Μεγάλωσα σε μια εποχή που όλοι ζούσαν παραπάνω από τις δυνατότητες τους, εμείς πάλι σαν οικογένεια κάναμε ακριβώς το αντίθετο, το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα και ειδικά στην περίοδο της κρίσης, το πόση πραγματικά διαφορά υπήρχε που πριν δεν φαινόταν.
Αυτό τελικά μου έμεινε σαν νοοτροπία. Δεν μπορώ να πω ότι ποτέ μου έλειψε τίποτα γιατί πάντοτε είχα τα πάντα αλλά ενώ οι δυνατότητες μου ήταν για πολύ παραπάνω σε όλα τα επίπεδα εγώ πάντα αρκούμουνα στα λίγα και δεν εννοώ μόνο στο οικονομικό κομμάτι από εκεί ξεκίνησε αλλά αυτό περνάει σε όλους τους τομείς της ζωής, γίνεται στάση ζωής.
Είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας, δεν ξέρω κατά πόσο μου έκανε καλό τελικά, γιατί είναι ωραία να είσαι αυτάρκης και ολιγαρκής αλλά με το σεμνά και ταπεινά δεν έφτασε κάνεις πουθενά. Συνειδητοποιώ πια ότι αναμφισβήτητα θα μπορούσα να είχα κάνει μακράν καλύτερες επιλογές στη ζωή μου γιατί απλά μπορούσα αλλά τελικά δεν τις έκανα. Οι αποφάσεις από την άλλη ήταν όλες δικές μου και είχα το ελεύθερο της βούλησης και αν με ρωτάτε δεν ξέρω με ποιο ακριβώς κριτήριο τις επέλεξα μάλλον με το σεμνά και ταπεινά.
Αυτή η νοοτροπία δεν αλλάζει με ακολουθεί ακόμα, δεν υπήρξα ούτε αρκετά ψώνιο, ούτε αρκετά ματαιόδοξη, δεν με ένοιαξε ιδιαίτερα η ιδιοκτησία και τα υλικά αγαθά, ίσως επειδή τα είχα αλλά γενικά δεν αρκεί να τα έχεις σε αυτή τη ζωή, τα λεφτά, το πνεύμα, την καλλιέργεια, την οξυδέρκεια, την ταχύτητα, την ομορφιά, πρέπει και να τα δείχνεις σε μια κοινωνία που σε μετράει μόνο από όσα φαίνονται,πρέπει και να ξέρεις που και πως να τα πουλάς αλλά δεν με θεώρησα προϊόν κι αυτό ίσως να'ταν λάθος.
