Ανεξάρτητος νους

Παρατηρώ υποσυνείδητα τα πάντα γύρω μου και θέλω να γράψω γι αυτά έτσι όπως φιλτράρονται από τα μέσα μου.

Μερικές φορές κάνω διαλείμματα για να παρατηρήσω κι αυτά. Κάποτε είχα γράψει πως δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι έχουν αυτή τη βλακώδη κατ'εμέ ανάγκη να ανήκουν κάπου και η Μαριλένα μου υπενθύμισε τον Αριστοτέλη και τη φράση του που έλεγε ότι για να είναι κανείς μόνος του πρέπει να είναι ή Θεός ή θηρίο.

Έχω υπάρξει σε συλλογικότητες και δεν είχα ποτέ κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα συνεργασίας ή ασυνεννοησίας, ούτε είχα ποτέ ηγετικές τάσεις . Έβρισκα όμως πάντα την κατάλληλη στιγμή και αποχωρούσα διακριτικά γιατί όσες φορές κι αν προσπάθησα δεν ένιωθα ποτέ καλά ως μέλος οποιασδήποτε ομάδας.

Ξέρω ότι αυτή μου η στάση μου έχει κοστίσει και συνεχίζει να μου κοστίζει πολλά αλλά καμία ομάδα μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε να με εκφράσει καλύτερα από ότι το κάνει ο ίδιος μου ο εαυτός.

Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση «ανεξαρτησίας» ή «ελευθερίας» αφού τίποτα από τα δυο δεν υπάρχει ουσιαστικά στην «αστική» ζωή μου. Δεν είναι η ώρα να το αναλύσω αλλά όπως έχω πει πολλές φορές «ελεύθερος» δεν είναι κανένας μας. Για παράδειγμα πίστευα ότι αν έχω δουλειά θα κάνω περισσότερα ταξίδια από αυτά που έκανα σαν άνεργη. Λάθος, μπορεί να έχω περισσότερα χρήματα αλλά έχω πολύ λιγότερο χρόνο, οπότε σχεδόν κάνω περίπου τα ίδια που έκανα και τότε που αν και είχα άπλετο χρόνο, δεν είχα λεφτά αλλά έκανα οικονομίες και μάζευα λεφτά από εδώ και από εκεί για ένα ταξίδι κ.ο.κ Όσο για την ανεξαρτησία δεν πιστεύω πως υπάρχει κανένας «ανεξάρτητος νους», ακόμα κι αν δεν υπήρχαν μέσα μαζικής ενημέρωσης, μέχρι και ο τόπος και ο τρόπος που μεγαλώνει κανείς του δημιουργεί μια άποψη για τη ζωή!

Μπορώ να διαθέσω άνετα τον εαυτό μου και τα προσόντα του αν μου ζητηθεί σε μια ομάδα, ως μια ξεχωριστή μονάδα, μπορώ να συνυπάρξω και να συνεργαστώ με άλλες μονάδες αλλά δεν μπορώ με τίποτα να θεωρήσω τον εαυτό μου μέλος οποιασδήποτε ομάδας ,μεταξύ μας μακάρι να μπορούσε να υπήρχε μια ομάδα που να μπορούσα να αισθάνομαι μέλος της, αλλά για να είμαι ειλικρινής μόνο η οικογένεια μου,μου παρέχει αυτή την πολυτέλεια, πάλι καλά που υπάρχει κι αυτή!

Εν ολίγοις δεν θέλω να ανήκω πουθενά, ούτε να εκπροσωπούμαι από κανέναν , άσχετα αν αυτό γίνεται θέλω δεν θέλω.

Είμαι ευτυχής μέσα στα περιθώρια της μοναδικής μου ιδιότητας, αυτής του ανθρώπου. Έχω γνωρίσει από κοντά τα «καλά» και τα «κακά» της συλλογικότητας και με αυτό το κείμενο δεν προσπαθώ να σας πείσω για κάτι απλά να σας πω πως αισθάνομαι.

