Γιατί δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος

Τις τελευταίες μέρες τριγυρνάω στους δρόμους του Π. Φαλήρου, καινούργια γειτονία καινούργια λημέρια , αν κατέβω ακόμα ένα βράδυ με τις πιτζάμες και πάω στο περίπτερο για παγωτό σίγουρα θα γίνω cult φυσιογνωμία της περιοχής .

Χτυπάει το σπασμένο Motorola που πρέπει επιτέλους να το δώσω φόλα , ενώ προσπαθώ να διαλέξω πύραυλο και από την άλλη άκρη ο αδερφός μου από το ολοκαίνουργιο iPhone 16 G που πήρε περιχαρής μου λέει πως κάποια παλιά του συμμαθήτρια ονόματι τάδε(το όνομα δεν το συγκράτησα) που είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα «ο Κόσμος» της Λάρισας τον έκανε add στο facebook και του άφησε ένα comment που εν ολίγοις έλεγε ότι διαβάζει το blog της αδερφής του και πως είναι τρομερή πέννα . Όταν το άκουσα ήδη είχα αρχίσει να γλύφω τον τεράστιο σοκολατένιο μου πύραυλό , χάρηκα , αλλά μέχρι εκεί , άργησε …

Όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα και απέρριψα τις σπουδές στα νομικά στην Ιταλία , για να πάω στο ολοκαίνουργιο τότε ΤΕΙ του κερατά στον Πύργο Ηλείας και να με λυπούνται οι φίλοι μου και οι πέτρες το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος .

Όταν ξενυχτούσα στο studio της ΟΡΤ να παίζω rock και να παπαρολογώ, χωρίς να παίρνω δεκάρα τσακιστεί το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος . Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό εδώ το blog , έλεγα σε όλους σας το πόσο πολύ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος γιατί δεν μπορώ τίποτα άλλο να κάνω στη ζωή μου.

Όταν παραλίγο δύο φορές να παίζω λαϊκά και να γίνω η νέα Χριστίνα Λαμπίρη του ραδιοφώνου , παραλίγο θα το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος . Όταν καθόμουνα και άκουγα τον κάθε παπάρα δημοσιογράφο (ειδικά αυτοί της επαρχίας είναι ακόμα χειρότεροι ) να μου λέει το μακρύ του και το κοντό του το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος , όταν πίστεψα με όλο μου το είναι τα καλά λόγια που ερχόταν από διάφορους άλλοτε ανιδιοτελώς και άλλοτε όχι , για το γράψιμο μου , το έκανα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.

Όταν πήγα στον οικονομικό διευθυντή της Ελευθερίας(μεγάλη εφημερίδα της Λάρισας)και τον άκουσα να μου μιλάει ενώ κοιτούσε το ρολόι του , πως και τζάμπα να γράφω για την εφημερίδα του δεν πρόκειται ποτέ να βάλει κείμενο μου, άσχετα αν δεν είχε δει καν ποτέ γραπτά μου , το υπέμενα γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος.

Τώρα θα σας πω γιατί με τίποτα δεν θέλω να γίνω δημοσιογράφος .


Το πρόβλημα εξαρχής ήταν ότι μπέρδευα την πούτσα με την βούρτσα . Δεν είχα σκεφτεί ότι για να γίνεις δημοσιογράφος πρέπει να προέρχεσαι από κάποια πολύ εύπορη οικογένεια , και εντάξει τι να σου κάνουν οι ασπιρίνες που πουλάει ο πατέρας μου πάνω από 30 χρόνια στη Λάρισα από το ταπεινό του Φαρμακείο , αν είχε φαρμακοβιομηχανία τότε σίγουρα κάτι θα γινότανε .

