Νιαου

Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα από τη ζωή αν και η λέξη ανικανοποίητο είναι συνώνυμο της προσωπικότητας μου… Έχει ήλιο παντού, είμαι ευτυχισμένηηηηηηηηηη, πάω να φτιάξω ένα καπουτσίνο και που είστε θα τα ξαναπούμε

ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ

Με 2 χρόνια καθυστέρηση μας κάνουν και τελετή ορκωμοσίας, αυτά είναι,τουλάχιστον κάτι σαν πτυχίο μας είχανε δώσει, με κανά χρόνο καθυστέρηση και τώρα τελετή αυτά είναι !!!!!!


Ηλειακή γη σου'ρχομαι... Το ξέρω πως ποτέ δεν θα περίμενα να το πω αυτό,αλλά μου έλειψε η παρακμή σου,μου έλειψαν οι φάτσες που είχα σιχαθεί να βλέπω,μου έλειψε εκείνος ο τόπος που κάθε μέρα καταριόμουνα και ευχόμουνα να είχα φύγει,μου έλειψαν όλα,γιατί εκεί πέρασα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου …

Οι 33 σπουδαστές οι οποίοι θα ορκιστούν την Παρασκευή 26 Μαρτίου (12 :00) στο Λάτσειο Δημοτικό Μέγαρο είναι οι εξής :


* Αγγελική – Ελένη Κακαλή
* Αλέξανδρος – Οδυσσεύς Τσακαλίδης
* Αναστασία Παπαευσταθίου
* Ανδρέας Τσέτσος
* Ανδρέας Φραγκιουδάκης
* Άννα Πασκάλη
* Ανριάνα Γκουγκουλή.
* Αρχόντισσα Κοκοτσάκη
* Βασιλική Κουρούμπαλη
* Βασιλική Χατζηαποστόλου
* Γεώργιος Λουκανίκας
* Δέσποινα Ντίο
* Δημήτρης Βαλαβάνης
* Δημήτρης Ρούβαλης
* Δημήτρης Σούρας
* Δημήτρης Ταράνης
* Διονύσιος – Γεράσιμος Γαλιατσάτος
* Ελεονώρα – Αικατερίνη Καλογιάννη
* Ευάγγελος Ανδρουλάκης
* Ιωάννα Αργυροπούλου
* Ιωάννης Καποδίστριας
* Ιωάννης Μπαρμπαγιάνης
* Λεονώρα Νατσή
* Μαρία Χαραλάμπους
* Μιράντα Σπύρου
* Παναγιώτα Αλεξανδροπούλου
* Παρασκευή Κιμπρικτσή
* Παρασκευή Μουστάκα
* Σεραφείμ Κυριακού
* Σοφία Χολέβα
* Στυλιανή Καραγιάννη
* Φραγκίσκος Καλομενόπουλος
* Χρήστος Τινάνας

Μέτρημα

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθησα να τους μετρήσω
τους παρόντες,τους απόντες
κανα δυό περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πρίν γίνουν,
τους κοινόχρηστους,τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
σ'ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα'θελα να τους κρατήσω,
τα αγρίμια,τους αγγέλους,
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι,
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους,τους τυχαίους,
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί,
σ'ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Άνθρωποι μόνοι,που άφησαν σκόνη,
φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι,
κλεμμένοι,κρυμμένοι,κρυφά δανεισμένοι,
τυχαίοι,γενναίοι,δειλοί,φοβισμένοι,
δικοί μου και ξένοι,γλυκοίς και θλιμμένοι,
σε σχέσεις,σε σπίτια καλά κλειδωμένοι,
χαρούμενοι,άσχετοι,συνεπιβάτες,
μποέμ καλλιτέχνες,παιδιά με γραβάτες,
εχθροί μου και φίλοι,μικροί και μεγάλοι,
που δίνουν με μέτρο,που κάνουν σπατάλη,
αγάπες που έμοιαζαν να'χουν αξία,
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία,
Δύστυχοι συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα,
η λογική κι όσοι ζουν με το αίσθημα...

Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα...

