Imagine04

Ανέβηκε το τεύχος Απριλίου

Για όσους είναι μακριά ή δεν πρόλαβαν να βρουν το τεύχος Απριλίου του Imagine

Αντίο Δημήτρη

Θα μου πείτε τώρα εγώ μια sophie_jamaica τι σχέση μπορεί να έχω με τον Μητροπάνο;

Μα ο Μητροπάνος ήταν ο πιο rock τύπος στην πίστα, μη σου πω και reggae! Ήταν ότι μπορεί να βάλει ο νους σας, ήταν  ένας από τους ανθρώπους που χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, τον αγαπούσα. Αγαπούσα τη φωνή και τη στάση του. Βασικά ξέρω γιατί τον αγαπούσα τόσο και γιατί το πήρα τόσο βαριά σήμερα...

Η φωνή του Μητροπάνου και τα τραγούδια του, ήταν η μουσική υπόκρουση της παιδικής μου ηλικίας, αυτό φτάνει νομίζω...

Ο Μητροπάνος είναι ΙΔΕΑ




Δεν ξέρω ποιο τραγούδι του να διαλέξω πρώτο για να βάλω, είχε τόσα τραγούδια που γούσταρα να ακούω τρελά. Όλα τα respect του κόσμου τα δίνω σε σένα Δημήτρη Μητροπάνο.

I let love in

I let love in
I let love in

The door it opened just a crack, but Love was shrewed and bold
My life flashed before my eyes, it was a horror to behold
A life-sentence sweeping confetti from the floor of a concrete hole

I let love in
I let love in
I let love in
I let love in

Well I've been bound and gagged and I've been terrorized
And I've been castrated and I've been lobotomized
But never has my tormenter come in such a cunning disguise

I let love in
I let love in
I let love in
I let love in

O Lord, tell me what I done
Please don't leave me here alone
Where are my friends?
My friends are gone

O Lord, tell me what I done
Please don't leave me here alone
Where are my friends?
My friends are gone

I let love in
I let love in

So if you're sitting all alone and hear a-knocking at you door
and the air is full of promises, well buddy, you've been warned
Far worse to be Love's lover than the lover that Love has scorned

I let love in
I let love in
I let love in
I let love in
I let love in

Ζήσε τώρα και θα δούμε

Μια φορά στη καφετέρια μιας ανήσυχης γειτονιάς του σήμερα, συναντήθηκαν τρεις φίλοι.  Ο κύριος Χθεσάκης, ο κύριος Τωρίδης και ο κύριος Θαδόπουλος. Ο Θαδόπουλος είχε αργήσει χαρακτηριστικά να έρθει σε εκείνο τους το ραντεβού κάνοντας τους φίλους του να ανησυχούν για αυτή του την αργοπορία. Είχε ακουστεί ότι το τελευταίο διάστημα είχε απαγορευτεί σε όλους τους μέλλοντες να κυκλοφορούν ελεύθεροι και στους ανθρώπους να συναναστρέφονται μαζί τους και αυτό επέτεινε ακόμη περισσότερο την αγωνία τους. 

Μήπως  και ο κύριος Θαδόπουλος είχε πιαστεί όμηρος της οργάνωσης "ΘΑνατος"; Μπορεί να φαινόντουσαν ανέμελοι ρουφώντας τους καφέδες τους αλλά μέσα τους τρέμανε για την τύχη του Θαδόπουλου. Οι άνθρωποι του "ΘΑνατος" εξάλλου είχανε βγάλει ανακοίνωση και στα κανάλια.Όσα "θα" κυκλοφορούν ελεύθερα, θα συλλαμβάνονται και θα στριμώχνονται σε φυλακές υψηλών προδιαγραφών που είχαν δημιουργηθεί ειδικά για τη φυλάκιση  του μέλλοντος σε όλη τη χώρα. Ο Τωρίδης έπαιζε το κομπολόι του, μετρούσε τις χάντρες του, ήξερε πως τώρα μπορούσε να μιλάει μόνο σε χρόνους παρελθοντικούς. Ο Χθεσάκης ήταν γεμάτος ντροπή και ενοχές, ήξερε καλά  το πόσο υπεύθυνος ήταν για τούτη την ασκήμια που είχε γίνει στο φίλο του το Θαδόπουλο. 

- Και τώρα τι κάνουμε, είπε ο Τωρίδης στο Χθεσάκη. 

-Υπομονή. Δε μπορεί όπου να'ναι θα φανεί. Ο Θαδόπουλος είναι έξυπνο παιδί και θα τα καταφέρει, θα τους ξεφύγει. Θα δεις. Μπορεί να αργήσει , μα θα φανεί, κάποια στιγμή θα'ρθει για να μας συναντήσει.

- Χωρίς αυτόν χαθήκαμε κι εμείς το ξέρεις ε; 

- Το ξέρω, είπε ο Χθεσάκης και χαμήλωσε το βλέμμα

Η ώρα είχε περάσει ο Τωρίδης και ο Χθεσάκης είχανε απελπιστεί. Πόσο να αναπολούσαν; Πόσο  ακόμα να περίμεναν τον Θαδόπουλο; Στη τελευταία τους γουλιά εμφανίστηκε από την απέναντι γωνία.  Στάθηκε για μια στιγμή και μετά άρχισε να τρέχει προς το μέρος τους, από πίσω του οι άνθρωποι του "ΘΑνατος" πυροβολούσαν. Ο Τωρίδης μόλις τον είδε έτρεξε προς το μέρος του.Οι σφαίρες χτύπησαν ξώφαλτσα τον Τωρίδη, αν και τραυματισμένος πήρε αγκαλιά τον Θαδόπουλο και κρύφτηκαν για λίγο πίσω από ένα σταθμευμένο  αυτοκίνητο. Ο Τωρίδης κοίταξε τον Θαδόπουλο. 

