Μου λείπουν οι άνθρωποι...

Πάντα απορούσα με τον Αρίστο, ον κοινωνικό και κουραφέξαλα. Όποιος με ξέρει, αν υπάρχει και κανείς πραγματικά ίσως θυμάται ότι δεν ήμουν και ποτέ η ψυχή της παρέας, τουναντίον γούσταρα φουλ μοναχικά σπορ όπως το διάβασμα, το γράψιμο και γενικά την έβρισκα τρομερά με την πάρτη μου. Προτιμούσα να σας παρατηρώ παρά να σας πιάνω κουβέντα! Δεν είναι τυχαίο ότι περισσότερο κόσμο γνώρισα μέσω του blog παρά σε μπαρ! Απέφευγα κοινωνικές συναναστροφές και λοιπές συναθροίσεις πολύ πριν τον κορονοίο και γενικά πλάσαρα αυτή την μοναχικότητα και με κάποια επίφαση μαγκιάς. 

Είχα ανέκαθεν μια τρομερή αλλεργία στο «ανήκειν», στο μυαλό μου ήσασταν όλοι σας και όλα πουλημένα, τα είχα όλα απόλυτα στο ξερό μου το κεφάλι,  λες και χρειάζεται να ταυτίζεσαι απόλυτα για να ανήκεις, ποιος το κάνει αλήθεια;  Δεν ήθελα να με αντιπροσωπεύει κανείς και τίποτα και λέξεις όπως σύντροφος, αλληλεγγύη και τα τοιαύτα για μένα ήταν κενές περιεχομένου. Ίσως να φταίει η εποχή της αποδόμησης που μεγάλωσα, ίσως δεν γνώρισα τα κατάλληλα άτομα αλλά ακόμα κι όταν τα γνώριζα λες και είχα αλλεργία στην αποδοχή και την αγάπη, ίσως πάλι επειδή  βρήκα στον διάβα μου ένα μάτσο ανώριμα μπάσταρδα,  ένα μάτσο κουτσομπόληδες  αρχιμαλάκες,  ίσως επειδή δεν άντεχα τις μικρότητες σας, ίσως επειδή μου παίξαν δυο- τρεις πουστιές να νόμισα πως έτσι είναι ο κόσμος, όμως και έτσι να είναι πραγματικά ο κόσμος δεν πας πουθενά μόνος…

Ναι και πουστιές θα σου παίξουν και θα παίξεις και ξερόλες θα βρεις και μπάσταρδοι θα είναι οι περισσότεροι αλλά έλα ρε γαμημένα μπάσταρδα που σας έχω πια τρομερή ανάγκη, ελάτε κορονιασμένοι, κουτσομπόληδες, φοβικοί, μαλάκες δεν πειράζει ελάτε να αγκαλιαστούμε, να μαλώσουμε, να βριστούμε, ελάτε όπως είστε αρχιμαλάκες, ωχαδερφιστές οι γνήσιοι εαυτοί σας, σας αποδέχομαι, ελάτε να πιούμε κάνα τσίπουρο, τώρα για όσο κρατήσει αυτή μου η ανάγκη πριν σας σιχαθώ και πάλι.

Έπρεπε να πλησιάσω επικίνδυνα τα σαράντα για να το πάρω πρέφα, τόσο βαθιά νυχτωμένη ήμουνα,  τόσο λάθος τον πήρα τον διάβα μου,  έπρεπε να έρθει η πανδημία για να μου κόψει και τις όποιες ελάχιστές κοινωνικές επαφές για να καταλάβω πως σίγουρα δεν είμαι θεός παρά αγρίμι.

Εξεταστική forever...

Μου λείπουν απίστευτα οι άνθρωποι... 

Λυπιού

| Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ | 1939 - 21 Ιανουαρίου 2020 |

Έναν τόπο επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,

ως τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ως να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους.

[...]

Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης

γίναν σιωπηλές πλατείες

τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά

κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες

σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.

Κάτι χειρότερο από γερατειά,

η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

 

Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια

από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.

Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας

αλλά το θετικό της απουσίας...

[...]

Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά

χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.        

[...]

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα

κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα   

για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει

όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα  

κείνα τα άφωνα ξημερώματα

κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου

να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει

μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα.

| Λυπιού | Ποίηση 1963 - 2011 | εκδόσεις Καστανιώτη |

Μαμά σ'αγαπώ!

Χθες είχα πάνω στην αλλαξιέρα τον σχεδόν δύο χρόνων γιο μου κι ενώ τον είχα βγάλει μόλις από τον μπάνιο και τον είχα σκουπίσει καλά καλά με το μπουρνούζι του, του είχα φορέσει την πάνα του, του είχα απλώσει τις κρέμες του και του είχα κάνει το απαραίτητο μασαζακι ενώ εγώ από την άλλη ημουν ομολογουμένως ένα άυπνο ράκος, μου χαμογελάει και εντελώς στα ξαφνικά μου πιάνει με τα χεράκια του το κεφάλι μου και αρχίζει να με φιλάει απανωτά! Ήταν κάτι εντελώς σοκαριστικό και αναπάντεχο ήταν σαν να ήθελε να μου πει ευχαριστώ ή σ'αγαπω δεν ξέρω αλλά ήταν ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό... Τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο... Γιωργάθαν σ' αγαπώ! 

