Ο μεγαλύτερος μου φόβος

Το ταλέντο του να επιβάλλεσαι

Γιατί μερικοί μας επιβάλλουν τους εαυτούς τους με το έτσι θέλω; 

Τα τρόπαια

Τροπαιούχος σημαδιών. Εσωτερικών ή εξωτερικών; Εσωτερικών. Αδιάψευστος μάρτυρας το εικοσιεξάχρονο κορμί μου, δυο σημάδια όλα κι όλα κι αυτά μου τα προκάλεσε άλλος. Ήμουνα ήσυχο παιδάκι, δεν έκανα ποτέ ταρζανιές, έτσι έλεγε η μαμά. Ο αδερφός μου είχε άλλη άποψη. Εκείνος ήταν εξάλλου ο υπαίτιος και των δυο.

Το πρώτο σημάδι το απέκτησα το 1993 , όταν ήμουνα οχτώ χρονών και ο αδερφός μου έντεκα. Είχε γυρίσει από μια μονοήμερη σχολική εκδρομή, κουβαλώντας ένα σουγιά, όταν με φώναξε να πάω στο δωμάτιο του.

Πήρα ένα σουγιά και θέλω να δω αν κόβει, μου είπε. Τότε εγώ χαμογέλασα και του άπλωσα το δεξί μου χέρι. Έβγαλε το σουγιά κι άρχισε να μου κόβει τον καρπό! Αυτό ήταν ,μετά την διαπεραστική τσιρίδα μου ήρθαν τα κλάματα όταν αντίκρισα το αίμα στο χέρι μου ενώ εκείνος χαμογελούσε με ευχαρίστηση!

Το άλλο έγινε πολύ αργότερα, ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μας στο χωριό. Ήμασταν ξαπλωμένοι και οι δυο, εκείνος έλυνε σταυρόλεξο κι εγώ τον πείραζα εκλιπαρώντας για λίγη προσοχή , όταν γύρισε νευριασμένος, και με όλη του τη δύναμη έμπηξε το bic στυλό του στο αριστερό μου μπούτι, σέρνοντας τη μύτη του για λίγο μες στη σάρκα μου…

Τώρα εκείνος έχει χαθεί , όμως νιώθω πολύ περήφανη που φέρνω τα σημάδια του και ώρες- ώρες, όταν μου λείπει τα χαϊδεύω και είναι σαν να αγγίζω εκείνον που δεν χάιδεψα ποτέ…

Make Your Voice Heard

The Prism

wind of change

με τη μπουκιά στο στόμα ή αλλιώς το μαλλί της τρελής 

Mon Amour mon ami