Καλά Χρωστούμενα

Καλά χρωστούμενα είπαμε, εεε καλά Χριστούγεννα ήθελα να πω!Άντε και του χρόνου καλύτερα που δεν θα έχουμε και μια καταστροφή κόσμου να μας απειλεί.  Καλά γι αυτό το τελευταίο μην είστε και απόλυτα σίγουροι βέβαια, τα καταφέρνουμε και χωρίς τους Μάγια μια χαρά! Καλή χρονιά αγαπητοί αναγνώστες του artandcity, καλές γιορτές να έχουμε και αφού φέτος χλωμό το κόβω να ανταλλάξουμε δώρα ας ανταλλάξουμε τουλάχιστον αγάπη, αγάπη, αγάπη! Ααα και που είστε με χαμόγελο σας θέλω, εντάξει;

Πάει και το δώδεκα το φάγαμε μας έφαγε κάπως έτσι έγινε αλλά στο τέλος και πάλι επιβιώσαμε. Με τρία μνημόνια και ακόμα ζωντανοί, χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά. Μας γκρέμισαν τα όνειρα φίλε μου, καιρός λοιπόν να αρχίζουμε να μαζεύουμε τα μπάζα. Θυμάσαι; Με έναν Παπαδήμο για πρωθυπουργό ξεκινήσαμε και από που μας ήρθε αυτός ούτε που το καταλάβαμε, δυο φορές εθνικές εκλογές κάναμε μέσα σε τούτη τη χρονιά και άκρη δεν πρέπει να βρήκαμε. Όχι βρήκαμε; Εδώ ούτε μια λίστα Λαγκάρντ δεν μπορούμε να βρούμε ούτε καν τα μνημόνια να διαβάσουμε, την άκρη μέσα σε αυτό το μπ*#ρδ%λο θα βρίσκαμε; Στο τέλος βγάλαμε και καλά μια κυβέρνηση συνεργασίας ο Θεός να την κάνει, κι αυτό γιατί μας είχανε βάλει το πιστόλι στον κρόταφο ότι αν δεν τους βγάλουμε θα έρθει το τέλος του κόσμου. Τελικά ούτε τότε ήρθε ούτε στις 21 Δεκέμβρη φυσικά. Η χώρα τούτη είναι καταδικασμένη να καταστρέφεται αργά, οδυνηρά και εξευτελιστικά και ξανά προς τη δόξα να τραβά(;)

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ 

Αμήχανα Χριστούγεννα

Ξυπνώ και καταπίνω τις σκέψεις μου. Φοράω χαμόγελο, δυο μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και ετοιμάζομαι να βγω μέσα στο ψωλόκρυο. Το ένα νύχι πράσινο το άλλο κόκκινο. Κακοβαμμένα. Απορώ γιατί επιμένει να τα βάφει.Είναι γιορτές μου είπε αλλά δεν έχω υπομονή, ούτε στις γιορτές. Δεν έχω υπομονή γενικώς. Μη με βλέπεις που απλά στέκομαι και κοιτάζω τον καιρό να περνάει, αυτό δεν είναι υπομονή. Μια αποχαύνωση είναι,είναι αυτό που αφού δεν μπορείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο μένεις μόνος με το τίποτα και παίζεις μαζί του και ξέρεις κάτι;

