Απόψε σε περίμενα...
Κάθε βράδυ το ακούω, κάθε βράδυ την ίδια ώρα. Είναι γέρος πια και χήρος και με γυναίκα ξένη για να τον προσέχει. Πρέπει να την βάζει για ύπνο και να σηκώνεται. Εγώ πάνω στο κρεβάτι κάθε βράδυ την ίδια ώρα περιμένω να'ρθει να με πάρει ο ύπνος και τον ακούω να με συνοδεύει με το μπαστούνι του. Τακ μπαστουνιά και σύρσιμο.Μπαστουνιά κι εγώ περιμένω. Δεν ξέρω τι. Τον ακούω να σέρνεται και μου θυμίζει την ζωή μου. Αργό και οδυνηρό σύρσιμο πρωί και βράδυ, σαν μπαστουνιές τη νύχτα που σηκώνουν παρατήρηση αλλά δε μένει πια κανείς κάτω από το κεφάλι μου για να με μαλώσει. Δεν πάει για κατούρημα, νυχτοβατεί , διασχίζει τον διάδρομο, κάθεται για λίγο στο σαλόνι και ξανάρχεται πάνω από το κεφάλι μου και ξέρεις στο παρκέ οι μπαστουνιές είναι πιο δυνατές μπήγονται στα κενά.Κάθε βράδυ σέρνω τις σκέψεις μου, δεν φαντάστηκα ποτέ πως θα'θελε τόσο παρακαλετό η συνέχεια. Οι σκέψεις μου σαν το μπαστούνι σου, κόβουν βόλτες μέσα στο σπίτι, άσκοπα και μετά πέφτουν για ύπνο, κάθε βράδυ, κάθε βράδυ εσύ περιμένεις το θάνατο κι εγώ πότε θα ζήσω.
Ώρα για ύπνο τώρα, αύριο έχουμε μια μέρα ακόμη να χορτάσουμε...