A Thousand Flamingos

[...]

“You ask If I will write a poem. 

I could, I suppose

write the most

splendiferous one of all;

but not right now. 

Not when your hands

are brewing warm cinnamon tea

across my skin, 

not when I’m trying to imagine

what might happen

If you began flowering kisses

upon me. 

My dear,

how can I write a poem

when I’m already inside one?” [...]

― Sanober Khan

Young-Wild-Free

Young-Wild-Free

Μεγάλωσες αγόρι μου και να που έφτασε η πρώτη ονομαστική σου εορτή! Φέρεις δύο ονόματα, με το ένα εξ αυτών, το Αθανάσιος δηλαδή να κουβαλάει τεράστια συναισθηματική αξία για τη μαμά. Μεγάλωσες αγάπη μου σε ένα μήνα θα έρθουν τα δεύτερα σου γενέθλια κι ήταν ομολογουμένως δύο χρόνια δύσκολα που μέσα τους μεγαλώσαμε παρέα και να που από νεογέννητο έγινες ένα πανέμορφο, γλυκό, αγόρι. Σ' αγαπάω βαθιά και απέραντα, τόσο βαθιά, όσο βαθύ είναι το βλέμμα σου που χάνεται κάθε βράδυ στα μάτια μου. Είσαι ένα γλυκό, τρυφερό, αξιολάτρευτο αγόρι, που μέρα τη μέρα μεγαλώνεις και μας φανερώνεις την μοναδική προσωπικότητα σου, είμαι τόσο χαρούμενη που είσαι τόσο δοτικός, τόσο εκφραστικός, τόσο ατελείωτα υπέροχος. Τρέχεις συνέχεια για αγκαλιές, φιλάς την αδερφή σου στα χέρια και τη μαμά στο μάγουλο, μας ταΐζεις στο στόμα, μας φροντίζεις και μας χαϊδεύεις, τόσο μικρός κι όμως θέλεις συνεχώς να ανταποδίδεις την αγάπη μας, τόσο αξιολάτρευτος!

Το ότι είσαι πανέμορφος είναι κάτι που δεν χωράει αμφισβήτηση, ακτινοβολείς φως και αθωότητα με μια απεραντοσύνη άπιαστη με το νου που όμως κατακλύζει την καρδιά μου και με ανασταίνει, με κάνει να ξεπερνώ κάθε εμπόδιο και  να αντέχω σε αυτές τις θλιβερές εποχές και όσο δύσκολες κι αν είναι οι μέρες μου, ντυμένες με τους φόβους, τις υποχρεώσεις και τις ατελείωτες ευθύνες μιας μάνας, εργαζόμενης, φοιτήτριας, νοικοκυράς(βάλτε κι άλλα χωράνε!)Τα βράδια, αχ τα βράδια είναι όλα δικά μας, είναι αυτή η ιεροτελεστία που κάνει κάθε βράδυ όλο και πιο μοναδικό, που κάνει την αγάπη μου απέραντη και ανεξάντλητη για εσένα, κι όταν πια σε ακουμπώ στην κούνια σου και σου ψιθυρίζω λίγο πριν κλείσεις αυτά τα τεράστια βλέφαρά, μου κρατάς σφιχτά το χέρι για να μην φύγω, μετά το παίρνεις απόφαση και μου στέλνεις φιλιά  και να που στο τέλος πιάνεις και τα δυο μου χέρια και θέλεις για λίγο να χορέψουμε έστω και στα ξαπλωτά! Σ' αγαπώ υπέροχο μου πλάσμα και θα γιορτάζω την υπέροχη ύπαρξη σου με κάθε αφορμή και ευκαιρία! 

-Θες να μείνω;

-Θέλω τόσο πολύ να μείνεις, που πρέπει να φύγεις... 

Ένας γέροντας στην ακροποταμιά..

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε.Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να κινείσαι

μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα,όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώνουνε τα τειχιά.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε,όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παιδιά μας

και το χάσμα της πρόσκλησης των συντρόφων από τον αντίπερα γιαλό·μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρόχειρο νοσοκομείο,το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλικαριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι·αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω καθώςτο μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις κλειστές βαθιά στην Αφρική και ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δωρητής και δικαστής και δέλτα·που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι παλαιοί γραμματισμένοι,κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και το ίδιο Σημείο,ο ίδιος προσανατολισμός.

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε

γι’ αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το μεγάλο ποτάμι

αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα

και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που σπέρνουν και που θερίζουν και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των νεκρών.Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια – πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή έστω και για τα μεγάλα·όταν κοιτάζουν ίσια – πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συνήθισε ν’ αναμετρά το δρόμο του με τ’ άστρα,όχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι,πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν’ αλλάζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει·αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πόθου μας και της καρδιάς μας,στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.

Ήλιος με δόντια... Ζωή με χαυλιόδοντες!

Οταν έχεις εξεταστική και διαβάζεις στις κούνιες!