Είναι ωραία εδώ στο τίποτα και η τεμπελιά και αυτή η ηρεμία της στασιμότητας που δεν νοιάζεσαι για τίποτα καινούργιο , δεν ανησυχείς καθόλου γι αυτό που θα έρθει στη ζωή σου, για το απροσδόκητο, το νέο, το ξαφνικό. Όσο και να το θες δεν θα'ρθει . Δεν θα'ρθει σύντομα από εδώ σου λέω.Ξέρεις δεν σκέφτομαι τώρα τελευταία, είναι καλύτερα έτσι, απλά καλύπτω τις βιολογικές ανάγκες μου κι αυτές με δυσκολία πια, όσο μπορώ, όποτε μπορώ. Έχω παραιτηθεί, δεν διεκδικώ τίποτα πια , μέχρι και στο φαγητό, στον έρωτα, ότι βρω, ότι μου δώσουν.Το ίδιο και με τα όνειρα, ότι μου δώσουν, ότι επιτραπεί να περάσει από το νου μου έστω σαν σκέψη απατηλή. Τώρα τελευταία δεν βλέπω ούτε καν εφιάλτες τέλειωσαν κι αυτοί, τους εξάντλησαν όλους πάνω μου.Παλιότερα ένιωθα αιφνιδιασμένη, τώρα πια. Είναι αυτή η σιωπή που με τρομάζει. Δεν έχω λόγω να σηκωθώ το πρωί από το κρεβάτι, δεν έχω δουλειά, δεν βλέπω καν κακούς εφιάλτες για να με ξυπνήσουν. Ο πραγματικός ξεκινάει μόλις βγάζω τις πιτζάμες. Ξυπνώ και καταπίνω τις σκέψεις μου. Φοράω χαμόγελο με δυσκολία, λίγο κονσίλερ και λίγη αποχαύνωση. Έτσι μου είπε να σας πω. Στο δωμάτιο τουλάχιστον είχε ζέστη και μύριζε πετρέλαιο. Έκανε και αστεία. Θα βγω έξω θα μυρίζω πετρελίλα και θα νομίζουν πως το φυσάω το παραδάκι αλλά το μόνο που φυσούσε ήταν μια ξερή ανάσα που μύριζε τωρινό και ξεχασμένο τρόμο.

Δεν μετρούσε πια ταξίδια, δεν μετρούσε αποστάσεις, η στασιμότητα μετριέται μόνο με μηδενικά, ακούγεται σαν παύση ολοκλήρου. Πλαφ, έσκασα εδώ, έμεινα εδώ και σάπισα, σαν τον καρπό που μόλις έπεσε από το δέντρο. Η επανάσταση που σχεδίαζα κάποτε θα αργήσει να φανεί . Φέρτε μου μια αυταπάτη για να ξανασηκωθώ από το κρεβάτι μου φώναξε κι ευτυχώς εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι για τα κάλαντα. 

Παραμονή Χριστουγέννων στο Θεάριο

Αν και εκείνη τη μέρα θα αναχωρώ για τις γιορτινές μου διακοπές και δεν ξέρω κατά πόσο θα προλάβω (θα προλάβω τελικά γιατί θα παίζει από τις 9:30 το πρωί μέχρι τις 13:30 το μεσημέρι περίπου)να απολαύσω την Bjork στο Θεάριο, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.  Η Bjork είναι ένα πανέμορφο και πανέξυπνο κορίτσι από την Ισλανδία , μια νεράιδα που για ραβδί της έχει το δοξάρι της. 

Εδώ θα βρείτε το blog της , που άρχισε να γράφει με το που ήρθε να μείνει στην Ελλάδα , ναι ναι μόλις φέτος  ήρθε στην Ελλάδα της κρίσης καλά διαβάσατε ενώ εδώ μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη της στο artandcity.gr ...

Όσο για το Θεάριο τα λόγια είναι περιττά για να περιγράψουν το σοκ που παθαίνει ο ουρανίσκος σας κάθε φορά που μια από τις πάμπολλες λιχουδιές του Θεάριου λιώσει στο στόμα σας ή όταν πιείτε κάτι από το Θεάριο που με την πρώτη γουλιά θα ανακαλύψετε κάτι διαφορετικό! Έτσι για αλλαγή λοιπόν, την Δευτέρα κάνοντας τα τελευταία Χριστουγεννιάτικα ψώνια σας, περάστε από το Θεάριο για τις τελευταίες, δίπλες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες και ότι άλλο γιορτινό και μη βάλει ο νου σας και δώστε στην παραμονή των Χριστουγέννων μια ξεχωριστή νότα! Στο κατάστημα θα προσφέρετε δωρεάν από ότι μου λένε οι πληροφορίες μου και κόκκινο κρασί, άραγε θα είναι Ραψάνης ή ζεστό κρασί με μπαχαρικά; Για να δούμε... 

