Πέμπτη, Αυγούστου 19, 2010
Ποιά δίαιτα να διαλέξω;
Δίαιτα της πάπιας: Τρώμε απ΄ όλα και κάνουμε την πάπια.
Δίαιτα της Παναγίας: Αφού την κάνουμε ταράτσα, πιάνουμε την κοιλιά μας και αναφωνούμε: «Ωχ Παναγιά μου!».
Δίαιτα του καλαμποκιού: Τρώμε απ΄ όλα εκτός από καλαμπόκι!
Δίαιτα των αστροναυτών: Ένα χαπάκι κάθε 8 ώρες μαζί με μια γουλιά νερό. Τίποτε άλλο. Πολυ αποτελεσματική δίαιτα. Σε μια-δυο βδομάδες θα αιωρήστε αλαφροίσκιωτοι, θα σας «παίρνει» ο αέρας όταν φυσάει κλπ. Σύσταση να μην την κρατήσετε πάνω από μήνα γιατί θα αναληφθείτε (χωρίς επιστροφή) στους ουρανούς.
Δίαιτα της μπανάνας: Δύο μπανάνες το πρωί, μία μπανάνα για κολατσιό, δύο μπανάνες για μεσημέρι, δύο μπανάνες το απόγευμα για γλυκό και μία μπανάνα για βραδινό. Προτείνεται και η αγορά/ενοικίαση τροπικών δέντρων για να μπορείτε να ανεβαίνετε όποτε νιώθετε την ανάγκη, αφού θα αρχίσετε να νιώθετε σα μαϊμού.
Δίαιτα για γκεί: Όπως πριν, αλλά όπου μπανάνες διάβαζε αγγούρια.
Δίαιτα των μήλων: Τρώμε ένα μήλο την ημέρα. Οι γιατροί, για προφανείς [βιοποριστικούς] λόγους, δε συνιστούν αυτή τη δίαιτα.
Δίαιτα της ιππασίας: Το πρωί τρώμε ένα Βρετανικό πρωινό, αυγά τηγανιτά, λουκάνικα, ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδες, κρουασάν, γάλα, καφέ, τσάι, σοκολάτα, φρούτα, δημητριακά. Ύστερα κάνουμε τρεις ώρες ιππασία. Το μεσημέρι τρώμε ένα αρνί ψητό της σούβλας μαζί με ένα ολόκληρο γουρουνόπουλο με πατάτες, και για γλυκό τούρτα με σοκολάτα και σαντιγύ.
Αμέσως μετά κάνουμε τέσσερεις ώρες ιππασία. Το βράδυ χτυπάμε οχτώ σουβλάκια τυλιχτά με απ΄ όλα μαζί με τέσσερεις μερίδες πατάτες και ακολουθούν άλλες τρεις ώρες ιππασία. Εξακολουθούμε το πρόγραμμα για μια εβδομάδα. Στο τέλος, το ΑΛΟΓΟ θα έχει χάσει τουλάχιστον είκοσι κιλά...
Δίαιτα των ανθρωποφάγων: Τρώμε μόνο γεωργούς και ψαράδες.
Δίαιτα του καρχαρία: Τρώμε μόνο αθλητές λουόμενους, με πολλούς μύες και λίγο λίπος.
Χημική δίαιτα: Τρώμε ένα χημικό (σκέτο ή Μηχανικό δεν έχει σημασία).
Δίαιτα των μουσικών: Τρώμε το μαέστρο στο φούρνο με πατάτες. (Όσοι είναι μουσικοί θα καταλάβουν).
Δίαιτα του Χάνιμπαλ Λέκτερ: Επαναστατική και ενδιαφέρουσα δίαιτα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι λύνει αποτελεσματικά πολλά σύγχρονα προβλήματα, όπως του υπερπληθυσμού, της ταφής των νεκρών κ.α. Προβλήματα που προκύπτουν είναι ότι δεν υπάρχει τόση πολύ διαθέσιμη φάβα και καλό Κιάντι.
Μεσογειακή δίαιτα: Τρώμε μερικά φρούτα και λαχανικά (ΜΕΤΑ τη γαλοπούλα, το γουρουνόπουλο της σούβλας, το ρολό κοτόπουλο, το φρικασέ, το σουφλέ, την καρμπονάρα τη ζαμπονοτυρόπιτα, τους λαχανοντολμάδες, το σπετσοφάι, την τούρτα σοκολάτα, τις δίπλες, το μπακλαβά, τα 31 μελομακάρονα και τους 63 κουραμπιέδες). Κάνουν πολύ καλό και βοηθούν στην αύξηση των καύσεων. Και για το βράδυ, ένα γιαουρτάκι μηδέν τοις εκατό (στις πέντε, μετά το ρεβεγιόν) Συνοδεύουμε με άφθονες ποσότητες ρετσίνας (Μεσογείων φυσικά!).
