Τι να κάνει η Μαριάτζελα;Τη θυμάμαι να κρύβεται σε μια ντουλάπα,τώρα κι αυτή όπως κι εγώ απελευθερωθήκαμε ...
Δεν θυμάμαι τις μέρες της ντουλάπας.
Ο εγκλεισμός μου εκεί μου έμαθε πολλά,μνήμες δεν άφησε γιατί είχα κλειστά τα μάτια, άφησε μυρωδιές …
Μη με ρωτάς τι κάνει,δεν ξέρω να σου πω,έχω χρόνια να τη δω,χάθηκε στα πέρατα του κόσμου,μα πάντα θα την ευγνωμονώ για εκείνες τις μέρες της ντουλάπας…
Έκανα ζάπινγκ στη tv ,όταν φευγαλέα άκουσα κάποιον να λέει σε ένα τρέιλερ «ευτυχία για μένα είναι η ηρεμία που έχεις όταν βρεις το σωστό δρόμο για σένα», μ’ άρεσε και το ασπάζομαι.
Μην με ρωτάτε ποιος είναι ο σωστός δρόμος για τον καθένα μας , δεν ξέρω , εξάλλου ποτέ δεν το θεώρησα και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, ακούγεται τόσο απλό, αλλά δεν είναι.
Υπάρχουν δρόμοι στρωμένοι με πάθος, ένταση, έρωτα, ιδρώτα, εμπόδια , λακκούβες, ηδονή που μπορεί και να μας παραπλανήσουν . Ο δρόμος που δίνει ευτυχία, είναι αυτός που έχει ή όχι όλα τα παραπάνω αλλά εξακολουθεί να σε διατηρεί ήρεμο …
Ηρεμία, στην ψυχή, στο μυαλό, στη φαντασία, ηρεμία στη φωνή, στα τραγούδια, στη σκέψη, ηρεμία στην αγάπη, για μένα ίσως ή μάλλον σίγουρα είναι το πιο πολύτιμο δώρο που κατάφερα να έχω στη ζωή μου, μόλις τους τελευταίους εννέα μήνες…
Εννέα μήνες πέρασαν από τότε που συνέλαβα την ευτυχία που δημιουργήθηκε από την αγάπη και την ηρεμία που μου προσφέρουν τα τζαμαϊκανά χορευτικά μας βήματα .
Η ευτυχία δεν μου χαρίστηκε , πάλεψα πολύ για αυτήν, έφαγα πολλά σκατά μέχρι να μάθω πως μυρίζει η ευτυχία , έχασα την ψύχη μου ολοκληρωτικά και όταν ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα ζούσα την υπόλοιπη ζωή μου χωρίς αυτή, σκόνταψες πάνω της και μου την έφερες, από τότε άρχισαν όλα. Μου χρώσταγε η ζωή, δεν της χρώσταγα, μου είχε πάρει αρκετά από μικρή.
Εννέα μήνες, μέσα στους πιο δύσκολους καιρούς και στην παράνοια που βομβαρδίζει τα μάτια μας,τη σκέψη μας, τις ψυχές μας , τις τσέπες μας, το μέλλον μας ,εγώ ξαναβρήκα εμένα και την ηρεμία μου, τους πραγματικούς μου φίλους.
Όταν οι φίλοι μου βρήκαν το θάρρος να μου πούνε όλη την αλήθεια για εκείνους τότε τους ξέρασα όλα τα εσώψυχα μου και μόνο τότε και για πρώτη φορά ένιωσα τι σημαίνει φιλία…
Όσο δύσκολες μέρες κι αν έρχονται πραγματικά δεν φοβάμαι καθόλου , είναι το θάρρος της ψυχής, αυτή η απερίγραπτή δύναμη που δεν μπορούν να σου δώσουν ούτε τα λεφτά, ούτε η εξουσία, ούτε η καύλα , μόνο η πραγματική αγάπη, για τους ανθρώπους που αγαπάς, για την οικογένεια σου …
Αφιερωμένο
Γεννήθηκα στο ραντεβού της νύχτας με τη μέρα μια ζεστή Αυγουστιάτικη Δευτέρα τα όνειρα ήταν λίγα, τα λόγια ήταν πολλά και όλοι νιώθανε καλά. Που το είδος θα κρατήσει και το γλέντι θα αρχίσει τσάμπα της μάνας μου το δάκρυ είχε κυλήσει η αγωνία της, ο πόνος, η λαχτάρα μαζί με τις ευχές και μια κατάρα. Που άκουσε το άστρο μου και κρύφτηκε στο φως και από τότε είμαι τόσο μοναχός και τα γέλια δε κρατάνε, κι οι υποσχέσεις δε μετράνε και αυτοί που σ' αγαπάνε βλέπεις εύκολα ξεχνάνε. Και φοβούνται να σταθούν κοντά στο χρόνο κι από αγάπη δε μοιράζονται τον πόνο βλέπεις το άστρο το δικό τους φωτίζει εκεί ψηλά και έτσι όλα πάνε καλά.
Άκου μάνα, για όλους έχει ο θεός Κι ίσως το δικό μου άστρο να’ναι κάπου εκεί στο φως Άκου μάνα για όλους έχει ο θεός. Και μας χωράει ο ουρανός.
Γι' αυτό και 'γω γυρνάω στο φως και τραγουδάω έπαψα τις μέρες που περνάν πια να μετράω μαζεύω τα κομμάτια μου και δεν ελπίζω σε 'κείνα που με θέλουν πάντα, πίσω να γυρίζω. Σφίγγω τα δόντια μου και έχω παρηγοριά μου μόνο το όνειρό μου κι όσο αντέξει η καρδιά μου θα είμαι εδώ και καλά να το θυμάστε και αφού δε σέβεστε, θα με φοβάστε. Γιατί εγώ ζώ μόνο ό,τι αγαπώ φυλάω το ψέμα μου σε σας μόνο να πω σ' όλους εσάς με το άστρο εκεί ψηλά που δήθεν νιώθετε καλά. Γιατί όλα γύρω σας αλλάζουν ενώ οι μέρες που περνάνε σας τρομάζουν μα εγώ μακριά πετάω τώρα τις ευχές δε θα ξαναζήσω ποτέ μου εγώ το χθες. Γιατί μάνα τα βρήκα όλα μπροστά μου ο πόνος μου ζωή και διάλειμμα η χαρά μου πάντα μάζευα ότι έμενε απ’τη στάχτη μα η τύχη μ' έχει άχτι.