Πώς να γίνω δημοσιογράφος , όταν δεν έχω από πίσω κανένα κόμμα για να με προωθήσει , θα πάω να χτυπήσω πόρτα στους αναρχοαυτόνομους εκεί σίγουρα θα κάνω καριέρα ούτε στο 902 δεν με παίρνουν, ούτε στο Τηλεάστυ . Μπαμπά ή μαμά μεγαλοδημοσιογράφο , εκδότη , καναλάρχη , εφοπλιστή , μπετατζή , παρουσιαστή δεν έχω , που πάω ξεβράκοτη στα αγγούρια ; Αν έχεις μεγάλα βυζιά πάς μέχρι ένα σημείο , αλλά ούτε τέτοια έχω και τότε άρχισα να το σκέφτομαι καλύτερα .

Μετά παίζουν ρόλο και οι γνωριμίεεεεεςςςςς ξέρω εγώ οι καλές οι γνωριμίες . Υπάρχει και άλλος δρόμος που τον πήρε ο φίλος μου ο Αντώνης ο Μπιδέρης και χαίρομαι γι αυτόν . Να κάνεις δέκα άλλες δουλειές στην αρχή, να τρέχεις σαν το σκυλί , να βάζεις λεφτά από την τσέπη σου και να μένεις σε μια άθλια γκαρσονιέρα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι κάποτε να γίνεις μεγάλος και τρανός , αν ποτέ γίνεις κι εγώ είμαι πολύ τεμπέλα , και πολύ ασυμβίβαστη κι αυτό πληρώνω .

Θέλω ποιότητα ζωής , θέλω χρόνο για να παρατηρώ τη ζωή και να γράφω γι αυτή , θέλω εξοχικά και βόλτες στη θάλασσα , θέλω να έχω την συνείδηση μου καθαρή και να γράφω σενάρια με την φαντασία μου και χαμένα στιχάκια που αιώνια θα ψάχνουν να βρουν τον στόχο τους , και να είμαι άνετη να δίνω 4, 50 ευρώ για να πίνω καφέ στην ΟΣΤΡΙΑ .

Ελπίζω μόνο κάποτε να δεχθούν να δημοσιεύσουν κάτι δικό μου στον «Κόσμο», αν και πια δεν με νοιάζει . Τον τελευταίο χρόνο φοβήθηκα πολύ , πάρα πολύ κάθε βράδυ έτρεμα από τον φόβο μου , ήμουν τόσο απελπιστικά ανόητη και αθώα και μεταλλάχτηκα δεν ξέρω ούτε κι εγώ σε τι , χάρη σε αυτή μου τη μετάλλαξη μου προσφέρθηκε μια καλή δουλειά , με λεφτά που για αρχή δεν θα περίμενα ούτε στα πιο τρελά όνειρα μου , και έχει σχέση και με την μετακόμιση που σας έλεγα πως θα κάνω μέχρι το τέλος του χρόνου . Μπορεί να μην είναι αυτό που κάποτε ήθελα να γίνω , αλλά και πάλι δεν μπόρεσα να ξεφύγω και πολύ αφού έχει άμεση σχέση με το αντικείμενο.

Όσο για το γράψιμο και για την τρομερή πέννα που είπε η φίλη δημοσιογράφος και την ευχαριστώ δημόσια γι αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει , γιατί αν καταφέρουν να μου γαμήσουν και την φαντασία και το γράψιμο μου που είναι η λύτρωση μου , τότε θα έχω πεθάνει ακόμα κι αν φαινομενικά ζω , εξάλλου από την αρχή το ήξερα ότι είμαι πολύ καλλιτεχνική φύση η πουτάνα για να αντέξω, γι αυτό και τα παρατάω και πάω σπίτι μου , αφήνω το χώρο για άλλους και για να πούμε και την αλήθεια στον κόσμο που μας διαβάζει την αποτυχία μπορείς να την ντύσεις με όσους περισσότερους επιθετικούς προσδιορισμούς και να την κάνεις να φαίνεται επιτυχία , όμως ξέρετε κάτι τον κόσμο τον έχω γραμμένο , γιατί η δυστυχία δεν γίνεται ευτυχία με τίποτα ….