Σύγχρονη Ελληνική δίαιτα: Αρχίζουμε τη Δευτέρα το πρωί με ένα σκέτο καφέ. Το μεσημέρι τρώμε στη δουλειά ένα σκέτο σάντουιτς με γαλοπούλα. Η δίαιτα τελειώνει το ίδιο βράδυ κατόπιν ωρίμου αποφάσεώς μας ότι δεν αντέχουμε άλλο, οπότε ακολουθεί λουκούλειο δείπνο σε ταβέρνα.
Δίαιτα των αρχαίων Ελλήνων: Σφάζουμε ένα βόδι, κερνάμε τα «παχιά μεριά» στο Δία και χλαπακιάζουμε όλο το υπόλοιπο μαζί με άφθονες ποσότητες οίνου (προσοχή: όχι κρασιού).
Ρωμαική δίαιτα: Τρώμε ό,τι θέλουμε και όσο θέλουμε, φροντίζοντας απλώς μετά να το ξεράσουμε. Ύστερα, στο καπάκι, ξανατρώμε κ.ο.κ. Κρητική δίαιτα: Τρώμε ...τον πόδα μας! 100% δεν παχαίνει...
Δίαιτα της Ιρακινής αντίστασης: Ένας Αμερικάνος στρατιώτης για πρωινό, δύο για μεσημέρι και ένας Βρετανός για δείπνο. Σε πιο σπάνιες περιπτώσεις, σερβίρονται Ιταλοί και άλλοι.
Δίαιτα του Ποπάι: Τρώμε όσο και όποτε θέλουμε αλλά μόνο ωμό σπανάκι. Αρκετά αποτελεσματική. Πλεονέκτημα: Μπορείτε επιτέλους να εκδικηθείτε προσωπικά μερικούς που τους τα είχατε μαζεμένα.
Δίαιτα της Ελίζαμπεθ Ταίλορ: Παντρευόμαστε το διαιτολόγο.
Δίαιτα του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου: Αυστηρή δίαιτα! Κάνουμε όρεξη για όταν [σ.σ. και ΑΝ] βγούμε πρωθυπουργοί.
Δίαιτα των Πρωτόπλαστων: Τρώμε τα πάντα εκτός από μήλα. (Δυστυχώς, την έσπασαν...)
Δίαιτα των Κινέζων Πρωτόπλαστων: Τρώμε το φίδι!
Δίαιτα (εμάς) των κομπιουτεράδων: Δεν είναι ακριβώς δίαιτα, απλά μπροστά στον υπολογιστή ξεχνάμε το φαί, τον ύπνο, τις κοινωνικές συναναστροφές και άλλα παρόμοια ασήμαντα πράγματα...
Τετάρτη, Αυγούστου 18, 2010
Ρ. Κάρβερ, μια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι
του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου
Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
(μια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι)
Εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη είπε ο Μπουκόφσκι
κοιτάξτε με είμαι 51 χρονών
κι είμαι ερωτευμένος με τούτην εδώ την πιτσιρίκα
την έχω πατήσει άσχημα αλλά κι αυτή δεν πάει πίσω
οπότε είναι εντάξει φίλε έτσι πρέπει να γίνεται
Μπαίνω στο αίμα τους και δεν μπορούν να με βγάλουν από κει
Δοκιμάζουν τα πάντα για να γλιτώσουν από μένα
μα όλες τους γυρίζουνε στο τέλος
Όλες τους γυρίζουνε σε μένα εκτός
από εκείνη που έθαψα
Έκλαψα γι’ αυτήν
μα έκλαιγα εύκολα εκείνη την εποχή
άσε φίλε μη μου βάλεις να πιω τίποτα σκληρό
Γίνομαι κακός τότε
Θα μπορούσα να κάτσω εδώ και να πίνω μπίρα
με σας τους χίπηδες όλη τη νύχτα
θα μπορούσα να πιω δέκα λίτρα από τούτην εδώ την μπίρα
σαν να ‘τανε νεράκι
Βάλε με όμως να πιω κανά σκληρό ποτό
και θ’ αρχίσω να πετάω κόσμο έξω από τα παράθυρα
θα πετάξω τους πάντες έξω από το παράθυρο
Το ‘χω κάνει αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Δεν ξέρετε γιατί δεν ήσασταν ποτέ
ερωτευμένοι είναι απλό
Εγώ έχω τούτην εδώ την πιτσιρίκα και είναι όμορφη
Με φωνάζει Μπουκόφσκι
Μπουκόφσκι λέει με τη σιγανή της φωνή
κι εγώ λέω Τι
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Και σας λέω τι είναι
μα εσείς δεν ακούτε
Δεν υπάρχει ούτε ένας από σας σε τούτο δω το δωμάτιο
