Περπατάω στο δρόμο και άνθρωποι μου χαμογελούν ή με χαιρετούν, ανταποδίδω αν και μου είναι παντελώς άγνωστοι, όχι δεν παίρνω ακόμα ψυχοφάρμακα, ούτε έχω παραισθήσεις. Στην αρχή με φρίκαρε τώρα το έχω συνηθίσει, μπαίνω στα μαγαζιά να ψωνίσω και συναντώ τα ίδια χαμόγελα, μερικοί πιο θαρραλέοι παίρνουν την πρωτοβουλία και μου μιλούν, μέχρι και η ανθοπώλισσα από το μαιευτήριο που γέννησε η νύφη μου με ήξερε τις προάλλες, όλοι με γνωρίζουν λόγω δουλειάς, όχι δεν ζητούν αυτόγραφο, (εξυπηρέτηση ή ερώτηση ή το κινητό μου) εξάλλου κάνω μια από τις πιο βαρετές δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος, το γεγονός ότι μου χαμογελούν και δεν με φτύνουν μιας και δουλεύω σε δημόσια υπηρεσία, σημαίνει μάλλον ότι αυτή την τόσο βαρετή δουλειά την κάνω τουλάχιστον με αξιοπρέπεια.
Τελικά με τόση ανεργία στην Ελλάδα το να δουλεύεις στον ΟΑΕΔ σε κάνει μάλλον σούπερ σταρ και μην γελάτε δυστυχώς είναι μια απαίσια πραγματικότητα. Ανοίγω το ασανσέρ, ααα εσύ δεν είσαι που δουλεύεις στον ΟΑΕΔ,μου έκανες παρουσία για την επίσχεση, βγαίνω από το δοκιμαστήριο δεν έχω κουμπωθεί καλά, καλά, ααα τι κάνετε, εσείς με εξυπηρετήσατε σήμερα, πάω να πάρω μπαλόνι it's a boy,ααα θα σας το έχουν πει κι άλλοι αλλά εσείς δεν δουλεύετε στον ΟΑΕΔ; Πότε βγαίνει το τάδε και το δείνα πρόγραμμα; Περιμένω στη στάση το λεωφορείο, πάλι τα ίδια. Τρώω κρέπα πέντε η ώρα το πρωί μετά από ξίδια με κούκλο κολλητό, ααα εσείς δε δουλεύετε στον ΟΑΕΔ, είστε τόσο καλή και εξυπηρετική, νιώθω πάντα τόσο χαρούμενη αν τύχει το νούμερο μου σε εσάς. Από μέσα μου βέβαια λέω δε με γαμάτε κι εσείς και ο ΟΑΕΔ σας αλλά κατά τα άλλα χαμογελώ και λέω καμιά παπάτζα τάχα μου ότι κάνω και χιούμορ. Πάω σε τουριστικό χωριό της περιοχής και με κερνάνε καφέδες και γλυκά γιατί με θυμόταν και τον είχα εξυπηρετήσει καλά λέει(να και ένα καλό).
|
Σήμερα γυρνώντας από τη δουλειά
12/12/2016 |
Ο Γιάννης βέβαια λέει πως όλοι αυτοί έπρεπε να με ξέρουν για τα βιβλία μου(όταν βγάλω θα με μάθουν) και όχι για τον ΟΑΕΔ αλλά όπως λέω κι εγώ όλοι από κάπου ξεκινάμε κι άγνωστο ακόμα που καταλήγουμε. Ευτυχώς αυτή η μικρή μου αναγνωρισιμότητα περιορίζεται εντός νομού Λαρίσης και περιχώρων σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη είμαι ακόμη μια άσημη μικρή blogger που λέγεται sophie_jamaica και μπορεί να κάνει ακόμα ότι γουστάρει!
Πέρα από την πλάκα, δουλεύω σε μια δημόσια υπηρεσία που κανείς δεν την έχει σε εκτίμηση, ποια δημόσια υπηρεσία έχει άραγε; Δουλεύω με ανθρώπους που έχουν χάσει τη δουλειά τους ή ψάχνουν να βρουν μια και είναι σίγουροι ότι εμείς δεν πρόκειται να τους βρούμε, έρχονται μόνο για επιδόματα, μερικοί είναι επαγγελματίες σε αυτό ξέρουν πόσα ένσημα πρέπει να κολλήσουν για να πάρουν, άλλοι έρχονται για κανένα voucher, πεντάμηνο, πρόγραμμα για την επιχείρηση, κοινωνικό τουρισμό, επιδόματα μητρότητας και εποχικά κλπ. Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα.