El Pecado και σπίτι

Κι ενώ η οικογένεια μου βρισκότανε στην λίμνη Πλαστήρα και απολάμβανε το μοναδικό Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον διαχρονικό Νιόνιο , εγώ εξόριστη εις τας Αθήνας , λίγο μετά την Γλυφάδα και πριν από την Βουλιαγμένη , στη Βούλα που δεν βούλιαξε ακόμα και συγκεκριμένα στο El Pecado πρώην BO, χόρεψα απίστευτα , αν και το μέρος το βρήκα τρομερά δήθεν και σαν κορίτσι underground ήθελα να χωθώ στο πιο θλιβερό καταγώγι , αντί αυτού βρέθηκα σπίτι να μιλάω με τον αδερφό μου στο τηλέφωνο και να μου διηγείται απίστευτές ιστορίες από την σημερινή του μέρα … Καληνύχτα , αύριο έχουμε σοβαρά πράγματα να κάνουμε underground!!!

Καφέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέέές

Σοφία

Αν στη ζωή μου έκανα όλα όσα λέω και όσα ξέρω , θα ήμουν η τέλεια γυναίκα και θα είχα και την τέλεια ζωή. Τίποτα από τα δυο όμως δεν γίνεται κι έτσι μερικοί μου προσδίδουν την ετικέτα της σοφής γυναίκας .Δεν ξέρω τι προσόντα πρέπει να έχει κανείς για να κατακτήσει τη σοφία, ξέρω μόνο πως εκείνος που την έχει δεν μιλάει ποτέ γι αυτή .
Σίγουρα θα φτάσω στα υπέρτατα όρια της σοφίας όταν καταφέρω να μην με τσιμπάνε τα κουνούπια το καλοκαίρι!!!
Στη φωτό εγώ στο σπίτι της φίλης μου της Χαράς μετά από πολλές ώρες ταξίδι ….

Τέρμα με το Παραμύθι ...

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στη Ζαχάρω Ηλείας στις 2-6-2006

Ακούω Bob Marley στα τέρματα , έξω έχει γύρω στους 40 βαθμούς κι εγώ πίνω έναν καυτό σκέτο Γαλλικό καφέ (ο νεσκαφέ τελείωσε και ξέχασα να πάω να πάρω), ετοιμάζω τις βαλίτσες μου και κάνω σαν τρελή , μιλάω με την Αικατερίνη στο τηλέφωνο , που δεν λέει να μεγαλώσει κι ακόμα μαθαίνει πώς στήνεται μια σκηνή στο Ποσείδι στην κατασκήνωση του Α.Π.Θ , προσπαθώ να ψήσω τον Αντρέα να πάμε και καμιά Επίδαυρό το Σαββατοκύριακο αλλά μου κάνει τον δύσκολο!!!
Βαλίτσες , εισιτήρια και τζούς ,μια μεγάλη ανάσα αυτό που ακριβώς χρειαζόμουνα !!
Λίγες μέρες μετά και τα 23 γενέθλια μου και εγώ το γιορτάζω ακόμα …
Δεν είναι μόνο τα σχέδια για τις διακοπούλες μου που με κάνουν χαρούμενη, αλλά μέσα στο 2008 προβλέπεται να κάνω και δεύτερη μετακόμιση , από τώρα αναρωτιέμαι να πάρω καναπέ γωνία ή όχι;Δεν μπορώ ακόμα να σας πω που είναι αυτό το κάπου , αν είναι στην Ελλάδα ή στο Εξωτερικό , το μόνο που μπορώ να σας πω, είναι , ότι βρίσκεται αγκαλιά με τη θάλασσα …
Το τραγούδι που μου αφιέρωσα για τα 23 γενέθλια μου είναι το «Τέρμα με το Παραμύθι» Μελίνα Τανάγρη , Φοίβος Δεληβοριάς


Σημερινή Φωτογραφία !!!!

Rol με δράση ξύδι-Επιλογή που δεν μετανιώνεις...

