Σήμερα βρέθηκα στην καλοκαιρινή και αποχαιρετιστήρια γιορτή του σχολείου της κόρης μου, η οποία μια για πάντα αποχαιρετά το νηπιαγωγείο και από Σεπτέμβριο ξεκινάει το ανηφορικό ταξίδι της στο δημοτικό. Ευτυχώς είχα γυαλιά ηλίου κι ας είχε συννεφιά. Ευτυχώς δάκρυζε και η διπλανή μου άρα δεν ένιωθα μόνο εγώ έτσι. Το σκηνικό ήταν πολύ χαρούμενο με τραγούδια, γέλια, μπαλόνια, παγωτά κι όμως εμένα με πήραν τα ζουμιά , για την αγάπη, το χρόνο, την αγωνία, τον κόπο, την προσπάθεια που κατέβαλε κάθε γονιός και εκπαυδευτικός για αυτά τα παιδιά και με πήραν ακόμα περισσότερο τα κλάματα με τα παιδιά από το τμήμα ένταξης . Πρέπει να είμαστε εδώ παρόντες για αυτά τα παιδιά, για όλες αυτές τις ψυχές. Τι να είναι άραγε πραγματική αγάπη, αν δεν είναι αυτό που κάνουμε και αυτό που είμαστε για τα παιδιά μας;
Με αυτό μας τραγούδησαν τα παιδάκια μας για να μας ευχηθούν καλό καλοκαίρι...
Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.
Τα θεριά ν' αγαπάς και τ' ανήμερα,
τα νησιά, τα ποτάμια, τ' αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια .
Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.
Ν' αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
τη δική σου γαλήνη και κείνα
που μ' αγάπη το νου μας φωτίζουνε,
και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.
Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.
Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.
