Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 11, 2013

Human Behavior

Κάθε φορά που γνώριζε κάποιον του έκανε πάντα την ίδια ερώτηση. "Ποιο είναι το μυστικό σου;" Είναι σαν να ήξερε πως όλοι έχουμε μέσα κάτι θαμμένο. Όσο πιο πολλές λακκούβες, όσο πιο πολλά σκαψίματα άλλα τόσα και τα μυστικά μας. Χαίρομαι τους ανθρώπους που μιλούν γι αυτά ανοιχτά και είναι και μερικοί που με το "καλημέρα σας" τους πιάνει λογοδιάρροια και στα πετάνε όλα στη μούρη. Είναι δικό σου θέμα μετά πως θα το διαχειριστείς εκείνοι ήδη το έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους κι ακόμα κι αν είναι τόσο βαρύ που δεν ξεφορτώνεται τουλάχιστον το μοιράζουν και ελαφραίνει. Μπορεί και η δικιά σου ζωή να θυμίζει ταινία του Ξανθόπουλου αλλά το χειρότερο σου είναι να σε συμπονέσουν και να σε λυπούνται αν και μεταξύ μας κι εσύ θα έκανες ακριβώς το ίδιο στη θέση τους. Κι έτσι σωπαίνεις, κρατάς καλά το μυστικό για πάρτη σου και μετά οι άλλοι αναρωτιούνται. Πως εσύ με την τόσο "φυσιολογική" ζωή σου τους κάνεις παρέα και τους σκουπίζεις τα δάκρυα; Βέβαια κι εσύ για να ρίξεις στάχτη στα μάτια πετάς κάτι ψίχουλα πόνου λες για τις δυο-τρεις στραβές σου, μα ποτέ γι αυτή που πραγματικά πονάει, αυτή βλέπεις δεν είναι διαχειρίσιμη. Μερικούς τους αποφεύγεις κιόλας καταλαβαίνεστε από την πρώτη ματιά. Βλέπεις πόσο ίδιοι είστε και φρικάρεις. Οι συναντήσεις μαζί τους σου προκαλούν τόσο μεγάλη αμηχανία κι έτσι σιγά -σιγά αραιώνεις. Ξέρεις ότι σε έχουν πάρει χαμπάρι και το ξέρεις γιατί το βλέπεις στα μάτια τους, εχούν αυτό το λάγνο βλέμμα της θλίψης. Μπορεί να μην ξέρουν τη θλιβερή σου ιστορία, μπορεί και να μην τους νοιάζει να την μάθουν ποτέ - έτσι κι αλλιώς τα έχουν καταλάβει όλα. Είμαστε λοιπόν κι εμείς που δεν μιλάμε κύριοι, ναι δεν μιλάμε. Διεκδικούμε το δικαίωμα μας στη σιωπή. Ακούμε τη θλιβερή σου ιστορία, σε συμπονούμε σε συμβουλεύουμε αλλά δεν θέλουμε να βγάλουμε και τον δικο μας τον καημό φόρα παρτίδα για να μετρήσουμε ποιανού η χλαπάτσα είναι μεγαλύτερη κι όλο το τριγυρνάμε. Γράφουμε και ξαναγράφουμε για χίλιες δυο παπαριές αλλά ποτέ για το πραγματικό μας το σαράκι. "Μίλα να ξαλαφρώσεις", σου λένε κι όσες φορές το ακούς αυτό άλλο τόσο πιο μέσα σου μπαίνεις και μεγαλώνεις και το στόμα το κρατάς κλειστό και νιώθεις τελικά ότι κανείς δεν σε ξέρει, δηλαδή το σαράκι σου αγνοεί και στην πορεία έρχονται κι άλλα μπορεί πιο μικρά ζόρια αλλά ζόρια κι εσύ πάλι δεν μιλάς. Φοράς το πιο ωραίο σου χαμόγελο και κάνεις δήθεν πως εσύ δεν ξέρεις από αυτά και ζεις. Βέβαια έρχονται στιγμές που δεν αντέχεις άλλο και σπας για λίγο τον όρκο της σιωπής σου σε λίγους εκεί ίσως που θεωρείς ότι θα σε δεχτούν με αξιοπρέπεια με μια αγκαλιά και θα σεβαστούν τη σιωπή σου. Δεν θα σε ξαναρωτήσουν ποτέ τίποτα και όλα θα είναι όπως πριν. Πουθενά δεν κολλάς. Έτσι νιώθεις. Ούτε εσύ ξέρεις γιατί κρατάς τούτη τη στάση. Θέλεις να κρατήσεις τα μέσα σου μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των ανθρώπουν που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σε ρωτούν συνέχεια για κάτι που εσύ δεν θέλεις να απαντήσεις. Επιλέγεις μια μοναχικότητα ηθελημένη, ήρεμη με αξιοπρέπεια. Κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι σε όλους αυτούς που "λένε" για σένα, είναι καλύτερα έτσι από να τους αφήσεις να δουν τα πραγματικά σου ζόρια. Μπορεί συνέχεια να βοηθάς και να υποστηρίζεις τους άλλους αλλά καθόλου δεν γουστάρεις το αντίθετο. Ειδικά στα δύσκολα είναι που δεν θες να δεις άνθρωπο όταν πρόκειται για σένα τον ίδιο, τελεία και παύλα.

Υ.Σ Κλεάνθη ,δεν ξέρουν αυτοί,πιάσε ένα ουισκάκι...