Χτυπούσε το τηλέφωνο επίμονα. Αν και κουρασμένη έπρεπε να πλύνω τα πιάτα, το ίδιο απορρυπαντικό πιάτων Rol ξύδι. Η ίδια ακριβώς μυρωδιά με τότε, που έπλενα ανυποψίαστη τα πιάτα σε μια κουζίνα ισογείου που έβλεπε στο φωταγωγό.

Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα από τότε. Απελπιστικά υποψιασμένη πια με τις φλέβες των χεριών μου πρησμένες από την κούραση  πλένω τα αποφάγια σε κάποια το ίδιο ασφυκτικά μικρή κουζίνα, αυτή τη φορά όμως σε ρετιρέ και με παράθυρο με θέα θάλασσα , ίσως να είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει να βιώσει κανείς μεγαλώνοντας, να αποκτήσει μια κουζίνα με θεα τη θάλασσα.

Στο μέσα δωμάτιο κανείς , τουλάχιστον παλιότερα υπήρχε ένας ίσκιος .

Δεν νιώθω τα χέρια μου , τα τυλίγω μέσα στην πετσέτα κάθομαι στο σκαμπό αποκαμωμένη . Έτρεξα τόσο πολύ , δούλεψα τόσο , και έπρεπε να είμαι τέλεια , τα κατάφερα . Τουλάχιστον αυτό έβλεπαν οι γύρω μου.

Συνεπής πάντα και παντού , με ένα λαιμό διαρκώς στεγνό από το λαχάνιασμα, είναι η εποχή τέτοια , είναι η ώρα που πρέπει να ανέβω το βουνό για να μπορώ να δω τη θάλασσα μου ψιθύρισα , κι όταν έρθει η ώρα της κατρακύλας ποιος νοιάζεται ; Αμφιβάλλω αν θα ζω μέχρι τότε.

Λόγια , που μουρμουράω μόνη μου , για να πείσω τον εαυτό μου για κάτι που δεν πείθεται . Ώρα για να καταρρίψω τα μεγάλα ΔΕΝ μου .
Τα κατάφερα όλα , και ; Στο τέλος μια κούραση μένει , ίσως να φταίει ο πεσμένος αιματοκρίτης …

Πάω για ύπνο τώρα , θα βάλω τα χέρια μου κάτω από τις μασχάλες για να μην πονάνε. Κλείνω το παράθυρο, είναι ωραία η θάλασσα μόνο που στην επιφάνεια της επιπλέουν οι φελλοί και τα σκατά και η μπόχα είναι αφόρητη , ο φωταγωγός πάντα θα έχει άλλη χάρη .

Θέα, Θάλασσα και Δελφικό τοπίο...

