Δέκα Χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα

Επετειακή ανάρτηση...

13 Νοεμβρίου 2005...

Σαν σήμερα πριν ακριβώς δέκα χρόνια στο φοιτητικό ρετιρέ της Τ.Πετροπούλου μαζί με τον Μιχάλη απ'το Ρέθυμνο φτιάξαμε αυτό εδώ το blog που αν και πια γράφω σπάνια δεν το εγκατέλειψα ποτέ. Αν κάποιος μου έλεγε τότε, ότι δέκα χρόνια αργότερα θα είχα πάει ήδη μια φορά στη ζωή μου στη Τζαμάικα μάλλον θα γελούσα δυνατά και δεν είναι το μόνο που δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό πως θα ζούσα. 

Δέκα χρόνια μετά πολλά αποδομούνται τελικά, απ'τα είκοσι μέχρι τα τριάντα. Τα ταξίδια σε Ευρώπη, Αμερική, η Pina Colada στο Μεξικό,η αλμύρα πάνω μου απ'τις βουτιές στην Αϊτή, το δωμάτιο στο Άμστερνταμ μαζί με τον ξάδερφο Χρυσόστομο,τα καρναβαλικά μεθύσια στην Πάτρα,οι χαμένες βαλίτσες στο Μαϊάμι, το φούιτ έξω από τη Θεσσαλονίκη, το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη,οι αφραγκίες μετά από αυτό, τα πράσινα νερά στους Παξούς, εκείνο το μεσημέρι στη Βαρκελώνη, τα ξενύχτια στα Χανιά,οι χοροί στον Άγιο,το λάστιχο στη Θάσο ανήμερα δεκαπενταύγουστου,το road trip γύρω απ'τη Μαύρη θάλασσα,το σαξόφωνο του Θωμά στην Αδριατική,δείπνο εν πλω στο Βόσπορο, τα γυρίσματα στη Φλωρεντία, ξημερώματα στην Αλεξάνδρας σαν χαμένη,η μυωπία που ανεβαίνει με Sassure και Derrida, εγκλωβισμένοι στο ασανσέρ στην Κατάνια, στη Πατησίων μετά από χρόνια, τα πρώτα κείμενα που εκδόθηκαν, τα δακρυγόνα που φάγαμε στην Κουμουνδούρου Δεκέμβρη του 2008 ακόμη τότε στην εφημερίδα, ο Νάτζη σαββατόβραδο στο Ενδιμβούργο, ο Δεκέμβρης του 2005 στο Λονδίνο, ο εθελοντισμός στη βιβλιοθήκη, αγκαλιά με τον Βαλαωρίτη στη Λευκάδα, το μεταπτυχιακό στη δημιουργική γραφή,όχι άλλο Tέρρυ Ήγκλετον , όχι άλλη αποδόμηση, όχι άλλο δομισμό,οι βόλτες στον Σακουλέβα,στο πάλκο με τον Κανταρά, ο Ανδρόνικος κουμπάρος μου, η εκπομπή στο ραδιόφωνο,οι  στάχτες στο φουαγιέ της λυρικής, στο γήπεδο για την Αελάρα, οι δουλειές στα περιοδικά έντυπα και μη, η διπλωματική στον Καραγάτση με θέα απ'τη Ραψάνη,η πρώτη μου DSLR, οι έρωτες εξαποστάσεως, οι τρεις μετακομίσεις και πάμε για την τέταρτη, τα βιντεάκια για την παράσταση της Έλενας, για εκδοτικούς οίκους, η άθλια δουλειά του γκισέ, οι επισκευές υπολογιστών στο πανεπιστημιακό, τα όνειρα που είδα να παίρνουν εκδίκηση και τα αλλά που πήραν τον πούλο.

Τ.Πετροπούλου 6- Σεπτέμβριος 2006

Δεν χωράνε δέκα χρόνια σε ένα post, ούτε οι άνθρωποι που αγάπησα με πάθος, ούτε οι απέραντες αναμνήσεις, ούτε οι μυρωδιές, ούτε τα συναισθήματα, ούτε οι αγκαλιές στα τρένα, ούτε οι αποχωρισμοί, ούτε οι απώλειες πρώτου βαθμού, ούτε όλα αυτά που ανέχτηκα και ανέχομαι σε άθλια εργασιακά περιβάλλοντα. Οι λέξεις όσες πολλές κι αν είναι δεν χωράνε τη ζωή, δεν μου φτάνουν για να την περιγράψω παρόλα αυτά αν θέλω να πάρω μια γεύση της ζωή μου έτσι όπως εγώ την κατέγραψα τα τελευταία δέκα χρόνια, μπορώ κάθε φορά να ανατρέχω στο προσωπικό μου ημερολόγιο. Είναι η δική μου μικρή κληρονομιά.

