντοχίλιαρο στον αδερφό μου, λέγοντας πάντα δύο στη Σοφία, ένα στον Δημήτρη και δεν θα ξεχάσω ότι την τελευταία φορά που τον είδα λίγο πριν πεθάνει και ενώ έχω ανακαλύψει το φιάσκο του, να του λέω εμένα παππού δεν μπορείς να με κοροϊδέψεις ξανά και μετά πέθανε! Από τη γιαγιά όπως είναι φυσικό έχω αρκετά περισσότερες μνήμες, ήταν τόσο απερίγραπτα αισιόδοξος και χαμογελαστός άνθρωπος, βέβαια είχα ακούσει πολλές φορές από τα χείλη της μάνας μου, ότι η κυρά Σοφία από τότε που πέθανε ο άντρας της απελευθερώθηκε αλλά ποτέ μέχρι και σήμερα δεν είχα συνειδητοποιήσει γιατί το έλεγε αυτό. Να που το κατάλαβα.

Ασήκωτη κληρονομιά να είσαι γυναίκα τελικά και ξέρεις κάτι όλοι μας είμαστε ποτισμένοι με πατριαρχία και εγώ και εσύ και με βαθιά ριζωμένες σάπιες αντιλήψεις είναι όμως στο χέρι μας, να τις ξεριζώσουμε όσο μπορούμε από πάνω μας και χρέος μας να μην διαιωνίσουμε τον κύκλο, να τον κόψουμε, να μην περάσουμε όλη αυτή τη σαπίλα στα παιδιά μας. Αυτό είναι το χρέος μου και θα το κάνω με νύχια και με δόντια, όμως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη πρέπει να αλλάξει η κοινωνία, οι νόμοι, το έθιμο, εμείς οι ίδιοι ένας, ένας μας προσωπικά. Να μην σωπαίνουμε. Φτάνει πια...

Φαγωμένος οργασμός!

happy37

Παιδιά μην σας ξεγελά που έχω ψυχή πιπινιού και όψη δεκαοχτάραςστην πραγματικότητα έχω ήδη ζήσει σχεδόν τη μισή προσδόκιμη ζωή σε τούτο τον πλανήτη(τουλάχιστον την τζαμαϊκανή, 74 έτη κατά μέσο όρο) και αυτή η ζωή ήταν υπέροχη χάρη σε όλους εσάς που συνάντησα στο διάβα μου κάπου, κάπως, κάποτε και θα συνεχίσει να είναι έτσι γιατί θα ξανασυναντηθούμε και θα βρούμε και άλλους τόσους στα μισά της διαδρομής! Σας ευχαριστώ που συνυπήρξαμε για πολύ ή και για λίγο μέσα σε αυτά τα 37 γαλαξιακά μου χρόνια! #happy37 #rastahellokitty #sophie_jamaica

https://www.youtube.com/watch?v=9jg4ekLG9Zo

Δροσιά!

Είναι αμαρτία από το Θεό να μην είμαι στη φύση τούτες τις ώρες,  να μην κυλιέμαι με τα παιδιά μου στο γρασίδι, στην άμμο, στα βότσαλα να μην τους δαγκώνω τις πατούσες, να μην ξεκαρδιζόμαστε από τα γέλια κάτω από κάποιο πλάτανο, να μην τρώμε παγωμένα κεράσια, να μην κάνουμε ροζ μουστάκια απ' τα καρπούζια, να μην νιώθουμε την αλμύρα στα σώματα μας να μας καίει.

Είναι αμαρτία να μου λείπεις και τα βράδια να κοιμάμαι μόνη, είναι αμαρτία να μην έχω εδώ το πρόσωπο σου να χαϊδέψω τις ρυτίδες σου, είναι αμαρτία που δεν είσαι εδώ να μου σπας ως συνήθως τα νεύρα.  Είναι αμαρτία που τους τελευταίους μήνες ζω σαν μονογονεϊκή οικογένεια αφού εσένα σε πήρε η δουλειά στο μουσείο μακριά και τα βράδια σε ονειρεύομαι σαν τον κριοφόρο κούρο που αντικρίζεις κάθε μέρα.

Η καθημερινότητα μου θα έλεγε κανείς πως είναι απάνθρωπη αλλά είναι το γέλιο του μικρού και τα χάδια του που με ανασταίνουν και τα παιχνίδια μας στον καναπέ με το ινβέρτερ. Απομείναμε τα δύο μας πια, μιας και η αδερφή του κάνει διακοπές με τους παππούδες κι εμείς εδώ να υπομένουμε το ανυπόφορο καλοκαίρι στην καρακαμπίλα! Όμως ακόμα κι αυτό καταφέρνει και το κάνει μαγικό, γιατί λέει τις πρώτες του προτάσεις, γιατί είναι πολυτάλαντος, ευαίσθητος, αγαπησιάρης και ωραίος γιατί δεν βλέπω την ώρα να φύγω από την δουλειά να τον πάρω από παιδικό και να κοιμηθούμε αγκαλιά, να παίξουμε, να χορέψουμε, νομίζω ότι εκείνος σαν να το απολαμβάνει λίγο περισσότερο από όλους που τώρα πια με έχει ολοκληρωτικά δικιά του. Που θα πάει θα πάρουμε εκδίκηση τον Αύγουστο, με πύργους στην άμμο, βουτιές στα βαθιά, βαθιές ανάσες κάτω από τις ακτίνες του ήλιου που τρυπούν τα φύλλα και χαϊδεύουν το πρόσωπο, με παιδικές πατούσες στα μούτρα...  

και master chef!

Που να έβαζα και όλα τα λαχανικά! 😄

Herbert von Karajan

Φον Καραγιαν!