Νύχτες με ουρά

Περίληψη
Μια φορά κι έναν καιρό μπορεί να είχαν και οι άνθρωποι ουρά, γιατί άκουγα πολλές φορές τους μεγάλους να λένε «Πονάει η ουρά μου», «Με χτύπησε στην ουρά», αλλά τη δική μου δεν την είδα ποτέ, όσο και να έψαχνα στον καθρέφτη. Το λέω αυτό γιατί μου φαίνεται παράξενο να έχουν ουρά τα πράγματα και να μην έχει ο ίδιος ο άνθρωπος που τα φτιάχνει. Μπορεί όμως να φοβάται πως, έτσι κι αποκτήσει κάτι τέτοιο, θα γίνει αυτός ζώο, τώρα που τα έχει εξοντώσει όλα κι έχει κρατήσει μερικά σε μάντρες για να ξεγελάει τα παιδάκια. Άλλωστε ποτέ δε συμπάθησε τις ουρές, εκτός κι αν επρόκειτο για «Λεφτά με ουρά», «Παράδες με ουρά», «Λίρες με ουρά». Κανείς δεν έδωσε σημασία στο άλλο, που έλεγε «Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».

Συνήθως κοιμάμαι νωρίς και συνήθως με ξυπνάει γύρω στις τέσσερις κάποιο όνειρο, που ώσπου να το εξηγήσω δε σηκώνομαι από το κρεβάτι. Σκάλιζα σήμερα το μυαλό μου απορημένος μ’ αυτό που πέρασε από πάνω μου. Τη λέξη «ουρά» είχα να τη δω ή να την ακούσω χρόνια κι έβλεπα για πρώτη φορά κάτι τέτοιο στον ύπνο μου. Και μάλιστα παρέα με μια άλλη λέξη, που είχα ξεχάσει ότι υπήρχε. «Λεφτά με ουρά», αυτό έγραφε στο πλακάτ που κρατούσε το όνειρό μου και γέλασα με το πόσο γρήγορα έλυσα το γρίφο. «Νύχτες με ουρά λοιπόν», είπα δυνατά και σηκώθηκα να συνεχίσω το γράψιμο από κει που το άφησα χθες.



Αντώνης Σουρούνης

O Aντώνης Σουρούνης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1942. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, έφυγε για τη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι του οι συγγενείς. Mετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια, ο συγγραφέας διακόπτει τη φοίτηση και ταξιδεύει δουλεύοντας. Eργάστηκε από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας.
Βιβλιογραφία

* Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν:
* Οι συμπαίχτες, 2008
* Μερόνυχτα Φραγκφούρτης, 2008
* Υπ' όψιν της Λίτσας, 2007
* Μισόν αιώνα άνθρωπος, 2007
* Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου, 2007
* Το μπαστούνι, 2007
* Πάσχα στο χωριό, 2007
* Το μονοπάτι στη θάλασσα, 2006
* Ο δρόμος για την Ομόνοια, 2005
* Κυριακάτικες ιστορίες, 2002
* Γκας ο γκάνγκστερ, 2000
* Ο Χορός των Ρόδων, 1994
* Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι, 1989

Αλεξάνδρας

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα
να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς
γύρω βρώμικα καφέ με ξένα ονόματα
προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς
μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει
μουσική στ' ακουστικά σου σιγανή
αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει
σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή

Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει

Σ' ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου
και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή
ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου
ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή

Και να γύριζες να δεις, τι θα 'χε γίνει
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη

Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο
κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί
μ' ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο
δε μ' αφήνεις τελευταία επιλογή...
Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα
μ' ένα αρχαίο πούλμαν μπλε-πορτοκαλί
να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα
με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί.

Και να σ' έβλεπα να κλαις, τι θα 'χε γίνει
αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει

Πουλιά

Είναι πουλιά που πετάνε
Κι αλλά που κάθονται
Στη φωλιά, περιμένοντας
το πρώτο και το τελευταίο τους σάλτο
σ.χ

Αλλού...

"Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να αποδράσεις ή ένα μικρό πέρασμα από τα σκατά ή για πάντα μέσα σε αυτά ..."

