Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Πέμπτη, Ιουνίου 13, 2024

εἶναι

Είναι αυτή η αγάπη που ανατέλλει απ' τα σπλάχνα σου ασύγκριτη με οποιαδήποτε άλλη. Είναι η εξάντληση, η διεύρυνση των ορίων σου που τη νιώθεις χωρίς να κάνεις bungee jumping. Είναι αυτή η διαρκώς γεμάτη αγκαλιά, είναι τελικά αυτό που σε συνδέει με την ανθρωπότητα και καταφέρνει σοβαρά να πλήξει το εγώ σου. Είναι ο χρόνος που δεν σου ανήκει πια.

Όταν είσαι νέος δεν συγχωρείς εύκολα, είσαι παντοδύναμος και άτρωτος, είσαι επικριτικός, ανταγωνιστικός, αήττητος και αυθάδης. Δε σε αφήνει να δεις καθαρά η άγνοια και η ματαιοδοξία. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να συγχωρείς, τα παιδιά σου, τους γύρω σου, τους γονείς σου. Μεγαλώνοντας θα χάσεις πολλές φορές το μυαλό σου κι αν καταφέρεις να μη λυγίσεις από τον κομφορμισμό ή την καθαρή τρέλα που υπάρχει γύρω σου και μπορέσεις τελικά να λειτουργήσεις, τότε περνάς σε μια πολύ εσωτερική έκσταση αλλά θέλει πολύ προσωπική δουλειά και βαθιά εμπειρία και ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να μην τα καταφέρεις και στο τέλος να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα.

Το χάραμα μισάνοιχτα παντζούρια προβάλλουν στον τοίχο ηλιαχτίδες, μικροσκοπικές παλάμες διαβάζουν τις γραμμές, λένε πως η μοίρα θα'ναι καλή με αντάλλαγμα φωτιά, όπως οι τσιγγάνες που καπνίζουν με τ'αφτί που τις συνάντησα κάποτε σε ένα ταξίδι στη Μαύρη Θάλασσα