Χωρίς να ξέρω τι μου ξημερώνει, χωρίς καν να μπορώ να φανταστώ τι άλλο μου επιφυλάσσει η δεκαετία που έρχεται ξέρω μόνο πως πια φοβάμαι λίγο περισσότερο από τότε. Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω, που αναλαμβάνω ευθύνες, που εκτός από εμένα αλλάζει ο κόσμος, η Ευρώπη, η Ελλάδα και γινόμαστε όλο και πιο άθλιοι σαν άνθρωποι, σαν κοινωνίες ή μάλλον έτσι ήμασταν πάντα και απλά πια ξεγυμνωθήκαμε. Παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων στη ζωή όσα κι αν μου πήρε όσα κι αν μου έδωσε, με έμαθε πολλά και την ευχαριστώ αλλά να σου πω και κάτι,  και καλά έκανε , γιατί πάντα ήμουνα εντάξει απεναντί της και σε αυτή και με τους άλλους γύρω μου κι όχι ότι αυτά είναι δανεικά αλλά και πάλι, καλά έκανε.

Μπορεί πια να είμαι σύζογος,σύντροφος, κόρη, θεία, αδερφή, εργαζόμενη, γυναίκα που παλεύω με νύχια και με δόντια αυτή την άθλια καθημερινότητα αλλά δεν ξεχνώ πως κάποτε υπήρξα δυναμική blogger και από τους πρώτους και ελάχιστους τότε στην Ελλάδα, εξακολουθώ να κατέχω αυτή την ιδιότητα αν και δεν είμαι τόσο ενεργή πια!Όταν πριν δέκα χρόνια έφτιαχνα αυτό το blog αγνοούσα ότι η 13 Νοεμβρίου είναι παγκόσμια ημέρα καλοσύνης όπως αγνοούσα και τις ώρες που έγραφα αυτό εδώ το post ότι λίγες ώρες αργότερα στην δικιά μου μικρή επέτειο θα γινότανε το μακελείο στο Παρίσι. Θα μου μείνουν αξέχαστα λοιπόν τα δέκατα γενέθλια του blog μου και δυστυχώς όχι για καλό.  Παγκόσμια ημέρα καλοσύνης....

 13 Νοεμβρίου 2015.... μια μέρα μετά την απεργία, που ευτυχώς μου έδωσε ποιοτικό χρόνο να κάνω αυτή την αναδρομή, δέκα υπέροχα χρόνια "'Εκπαιδευμένοι στο οίδημα"

κερνάω κοπιάστε...

Το τίποτα

Μην ξεσκεπάζεις τίποτα, γιατί μπορεί να μην υπάρχει τίποτα. Και το τίποτα δεν σκεπάζεται πάλι.

Antonio Porchia

Ποια να διαλέξω για απογευματινό ; Τη Λουλα ή τη Νίκη;

old fear...

Ο έρωτας στα χρόνια της ...

 Γίνεσαι αυτό στο οποίο αντιστέκεσαι μωρό μου, δες εμένα. Έγινα όλα αυτά που δεν ήθελα,  δεν ξέρω αλήθεια να σου πω πως τα κατάφερα!Το ξέρεις το κλισέ πως μια, δυο φορές ερωτεύεσαι;Έ, εγώ γιατί να αποτελώ εξαίρεση; Μόνο μια φορά ερωτεύτηκα παράφορα κι άλλη μια τελειωτική εσένα . Μόνο δυο φορές!

