Είναι πρωί και είμαι συναισθηματικά φορτισμένη για πολλούς λόγους όπως γίνεται κάθε Φλεβάρη.Σήμερα συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Παραρά και τα περισσότερα searches που καταλήγουν στο blog μου είναι αυτά με το όνομα του, αυτό μου δείχνει ότι αν και έζησε μόνο τριάντα χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη,μας άφησε πίσω για παρηγοριά,λίγη από την παράξενη τζαμαϊκανή του λάμψη,γιατί ναι ο Αντώνης είχε σίγουρα και μια δεύτερη πατρίδα μετά την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη,είχε τη Jamaica και το Kingston …(his home away from home)
Σε ένα Τζαμαϊκανό Παράδεισο τον φαντάζομαι,γιατί εκεί του αξίζει να είναι,μετά από δεκατρία χρόνια είμαι σίγουρη ότι όπου κι αν πήγε περνάει καλά. Όσες φορές κι αν γράψω γι αυτόν,αποκτώ πάντα έστω και για λίγο εκείνη την παιδική μου τρυφερότητα των δώδεκα μου χρόνων όταν και έμαθα την φυγή του από τον πλανήτη γη στις 4 Φεβρουαρίου 1997 …
Τον Αντώνη δεν τον γνώρισα ποτέ και όμως τον αγαπάω και τον κρατάω μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου τόσα χρόνια,σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος και ήταν δικός μας άνθρωπος,ήταν αδερφός …
Αντώνη,να ξέρεις ότι μεγάλωσα πια,μα δεν σε ξέχασα ποτέ αδερφέ,πορεύτηκα και ενηλικιώθηκα σε αυτή τη ζωή με τον τζαμαϊκανό τρόπο που μου έδειξες εσύ,lov'ya man …
Επιστροφή στη δουλειά και στη χαλάρωση,σχήμα οξύμωρο,μα ετούτη τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι λέξεις,μασουλάω κουλούρι Θεσσαλονίκης και ρουφάω ένα φραπέ μέτριο γάλα!
Και τώρα τι;Αυτό ήταν;Αααα όχι,θέλω κι άλλο διάβασμα,κι άλλες εξετάσεις και άλλο τρέξιμο και άλλο άγχοςκι άλλα ταξίδια.Η ζωή και πάλι στο ρελαντί,που έτσι θα έπρεπε να είναι η καθημερινότητα μας,που έτσι πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή,όταν έχουμε κάτι για να αγαπάμε και σε κάτι να ελπίζουμε.
Είναι ωραίες και οι στιγμές πίεσης και άγχους γιατί η αλήθεια είναι ότι μόνο όταν πάρουμε μπρος και σπινάρουμε κατακτούμε κάτι στη ζωή,αν και πολλές φορές είναι και άλλοθι για να γεμίσουμε το απέραντο κενό μας…
Κάθομαι στη γραφειάρα μου,δεν παραπονιέμαι που έχουν αργήσει χαρακτηριστικά να με πληρώσουν,τανιέμαι πάνω στις καινούργιες απίστευτες καρέκλες γραφείου που μας φέρανε ,έχει δουλειά αλλά όλα κυλούν χαλαρά …
Άρχισα να λατρεύω τον εσωτερικό τουρισμό και ψάχνω ιντερνετικά μια όαση απόδρασης για το επόμενο τριήμερο,έχετε καμία πρόταση για το που να κάψουμε τον καρνάβαλο και που να πετάξουμε τον χαρταετό;
Υ.Γ Εγώ για Καθαρά Δευτέρα έχω να προτείνω Τύρναβο και Μπουρανί !
Y.Γ 2 Η καθυστέρηση τελικά μάλλον θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από ότι νόμιζα.Θα τα πάρεις κάποια στιγμή,το κάποια στιγμή μπορεί να είναι και μετά από δέκα χρόνια.
