Να ρίξεις μαύρη πέτρα
και να φύγεις για πάντα
αλλά να πας πού;
Κοντέρ 230, πατάς γκαζώνεις
και στη στροφή μετανιώνεις
Στο πρώτο bar θα γίνεις στουπί
Μόλις ξημερώσει
θα `χουν όλα τελειώσει
και θα μου πεις γεια
ξέρεις το είδα ξανά
από την άλλη
με καθαρό το κεφάλι
Το όνειρο ζητάει πολλά
Μ’ έχεις γερά δεμένο
σ’ ένα σφιχτό ιστό
βήμα το βήμα να μετράω
πόσο μου μένει
Αν είναι να πεθάνω
για σένα το μπορώ
μονάχα όποιος τ’ αξίζει
από έρωτα πεθαίνει
Ξέρεις να κάνεις κόλπα
ξέρεις να με κρατάς
ένας Θεός μονάχα
ξέρει πόσα ξέρεις
Μένει να δεις πια τώρα
αυτό που δεν τολμάς
Θα μάθεις να γελάς
αν μάθεις να υποφέρεις
Αφού το ξέρεις
τη μια πονάς κι υποφέρεις
την άλλη πάνω
τόσο ψηλά δε σε φτάνω
Κατέβα λίγο
έτσι περνούσα πριν φύγω
και τώρα γεια σου
Δώσε φιλιά στη μαμά σου
Στην αμμουδιά ποτέ του
δε βγαίνει ο ανθός
ούτε και ζει ποτέ
χωρίς νερό το ψάρι
Το είπε παλιά κι ο μάγκας
που δήλωσε Θεός
Χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει
Λύσε λοιπόν τα μάγια
μάζεψε τα σκοινιά
μες την αρένα
δες πως φέγγουνε τα φώτα
Πάλι θα χάσει κάποιος
πάλι κάποιος νικά
πες ότι θες μόνο
μην πεις πως δε σου το `πα
Αφού σου το `πα
πως της αγάπης η ντόπα
είναι η πρώτη
φωτοβολίδες και κρότοι
το αίμα βράζει
φιλιά που πέφτουν χαλάζι
Δεν είναι η φρίκη
Είναι η ζωή που σου ανήκει
Κοντεύουν ξημερώματα
και παίρνεις εμένα
για να σου πω τι;
Πως είναι όλα χαμένα;
Χίλιες φορές παραμύθια
αφού την αλήθεια
την ξέρει κι ένα παιδί