Δεν είχε άδικο λοιπόν εκείνο το γκομενάκι που πιαστήκαμε στα χέρια.  Δίνω το ελαφρυντικό στον εαυτό μου πως όσο πόνο κι αν προκάλεσα σε μεγάλους και μικρούς άρρενες το έκανα αθώα και αφελέστατα, τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου μην πεθάνω κι από τύψεις . Δεν είναι άλλη μια επίφαση μαγκιάς, είναι η πραγματικότητα. Τότε δεν συνειδητοποιούσα ότι πλήγωνα , δεν έχει σημασία τι,  τον αντρικό εγωισμό, την  κοινωνική του πλάνη ότι εκείνος ήταν πιο δυνατός, την πνευματική του καύλα, την καύλα του σκέτη, τον πραγματικό έρωτα του για μένα.Πάντως πλήγωσα γιατί από τότε που 'χασα τον μετεφηβικό μου έρωτα μέχρι να καταλήξω τρέχοντας καταφοβισμένη από τις σχέσεις και τους ανθρώπους στην αγκαλιά σου, πέρασα και είδα πολλά και κυρίως δεν αγάπησα, απλά προσπαθούσα να ξεπεράσω το πρώτο σπάσιμο της παρθενιάς της καρδιάς μου μέχρι να βρω και να  αγαπήσω εσένα πιο ώριμη συναισθηματικά και σε αυτούς τους ανθρώπους οφείλω πολλά και κυρίως μια συγνώμη και ένα ευχαριστώ.

Πάντα τα είχα αλλιώς στο κεφάλι μου. Πως εγώ ήμουν το θύμα, πως οι άλλοι με χωρίζανε,  ότι εγώ ήμουν η κατατρεγμένη της μοίρας, είχα το μαλακό μαγνήτη κι άλλα τέτοια που πιστεύω πως πολλές γυναίκες υιοθετούν για την πάρτη τους. Δεν ξέρω πως μας περνάει αυτό το πρότυπο. Το αδύναμο φύλλο και καλά; Το πιο πιθανό είναι απλά ότι γουστάρουμε κάργα τους μελοδραματισμούς ή απλά έτσι μας βολεύει. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Ας είμαστε όμως  ειλικρινείς τουλάχιστον με τους εαυτούς μας,  όλοι στην πορεία της ζωής μας γαμήσαμε και γαμηθήκαμε συναισθηματικά με κάποιους ανθρώπους μέχρι που στρώσαμε και μάθαμε. Την θεωρώ μια υγιή και φυσιολογική διαδικασία για να μεγαλώσει και να ωριμάσει κανείς, όσοι καταφέραμε να βγούμε  αλώβητοι από αυτή την ιστορία, εννοώ ότι δεν μας άφησε μόνιμα κουσούρια γιατί αλώβητος δεν βγαίνει κάνείς,  καλώς,  για τους υπόλοιπους δεν ξέρω μπορεί να καταστράφηκε και η ζωή τους γιατί αυτά είναι λεπτά θέματα ξέρεις δεν αντέχουν  όλοι το ίδιο...

 Δεν υπάρχουν άντρες σκληροί και αδίστακτοι λοιπόν  και γυναίκες ευάλωτες και αθώες. Υπάρχουν γαμιόλες και γαμιόληδες και όλοι έχουμε μεταμορφωθεί σε τέτοιους κάποια στιγμή στη ζωή μας.  Τελικά μωρό μου, αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ και νιώθω πλήρης και ευτυχής  και μια τεράστια ευγνωμοσύνη για όσους στάθηκαν πλάι μου, μέσα μου, δίπλα μου...

 Υ.Σ  Τριτιάτικο απογευματινό παραλήρημα, διαβάζοντας την Λούλα του Ραπτόπουλου και ενθυμούμενη τα φοιτητικά μου χρόνια.

Υ.Σ Ακούω  με τα ακουστικά στη διαπασών και χορεύω σαν κατσίκι.

Ξέμπαρκες σκέψεις πριν τη μετακόμιση

Φοβάστε τόσο πολύ τι θα πει ο κόσμος και τη γνώμη έχουν οι άλλοι για σας; Αλήθεια αυτοί οι άλλοι και αυτός ο κόσμος σας ρώτησαν στα αλήθεια πως νιώθετε; Ξέρουν στα αλήθεια ποιοι είστε ή πως περνάτε; Αρχίδια ξέρουν κι αυτά πρέπει να ξέρουν. Μην αυταπατάστε ότι σας ξέρουν ή ότι η κοινωνική δικτύωση σας ενώνει. Αλήθεια γιατί να σας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων; Γιατί να διαμορφώνεται τις ζωές σας σύμφωνα με το πόσο σας θαυμάζουν ή όχι οι γύρω σας;  Σήμερα κάποιοι σας αποθεώνουν και αύριο μπορεί να σας πετούνε πέτρες. Κόψτε καλύτερα τέτοιες εξαρτήσεις. Η προσωπική σας ευτυχία έχει να κάνει με την αυτογνωσία σας.