που θ’ αναγνώριζε την αγάπη ακόμη κι αν σηκωνόταν
και του τον κάρφωνε στον κώλο
Είχα κάποτε την εντύπωση πως οι αναγνώσεις ποίησης δεν έχουν κανένα νόημα
Και δες τώρα είμαι 51 χρονών κι έχω τριγυρίσει αρκετά
Ξέρω πια ότι δεν έχουν κανένα νόημα
μα λέω στον εαυτό μου Μπουκόφσκι
το να πεθαίνεις της πείνας είναι ακόμη περισσότερο χωρίς νόημα
Οπότε να ‘σαστε εδώ και τίποτε δεν είναι όπως θα ‘πρεπε να ‘ναι
Αυτός ο τύπος ο πώς τον λένε ο Γκάλγουεϊ Κίνελ
Είδα τη φωτογραφία του σε κάποιο περιοδικό
Έχει ωραία φάτσα δεν λέω
μα είναι δάσκαλος
Χριστέ μου το φαντάζεσαι
Μα εδώ που τα λέμε κι εσείς δάσκαλοι είσαστε
να λοιπόν που σας προσβάλλω κι από πάνω
Όχι δεν έχω ακούσει τίποτε γι’ αυτόν
ούτε καν τον ίδιο
Όλοι τους είναι τερμίτες
Μπορεί να είναι εγωιστικό που δεν πολυδιαβάζω πια
μα τούτοι οι άνθρωποι που χτίζουνε
τη φήμη τους σε πέντ’ έξι βιβλία
είναι τερμίτες
Μπουκόφσκι μού λέει
Γιατί ακούς όλη την ημέρα κλασική μουσική
Μπορείτε να την ακούσετε που το λέει, ε
Μπουκόφσκι γιατί ακούς κλασική μουσική όλη την ημέρα
Σας ξαφνιάζει αυτό, έτσι δεν είναι
Πού να το φανταστείτε πως ένας άξεστος μπάσταρδος σαν εμένα
θα μπορούσε ν’ ακούει κλασική μουσική όλη την ημέρα
Μπραμς Ραχμάνινοφ Μπάρτοκ Τέλεμαν
Σκατά δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω εδώ πέρα
Είναι πολύ ήσυχα εδώ πέρα πάρα πολλά δέντρα
Εμένα μου αρέσει η πόλη αυτός είναι τόπος για μένα
Βάζω την κλασική μου μουσική κάθε πρωί
και κάθομαι μπροστά στη γραφομηχανή μου
Ανάβω ένα πούρο και το καπνίζω να έτσι δέστε
και λέω Μπουκόφσκι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
Μπουκόφσκι πέρασες μεσ’ απ’ όλα
κι είσαι ένας τυχερός άνθρωπος
και ο γαλάζιος καπνός σέρνεται επάνω στο τραπέζι
κι εγώ κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο τη λεωφόρο Ντελόνγκπρι
και βλέπω κόσμο να πηγαίνει πάνω-κάτω στο πεζοδρόμιο
και φουμάρω το πούρο μου να έτσι
και μετά ακουμπάω το πούρο στο τασάκι μου κάπως έτσι
παίρνω βαθιά ανάσα
και ξεκινάω να γράφω
Μπουκόφσκι λέω αυτό είναι η ζωή
είναι καλό να είσαι φτωχός είναι καλό να έχεις αιμορροΐδες
είναι καλό να είσαι ερωτευμένος
Μα εσείς δεν ξέρετε πώς είναι αυτό το πράγμα
Δεν ξέρετε πώς είναι να είσαι ερωτευμένος
Αν μπορούσατε να την δείτε θα ξέρατε τι εννοώ
Πίστευε πως θα ‘ρθω εδώ πέρα και θα το ρίξω αμέσως στο πήδημα
Έτσι απλώς το ‘ξερε
Και μου το ‘πε ότι το ‘ξερε
Σκατά είμαι 51 χρονών κι αυτή ‘ναι 25
είμαστε ερωτευμένοι και αυτή ζηλεύει
Χριστέ μου είναι όμορφα
είπε πως θα μου ‘βγαζε τα μάτια αν ερχόμουν εδώ πέρα και πήγαινα να πηδήξω
Να λοιπόν αυτό είναι για σας η αγάπη
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας γι’ αυτήν
Ακούστε να σας πω κάτι
Συνάντησα ανθρώπους στη φυλακή που είχαν περισσότερο στυλ
απ' όσους τριγυρίζουν στα πανεπιστήμια
και πηγαίνουν σε αναγνώσεις ποίησης
Αυτοί ‘ναι βδέλλες που ‘ρχονται για να δουν
αν είναι βρόμικες οι κάλτσες του ποιητή
ή αν μυρίζουν οι μασχάλες του
Πιστέψτε με δεν θα τους απογοητεύσω
Μα θέλω να θυμάστε τούτο
μόνο ένας ποιητής βρίσκεται απόψε σε τούτο το δωμάτιο