Το κλίμα είναι εχθρικό και μέσα και έξω εννοώ και από τους "συναδέλφους" και από τους πολίτες, το "σύστημα" είναι για τον πέο, το γεγονός ότι η πλειοψηφία δείχνει να με συμπαθεί και να μου λέει τα προβλήματα της μπορεί κάτι να σημαίνει, μόνο που αυτό το κάτι έχει τεράστιο ψυχικό κόστος για μένα κάθε μέρα και το γεγονός ότι με αναγνωρίζουν ή μου λένε καλά λόγια δεν μου απαλύνει τον δυσβάσταχτο πόνο που νιώθω καθημερινά, γιατί ποτέ δεν ονειρεύτηκα ότι εκείνο που θα ήθελα να γίνω στη ζωή μου είναι μια καλή και εξυπηρετική υπάλληλος που κάνει αδιαλείπτως data entry και ο κόσμος την εκτιμάει και την αναγνωρίζει, χέστηκα, δυστυχώς όμως αυτό έγινα.
|
Ημέρα άδειας στο Βόλο 9/12/2016 |
Μην με ρωτάτε τι θα ήθελα να γίνω, για όσους διαβάζετε αυτό το blog είναι ξεκάθαρο ακόμα και από τις σπουδές που έκανα και από τις επαγγελματικές προηγούμενες απόπειρες,βασικά δεν ονειρεύτηκα ποτέ να κάνω κάτι συγκεκριμένο πέρα από το να γράφω και γενικότερα σαν άνθρωπος να δημιουργώ με μια τόσο βάρβαρη πραγματικότητα όμως όσο να'ναι αυτά περιορίζονται και δυστυχώς δεν πληρώνονται. Αυτή η δουλειά πέρα από τα προς το ζην δεν μου προσφέρει τίποτα άλλο αλλά να που φτάσανε οι καιροί που μέχρι κι αυτά τα λίγα για τα βασικά γίνανε πολυτέλεια και οι άλλοι σου λένε να βγάλεις το σκασμό για να μην προκαλείς όλους αυτούς που δεν έχουνε ούτε αυτά.
Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει ότι υπάρχουν αδιέξοδα βέβαια, υπάρχουν τόσοι έξοδοι για το εξωτερικό μόνο που στην δικιά μου περίπτωση μάλλον κι εκεί πάλι κάτι άσχετο θα έκανα επαγγελματικά που μπορεί απλά να πληρωνόταν καλύτερα. Καταλαβαίνω απόλυτα τους ανθρώπους που νιώθουν τεράστια ευγνωμοσύνη που καταφέρνουν και ζουν μέσα από αυτό που αγαπούν θα'θελα κι εγώ κάποτε να τους μοιάσω αλλά δυστυχώς μου είναι αδύνατο σχεδόν και να το ονειρευτώ πόσο μάλλον να πιστέψω ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα...
Δεν έχω πεθάνει όμως, υπάρχει κάτω από τόνους λάσπης ο σφυγμός μου, υπάρχει ακόμα η ανάσα μου θαμμένη κάτω από πολλά κιλά καθημερινότητας, αθλιότητας, ρουτίνας, μαλακίας και μιζέριας. Υπάρχει κάτι που ζεσταίνει την ψυχή μου. Κάθε μέρα, σφιγμένη, αγχωμένη, σκυθρωπή , γυρνώ στο σπίτι με απίστευτούς πόνους στην πλάτη, στα μάτια, στην ψυχή. Συσσωρεύω απίστευτη ποσότητα αρνητικής ενέργειας και δουλειάς μέχρι τελικής πτώσεως γιατί δεν ανήκω στο μέσο όρο του δημοσίου υπαλλήλου που τα ξύνει. Πολλές φορές αρκούν μονάχα λίγες μέρες άδειας για να επανέλθω στην απόλυτη μου ευτυχία και το χαμόγελο επανέρχεται στα χείλη μου. Χρειάζονται μοναχά μερικές μέρες άδειας για να χορεύω σαν τρελή, να παίζω κιθάρα με τις ώρες, να γεμίζω ενέργεια, να γίνομαι φουλ δημιουργική, να ταξιδεύω, να βρίσκομαι με φίλους, να ζω έτσι όπως πρέπει να ζει κανείς τη ζωή, με χαμόγελα και όνειρα...
υ.σ Φιλιά και στην κουτσή Μαρία που είμαι σίγουρη ότι θα με θυμηθεί κι αυτή και θα στείλει κάτι στο inbox για μια εξυπηρέτηση!
υ.σ Προφανώς και δεν με συμπαθούν όλοι αλλά c'est la vie!