Ήμουνα πάντα της άποψης πως τίποτα από όσα κάνουμε σε αυτή τη ζωή δεν πάει χαμένο και εξακολουθώ να το πιστεύω ενώ από την άλλη ασυνείδητα κάνω ότι μπορώ για να χαθεί.Προσπαθώ να βρω την αιτία που το δημιουργεί,αλλά και πάλι μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω και να το δεχτώ απλά ως ένα ακόμα γνώρισμα του χαρακτήρα μου.
Όσο κι αν μερικές φορές διατυμπανίζω ότι με ακολουθεί μια γκαντεμό ίωση,στην πραγματικότητα η τύχη ήταν πάμπολλες φορές στο πλάι μου.Οι περισσότεροι θεωρούν δύσκολο στο να τους ανοιχτεί μια πόρτα για να προχωρήσουν,στην δικιά μου περίπτωση, όλο μου ανοίγανε πόρτες,έμπαινα μέσα προχωρούσα,ενθουσιαζόμουνα και μετά απλά έφευγα και ποτέ μα ποτέ δεν γυρνούσα πίσω,μισοδουλειές.
Έδινα μια κλωτσιά σε όλα όσα με κόπο είχα κάνει και πήγαινα για άλλα τα οποία δεν είχανε καμία σχέση με τα προηγούμενα,αυτό ίσως οφείλεται και στο χάος που επικρατεί στο μυαλό μου.Από την άλλη ολοκλήρωσα αρκετά,αλλά όλα από λίγο,λίγο από αυτό,λίγο από εκείνο και τέρμα.Όλα τελειώνουν θα μου πεις, και κάποια στιγμή πρέπει να πας παρακάτω, απλά εγώ ποτέ δεν έμεινα μέχρι το τέλος για να το δω
Καμία σειρά,καμία συνέχεια και φτου και πάλι απ’ την αρχή,κανένας εμφανής στόχος, φτερό στον άνεμο.Πλέον μου είναι ολοφάνερο πως έτσι δεν γίνεται τίποτα,το μόνο που γεμίζει η ζωή σου είναι από νέες αρχές και στοιβαγμένα ένα σωρό πράγματα που έμειναν στη μέση,από δρόμους που όλο τους περπατάς και όλοι σε βγάζουν στο ίδιο σημείο.
Είμαι προς αναζήτηση ενός στόχου που θα με κρατήσει μαζί του,ενός ρεαλιστικού στόχου που θα βγάζει κάπου,δεν βιάζομαι να φτάσω εκεί,επιθυμώ απλά να έχει συνέχεια και διάρκεια,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να έχω παράλληλους δρόμους,αρκεί κάπου να οδηγούν και πάλι απ’ την αρχή…