Μη λες τίποτα, εκανά απλά αυτό που έπρεπε να κάνω. 

                                                                                                                                    σ.χ

Υ.Σ Καλή Ανάσταση σε όλους σας. Δε μπορεί θα τους φάμε κάποτε τους βρομιάρηδες του "ΘΑνατος"

Νo love of any kind

Λόγια υγρά, μεγαλο-παρασκευιάτικα. Όλα υπομένα σε παρελθοντικούς χρόνους. Κουβέντα και γουλιά, γουλιά και γεύση γλυκάνισου στο στόμα. Συνήθεια τοπική, ανατολικής Θεσσαλίας. Μαύρα μακριά μαλλιά, μεγάλη ιστορία και η δική της. Άγνωστης τρύπας βουβό βρέφος και τώρα ακόμα τριάντα παρά ένα, ψάχνει τρύπες να μπει, τόση απόρριψη πως να την αντέξει.

no love of any kind…

Είχε όμως ταλέντο, είχε κοινό, είχε μπράβο, είχε θαυμασμό, μα αυτά δε σε αγκαλιάζουν τις νύχτες.  Ήθελε κάποιον να μπολιάσει για μια φορά και τη δική της τρύπα, το δικό της τεράστιο εσωτερικό κενό… 

Μεθάμε για να αντέξουμε την Ανάσταση ,της χαιδεύω τα μαλλιά, μη φοβάσαι θα θυμηθούμε  ξανά πως κλίνονται οι μέλλοντες (βουλητικοί, δυνητικοί, τετελεσμένοι). 

                                                                                                                                    

Γιατί δε μπορεί, θα ξαναθυμηθούμε πως κάποτε μας απαγόρεψαν να μιλούμε για μέλλοντα , να ζούμε σ' ενεστώτα. Μόνο μην ξεχάσεις πως είναι να επιθυμείς, σε παρακαλώ μην το ξεχάσεις... 


Υ.Σ  Η επιθυμία έχει πάντα μια σκληρή πλευρά, απορρίπτεις κάθε φορά που διαλέγεις

Για την Λ. 

                                                                                                                                                            σ.χ

Το τελευταίο ποτηράκι

Μ. Τετάρτη γύρω στις δέκα το βράδυ, διασχίζοντας τα Τέμπη , με αυτόν τον σκαραβαίο

και το "τελευταίο ποτηράκι" στη διαπασών

Infomm Presentation video

Κάποτε ήμουνα κι εγώ εκεί!!!

Άσχετα αν τότε δεν είχαμε ούτε ραδιοφωνικό σταθμό ούτε καν βιβλιοθήκη!

Καλά για Mac δεν το συζητώ!

 Διαβάστε post μου του 2005....

Μια μέρα στη σχολή 2005

Στο post αναφέρω και βιβλιοθήκη και ραδιόφωνο, μόνο που τότε πηγαίναμε στην δημοτική βιβλιοθήκη που κακά τα ψέματα ήταν αρκετά καλή και κλάσεις ανώτερη από αυτή που υπάρχει ακόμα και σήμερα στη Λάρισα  και αν και δεν είχαμε ραδιοφωνικό σταθμό στη σχολή, κάναμε εκπομπές σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό αλλά και στην ΕΡΑ Πύργου! Κουτσά, στραβά την κάναμε τη δουλειά μας και τότε!

Υ.Σ Δείτε στο βιντεάκι από το 1:06 και μετά και διαβάστε τι είχα γράψει τότε...

"Όλα μηχανικά. Είμαι κυκλωμένη από υπολογιστές, τα καλώδια από τα ποντίκια τυλίγονται πάνω μου κι εκεί που πνίγομαι , αρχίζει το μάθημα κι εγώ βυθίζομαι, δεν μιλάω ποτέ για το κρύο, αλλά τον τελευταίο καιρό ντύνομαι μόνο με χιόνι αλλά ακόμα και μπροστά από την οθόνη, εγώ βλέπω ορίζοντα , όπως και ο διπλανός μου, είναι ο μόνος τρόπος για να συνυπάρξουμε … Συνεχίζω να πνίγομαι χωρίς να νοιάζεται κανείς, εξάλλου όποιος σώσει τον εαυτό του σώθηκε . Με διακόπτει η σπαστική φωνή μιας συμφοιτήτριας, όσο εγώ προσπαθούσα να πνιγώ, που όλο νάζι και χάρη ζητάει σημειώσεις κι εγώ λέω ναι. Έτσι είναι, δεν σε εκπαιδεύουν να λες όχι , αυτό είναι δική σου ευθύνη . Σιγά-σιγά ο εγκέφαλος μου μπαίνει σε λειτουργία , δεν σκέφτομαι πια ποντίκια να με πνίγουν, ούτε βλέπω κανέναν ορίζοντα στην οθόνη, μόνο το Cool Edit υπάρχει μπροστά, σε λιγάκι θα έχω φτιάξει κιόλας την δικιά μου δημιουργία, διάρκειας 1,5 λεπτού και πολύ είναι. Προσγειώνομαι στο πληκτρολόγιο, το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι μετά πρέπει να πάω από τη βιβλιοθήκη."