Ιστορίες κάτω από ινβέρτερ 2

Το παλτό μου βρωμάει τσιγαρίλα, πάντα βρομάει κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι του φίλου μου του Γιώργου. Γράφω αυτές τις λέξεις με την πετσέτα ακόμα στα μαλλιά μου(ναι μύριζαν κι αυτά και επιβαλλόταν ένα ζεστό-ζεστό μπάνιο, με μασάζ στο κεφάλι , αφρούς και μυρωδάτα σαμπουάν και αφρόλουτρα). Μου άξιζε νομίζω, γιατί με το που με έφερε ο Γιώργος σπίτι ήθελα με τρέλα να στολίσω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, λίγο αργά το θυμήθηκα βέβαια αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Στόλισμα, μπάνιο, γράψιμο. Κάθομαι τώρα και το χαζεύω, κι αυτό είναι ευτυχία.

Καθώς οι μήνες αλλάζουνε και οι χρονιές περνάνε, οι ιστορίες κάτω από το ινβέρτερ είναι μια συνήθεια που δεν κόβεται εύκολα, όπως δεν χάνονται και μερικές φιλίες. Φέτος το καλοκαίρι έγραφα για τις ιδρωμένες ιστορίες κάτω από το ινβέρτερ στο σπίτι του φίλου μου του Γιώργου και τώρα επανέρχομαι για να γράψω για τα κρύα απογεύματα και τους ζεστούς καπουτσίνο που πίνουμε συζητώντας κάτω από το ίδιο ινβέρτερ(που πλέον ξεχρεώθηκε!). Για μένα μέχρι κι αυτό είναι ευτυχία, όπως και τα τόσα σταματημένα με αλάρμ αυτοκίνητα στα ΚΤΕΛ που περιμένουν έναν ερχομό.

Μανάδες, πατεράδες, φιλενάδες, αδέρφια, όλοι κάποιον περιμένουν να έρθει και ανοίγουν αγκαλιές, ανοίγουν πορτμπαγκάζ και βάζουν βαλίτσες, ροδάκια κυλάνε στους βρεγμένους δρόμους, κι αυτό είναι ευτυχία. Μόλις φύγαμε με τον Γιώργο από το σπίτι με το ινβέρτερ για να πάμε στα ΚΤΕΛ να βγάλει το εισιτήριο του, αυτή ήταν η εικόνα. Κίνηση στους δρόμους, αναμμένα φωτάκια παντού, στολισμένη πόλη και εκείνος χαρούμενος που σε λίγες μέρες θα έφευγε για να περάσει αλλού τις γιορτές του όπως κι εγώ. Τέσσερις μέρες πριν την αναχώρηση! Μαζί αναχωρούμε αλλά για διαφορετικούς προορισμούς :)

Μέχρι τότε απολαμβάνω τις φρεσκολουσμένες μου μπούκλες που μπαίνουν μέσα στα ματιά μου, κατεβάζω για να δω  ολόκληρο το έργο που είδα την Δευτέρα στον aplha προς το τέλος και μου άρεσε, το You Will Meet a Tall Dark Stranger, μετά είδα ότι ήταν του Woody Allen (έτσι εξηγείται) και μέχρι τότε πάω να καώ με το Homeland... 

Δεκέμβρης

 O πατέρας μου στα νιάτα του, αυτός με το κασκόλ!

Ο πατέρας μου στα νιάτα του! Σήμερα έχει και τα γενέθλια του!
Χρόνια Πολλά Μπαμπούλη!

Ο πατέρας μου λίγο πριν τα τριάντα! Στα 28-29 του χρόνια 

Κυκλοφόρησε την Παρασκευή 15-12-2012

O αδερφός μου φαντάρος- 7-12-2012

Με τον ξάδερφο Χρυσόστομο στον αρραβώνα της Ελίνας-
δικαιολογείται η ταλαιπωρημένη φάτσα μου, γιατί ήμουνα μετά από ίωση
15-12-2012 

Κουφέτα-15-12-2012

Θεία Λέλα- Ξάδερφος Χρυσόστομος 

Το γράμμα μου στον Άγιο Βασίλη

Όχι δεν θα το ανοίξω τo ψυγείο 

Με την Ελίνα για καφέ 

 Καλά Χριστούγεννα 

cupcakes Thearios 

after party

Στο 00:31 μπαίνω κι εγώ μέσα στο πλάνο... Συγγνώμη παιδιά δεν ήξερα ότι τραβάτε :P

Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης

Δυσκολεύομαι να προσδιορίσω χρονικά την πρώτη απομυθοποίηση της παιδικής μου ηλικίας αλλά πρέπει να ήταν ανάμεσα στα τέσσερα με πέντε μου χρόνια , γιατί θυμάμαι ότι είχαμε μετακομίσει στο νέο μας σπίτι. Πλησίαζε πρωτοχρονιά και το είχαμε συνήθειο να ανταλλάσουμε δώρα μαζί με τη γιορτή του μπαμπά. Τα δώρα τα βρίσκαμε με την αλλαγή του χρόνου κάτω από το δέντρο  και εκείνη τη χρονιά είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει το σκυλάκι Go-go.