μόνο ένας ποιητής σε αυτή την πόλη απόψε
ίσως μόνο ένας αληθινός ποιητής σε αυτή τη χώρα απόψε
κι αυτός είμαι εγώ
Τι ξέρετε εσείς ο οποιοσδήποτε από σας για τη ζωή
Τι ξέρει οποιοσδήποτε από σας για οτιδήποτε
Ποιος απ’ όλους σας εδώ μέσα έχει απολυθεί ποτέ από κάποια δουλειά
ή έχει χτυπήσει άγρια τη γυναίκα του
ή τον έχει χτυπήσει η γυναίκα του
Μ’ έχουν απολύσει απ’ το Sears and Roebuck πέντε φορές
Μ’ απολύανε κι ύστερα με ξαναπροσλαμβάνανε
Δούλευα αποθηκάριος γι’ αυτούς όταν ήμουν στα 35 μου
κι ύστερα με μπαγλαρώσανε γιατί τάχα έκλεβα μπισκότα
Ξέρω πώς είναι αυτό το πέρασα
Είμαι 51 χρονών τώρα κι είμαι ερωτευμένος
Και τούτη εδώ η πιτσιρίκα λέει
Μπουκόφσκι
κι εγώ λέω Τι και αυτή μου λέει
Νομίζω πως είσαι ένα μάτσο σκατά
κι εγώ της λέω μωρό μου μόνο εσύ με καταλαβαίνεις
Είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο
άντρας ή γυναίκα
απ’ την οποία θα το δεχόμουν αυτό
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη
Στο τέλος όλες τους γυρίζουν πάλι σε εμένα
η καθεμιά απ’ αυτές γυρίζει
εκτός από κείνη που σας είπα
εκείνη που έθαψα
Ήμασταν μαζί εφτά χρόνια
Και συνηθίζαμε να πίνουμε πολύ
Βλέπω κανά δυο δαχτυλογράφους σε τούτο το δωμάτιο μα
Δεν βλέπω κανέναν ποιητή
Δεν εκπλήσσομαι
Πρέπει να έχεις ερωτευτεί για να γράψεις ποίηση
κι εσείς δεν ξέρετε τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος
αυτό είναι το πρόβλημα με σας
Για δώσε μου λίγο από αυτό το πράγμα
Έτσι μπράβο όχι πάγο ωραία
Έτσι είναι καλά είναι ωραία έτσι
Άντε λοιπόν ας τελειώνουμε με τούτη την παράσταση
Ξέρω τι είπα μα θα πιω άλλο ένα
Από τούτο το ωραίο πράγμα
Εντάξει κι ύστερα φύγαμε ας ξεμπερδεύουμε πια
μόνο μετά μην πάει κανείς και σταθεί κοντά
σε κανένα ανοιχτό παράθυρο
Τσαρλς Μπουκόφσκι, Να περιφέρεσαι στην τρέλα
---
εκτοπισμένος
καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους
εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.
δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.
μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.
η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.
δεν είμαι σαν τους άλλους.
εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.
στην κόλαση
του εαυτού μου.
εκτοπισμένος
καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους
εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.
δεν είμαι σαν τους άλλους'
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.
μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.
η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.
δεν είμαι σαν τους άλλους.
εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.
στην κόλαση
του εαυτού μου.
Τρίτη, Αυγούστου 17, 2010
Δευτέρα, Αυγούστου 16, 2010
Δεκαπενταύγουστος
Δεκαπενταύγουστος στους πρόποδες του Ολύμπου. Ο καύσωνας καίει τα πάντα κι εγώ κάθομαι στην καταπράσινη αυλή μου με την απέραντη θέα ενώ με χαϊδεύει ένα δροσερό Ραψανιώτικο αεράκι. Είναι να μην νιώθω προνομιούχα;
Απολαμβάνω το δροσερό μου καφεδάκι ύστερα από ένα λουκούλλειο οικογενειακό γεύμα, συνοδευμένο με Λιάπη του 2004 και δυο-τρεις στροφές με Τσιτσάνη.