Κλείνοντας θέλω να εκφράσω το σεβασμό μου , στους ανθρώπους που μετέχουν σε συλλογικότητες που είτε τα καταφέρνουν ή έστω το προσπαθούν,κάνουν κάτι εποικοδομητικό για τους εαυτούς τους αλλά και για όλους μας αλλά και παράλληλα να εκφράσω την απεριόριστη αηδία μου για όλες εκείνες που για μένα δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Όπως και να’ χει έχω το δικαίωμα να είμαι ένας γκρινιάρης μόνος στη γωνιά μου,μόνο που δεν ξέρω αν τελικά είναι δικαίωμα ή αν μεθοδευμένα όλα αυτά τα χρόνια με έκαναν να μισήσω τις συλλογικότητες γιατί οι μονάδες είναι πιο εύκολες να πέσουν όπως και να έχει νιώθω τόσο υπέροχα στη γωνία μου, άντε ξεκουμπιστείτε από εδώ!

Πέντε χρόνια τώρα, πόσα τέτοια έχω απαντήσει Θεέ μου;

10 πράγματα που αγαπώ:

10. Τα βιβλία..
09. Τα ταξίδια
08. Τον έρωτα
07. Το γράψιμο
06. Το καλοκαίρι
05. Τις Γάτες
04. Τη reggae
03. Την κιθάρα μου
02. Τον Γιάννη
01. Την οικογένεια μου

(αγαπάω και άλλα, αυτά απλά μου ήρθαν πρώτα στο μυαλό)

1) Τι σου φτιάχνει τη διάθεση;

Ο Γιάννης όταν τον βλέπω, τα αναπάντεχα ταξίδια και το γαλακτομπούρεκο από το Κοσμικόν
2) Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;

Καλαμάρι γεμιστό!

3) Τι σε κεντρίζει στον άλλον;

Το μυαλό του

4) Αγαπημένος τόπος διακοπών;

Τζαμάικα,Σαντορίνη και Μαγιόρκαμπος

5) Μία σχολική πλάκα που θα σου μείνει αξέχαστη;

Χμμμ πλάκα δεν ήτανε αλλά η αποβολή του φίλου μου του Γιάννη Κ.

6) Τι μάρκα υπολογιστή έχεις;

Βασικά αυτή την περίοδο δεν έχω δικό μου υπολογιστή, ο δικός μου είναι κάπου πακεταρισμένος και αγνοώ και το που… Θα ήθελα όμως να μου κάνουν δώρο ένα MacBook pro

7) Ποια είναι η μεγαλύτερη αδυναμία σου;

Το φαί

8) Ποιος είναι ο πιο εκνευριστικός γείτονας, συνάδελφος, συμφοιτητής ;

Πέρασαν διάφοροι τέτοιοι από τη ζωή μου κατά καιρούς, τώρα πια τους βλέπω όλους υπέροχους!

Κάτι από τα παλιά!

Σε θάβω και κλαίω,
κουρασμένη φωτιά,
το ξέρω πως φταίω,
που δεν υπάρχεις πια.

Μα τώρα μπορώ να σωπαίνω,
μπορώ να γελάω,
μπορώ να πετάω,
με δυο σπασμένα φτερά.

Μπορώ να πετάω,
με δυο διαλυμένα φτερά,
να σ' αγαπάω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Μπορώ να σ' ακούω,
μπορώ να σε βλέπω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,
γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα,
στήνουν χορό μεσ' στο θεόρατο κελλί μου,
μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα...

Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα,
ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα...

Σε θάβω και κλαίω,
ξοδεμένη φωτιά,
το ξέρω πως φταίω,
που δεν υπάρχεις πια.

Μα τώρα μπορώ να θυμάμαι,
μπορώ να ξεχνάω,
μπορώ να πετάω,
με δυο σπασμένα φτερά.

Μπορώ να πετάω,
με δυο διαλυμένα φτερά,
να σ' αγαπάω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Μπορώ να σε φτάνω,
μπορώ να σε χάνω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.

Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,
γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα,
στήνουν χορό μεσ' στο θεόρατο κελλί μου,
μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα...

Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα,
ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα...

Γιαβάς-Γιαβάς

Από τον ιδρώτα και το αντικουνουπικό,στην κουβερτούλα και στη χοντρή την πιτζαμούλα .Από το freddo cappuccino στον ελληνικό στη χόβολη και από το τιραντέ στο ζακετάκι το πρωί για τη δουλειά. Φθινόπωρο; Ημερολογιακά ναι. Καιρικά; Ναι. Ψυχολογικά; Όχι!