Είναι καιρός να εγκαταλείψω τη χώρα,δεν υπάρχει ούτε μέλλον,ούτε αύριο εδώ.Μήπως να πάω στο χωριό μου και να σπέρνω χόρτα;
Δεν θέλω να το παίζω Κασσάνδρα αλλά η κατάσταση είναι γάματα.Να μαζέψω ότι είναι να μαζέψω,να πάω και τα πολλά μου λεφτά στην Ελβετία και μετά να φύγω για Τζαμάικα; Τι φαγητό έχει για σήμερα;ΦΑΣΟΛΑΔΑ.Ε ναι μωρέ σιγά όπως λέει και ο bob ""Don't worry about a thing,'Cause every little thing gonna be all right." αλλά όταν αυτό το little thing αρχίζει και μπαίνει στον κώλο σου πονάει
Και εσείς καθίστε σαν μαλάκες να ασχολείστε με τη Μενεγάκη ζώα, εεεεε ζώα Y.Σ 3 Έχει ο σκύλος την πείνα του, έχει και το χουζούρι του...
Γεννήθηκε με πεθαμένη περηφάνια Την σκότωσε η λύπηση του κόσμου Πριν γεννηθεί για την αρρώστια Τη βαριά κατάρα
Εκείνος δεν έχει παρά αχνές μνήμες, Ο νους του απώθησε όλες εκείνες τις θύμησες, Εκείνη όμως είχε βιώματα,γιατί το σήκωσε Στα χέρια της,στην πλάτη της,στα νιάτα της
Μετά από τόσα χρόνια την έβλεπε σταυρωμένη Στο Γολγοθά της,την σταύρωσαν οι κρίσεις και οι επικρίσεις του κόσμου,την έπνιξαν οι ενοχές για κάτι που είναι πέρα από τη δύναμη των ανθρώπων κι όμως αυτή το έζησε…
Τώρα που την κοιτώ να βασανίζεται Πάνω στο σταυρό τη θαυμάζω, Τεντόνομαι και τις ψιθυρίζω, Κατέβα τώρα,φτάνει,είσαι άξια θαυμασμού άσε τον κόσμο,είναι ¨μικρός¨ δεν ξέρει.
Μα που να πάω; Έτσι έμαθα μια ζωή σταυρωμένη Δεν ξέρω κι άλλη ζωή και ούτε πιστεύω στα θαύματα
Παραδίδω το κουρασμένο μου πρόσωπο στο χέρι σου,πόσο μ’ αρέσει,όταν απλώνεις το χέρι σου στο πρόσωπο μου,δεν θέλω καν να με χαϊδέψεις,μου φτάνει που είναι εκεί για να χαϊδευτώ μόνη μου, σαν ναζιάρα γάτα που σου τρίβεται...
Τι κι αν μερικές φορές το άπλωμα ενός χεριού σου θύμιζε γερασμένες φάτσες,που όταν ήσουνα μικρός σου τράβαγαν με μανία τα μάγουλα ή τα αυτομουτζώματα σου ή τα χαστούκια που δεν έδωσες,να που μια φορά,η παλάμη σου είναι χαραγμένη από λεωφόρους - οάσεις,με φοινικόδεντρα,μάνγκο και μπανανιές και παραγεμισμένη από χρυσή άμμο τρυφερότητας…
Φεύγω,φεύγω ένα ταξίδι,μόνο που πρέπει να πάω μόνη,ταξίδι για το μέλλον(μπούρδες),όχι ταξίδι στο μέλλον.Mε φαντάζομαι στη θέση ενός τρένου,καθισμένη αντίστροφα από την πορεία του,να κλείνω τα μάτια,να σφίγγω την παλάμη σε γροθιά,σαν να είσαι δίπλα μου και να σου κρατώ το χέρι…
Άνοιξε την παλάμη σου για να τρέξει η χρυσή άμμος πάνω στο πρόσωπο μου,να μαλακώσει τα κυνικά χαρακτηριστικά μου,την ωμή καθημερινότητα μου,τον ορθολογισμό του μυαλού μου,τον σαρκασμό του γέλιου μου,να ανακαλύψω την δύναμη που κινεί αρμονικά το σύμπαν που δεν είναι άλλη από την αγάπη.
