Δεν ξέρω αν κάνουμε εμείς τις ζωές μας ή αυτές εμάς ξέρω μονάχα πως πιαστήκαμε στην παγίδα και μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε σε κάτι απαίσια χρόνια. Μαθαίνω αραιά και που νέα σου και χαίρομαι, είμαι εξάλλου σίγουρη, αδιάψευστα σίγουρη για το μέσα σου. Χαίρομαι που δώσαμε τότε στους εαυτούς μας αυτή την ανυπέρβλητη δυνατότητα και ξεγυμνωθήκαμε έτσι απόλυτα ο ένας μπροστά στον άλλο. Σε διαβεβαιώ πως δεν το επιχείρησα ποτέ ξανά από τότε και είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν έχω πια αυτή την πολυτέλεια να το ξανακάνω. Θα σε ευγνωμονώ αιώνια για αυτή την ευκαιρία.
Να αυτό θέλω να σου εξομολογηθώ απόψε, αυτό θέλω να ξέρεις, πως είμαι εγώ, παρόλο το χαμό που γίνεται εκεί έξω κι εδώ μέσα δηλαδή είμαι ακόμα εγώ. Κάθε μέρα, κάθε πρωί και κάθε βράδυ όπου κι αν βρίσκομαι κι όσο κι αν παλεύω με μια καθημερινότητα τόσο εχθρική που όλο τρέχει και με προσπερνά θέλω να ξέρεις πως έχω το ίδιο χαμόγελο με τότε, το ίδιο χαμόγελο που είχα πάντοτε όταν σε έβλεπα ή όταν άκουγα τη φωνή σου, σε κάθε εύκολη και δύσκολη περίσταση στέκομαι με αξιοπρέπεια, δεν πουλήθηκα, δεν χαρίστηκα ούτε καν στην ίδια την σκληράδα του κάθε μέρα, στην ίδια την απώλεια, δεν αλλοτριώθηκα, δεν έπαψα να είμαι άνθρωπος, είμαι το κορίτσι που ήξερες και είμαι σίγουρη πως αν είχες τη δυνατότητα να με παρακολουθήσεις θα ήσουν πολύ περήφανος για μένα,θα εξακολουθώ να είμαι η εξαίρεση και ξέρεις ότι δεν το κάνω για σένα απλά γιατί δεν μπορώ αλλιώς.
Δεν ξέρω γιατί στα λέω όλα αυτά, ίσως γιατί φοβάμαι, ίσως γιατί τα τελευταία χρόνια σιωπώ, θλίβομαι και δεν μπορώ να γράψω πια, δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη, νιώθω καθημερινά περικυκλωμένη από μια ασχήμια και όσο κι αν στέκομαι ψηλά με νύχια και με δόντια, κάθε μέρα η δυσωδία αγγίζει τα ρουθούνια μου. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ το ότι να μεγαλώνεις θα ήταν τόσο απάνθρωπο.
Τι κι αν δεν ήρθαν όλα όπως τα περίμενα, τι κι αν δεν έκανα σχεδόν τίποτα για τα θέλω μου χεσμένη απ'τον ίδιο μου το φόβο, θεωρώ πως το μεγαλύτερο μου επίτευγμα μέχρι σήμερα είναι ότι καταφέρνω να είμαι το ίδιο κορίτσι με εκείνο που γνώρισες. Δεν ξέρω αν καταφέρω ποτέ να ξεμουδιάσω, αν θα έρθουν καλύτερες μέρες ή έστω καλύτεροι άνθρωποι για να τις φτιάξουν, μου φτάνει μόνο που απόψε είναι μια μαγική βραδιά που κατάφερα χάρη στη θύμηση σου να ανοίξω πάλι για λίγο την ψυχή μου, να απελευθερωθώ, να γράψω έστω αυτές μονάχα τις αράδες, να ανακουφιστώ από την τόση μακρόσυρτη σιωπή και δεν θα σου πω κι ότι είπαμε συγχωρεμένα, γιατί εμείς έχουμε από καιρό συγχωρεθεί...