Κάποτε μπορούσα τις απότομες αλλαγές,τώρα πια όχι.Κουράστηκα να προσαρμόζομαι συνέχεια σε καινούργιες καταστάσεις, άσχετα αν ξέρω πως είναι προδιαγεγραμμένο όλη μου η ζωή να είναι γεμάτη απότομες-αιφνιδιαστικές αλλαγές και όχι μόνο της δικής μου ζωής βέβαια αλλά γι αυτή μιλάω εν προκειμένω!

Γιαβάς-Γιαβάς θέλω να αλλάζουν όλα κι αφού τίποτα άλλο δεν πάει σε αυτούς τους ρυθμούς ας πάει η αλλαγή των εποχών, αν υπάρχουν.Φοβάμαι πως μετά το καλοκαίρι έχει χειμώνα και μετά το χειμώνα καλοκαίρι,αυτό που θυμάσαι σαν φθινόπωρο και άνοιξη θα πάψει να υπάρχει αν δεν έπαθε ακόμα!

Να πω,πως γινότανε και ραγδαίες αλλαγές για το καλύτερο;Προς το χειρότερο γίνονται και ούτε που προλαβαίνεις να αντιδράσεις, αν είσαι από αυτούς που το παίρνουν χαμπάρι δηλαδή για να αντιδράσεις και οι επιπτώσεις σε άλλους νωρίς και σε άλλους πιο αργά θα εμφανιστούν σαν καρκίνος του δέρματος…

Θέλω να μπω σε άλλη διάσταση,σε άλλο πλανήτη που θα υπάρχουν τέσσερεις εποχές και όλα θα κυλούν προς το καλύτερο και όλα θα γίνονται σωστά και θα αλλάζουν όταν θα πρέπει να αλλαχτούν. Εδώ πάνω που βρίσκομαι ήδη μου έρχεται να βγάλω τα άντερα μου. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει όρθιο γιατί τίποτα δεν μπορεί να μείνει ίδιο, όλα πρέπει να αλλάξουν προς το χειρότερο τώρα και θα αλλάξουν όλα πάνω στον γαμημένο σβέρκο μας…

Καλό χειμώνα …

ΚΟΝΤΟΥΛΑ Η ΒΛΑΧΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ

Μακάρι...

Λοιπόν ας σοβαρευτούμε.Σπούδασα κάτι σαν δημοσιογραφία,είπαμε αυτό δεν σπουδάζετε… Δούλεψα λιγάκι σε ραδιόφωνα,λιγάκι σε εφημερίδες και πάει λέγοντας, όλα από λιγάκι. Εποχές δύσκολες, λεφτά μηδέν και ποτέ οι δημόσιες σχέσεις μου δεν ήταν καλές.Στράφηκα σε άλλες λύσεις ανάγκης εξαιτίας αυτής της γαμημένης περηφάνιας μου, που δεν άντεχε να τρώει ακόμα τα λεφτά του μπαμπά. Βρήκα δουλειές, έβγαλα λεφτά, βγάζω ακόμα και επειδή το παλεύω αρκετά είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσω να βγάζω.

Έχω αυτό το μπλοκ από το 2005 και ξεχαρμανιάζω σχεδόν καθημερινά.Γράφω για τους έρωτες μου,τα λούκια μου,τα ωραία μου,τα μέσα και τα έξω μου. Ανεβάζω φωτογραφίες, βιντεάκια και μουσικές που γουστάρω.
Εν ολίγοις εκδίδω σχεδόν κάθε μέρα τον εαυτό μου, τη ζωή μου βρε αδερφέ.

Εντάξει δε λέω και η εμπειρία του rootsnroutes στη Φλωρεντία που εκπροσώπησα την Ελλάδα ως media talent όντως με πήγε σαν άτομο ένα βήμα πιο πέρα, όπως και τα ταξίδια μου,όπως και οι αποτυχίες μου, μακάρι να έχω και άλλα τέτοια στη ζωή μου,το εύχομαι.

Αυτή την περίοδο και για λίγο καιρό ακόμα θα είμαι συμβασιούχος δημοσίου,σε μια δουλειά που δεν είναι εντελώς εκτός από εμένα, αλλά δεν έχει να κάνει με γράψιμο, άσχετα αν γράφω ακατάπαυστα ακόμα και εκεί.