Η αγάπη μου γεννήθηκε με μια τάση επέκτασης,και υπερνίκησα όλες τις μαύρες τρύπες,όπως το σύμπαν επέλεξε να επεκταθεί και όχι να συρρικνωθεί,όπως η ροή της ζωής... σ.χ
Ode to Jose the curse of Cuervo, So hard to say no though it gives one the fever, Pretends to be friendly, Then it's all over, over, It's all over, over, Pretends to be fine, Then the curse of Tequila,
It makes me happy, Con Tequila it feels fine, Con Tequila when the doors are opened, And con Tequila when they're calling time, That's the curse of
Sierra sunrise and Margarita, They'll break your heart in the desert heat, Tell you you're thirsty, They'll tell you you're sober, sober, It's all over, over, They'll tell you you're fine, Then the curse of Tequila....
If there's a lot on your mind it's there to help you forget, To relax and rewind and leave behind the regret, First sip makes you well before you know it it's time, And you're saying to hell with the salt, lemon and lime, Salt, lemon and lime, time Tequila,
Ζωή,ένα ατέρμονο κυνηγητό,σαν το κογιότ που κυνηγάει το μπιτ-μπιτ αλλά ποτέ δεν το πιάνει,σαν το αποσμητικό της χέστρας που πάντα βάζεις καινούργιο και πάντα τελειώνει.Αλήθεια ποια η ανάγκη να βάζουμε αυτή τη μαλακία στα πλαϊνά;Τι κάνει; Διώχνει το πουρί;Δεν μυρίζουν τα σκατά;Τι στο διάολο κάνει;
Το άλλο με την ηλίθια διαφήμιση, που το παιδάκι δεν χέζει πουθενά αλλού εκτός από την χέστρα του Γιαννάκη;
Έχουν βγει και καινούργια όχι μόνο καλύπτουν την κλανίλα , την απορροφούν κιόλας κάτσε ρε φίλε πως γίνεται αυτό; Ζούμε σε θάλαμο αερίων και μας πειράζει λίγη μπόχα;
Αποσμητικό να μην μυρίζεις την υποκρισία βγήκε; Τεσπά τι λέγαμε;Ααα ναι ζωή,ένα ατέρμονο κυνηγητό σαν το λύκο που κυνηγάει τα τρία γουρουνάκια αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να τα πιάσει.
Καθημερινότητα,μια μέρα που περιμένεις να τελειώσει να φέρει την άλλη που θα ανακαλύψεις κάτι μεγάλο,που θα βρεις τον έρωτα της ζωής σου, που θα μεγαλουργήσεις,που θα πάρεις το Πούλιτζερ,όσκαρ ή νόμπελ.Εδώ πήρε ο Ομπάμα νόμπελ ειρήνης,δεν θα πάρω εγώ;
Έρωτας,ένα κυνηγητό που έχει νόημα όταν θήτης και θήραμα κυνηγιούνται προς την ίδια κατεύθυνση.
Πάντα μου άρεσε να κυνηγάω ή να κυνηγιέμαι από ανθρώπους που φαινομενικά μπορεί να είχαμε την ίδια κατεύθυνση,αλλά στην πραγματικότητα,τεράστιο χάσμα,εγώ ανηφόρα οι άλλοι κατηφόρα,χαχαχαχα!