Το θέμα είναι πως δεν ήθελα να ανακαλύψω τίποτα … Τι να θέλω δηλαδή . Πριν λίγες ώρες φτάσαμε στο Γαλαξίδι ,άλλοι ορμώμενοι από τα νοτιοδυτικά κι άλλοι από τα βορειοανατολικά …
Ολιγοήμερες διακοπές , στον τόπο που πάντα προσφεύγω όταν θέλω να χαλαρώσω από κάτι , από κάπου να κρυφτώ και ίσως το τέλειο μέρος να διαβάζει κανείς επεξεργασία σήματος !!!
Μένουμε σε ένα ξενοδοχείο που βρήκα από το internet και έχει πολλά διαφορετικά δωμάτια.(όπως και τα περισσότερα ξενοδοχεία, άλλωστε!!!! ) Αλλά μόνο αυτό έχει «δωμάτιο του βαρκάρη» που έχει κρεβάτι βάρκα και έχει και την τιμητική του , δείτε εδώ για να καταλάβετε τι εννοώ http://www.olympicnet.gr/odigos/fokida/artarchodiko/index_gr.htm.
Εγώ φυσικά διάλεξα το «δωμάτιο του σκηνοθέτη» και έχω μείνει ενθουσιασμένη. Αυτή είμαι εγώ , φιλοσοφώ για να φιλοσοφώ , γράφω και ξαναγράφω , για να μάθω τη ζωή κι εμένα, γιατί έτσι γνωρίζω τον κόσμο εγώ , γράφοντας γι αυτόν κι αλήθεια μπορώ και ενθουσιάζομαι ακόμα, κι αλήθεια ποτέ δεν έμαθα τίποτα ….
Τι δουλειά έχω εγώ με επιστήμονες και ειδήμονες , που δεν βλέπουν τα σύννεφα σαν ένα μέρος που είναι απλώς ιδανικό για να πετάει κανείς , αλλά σαν μια ορατή συνάθροιση υδρατμών πού έχουν συμπυκνωθεί σε σταγόνες νερού ή μικρούς παγοκρυστάλλους επάνω σε πυρήνες αλάτων και αιωρούνται σε διάφορα ύψη στην ατμόσφαιρα υποκείμενα στις κινήσεις τού πνέοντος ανέμου; Δε λέω μαγευτικό να μαθαίνεις και να ανακαλύπτεις τον κόσμο και την αλήθεια του , όμως εγώ κοιτάζοντας τριγύρω μου , αντιλαμβάνομαι τον κόσμο σαν ποίηση , τι κι αν αυτό δεν έχει καμία σχέση, ούτε με τη φυσική , ούτε με την σκληρή όψη του πραγματικού κόσμου εκεί έξω , κι αυτός για εμένα δεν είναι τίποτα άλλο , από μια καλή αφορμή για γραφή …

Στις 20 Ιουνίου εγκατέλειψα τη Λάρισα προσωρινώς , και όταν έλεγα τότε προσωρινώς εννοούσα για έξι μέρες, έχουν περάσει κι άλλες έξι κι ακόμα λείπω και θα περάσουν άλλες έξι μέχρι να επιστρέψω πάλι και το αυλάκι πάλι λυσσομανά για να με τραβήξει προς τα κάτω !!!
Θα επανέλθω με καλό φωτογραφικό υλικό από Γαλαξίδι , και πολλές και καλές ιστορίες να σας διηγηθώ . Ανεβάζω και δύο φωτογραφίες , άσχετες μια από τον Πλαταμώνα που είχα πάει για μπάνιο πριν κατέβω εδώ και μια από την Νεάπολη , στη Λάρισα όπου πάω και λέω ότι παίζω τένις τώρα τελευταία !!!!Επίσης σας έχω δύο υπέροχες φωτογραφίες με την αρχοντομουτσουνάρα μου μέσα από το δωμάτιο του σκηνοθέτη που από την βεράντα έχει καταπληκτική θέα , μιας και εκτός από το φαί το μεσημεριανό γυρίσαμε όλοι πτώματα έτοιμοι για βούτα , και ύπνο κάτω από το δροσερό αεράκι του κλιματιστικού και το φοβερό τραγούδι των τζιτζικιών , μόνο που εγώ προτίμησα , το γράψιμο από τον ύπνο … Τα ξαναλέμε σύντομα

Πρωτοετής

Αύριο φεύγω εσπευσμένα για τα καμενοσεισμόπληκτα. Έχω να αντικρίσω τον Ήλιο από την Ηλεία από τότε που καβάλησα την κίτρινη κλούβα VW , με τον bill_hol και ο ουρανός έγινε μαύρος από τις σκόνες και τα συντρίμμια .
Κατεβαίνω για να ρίξω αυλαία , μετά από πολλές μέρες , μήνες , εβδομάδες , ώρες που λείπω από τον Πύργο μου ….
Ανεβάζω φωτογραφίες που ξέθαψα από το πρώτο έτος 2003-2004 δεν είναι και τόοοοοσοοοο παλιά αλλά το πόσα πράγματα άλλαξαν από τότε μέχρι τώρα ,ουουουουουουουουουουουουουου!

Η τελευταία Βαβέλ...