Θέλω πάρα μα πάρα πολύ,ίσως όσο τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου,να με πάρουν στο μοναδικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα «δημιουργικής γραφής» που υπάρχει στην Ελλάδα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.

Ξέρω ότι οι θέσεις είναι μόνο εικοσιπέντε και η ζήτηση είναι αρκετά μεγάλη.Θα μου πείτε γιατί τέτοιος καημός.Δεν πιστεύω ότι σου μαθαίνει κανείς να γράφεις,βέβαια όταν βλέπω και μερικά ονόματα που διδάσκουν,αλλάζω γνώμη,αυτοί ναι μπορεί και να σου μαθαίνουν !

Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς: Μάνος Ελευθερίου, Μανίνα Ζουμπουλάκη,Σοφία Νικολαίδου,Θανάσης Βαλτινός, Μίμης Σουλιώτης , «Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ» και άλλοι πολλοί…

Είναι περισσότερο η ανάγκη μου να μην ξεχάσω τι πραγματικά λαχταράει η ψύχη μου,το γράψιμο δηλαδή,είναι η ανάγκη μου να γίνω καλύτερη αναγνώστρια, παρά συγγραφέας, η ανάγκη μου να γνωρίσω άτομα που διακατέχονται από το ίδιο πάθος με εμένα.

Δεν περιμένω ούτε να βγάλω λεφτά,ούτε να γίνω διάσημη,ούτε να χτυπάω καλύτερα γκομενάκια,ούτε να μείνω στην ιστορία.Δεν περιμένω να με πληρώσουν παραπάνω λεφτά από καμία δουλειά αν έχω μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή ή και διδακτορικό ακόμα, το σκέφτομαι κι αυτό πολύ σοβαρά. Είμαι σίγουρη όμως ότι η διαδρομή Φλώρινα-Λάρισα-Αθήνα, θα μου ανοίξει άλλους ορίζοντες, ακόμα και αν δεν με επιλέξουν , το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα σταματήσω ποτέ,μα ποτέ να γράφω…

Τροχόσπιτο

Εκλεισε ο Εκδοτικός Οίκος «Ελληνικά Γράμματα»

Έκλεισε ο εκδοτικός οίκος «Ελληνικά Γράμματα», θυγατρική του ΔΟΛ. Στον εκδοτικό οίκο εργάζονταν 90 άτομα. Η εξέλιξη αυτή ακολουθεί τη δημοσιοποίηση των προβλημάτων στο Alter, τις απολύσεις σε εφημερίδες και τις περικοπές μισθών σε πολλούς εκδοτικούς οεργανισμούς.

Υστερα από 53 χρόνια λειτουργίας, τα «Ελληνικά Γράμματα» διακόπτουν οριστικά στις 15 Σεπτεμβρίου την επιχειρηματική τους δραστηριότητα και μπαίνουν σε διαδικασία εκκαθάρισης.

Τα «Ελληνικά Γράμματα» πρόσφεραν εκδοτική στέγη σε πολλούς γνωστούς Ελληνες συγγραφείς. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τους Μήτσο Αλεξανδρόπουλο, Σόνια Ιλίνσκαγια, Γιάννη Ξανθούλη, Κώστα Μουρσελά, Νένη Ευθυμιάδη, Γιώργο Μανιώτη, Ευγένιο Τριβιζά, Χρήστο Μπουλώτη, Γιώργο Σκαμπαρδώνη, Σωτήρη Δημητρίου, Φωτεινή Φραγκούλη κ.ά. Στα ονόματα της ξένης λογοτεχνίας συγκαταλεγόταν ηχηρά ονόματα όπως αυτά του Ουμπέρτο Εκο, του Μπόρχες (Απαντα), του Πίτερ Κάρεϊ, του Ντέιβιντ Μίτσελ, του Ουίλιαμ Τρέβορ κ.ά.

