Αν έμαθα να γράφω ήταν γιατί έπρεπε κάπου να ξεφορτώσω από μέσα τον πόνο που με ακουμπούσε, υπήρχε μες στο σπίτι, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όταν ήμουν έξι δεν μπορούσα να τον εξηγήσω αλλά τον ένιωθα και από τότε έγραφα γι αυτόν. Οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για να μην τον νιώσω στην ολότητα του και αυτή η υπερπροσπάθεια ήταν μια άκρως ηρωική πράξη με τα βαριά τιμήματα της έως και σήμερα.
Όσο μεγαλώνω μου φανερώνεται ο ανείπωτος, ο ασήκωτος πόνος και δεν είναι ότι δεν τον ήξερα είναι σαν να μην ήθελα να τον κοιτάω κατάματα στην ολότητα του για να μην συντριβώ, τον αφήνω ακόμα και μου φανερώνεται σιγά-σιγά και καμιά φορά κλαίω με αναφιλητά, είναι που τώρα έγινα μάνα και μπορώ ακόμα πιο βαθιά να νιώσω το ασήκωτο φορτίο, τον αφόρητο πόνο στο στήθος, ίσως και γι αυτό όλη αυτή η ταπεινότητα στα πάντα, η έλλειψη έπαρσης και ματαιοδοξίας όλα εξηγούνται αδερφέ μου...
Κι έρχεται αυτό το οξύμωρο μήνυμα στο messenger 'είσαι πηγή χαράς και αισιοδοξίας, αυτό μου έγραφε μια φίλη. Κάθισα λίγο να το κοιτάζω ενώ αναλογιζόμουν τα τελευταία χρόνια της καθημερινότητας μου και ήταν ώρες- ώρες τόσο κουραστική και ασήκωτη , είχα τόσες μέρες που είχαν περάσει χωρίς γέλιο, ξενοιασιά κι όμως ήξερα πως όλα αυτά που εγώ νόμιζα για δεινά δεν ήταν τίποτα, αφού το ήξερα από πρώτο χέρι ντε , γι' αυτό όσο κι αν καμιά φορά απελπίζομαι είμαι τόσο βαθιά αισιόδοξη με τη ζωή και τους ανθρώπους γιατί έχω ένα ενδόμυχο εσωτερικό καμπανάκι να μου υπενθυμίζει αυτά που πραγματικά έχουν αξία σε αυτή τη ζωή και πια είναι όντως τα πραγματικά προβλήματα... Φύση αισιόδοξη λοιπόν κι ας μην μου φαίνεται ...