Άκαπνο πρωινό, με το ράδιο στη διαπασών . Εγώ με την αγάπη μάλωσα μου τραγουδάει ο Λιδάκης , από τους 93,6 και την Δημοτική Ραδιοφωνία Λάρισας. Στα δεξιά μου στέκει λαχταριστός , ένας σκέτος φραπές και ήδη η φωνή του Δεληβοριά έχει τρυπήσει τους τοίχους και φτάνει ως την βεράντα όπου κάθομαι και γράφω κάτι ανοησίες στο laptop , ενώ παράλληλα κλέβω την γρήγορη σύνδεση του γείτονα .

Στα αριστερά μου ακουμπισμένο , το πρώτο βιβλίο του Χάρη Χριστοφορίδη , «Ρείβεν σίτυ-Η τελευταία Βαβέλ», πρώτη έκδοση Ελληνικά γράμματα-Μάιος 2008. Ο Χάρης Χριστοφορίδης , γεννήθηκε στη Λάρισα το 1983 και μένει στην Υψηλάντου , κοντά στο φαρμακείο του πατέρα μου . Τώρα βέβαια τελειώνει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πατρών στο τμήμα Βιολογίας .Έχω διαβάσει μόλις τις 105 από τις 506 σελίδες του βιβλίου και δηλώνω ενθουσιασμένη .

«Ο Χάρης Χριστοφοίδης αξιοποιώντας την ατμόσφαιρα του νουάρ , επινοεί έναν μελλοντικό κόσμο, ο οποίος συνδυάζει τον τρόμο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, τη φιλοσοφία της μετα-matrix εποχής , την αγωνία του Φίλιπ Ντικ για την κατάρρευση του πολιτισμού και την απειλή του ολοκληρωτισμού, καθώς και τη μεταφυσική του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ένα μυθιστόρημα με διαρκείς ανατροπές , που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα .»

Την πτυχιακή μου την έχω φορτώσει επιδεικτικά στον κόκορα , και σήμερα το απόγευμα θα ξέρω αν θα πάω αρχές Ιουλίου να την παρουσιάσω ή καλό Σεπτέμβριο, αφού μετά το ταρακούνημα κάτω ενδέχεται να το κλείσουν το μαγαζί για καλοκαίρι .
Κοιτάζω το ωραίο μαύρισμα που μου χάρισε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο Τρίκερι Μαγνησίας , και θυμάμαι τις απίστευτες γαρίδες που έφαγα στον Μανώλα !
Μόλις έβαλε Θανάση Παπακωνσταντίνου, πάω να ανεβάσω την ένταση ….
Σχεδιάζω την απόδραση μου για το τριήμερο , ενώ τα παγάκια στον φραπέ έχουν ήδη λιώσει .


Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης

Τέλος οι συγγνώμες, τα ρολόγια που τρελαίνονται
Τέλος τα τηλέφωνα που μένουν σιωπηλά
Τέλος με τους όρκους που συνέχεια λένε ψέματα
Κι όλα αυτά τα δάκρυα που δεν βγάζουν πουθενά

Τέλος τα τραγούδια στ΄ αυτοκίνητο κι οι βόλτες
Τέλος τα ταξίδια καλοκαίρι σε νησιά
Τσιγάρα, αλκοόλ, ξενυχτισμένα Σαββατόβραδα
Βόλτα στη βροχή τις Κυριακές και σινεμά

Εγώ με την αγάπη μάλωσα

Τέλος οι ανάσες που σαν σύννεφα ενώνουνε
Χείλια διψασμένα για φιλιά συλλαβιστά
Δάχτυλα που ψάχνουν μες στων ρούχων τα υπόγεια
άλλο πια δε θα 'βρουνε τη φλέβα που χτυπά.

Κι όταν θα με καίει της φωνής σου το παράπονο
Κι όταν θα με ψάχνει του κορμιού σου η φωτιά
Μόνος με την νύχτα το σκοτάδι θα μοιράζομαι
Δε με ξεγελάνε της καρδιάς τα μαγικά


Δείτε εδώ !!!!! http://www.eventsguide.gr/site/article.php?aid=4594