Δεν μπορεί να είναι αυτό ζωή,δεν μπορεί να είναι αυτό για σένα και για μένα,για τη γενιά μας,όχι …

Να φτάνουμε τριάντα χρονών να μένουμε με τη μάνα μας και να θέλουμε τη νταντά στην ελληνική version του alpha να έρθει για να μας κάνει να είμαστε φρόνιμα παιδιά …

Όχι δεν είναι φυσιολογικό,να μην χαιρόμαστε τη ζωή,γιατί κάποιος μας κορόιδεψε πως η ζωή είναι να δουλεύεις δωδεκάωρα για εφτακόσια ευρω,χωρίς να μπορείς να πεις και τίποτα,όχι μωρό μου δεν είναι αργά,έλα σήκω φεύγουμε τώρα …

Ξέρω είναι δύσκολο,να αποτινάξεις τη συνήθεια από πάνω σου,ξέρω τους έχεις μάθει αλλιώς,ξέρω το διαφορετικό και το αλλιώς σου φαίνεται δύσκολο,πόσο πιο δύσκολο μπορεί να είναι από αυτό που ζούμε τώρα;

Είναι φυσιολογικό αυτό που ζούμε τώρα;

Αιχμάλωτοι σε ένα γραφείο,σε μια δουλειά που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ,παγιδευτήκαμε, δεν είναι αργά,έλα να φύγουμε,δε θέλει σκέψη,όπου μας βγάλει …

Ξέρω θα πουν πως ονειροβατώ και όλο αυτό που θα μας βγάλει…Κι αυτό που ζούμε σήμερα που θα μας βγάλει;Δεν βγάζει πουθενά,βλέπω τις ελάχιστες εξαιρέσεις δίπλα μου,που πήραν άλλο δρόμο,μόνο καλύτερα μπορεί να είναι στο υπόσχομαι,έλα να αποδράσουμε, τον κόσμο δεν ξέρω αν μπορούμε να τον αλλάξουμε,αλλά έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε τις ζωές μας …

Μην βολευτούμε,τι να βολευτούμε δηλαδή,βόλεμα το βλέπεις εσύ αυτό; Πάμε και θα δεις πως θα βρούμε να την αράξουμε για τα καλά …

Έλα να γίνουμε εξαίρεση, δυο μαζί είναι καλύτερα και στο υπόσχομαι πως δεν θα ξαναέχανα το λιποζάν και οι σφίγγες θα σταματούσαν να τσιμπάν …

Αν.....

Αν...

Αν είχαν όλοι οι άνθρωποι να φάν,

και οι παππούδες δόντια να μασάν.

Αν η Τζέιν παντρευόταν τον Ταρζάν,

Αν κέρδιζε η γιαγιά μου στο κουνκαν.

Αν...

Αν είχα για ξαδέλφη τη Μουλάν,

αν ξέραν τα μωρά να κολυμπάν,

αν δε ξαναχανά το λιποζάν,

αν έπαβαν οι σφίγγες να τσιμπάν.

Ααααααααααααανννννννννννννν, αν αν αν αν...

θα γίνω μάγος, μάντης και σαμάν,

να πέφτουν τα παιχνίδια να μη σπαν, να μη σπάν...

Αν...

Αν ήξεραν οι κούκλες να μιλάν,

αν δεν ετσουζέ το σαπουάν.

Αν...

Αν ήταν ο μπαμπάς μου σουπερμάν,

η βρύση αν δεν ήταν τόσο πάν.

Αν...

Αν όλοι ήξεραν να παίζουν πιάν,

να παίζουν, να χορεύουν, να γελάν,

αν ήξεραν τα αστέρια να μετράν,

αν ήτανε οι μπάμιες κρουασάν.

Αααααααααααααααααααανννννννννν, αν αν αν αν,

θα γίνω μάγος, μάντης και σαμάν,

να πέφτουν τα παιχνίδια να μη σπάν, να μη σπάν...


Τον Δημήτρη Μητσοτάκη τον γνωρίσαμε από τους “Ενδελέχεια”. Ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και ντράμερ της μπάντα. Αυτή τη φορά τον βλέπουμε να μας παρουσιάζει την πρώτη προσωπική δουλειά του μαζί με τους “Ευδαίμονες” Σταύρο Αναστασιάδη (κοντραμπάσο, μπάσο), Αρετή Κοκκίνου (μαντολίνο, κιθάρες), Εύα Λαύκα (τραγούδι) και Θανάση Σολούκο (ακορντεόν, πιάνο).

