Στο πρώτο παιδί ήταν όλα υπέροχα! Δεν σπούδαζα, πήρα άδεια από την τότε απαίσια δουλειά μου, είχα μια εγκυμοσύνη που δεν την κατάλαβα, δεν υπήρχε πανδημία, ήμουν γαλήνια, ξεκούραστη, δεν είχα ένα ακόμα απαιτητικό παιδί να μεγαλώσω. Όταν με έπιαναν οι τρομερές υπνηλίες του πρώτου τριμήνου το μόνο που είχα να κάνω ήταν να βυθιστώ στον ύπνο όπου κι αν έβρισκα.
Όχι μόνο αυτό και αφότου γέννησα, το παιδί ήταν ήσυχο, φαγανό και κοιμόταν. Επίσης είχα τρομερή βοήθεια από παντού και ο ελεύθερος χρόνος ήταν όλος δικός μου να κάνω σωστή διατροφή, να κοιμηθώ, να προσέξω τον εαυτό μου και αδιαμφισβήτητα μετά τη γέννηση της κόρης μου το σώμα μου ήταν πιο όμορφο πιο αδύνατο και πιο υγιές από ποτέ! Ω ναι!
Έκανα ταξίδια και γενικά η ζωή επέστρεψε στο κανονικό. Δεν ήταν έτσι στο δεύτερο παιδί μου. Στο πρώτο τρίμηνο ακόμα δούλευα, είχα εξεταστική, ξερνούσα όπου έβρισκα και όπου στεκόμουν, η εγκυμοσύνη ήταν δύσκολη, η μικρή ήθελε όλη την προσοχή μου, είχα απίστευτο διάβασμα και εργασίες και ελάχιστη έως καθόλου βοήθεια με το παιδί και τις δουλειές του σπιτιού. Αρρώστησα δύο φορές όσο ήμουν έγκυος , εννιά μηνών έδινα εξεταστική στη Θεσσαλονίκη τότε δεν είχε ακόμα κορώνα και εξ αποστάσεως. Σίγουρα γέννησα πολύ εύκολα και γρήγορα αλλά δεν πρόλαβα να γυρίσω στο σπίτι και ξεκίνησε το lockdown δεν είχα βοήθεια από παιδικό, ούτε από παππούδες και γιαγιάδες.
Ο άντρας μου δούλευε, ο μικρός δεν κοιμόταν με τίποτα, η μικρή είχε τις ανάγκες της, οι δικές μου ανύπαρκτες, το διάβασμα εκεί και υπαρκτό, θήλαζα και έγραφα εξεταστική τουλάχιστον από το σπίτι, το καλοκαίρι ήταν ότι πιο τρομακτικό έχω ζήσει μέχρι τώρα, το δεύτερο lockdown με αποτελείωσε. Σταμάτησα να τρώω ή έτρωγα αποφάγια ή αηδίες, δεν έβλεπα άνθρωπο, ήμουν μονίμως κουρασμένη, οι πιτζάμες δεν έβγαιναν από πάνω μου, εκεί που ξεκίνησε ο παιδικός σταθμός και όλα πήγαιναν πραγματικά παραπάνω από υπέροχα ξανά πάλι τα ίδια κι αυτό συνεχίζει ακόμα και τώρα και εκεί που λέω εντάξει σκατοβαρέθηκα, δεν είναι ζωή αυτή, ο μικρός βγάζει το πρώτο του δόντι, στέκεται όρθιος μόνος του, κοιμάται σαν πουλάκι, η μικρή μου με αγαπάει και μου το δείχνει κάθε μέρα με χιλιάδες τρόπους και λέξεις.
Όποιος δεν το ζει δεν μπορεί να καταλάβει, εύχομαι όλα να περάσουν γρήγορα, εύχομαι να φανώ δυνατή όπως κι έκανα μέχρι τώρα, εύχομαι να γυρίσουμε σε μια κανονικότητα αν όχι την παλιά σε κάποια που έστω λίγο να της μοιάζει.