Ξέρεις κάποιον μόνο όταν τον έχεις ζήσει και μονάχα όταν με κάποιον τρόπο στάθηκες, έζησες πλάι του και πάλι ξέρεις μονάχα ότι ο άλλος θέλει να ξέρεις, γιατί καταβάθος ούτε και ο ίδιος δεν ξέρει πολλά για τον εαυτό του.Μην φοβάστε λοιπόν κανέναν σας παρά μονάχα τη συνείδηση σας γιατί με αυτή θα ζήσετε την υπόλοιπη ζωή σας, και πως την φτιάξατε τη ζωή σας , δική σας επιλογή και πως θα την ζήσετε πάλι το ίδιο.

Είναι ένα Κυριακάτικο φθινοπωρινό προς χειμωνιάτικο πρωινό, με κούπα starbucks, καλοκαιρινή από τo Μαϊαμι, ακούω ράδιο από την τηλεόραση,όχι οξύμωρο πια, έχω μια υπέροχη θέα με τραβηγμένες τις κουρτίνες, την γειτόνισσα με το λάστιχο να πλένει την αυλή της, την πρασινάδα από τα δέντρα και παραδόξως μένω καράκεντρο.

Να αυτό θα μου λείψει τώρα που θα φύγουμε κι από αυτό το σπίτι, αυτή η θέα, η άλλη πλευρά της πόλης. Όταν ήρθαμε εδώ είχα μεγάλες προσδοκίες για τρελά πάρτυ και έμπνευση, είχα καταφέρει να φύγω για δεύτερη φορά από το πατρικό και νόμιζα πως θα ήταν κι αυτό σαν το φοιτητικό. Η πραγματικότητα τα ήθελε κάπως αλλιώς τα πράγματα,κούραση, πρωινό ξύπνημα, εργαζόμενο κορίτσι για πέντε δεκάρες, ύπνος , δουλειές του σπιτιού, υποχρεώσεις, λογαριασμοί και άγιος ο Θεός!Ζήσαμε αξιόλογες στιγμές παρόλα αυτά και μια καθημερινότητα δυο χιλιάδες δεκαπέντε, καταλαβαίνεις...

Την Παρασκευή κοιμήθηκα στις έξι το απόγευμα και ξύπνησα στις εφτάμιση η ώρα πουρνό, πουρνό Σαββάτου !Δυο πράγματα μου λείπουν πάρα πολύ, ύπνος και ελεύθερος χρόνος και όταν μου έρχονται μάλλον το παρακάνω μαζί τους αλλά για εμένα αυτά τα δυο κι άλλα δυο είναι ο ορισμός της ευτυχίας...

Πάω να απολαύσω τον ελεύθερο μου χρόνο λοιπόν και όπως είπαμε, όσο μίζερα, ανέραστα, βολεμένα, επαναστατικά, ταξιδιάρικα  κι αν ζείτε, ζήστε όπως θέλετε, όπως μπορείτε και πάνω από όλα χωρίς να σας καίγεται καρφί για τις παπαριές των άλλων...

Ξέμπαρκες σκέψεις πριν την μετακόμιση, πριν το τελευταίο μαλμποράκι στο πακέτο...

Τριάντα

Ραψάνη-photoshoot:sophie_jamaica

Φτάνεις τα τριάντα και απογοητεύεις τον δεκαεννιάχρονο εαυτό σου ή έτσι νομίζεις μέχρι να φτάσεις τα σαράντα. Μικραίνεις τα μεγάλα όνειρα, μακραίνεις τις γρήγορες ανάσες και τώρα πια φοβάσαι πιο συχνά κι ας έκανες τα πάντα για λίγη  ασφάλεια. Εκείνο που πραγματικά νοσταλγείς είναι ότι τότε δεν υπολόγιζες, δεν φοβόσουν, δεν ζητούσες σιγουριές και με έναν περίεργο τρόπο τις είχες. Ξημέρωνε καβαλούσες το τρένο κι όπου σ'εβγαζε και σε έβγαζε πάντα σε οάσεις, άσχετα αν μεγαλώνοντας μουρμουρίζεις ξανά και ξανά μέσα από τα δόντια το γνωστό σου μότο "είδες άμμο και νόμιζες πως ήταν ακρογιαλιά. Έρημος ήταν δικέ μου, έρημος..."

