Στην εποχή της εικόνας, των social,των influencers, του Tik Tok, των YouTubers και των mainstream ψυχοφαρμάκων, το να γράφεις τις σκέψεις σου σε ένα blog φαντάζει απαρχαιώμενο κι αν κάποτε οι bloggers γνωρίσαμε δόξες τώρα τα περισσότερα blog μοιάζουν απλά με εγκαταλελειμμένα σπίτια που κάποιος τα άφησε βιαστικά με όλα τα υπάρχοντά του αφήνοντας μέσα κάτι απ' την ψυχή του.
Έτσι κάθονται και χάσκουν οι αναρτήσεις μιας παλιάς ζωής που πέρασε, γιατί κακά τα ψέματα φίλοι μου πάει σχεδόν μια εικοσαετία από τότε που ήμασταν της μόδας. Πρόσφατα μια συνάδελφος με ρώτησε αν γράφω ακόμα στο blog, της είπα βεβαίως, μόνο που συνήθως δεν τα ανεβάζω πια στα social, της είπα!
Γιατί πόση προσοχή να
τραβήξεις και γιατί να την τραβήξεις σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι
πια δεν διαβάζουν ούτε καν το tide στην τουαλέτα; Όσοι θέλουν θα ψάξουν και θα
βρουν και θα διαβάσουν, σε βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, εφημερίδες, blogs, το
διάβασμα ήταν ανέκαθεν ένα μοναχικό σπορ εξάλλου. Έτσι κι εγώ εξακολουθώ όσο
μπορώ να ψάχνω και να διαβάζω και να κουτσογράφω σαν κανείς να μην πρόκειται να
με διαβάσει κι αυτό ίσως είναι και κάπως απελευθερωτικό γιατί όλα τα άλλα είναι
απλά δημόσιες σχέσεις ή κονσομασιόν που λέγαμε παλιά όπως είπε και η Στανίση.
Σκέφτομαι επίσης ότι ίσως θα ήταν πιο απελευθερωτικό αν έγραφα και με διάβαζαν
χωρίς να ξέρουν καν ποια είμαι, το έκανα πρόσφατα με δυο τρία
κείμενα που είχαν τρομερή απήχηση χωρίς υπογραφή και κατέληξα πως από εδώ και πέρα
θα γίνω ο άγνωστος άγνωστος και κάποιο ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη θα διαβάζει
το blog μου κάνοντας την ανάγκη του!