Είναι ωραίο,ίσως λίγο μαζοχιστικό αλλά και ερεθιστικό να έχεις κάτι που δεν θα έπρεπε να έχεις, αλλά πρόσεξε για λίγο,γιατί αν κάνεις την μαλακία και το πιάσεις για τα καλά την γάμησες.Δεν έχεις το δικαίωμα να χαντακώσεις το μέλλον κανενός,όσο κι αν καυλώνεις μαζί του,μπορείς να περάσεις από τη ζωή του,όχι όμως να την παντρευτείς.
Είναι ωραίο όταν σε ερωτευτεί ένας άνθρωπος,που είστε συνταξιδιώτες με τον ίδιο προορισμό(άσε κάτω τον ελεγκτή σου είπα!),ωραίοι και οι άλλοι που ταξιδέψατε μαζί και σε κάποιο σημείο σου είπανε ε φιλαράκο γεια χαρά, καλό ταξίδι να έχεις και κατέβηκαν στον προορισμό τους.Μην κάνεις το λάθος σε παρακαλώ να κατέβεις σε αλλουνού προορισμό, μην κάνεις το λάθος να πάρεις μαζί σου κάποιον που έπρεπε να είχε κατέβει πιο νωρίς.
Αγάπη για μένα είναι που βρήκα συνένοχο στον έρωτα μου,που βρήκα έναν τύπο που είχαμε τον ίδιο προορισμό,μπορεί και οι δυο να φτάσαμε σε εκείνο το σημείο από διαφορετικές διαδρομές,αλλά όταν συναντηθήκαμε ξέραμε και οι δυο πως πάμε Τζαμάικα.Θα μου πεις και άλλοι πάνε Τζαμάικα πώς να βρω ποιος είναι;Μην κουράζεσαι σε βρίσκει αυτός(συνήθως έχει καρδιά λιονταριού!)
Ζωή, ατέρμονο κυνηγητό, καθημερινότητα,ξύπνα-κοιμήσου,τρέξε-γαμήσου,φάε,ντύσου και πλύσου,δούλεψε, φαντάσου, αγάπησε,ερωτεύσου,μίσησε,συγχώρα και μην ξεχνάς: ΧΕΣΕ ΣΤΗΝ ΧΕΣΤΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΗ!
Έρωτας,μην ακούς κανένα,κάνε ότι θες,πηδήξου με τον ελεγκτή,την καθαρίστρια,τον οδηγό,τον κυλικειατζή,πρόσεχε μόνο μην σου γαμήσουν ή τους γαμήσεις τη ζωή τόσο ώστε να μην μπορούν να προχωρήσουν,δικαίωμα σου να μην έχεις προορισμό,δικαίωμα σου,μια ζωή να δοκιμάζεις όσους έχετε τον ίδιο προορισμό ή όχι.Έσυ αποφασίζεις.
Εγώ αποφάσισα κύριε Βούρε,πάντα ήξερα που ήθελα να πάω και υποψιαζόμουνα πως είχα βρει με ποιον θα πάω αυτό το ταξίδι,χθες μου είπε ότι υποψιαζόμαστε το ίδιο πράγμα…
Υ.Σ Το βιντεάκι είναι από την εν λόγω διαφήμιση, μόνο που είναι παρωδία της αντίστοιχης ιταλικής διαφήμισης, με τη διαφορά ότι εκεί δεν είναι η χέστρα του Γιαννάκη αλλά του Paulo
Είναι πρωί και είμαι συναισθηματικά φορτισμένη για πολλούς λόγους όπως γίνεται κάθε Φλεβάρη.Σήμερα συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από το θάνατο του Αντώνη Παραρά και τα περισσότερα searches που καταλήγουν στο blog μου είναι αυτά με το όνομα του, αυτό μου δείχνει ότι αν και έζησε μόνο τριάντα χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη,μας άφησε πίσω για παρηγοριά,λίγη από την παράξενη τζαμαϊκανή του λάμψη,γιατί ναι ο Αντώνης είχε σίγουρα και μια δεύτερη πατρίδα μετά την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη,είχε τη Jamaica και το Kingston …(his home away from home)