Το cd περιλαμβάνει δέκα τραγούδια σε μουσική, στίχους και ενορχήστρωση του Δημήτρη Μητσοτάκη, μία διασκευή του παραδοσιακού από τη Θάσο «Πέρδικά μου πλουμισμένη» καθώς και 1 bonus track σε μια «θυγατρική» εκδοχή του πρώτου τραγουδιού «Αν», στο οποίο συμμετέχουν οι κόρες του και μία φίλη τους! Το album αυτό κυκλοφορεί για λογαριασμό της Lyra. Μια πολύ όμορφη δισκογραφική προσπάθεια με πολλές εικόνες, ηχοχρώματα που πραγματικά ευφραίνει την καρδιά και ταξιδεύει το μυαλό και την ψυχή. Την μουσική θα μπορούσα να την κατατάξω στα έντεχνα rock αλλά δεν θα ήθελα να βάλω ταμπέλα. Με ήχους άλλοτε ρετρό, άλλοτε tango, παραδοσιακούς, jazz και έντεχνους δεμένοι τόσο καλά μεταξύ τους, παντρεύοντας όλα αυτά τα είδη και αφήνοντας στο τέλος ένα γλυκό παιχνίδισμα στα αυτιά μας. Έκπληξη στο album αυτό είναι η συμμετοχή της Μάρθας Φριντζήλα χαρίζοντας τη μαγευτική φωνή της στο “Η Θεά”. Άλλη μια έκπληξη είναι η μελοποίηση το τραγουδιού “Λαθραία ελπίδα” το οποίο είχε εμφανιστεί με άλλους στίχους και άλλο όνομα “πες μου” στη δουλειά των Ενδελέχεια με τίτλο “μια πεταλούδα που ξεφεύγει”. Όπως λέει και ο μουσικοσυνθέτης Δ.Μ. το τραγούδι αυτό το είχε γράψει αρχικά με αυτούς τους στίχους. Στη δουλειά αυτή θα δούμε και την συμμετοχή του Γιώργου Παυλή (τρομπέτα-κορνέτα), του Δημήτρη Δάσαλο-Νομικού (τρομπέτα) και του Κώστα Πιστιόλη (γκάιντα, καβάλι). Εντύπωση μου έκανε η χαμηλή τιμή του cd (από 12,50euro έως 12,90euro) που σου δίνει ένα λόγω παραπάνω να το αγοράσεις. Πιστέψτε με αξίζει!

Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω ότι αυτό που με ξίνισε λίγο είναι ότι θα ήθελα να δω μια φιλική συμμετοχή του τόσα χρόνια συνεργάτη και φίλου Δημήτρη Λεοντόπουλου τραγουδιστή των Ενδελέχεια.

Track list:
1. Αν
2. Δώρο
3. Τραβώ γραμμή
4. Λαθραία ελπίδα
5. Ξέρω είσαι εκεί
6. Η Θεά
7. Η πληρωμή
8. Φοβάμαι
9. Αθήνα
10. Πέρδικά μου πλουμισμένη
11. Αποχωρισμός
Bonus track
12. Αν (θυγατρικό)

Κείμενο: Αντρέας Σειντής

ΑΛ-ΤΣΑΝΤΙΡΙ ΝΙΟΥΣ

Μπουγάτσα

Πρωινό Κυριακής,ο καναπές ξέστρωτος,το τζάκι γεμάτο αποτσίγαρα και γόπες,το τραπέζι της κουζίνας γεμάτο σακούλες και αποφάγια από delivery.Πλένει τη στοίβα στο νεροχύτη ,κάνει φραπέ,ανοίγει το laptop και χαζολογάει στο facebook.

Το τελευταίο status που είχε κλέψει από τη Μυρσίνη,της θύμισε πολλά,τελικά έζησε ένδοξα και σπουδαία τη ζωή και το ίδιο εξακολουθεί να κάνει και σήμερα,ευτυχώς της το θύμισαν οι φίλου της γιατί το είχε ξεχάσει …

Πήγε στο κρεβάτι και του γαργαλούσε τα πόδια,τότε ήταν που της έκανε μια τεράστια αγκαλιά και χουζούρευαν για ώρες στο κρεβάτι…

Μετά εμφανίστηκε μια μπουγάτσα,ντυμένη με ένα φόρεμα από ζάχαρη άχνη και με στρασάκια κανέλας να λιώνει στο στόμα της,ενώ εκείνος χαμογελούσε και που και που της χάιδευε το μάγουλο για να τινάξει λίγη ζάχαρη και κανέλα που παράπεσε!

Ξημέρωσε Δευτέρα και είχε ακόμα αυτή τη γλυκιά γεύση της μπουγάτσας στο στόμα,όχι δεν είχε βάλει ξυπνητήρι,αρκετά την κορόιδεψαν,γυρνάει πλευρό,σήμερα δεν θα πάει στη δουλειά,το όνειρο της μπουγάτσας θα πάρει μια μέρα παράταση…

Me and my mother