12 νεκροί

τουλάστον δώδεκα άτομα σκοτώθηκαν γι αυτό το σκίτσο

Σπίτι χωρίς Γιάννη,προκοπή δεν κάνει!

Έφτασε η Τεταρτίτσα σχόλασε η βδομαδίτσα ή για να είμαι περισσότερο στο mood της ημέρας, σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει! Εγώ τον Γιάννη τον βρήκα για την προκοπή δεν ξέρω! Χθες ημέρα αργίας ουζάραμε με ζευγάρι φίλων που αν και έχουν και οι δυο δουλειά θέλουν απεγνωσμένα να την κάνουν  από το Ελλάντα  με ελαφρά και πείτε μου εσείς ένα σοβαρό λόγο για να μη το κάνουν! (ήδη έχουν αργήσει αρκετά)

Δουλεύουμε κάτι τρελά ωράρια για να βγάζουμε τη δουλειά που κάποτε έβγαζαν δέκα άτομα και να είμαστε μια ζωή στο μεροδούλι, μεροφάι, χωρίς καμία προοπτική να κάνουμε την προκοπή που λέγαμε παραπάνω.  Ακόμα κι αν είσαι από τα golden boys της εποχής μας, παίρνεις δηλαδή 700 ευρώ, χαχαχα, εδώ γελάμε και βάζουμε και τα κλάματα μαζί, δεν πρόκειται όχι αυτοκίνητο να πάρεις ποτέ αλλά ούτε καν το μπρελόκ για τα κλειδιά!

Τώρα βέβαια αν θέλουμε απλά να περάσουμε μια από τις καλύτερες και πιο δημιουργικές  δεκαετίες της ζωής μας 30-40 δηλαδή με το να κουτσοπορέψουμε τη ζωούλα μας, άνετα και συνεχίζουμε να ζούμε στο μπουρδέλο κράτος μας.  Μα αυτό δεν κάνουμε έτσι κι αλλιώς μέχρι στιγμής; Απορώ με τους εαυτούς μας και την υπομονή μας.

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όσοι ξεμείναμε πίσω ξεγελαστήκαμε ή με μια δουλειά του κώλου ή γιατί είχαν παράδες ακόμα οι γονείς και υπήρχε μια αγελάδα να αρμέξουμε,γιατί είπαμε οι παχιές πάει ψόφισαν! Α και όχι δεν νομίζω ότι έξω βγήκαν μόνο οι άξιοι και οι μορφωμένοι, βγήκαν και όσοι δεν είχανε καμία ελπίδα για επιβίωση εδώ. Ψήστης εδώ ψήστης και στη Γερμανία μόνο που εκεί δεν επιβιώνεις, ζεις! Χαρακτηριστικό παράδειγμα γνωστού  στη Γερμανία, που το κράτος επειδή είναι χαμηλόμισθος του παρέχει 700 ευρώ το μήνα για να νοικιάζει μεγαλύτερο σπίτι  λόγω του ότι έγινε πατέρας πρόσφατα, ένα χιλιάρικο το μήνα θα παίρνει η γυναίκα του για δυο χρόνια και θα κάθεται κι εδώ δουλεύεις οκτάωρο για πεντακόσια ευρώ . (υπάρχει και η  ξεφτίλα των voucher  βέβαια, πάντα υπάρχει πιο κάτω από τον πάτο ) Μετά από χρόνια σκέψεων λοιπόν,  δε θεοποιώ την ξενιτιά απλά τελικά είναι η μόνη λύση για μια αξιοπρεπή ζωή. Πολλή πραγματικότητα μαζεμένη για Τετάρτη μεσημέρι βρε παιδί μου. Αν και είμαι σίγουρη πως αν η πραγματικότητα ήταν μέρα θα ήταν σίγουρα Τετάρτη!Όχι, όχι με τίποτα Δευτέρα, η πραγματικότητα είναι Τετάρτη!

Υ.Σ 1 Τόση ώρα μιλούσαμε περί προκοπής, κι αν η προκοπή φαντάζει πολύ μικροαστική λέξη για κάτι χλεχλέδες που ζήσανε μέσα στην κομπίνα και τα πλούτη τις περασμένες δεκαετίες, σπαταλώντας απίστευτα λεφτά για μποέμικες ζωές, στα αρχίδια μας, για εμάς δεν είναι!

Υ.Σ 2 Χρόνια πολλά σε όλους τους Γιάννηδες και τις Ιωάννες της ζωής μου μα πάνω απ'όλα στον Γιάννη μου---->Αί λοβ γιου κάργα...

Υ.Σ 3
 Δε θέλω στην αγάπη να κρύβεται το δάκρυ
κι ούτε στον πηγαιμό σου να `μαι εδώ για το καλό σου.
Το αύριο δε δίνεις μα πίσω δεν μ` αφήνεις
και στις δικές μου πλάτες έχω δυο ζωές φευγάτες.

Κι εσύ του χτες δεσμώτης ανήμπορος σαν πότης
στο πανηγύρι του Αη-Γιαννιού είσαι γιορτής χαρμάνι
μα δε σε λένε Γιάννη, μα δε σε λένε Γιάννη
κι έχω για σπίτι μου τη γη, τον ουρανό ταβάνι.  

Είμαι εναντίον... | Ντίνος Χριστιανόπουλος

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ' το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.

Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά· ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό.

Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους· τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.

Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ' αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία· από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ' στα βολέματα του κατεστημένου.

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο· φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;...