Διαβάζω την συνέντευξη του Νάνου Βαλαωρίτη στο «Κ» της Καθημερινής και στον Αλέξη Γαγλιά και στέκομαι σε μερικά λόγια του : «Οι ποιητές κατ’αρχήν δε πιστεύουν στη χρησιμότητα. Είναι εκ γενετής άχρηστοι… Την ιδέα ότι κάτι πρέπει να είναι χρήσιμο για να υπάρχει, την επέβαλλε η αστική,εμπορική τάξη. Η ποιητική λειτουργία σχετίζεται με κάτι βαθύτερο στον άνθρωπο, όπως το όραμα, το συναίσθημα, την προοπτική απένταντι στον κόσμο. Και πλουτίζει τον άνθρωπο αυτή η ποιητικότητα που μερικοί τόσο φοβούνται και καταπιέζουν εντός τους. Είναι απαραίτητα όπως το όνειρο, που ανακυκλώνει την καθημερινή εμπειρία. Αν δεν ονειρευτούμε το επόμενο πρωί θα είμαστε σχιζοφρενείς»
Θα πέσω για ύπνο νωρίς για να ονειρευτώ τη ζωή που δεν έζησα, μα κι αυτή που επέλεξα να ζήσω και δεν θα αναρωτηθώ τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω γιατί απλά μεγάλωσα.
Απολαμβάνω το δροσερό μου καφεδάκι ύστερα από ένα λουκούλλειο οικογενειακό γεύμα, συνοδευμένο με Λιάπη του 2004 και δυο-τρεις στροφές με Τσιτσάνη.
Διαβάζω την συνέντευξη του Νάνου Βαλαωρίτη στο «Κ» της Καθημερινής και στον Αλέξη Γαγλιά και στέκομαι σε μερικά λόγια του : «Οι ποιητές κατ’αρχήν δε πιστεύουν στη χρησιμότητα. Είναι εκ γενετής άχρηστοι… Την ιδέα ότι κάτι πρέπει να είναι χρήσιμο για να υπάρχει, την επέβαλλε η αστική,εμπορική τάξη. Η ποιητική λειτουργία σχετίζεται με κάτι βαθύτερο στον άνθρωπο, όπως το όραμα, το συναίσθημα, την προοπτική απένταντι στον κόσμο. Και πλουτίζει τον άνθρωπο αυτή η ποιητικότητα που μερικοί τόσο φοβούνται και καταπιέζουν εντός τους. Είναι απαραίτητα όπως το όνειρο, που ανακυκλώνει την καθημερινή εμπειρία. Αν δεν ονειρευτούμε το επόμενο πρωί θα είμαστε σχιζοφρενείς»
Θα πέσω για ύπνο νωρίς για να ονειρευτώ τη ζωή που δεν έζησα, μα κι αυτή που επέλεξα να ζήσω και δεν θα αναρωτηθώ τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω γιατί απλά μεγάλωσα.
Πέμπτη, Αυγούστου 12, 2010
Πατάτα
Νιώθω τα πόδια μου να ψήνονται στην φλεγόμενη άσφαλτο,ενώ η τσιμεντούπολη μοιάζει σαν μια τεράστια φριτέζα.Για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα πως είναι να είσαι τηγανιτή πατάτα και όχι μια σκέτη πατάτα!
Ο αποπνικτικός αέρας της τσιμεντούπολης απλώνεται πάνω μου σαν καυτό λάδι,μέχρι το αστικό να με αφήσει στον καταψύκτη της δουλειάς, που το κλιματιστικό παγώνει το χαμόγελο μου .Ναι τώρα κατάλαβα πως είναι να είσαι όχι απλά μια τηγανιτή πατάτα, αλλά μια προτηγανισμένη πατάτα.Λίγο μετά το σχόλασμα θα μπω ξανά στην φριτέζα και καθώς θα έχει μεσημεριάσει,το λάδι θα είναι πιο καυτό και θα ψηθώ μια και καλή μαζί με τις άλλες πατάτες.
Αυτός ο τρόπος ζωής θα μας φάει…
Θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και θα ανηφορήσω για να κρατήσουμε τα έθιμα και τις παραδόσεις δεκαπενταύγουστος έρχεται,μην ξεχνιέστε και θα γίνω για λίγο,μια χωριάτικη πατάτα.Πόσο θα ήθελα να γίνω για πάντα μια χωριάτικη πατάτα!
Τετάρτη, Αυγούστου 11, 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked. The second time I told my story, I felt on...