Συγγραφείς με μάστερ

Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ (spapa@enet.gr)
Σεμινάρια δημιουργικής γραφής γίνονται άφθονα στην Ελλάδα, μεταπτυχιακός τίτλος σπουδών όμως στο ίδιο αντικείμενο υπάρχει ένας και μοναδικός! Τον δίνει το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας σε φοιτητές που, μέσα σε τέσσερα διδακτικά εξάμηνα, θα παρακολουθήσουν μ' επιτυχία οχτώ μαθήματα και θα εκπονήσουν διπλωματική εργασία, έχοντας στο μεταξύ καταβάλει δίδακτρα ύψους 3.200 ευρώ.
Υπεύθυνος του προγράμματος, που πραγματοποιείται στη Φλώρινα κυρίως αλλά και στην Αθήνα, είναι ο πανεπιστημιακός και ποιητής Μίμης Σουλιώτης. Ειδικός σύμβουλος, ο συγγραφέας και ακαδημαϊκός Θανάσης Βαλτινός. Και στο διδακτικό του δυναμικό συναντάμε από τον Τίτο Πατρίκιο, τον Πάνο Θεοδωρίδη, τον Στρατή Χαβιαρά, τον Χάρη Βλαβιανό, τη Σοφία Νικολαΐδου και τον Μάνο Ελευθερίου ώς τη Μανίνα Ζουμπουλάκη και τον «Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ»...

Υψηλή ζήτηση

Η πρώτη φουρνιά των σπουδαστών του θ' αποφοιτήσει την ακαδημαϊκή χρονιά 2009-2010. Κι όσοι ενδιαφέρονται να ενταχθούν στο πρόγραμμα φέτος, πρέπει να υποβάλλουν τις αιτήσεις τους από την ερχόμενη Τετάρτη ώς τις 30 Σεπτεμβρίου, μαζί με τ' απαιτούμενα δικαιολογητικά - από τους τίτλους των πανεπιστημιακών τους σπουδών, όποιες κι αν είναι αυτές, μέχρι επιστημονικό ή λογοτεχνικό δείγμα γραφής. Μόνο 25 άτομα δέχεται το μεταπτυχιακό ετησίως. Κι αν κρίνουμε από τις περσινές αιτήσεις (πάνω από 120), η ζήτηση αναμένεται να είναι και πάλι υψηλή.

«Η έναρξη του μεταπτυχιακού συνέπεσε με τις πρώτες προσπάθειές μου να "εκθέσω" ποιήματά μου, οπότε σκέφτηκα θα 'ταν μια καλή ευκαιρία να δω εκ των έσω το πώς και το γιατί της δημιουργικότητας», λέει ο ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής Βαγγέλης Γαλάνης από τα Τρίκαλα, ένας από τους τυχερούς της περσινής χρονιάς.

Πώς ένα παιδί, σαν αυτά που συναντάει με την επαγγελματική ιδιότητά του, μπορεί με λίγα κομμάτια ξύλο να στήσει ένα ολόκληρο σενάριο οικογενειακής πραγματικότητας; Ετσι κι ο ίδιος, θέλησε να παρακολουθήσει «πώς μια εικόνα, ένας ήχος, μια λέξη ή ένα αστραπιαίο συναίσθημα εξελίσσεται σε λογοτεχνικό κείμενο που στη συνέχεια διαβάζεται, αναλύεται και γίνεται αντικείμενο κριτικής». Να βιώσει, μ' άλλα λόγια, τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ αναγνώστη και δημιουργού, μετρώντας παράλληλα την ...έμπνευση και τις δυνάμεις του.

«Εμείς δεν παράγουμε συγγραφείς, αλλά σίγουρα παράγουμε καλύτερους αναγνώστες», διαβεβαιώνει ο Μίμης Σουλιώτης, ο οποίος επί μία δεκαετία, μαζί με τον Θανάση Βαλτινό, εμψύχωνε σεμινάρια δημιουργικής γραφής σε κάμποσες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας, έχοντας πλήρη συνείδηση πως το ταλέντο δεν διδάσκεται, αλλά η μετάδοση συγγραφικών εμπειριών και τεχνικών γραφής και χρήσιμη είναι και εφικτή.

«Ενδεχομένως να υπάρχουν φοιτητές που ενδιαφέρονται κυρίως για το "χαρτί"», παραδέχεται, «καθώς ένα διετές μεταπτυχιακό μετράει σε διαγωνισμούς όπως ο ΑΣΕΠ και συνοδεύεται από ένα μικρό επίδομα στο χώρο του Δημοσίου. Στην πλειονότητά τους, όμως, ήρθαν σ' εμάς για να... παίξουν με το γράψιμο».