Λίγες μέρες πριν όμως συνέβει εκείνο το αναπάντεχο γεγονός που άλλαξε ριζικά την μετέπειτα ζωή μου, αφού από τόσο μικρή ηλικία έπρεπε να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και ότι γενικά τα περισσότερα πράγματα που μας έλεγαν οι μεγάλοι ήταν απλά παραμύθια ...

Σίγουρα θυμάμαι ότι εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν ζεστά όπως και όλα της παιδικής μου ηλικίας, λες και τότε δεν μπορούσε η παιδική ψυχή να αντιληφθεί το κρύο, ούτε σε ψυχές, ούτε σε ανθρώπους αλλά ούτε και πουθενά στο χώρο. Απαρχές της δεκαετίας του ενενήντα εξάλλου τότε όλα φάνταζαν δυνατά έτσι όπως φαντάζουν στα περισσότερα πεντάχρονα σκέφτομαι, σε οποιαδήποτε δεκαετία κι αν μεγαλώνουν.  Τα παιδιά πρέπει πάντα να έχουν δικαίωμα στο όνειρο, το παραμύθι του Άγιου Βασίλη και τα ζεστά Χριστούγεννα. Όλες οι αναμνήσεις τους πρέπει να είναι γεμάτες γλύκα και ζεστασιά γιατί αν δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε ούτε αυτό, τότε η πίκρα μέσα μας θα γίνει μεγαλύτερη και από το χαλασμένο καρύδι στο χοντρομπαλούτσικο μελομακάρονο της θείας.

Τότε ακόμα φώναζα  «Για! Γιάκα- γιάκα –γιαγιάκα» και αυτές με γέμιζαν με καλούδια και δώρα και πρέπει να ήταν και τα τελευταία Χριστούγεννα που χάρηκα και τους δυο  παππούδες μου . Τότε που όλα συνέβαιναν μέσα μας και τα επεξεργαζόμασταν με το αθώο μας βλέμμα , τότε που όλοι ονειρεύοτανε αυτό που θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε εκτός από εμάς.

Ένα βράδυ λοιπόν λίγες μέρες πριν από την Πρωτοχρονιά ο κατά τρία χρόνια μεγαλύτερος αδερφός μου με φώναξε να πάω στο δωμάτιο των γονιών μας. Τώρα θα σου δείξω ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης είπε, άναψε το φως και κατευθύνθηκε προς την ντουλάπα την οποία και άνοιξε. Εγώ κοιτούσα απορημένη για να δω τι θα βγάλει από μέσα. Με δυο κουτιά στα χέρια, μου λέει. Να κοίτα εδώ, δεν βλέπεις τι γράφει εδώ; Κλαουδάτος γράφει. Κ Λ Α Ο Υ Δ Α Τ Ο Σ !Δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης όπως σου είπα. Η μαμά με τον μπαμπά πήγανε και μας αγόρασαν τα δώρα από τον Κλαουδάτο και όταν έρθει η πρωτοχρονιά απλά θα τα βάλουνε κάτω από το δέντρο. Η απογοήτευση μου, δεν περιγράφεται με λόγια. Υποσχέθηκα στον αδερφό μου να μην πω τίποτα και σε κανέναν για αυτή τη μεγάλη αποκάλυψη και όντως δεν είπα αλλά αυτή η αλήθεια με έτρωγε μέσα μου. 

Τα δώρα ήταν στη γνωστή τους θέση το βράδυ της Πρωτοχρονιάς και ο «Άγιος Βασίλης» είχε διαβάσει το γράμμα μου και είχε στείλει το σκυλάκι gogo , που όμως από ότι θυμάμαι δεν χάρηκα καθόλου, γιατί τότε ήξερα. Ήξερα ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και ότι οι Πρωτοχρονιές δεν θα ήταν ποτέ ξανά ίδιες!