My s🌞nshine!

☂️☔📚

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους

τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους

την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει

σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί –

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα

σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή

καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι

κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο

και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο

που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση

μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους

είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

 

Γιάννης Ρίτσος | Σχήματα της απουσίας ΙΙ|

I love my awesome colleagues!

Office Life 

Αγαπόδεντρο!

Κάποια στιγμή θα πάψω να είμαι άλογο κούρσας που θα πάει, θα γεράσω για τα καλά κι αν δεν έχω βγάλει αρθριτικά στα δάχτυλα, αποστασιοποιημένη πια από την ουσιαστική ζωή θα κάτσω να γράψω ίσως ακόμα καλύτερα κι από όταν το έκανα και ήμουν είκοσι και φοιτήτρια. Μέχρι τότε αγώνας δρόμου και αηδίες ...