Ανάμεσα στους παραπάνω κι ο Γιώργος Παναγιωτίδης, δάσκαλος σε δημοτικό των Σεπολίων, με τρεις ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό του και βραβευμένος το 2008 από το περιοδικό «Διαβάζω» για το μυθιστόρημά του «Ερώτων και αοράτων» (εκδ. Γαβριηλίδη). Ανοιχτός σε νέους ορίζοντες, ήταν έτοιμος να γραφτεί στα σεμινάρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, όταν, σερφάροντας στο Ιντερνετ, είδε ότι ξεκινά στη Φλώρινα το μεταπτυχιακό.

«Το γεγονός ότι δεν επρόκειτο για κάποια μεγάλη φιλοσοφική σχολή, αλλά για μια παιδαγωγική της περιφέρειας, μ' έκανε να διστάζω» ομολογεί. «Η έκπληξή μου όμως ήταν ευχάριστη. Κι όσο κουμπωμένοι ήμασταν όλοι στην αρχή τόσο χαιρόμαστε σήμερα να διαβάζουμε και να γράφουμε, περιμένοντας ο ένας το σχόλιο του άλλου».

Μέσα σ' αυτήν την ατμόσφαιρα... «λύθηκε» και η φιλόλογος Ελεονώρα Αναγνώστου, η οποία ενώ αρχικά επεδίωκε να μελετήσει «τη λογοτεχνία από την πλευρά της συγγραφής» χωρίς να γράφει η ίδια, σήμερα επιδίδεται με τη σειρά της στην τέχνη της μυθοπλασίας. Κι όπως όλοι οι συμμαθητές της, συμμετέχει στη σύνταξη του περιοδικού που στήνεται αυτήν την εποχή στη σχολή και θα παρουσιαστεί σε ειδική εκδήλωση το χειμώνα στην Αθήνα.

Η πεζογράφος Σοφία Νικολαΐδου που, εν μέσω ασκήσεων, παιγνίων και προτεινόμενης βιβλιογραφίας, διδάσκει στο πρόγραμμα τόσο Ιστορία της Νεοελληνικής και Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας όσο και το σχετικό με το διδακτορικό της θέμα περί Λογοτεχνίας και Νέων Τεχνολογιών, βρίσκει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την «πληθυσμιακή σύνθεση» της τάξης:

Περισσότερες γυναίκες

«Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει συνήθως», λέει η ίδια, «η γυναικεία παρουσία δεν είναι συντριπτική. Υπάρχει ισορροπία στα φύλα, οι ηλικίες των φοιτητών κυμαίνονται μεταξύ 22 και 50 ετών, και -το πιο συγκινητικό- υπάρχουν άτομα που ταξιδεύουν κάθε Σαββατοκύριακο στη Φλώρινα από διάφορα σημεία της χώρας, ώς κι από την Πάρο! Κάποιοι δημοσιογραφούν σε free-press, κάποιοι δημοσιεύουν τακτικά σε λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ κάνα δυο έχουν ήδη εκδώσει γραπτά τους.

»Φανατικοί όλοι τους με τα γράμματα, έχουν συνήθως πίσω τους θεωρητικές σπουδές, αλλά πλάι στους εκπαιδευτικούς, τους δικηγόρους ή τους κοινωνιολόγους, υπάρχουν και απόφοιτοι του Πολυτεχνείου, σχολών πληροφορικής, ακόμα και γυμναστές. Είμαι μια ανομοιογένεια που δίνει στο μάθημα τροφή και... σπίθα, κάνοντας τη διδασκαλία ακόμα πιο ζωντανή».

* Περισσότερες πληροφορίες για το μεταπτυχιακό δημιουργικής γραφής στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας www.nured.uowm.gr

Μίμης Σουλιώτης, Περί ποιητικής (ξδ')

Γράφει σαν βουβός εκ γενετής,
κάτι φαντάζεται, αλλάζει χέρι ή μολύβι,
πετάει τον κόπο του απογεύματος,
βγάζει νέο χαρτί για αλλιώτικους τόνους,
θα γράψει ή καλύτερα ή χειρότερα,
στην απλή τούτη τέχνη δεν ισχύει
το «κάθε πέρσι και καλύτερα».

Από τη συλλογή Περί ποιητικής (1974-1999) (1999)