Περιοδικό «Διαγώνιος» (Τεύχος 1, Ιανουάριος-Απρίλιος, 1979)

2014

Ελεάννα- Γιάννης- Σοφία
Λάρισα 30-12-2014

 Οι μέρες της άδειας τελειώνουν γυρνάω πίσω στην προσωπική μου κόλαση τ'Αγιαννιού. Για όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν, γεμάτες φίλους, ταξίδια, ύπνο, καφέδες, συναντήσεις, ταινίες, βόλτες, χιονοπόλεμο, δεν μπορώ παρά να νιώθω ευγνωμοσύνη. Ευτυχώς φέτος ήταν πολλές!

Το 2014 για μένα ήταν μια χρονιά αλλαγών και οι αλλαγές όπως ξέρετε ποτέ δεν ήταν εύκολες. Ξεπατώθηκα στη δουλειά, τον Φεβρουάριο μετακόμισα σε δικό μου σπίτι, ανήμερα το Πάσχα χάσαμε τον Θανάση, τέλειωσα το μεταπτυχιακό,  ανέβηκα σε ασθενοφόρο μετά τον δεκαπενταύγουστο, έβλεπα από το παραθυράκι τον κάμπο να τρέχει, ο Γιάννης βγήκε ζωντανός, το αγαπημένο μας punto καταστράφηκε για πάντα.  Έκανα ταξίδια εντός και εκτός, μαγεύτηκα από τους Παξούς, τον Αχέροντα, τη Βαρκελώνη  και φόρεσα για ακόμα μια φορά μπουφάν Ιούνιο στη Φλώρινα!

Ήταν μια χρονιά θλίψης που δεν κατάφερα όμως να τη  συνειδητοποιήσω  γιατί απλά δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ όχι από επιλογή ή γιατί έτσι προσπαθούσα να ξεπεράσω το πένθος μου αλλά απλώς γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. 

Δεν έγραψα σχεδόν τίποτα, ήταν ίσως η χειρότερη μου χρονιά σε αυτόν τον τομέα, ήταν τόσα πολλά που συνέβησαν τελικά που ίσως δεν μπόρεσα να τα διαχειριστώ ίσως και να μην ήθελα να γράψω γι αυτά, γιατί για εμένα οι στιγμές γίνονται βίωμα μόνο όταν γράφω γι αυτές.Ας είναι,θα έρθει μια μέρα που θα ξεχειλίσω.

Για το 2015 που κατά τον Αύγουστο θα γίνω τριάντα, νιώθω όμορφα, χωρίς αποθημένα.Αν προσεύχομαι να αλλάξει κάτι στη ζωή μου είναι η δουλειά μου, οι συνθήκες της δουλειάς,    οι συνάδελφοι μου, γενικά ότι έχει να κάνει με τη δουλειά ,γιατί για όλα τα άλλα αισθάνομαι πλήρης και ίσως και να μην τα άλλαζα με τίποτα! 

Όσο κι αν προσεύχομαι βέβαια δεν νομίζω να αλλάξει κάτι, είμαστε η γενιά που βιώνει τον εργασιακό μεσαίωνα κι όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, περιγράφει την πραγματικότητα που ζω κάθε μέρα. Μόνο εργασιακό μεσαίωνα;Μεσαίωνα γενικώς! Βαθιά μέσα μου ξέρω πως τα πράγματα μπορούν να πάνε και χειρότερα και θα πάνε αλλά δεν ξέρω πόσους νευρικούς κλονισμούς μπορώ ακόμα να αντέξω! 

Το 2015 θα με δώσετε, θα γίνω θεία και ελπίζω να βρω το σπίτι που τόσο καιρό ψάχνω.  Το σπίτι που δεν έχω φανταστεί ακόμα πως θα είναι αλλά που μόλις το βρω αυτή τη φορά δεν θα αφήσω κανέναν να μου το πάρει μέσα από τα χέρια! Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές, δεν ξέρω πόσο πιο απογοητευμένη μπορώ να νιώσω, δεν ελπίζω τίποτα και ούτε πιστεύω σε καμία αλλαγή, εύχομαι με όλη την δύναμη της ψυχής μου να διαψευστώ αλλά εδώ θα είμαστε και θα το δούμε το έργο παρέα! 

Στα συν της χρονιάς που πέρασε είναι ότι διάβασα και διάβασα πολύ ειδικά στις καλοκαιρινές μου διακοπές ότι δεν κατάφερα να διαβάσω τον προηγούμενο καιρό το έκανα μέσα σε λίγες μέρες! Κλείνω αυτόν τον μικρό μου απολογισμό για το 2014 με την ευχή του τρελού ξάδερφου Χρυσόστομου. "Τα καλύτερα του σήμερα να είναι τα χειρότερα του μέλλοντος μας " και δεν μπορούμε παρά με όλη μας την δύναμη να πιστέψουμε σε αυτό.

Υ.Σ Σας αγαπώ όλους, ξέρω ότι με αρκετούς έχω χαθεί, γιατί απλά έχουμε άλλα ωράρια πια, γιατί απλά δεν γουστάρει πλέον ο ένας τη φάτσα του άλλου, δεν πειράζει παίδες αμοιβαία τα αισθήματα :* Είπαμε σας αγαπώ!

Υ.Σ  Η πρώτη ταινιά που είδα για το 2015 ήταν αυτή 

Υ.Σ Το τραγούδι μου για το 2015 είναι :





Καλή χρονιά σε ολους πάω με την Ιωάννα σινεμά!

υ.σ Αύριο πάω Public ευτυχώς έχει εγγύηση 3 χρόνια το tablet στους 4 μήνες τα έφτυσε!  

cat soul

Ραψανοselfies

Χριστουγεννιάτικες Ραψανοselfies

25/12/2014

Εύχομαι πως θα'ρθει ο καιρός που  θα ξημερώσει η μέρα που θα φωνάξω δυνατά : Δεν έχω τίποτα να κάνω και το κάνω! Άραγε θα έρθουν ποτέ ξανά αυτες οι μέρες;