Καταβάθος δεν προδίδεις τίποτα, απλά μεγαλώνεις κι ίσως δεν χωράς. Μεγαλώνεις και για να χωρέσεις όλο και κάτι πρέπει να κόψεις, να συμβιβαστείς, να επιβιώσεις, να ζήσεις αν μπορέσεις.  Τώρα πια δεν νοιάζεσαι μόνο για τον κώλο σου παίρνεις κι άλλους στο λαιμό σου κι έτσι καλμάρεις, λουφάζεις για λίγο,δεν ζεις το ίδιο επικίνδυνα μα ούτε και ανώδυνα.

Εντάσσεσαι ή δεν εντάσσεσαι ή απλά τριγυρνάς,  μέχρι  να πιαστείς, όχι τυχαία από μια φάκα, όταν πας συνειδητά προς τα εκεί για να φας το τυράκι σου. Συσσωρεύεις γνώσεις,μεταπτυχιακα,το παίζεις μάγκας στο trivial, μπορείς να εντυπωσιάζεις με τις γνώσεις και τις λέξεις κανέναν πιτσιρικά γκόμενο μα όλα αυτά τα έχεις βαρεθεί, το έχεις παίξει απέραντες φορές αυτό το παιχνιδάκι έχεις χορτάσει. Κλείνεις τους κύκλους σιγά, σιγά. Δεν τρέχεις, αγαπάς και μένεις κάπου που δεν έχεις καμία ανάγκη για εντυπωσιασμούς πια.

Αλλάζεις ιδιότητες ή απλά φορτώνεσαι κι άλλες, χάνεις την ιδιότητα της φοιτήτριας παίρνεις την ιδιότητα της άνεργης,  γίνεσαι σύζυγος, εργαζόμενη, μάνα κι όλα αυτά κουβαλάνε τόσες σκοτούρες πάνω τους. Είναι πραγματικά τόσος φορές, απέραντες οι φορές που θέλεις να είσαι απλώς εσύ κι αυτό το εσύ δεν προσδιορίζεται με τίποτα, η αύρα δεν προσδιορίζεται.   

Δεν σε πειράζει η βαρετή δουλειά σου και οι μαλάκες που έχεις πάνω από το κεφάλι σου, δεν σε πειράζει που δεν έκανες και μάλλον δεν θα κάνεις  μεγάλη καριέρα πάντα χεσμένη την είχες, σε τρώει περισσότερο που δεν έδωσες περισσότερο αέρα στα μεράκια σου, που για κάποιον γαμημένο λόγο το βάζεις στα πόδια από όλα όσα σου δίνουν ευχαρίστηση, όχι απλά δεν τα κυνηγάς όπως παλιά μα τα αποφεύγεις διαολεμένα σαν παλιούς συμμαθητές μήπως σε σταματήσουν στο δρόμο κι αρχίσουν αυτές τις σπαζαρχίδικες ερωτήσεις του τύπου πως τα πας με τη ζωή σου, ίσως φοβάσαι να τα αντιμετωπίσεις μήπως και τυχόν σε ρωτήσουν κι αυτά με εμάς τι έκανες ρε μεγάλε; 

Τελικά συμφιλιώνεσαι με τον δεκαεννιάχρονο εαυτό σου κι εκείνος έκανε τις μαλακίες του, του τις έχεις συγχωρέσει καιρό πριν μερικές φορές τις νοσταλγείς κιόλας αλλά όπως δεν μπορείς να φανταστείς και δεν θέλεις να τις ξαναζήσεις έτσι κι αυτός μπορεί να ξενερώνει με την μετάλλαξη σου σε τριαντάρα. Στο κάτω-κάτω όποια ηλικία κι αν έχεις δεν παύεις να είσαι ΕΣΥ.