Ε.Α.Π ΣΟΥ'ΡΧΟΜΑΙ

Μπορεί να μην κέρδισα στο διαγωνισμό του Jacobs στα flocafe, αλλά με
κατηγορία κατάταξης Α και σούπερ ντούπερ σειρά κατάταξης, με χαρά κάνω την εγγραφή μου στο ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ουυυυ κερνάωωωωωωω!
http://www.eap.gr/

351 days

Κάθε χρόνο από τότε που διατηρώ αυτό το blog κάνω έναν απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε,σκέφτηκα πως είναι νωρίς να το κάνω από τώρα,γιατί η ζωή μου έμαθε πως όλα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια μέρα,πόσο μάλλον σε δεκατέσσερις που απομένουν. Όποτε σήμερα θα σας γράψω για τις 351 που πέρασαν…

Το 2009,χωρίζεται ακριβώς στη μέση,το πρώτο του εξάμηνο ξεκίνησε με εμένα να έχω μείνει χωρίς δουλειά και όλα τα κακά πλάκωσαν σιγά-σιγά. Tι ξύλο έπαιξα με «φίλους»(μπουνιές,κλοτσιές σκισμένα ρούχα και τέτοια,όχι αστεία), τι ταξίδια απελπισίας έκανα,τι αποτυχημένες μετακομίσεις,πόσο χαμηλά άφησα να πέσει η αυτοπεποίθηση και ο εγωισμός μου,τι άκυρες γνωριμίες,τι ανθρώπους κορόιδεψα, τι αλκοόλ κατανάλωσα,τι βρισίδια,τι σπίτια άλλαξα,τι ρούχα και πράγματα πέταξα και απειλές δέχτηκα,τι κλάμα και κακό,τι μαυρίλα και κατάθλιψη, διέξοδες καταστάσεις που ενώ ήθελα να ξεφύγω δεν μπορούσα και ουσιαστικά να μην έχω τη δύναμη για να ξεφύγω,φόβος και πολύ κρυφτό.

Έκλεισα πολλές εκκρεμότητες που τις κουβαλούσα από παλιά και όσο δύσκολο και επώδυνο κι αν ήτανε τα κατάφερα,σε όλα. Κάποια στιγμή ο διευθυντής της εφημερίδας που δούλευα μου ζήτησε να γυρίσω πίσω και όλοι μου έλεγαν να πάω,αφού δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω,δεν γύρισα ποτέ και μεταξύ μας δεν το μετάνιωσα καθόλου.Από την άλλη το θέμα δουλειά με έκαιγε τόσο,όσο και η ξινίλα από τα ποτά στο στομάχι μου,με τα ατελείωτα τσιγάρα ενώ εγώ διερωτόμουν σε εφήμερες παρέες,γιατί εγώ ΔΕΝ έχω βρει την αποδοχή και την προσωπική ευτυχία.

Το ταξίδι στο Amsterdam τον Μάιο,είναι από μόνο του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο,ίσως να ήταν και το πρώτο μεγάλο βήμα που έκανα για να ξεχάσω,να θρηνήσω τις χαμένες μέρες και να προετοιμαστώ για την αλλαγή,που τότε ούτε που γνώριζα πως θα έρθει και μάλιστα τόσο γρήγορα. Πέταξα στην κυριολεξία ότι με βάραινε από παλιά,δάμασα όλα εκείνα που μου θύμιζαν συνεχώς τις αποτυχημένες μου προσπάθειες,δεν τα είχα με την μοίρα ή την γκαντεμιά μου,ήξερα καλά ότι λουζόμουνα τις λάθος επιλογές μου και σε αυτό δεν έφταιγε κανείς άλλος έκτος από εμένα,απλά είχα αφήσει τη ζωή να με πάει κάπου που δεν γούσταρα μια, και αντέδρασα.

Το κακό ήταν ότι αντέδρασα με μεγάλη χρονική καθυστέρηση αλλά τουλάχιστον το έκανα. Είχα καταντήσει μια κινούμενη πιτζάμα μέσα σε τέσσερεις τοίχους, αφού από ένα σημείο και μετά σπάνια έβγαινα από το σπίτι μου, τις περισσότερες ώρες κοιμόμουνα , θυμάμαι που στεκόμουνα πίσω από το παράθυρο για να δω λίγο φως αλλά ποτέ δεν άνοιγα την μπαλκονόπορτα .



Στην αρχή έδειχνα να μην βάζω μυαλό,γιατί στο παραπέντε γλύτωσα και πάλι από μια ακόμα μεγάλη γκάφα και ξαφνικά όλα άλλαξαν μέσα σε μια μέρα,στις 4 Ιουνίου 2009,ένα μήνυμα για μια βραδινή δροσερή μπύρα στο Jukebox που τελικά κατέληξε σε τεκίλες και με αφορμή τη συναυλία των Israel Vibration στη Θεσσαλονίκη,όλα άλλαξαν,σε ευχαριστώ Selassie μου.

Δυο μέρες μετά,αντάλλαξα τα πραγματικά αλμυρά φιλιά μου,όχι με μια ίντσα φοινικιάς,(όχι άλλες φοινικιές),αλλά με μια ολόκληρη ζωή,το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα φιλί μέσα στη θάλασσα ενώ κολυμπούσαμε με οδηγό τα τζαμαϊκανά χρώματα στον καρπό σου,κι έτσι άνθισε η ζίνια της ζωής μας και έριξα όλα τα δάκρυα μου στη θάλασσα για να ξορκίσω το χθες που μπορεί να με παίδεψε αλλά μου έμαθε τόσα πολλά και που τελικά με οδήγησε σε σένα…

Κι εκεί που τεμπέλιαζα ανέμελα στην αγκαλιά σου και που τσιμπιόμουν μήπως και δεν ήταν αλήθεια,τότε που με τίποτα δεν ήθελα να βρω δουλειά και που δεν με ένοιαζε κιόλας,το επόμενο πρωί 3 Ιουλίου και μετά από την συναυλία των Israel στο σπίτι του Ανδρόνικου στη Θεσσαλονίκη το τηλέφωνο χτύπησε μόλις κλείναμε την πόρτα και όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε να βρούμε τους άλλους στην άνω πόλη σου ανακοίνωσα «6 του μηνός πιάνω δουλειά,με πήρανε!!!»

Από τότε μου έχουν κάνει πρόταση να γράψω σε τρία site,α ξέχασα ότι είχα φτιάξει κι εγώ ένα με τον φίλο μου το Θανάση που πήγε άπατο και το παρατήσαμε,και να κάνω δυο εκπομπές, μια σε αναλογικό και μια σε ψηφιακό ραδιόφωνο,τους έγραψα όλους και όσο έγραφα αυτό το ποστ δέχτηκα και άλλη πρόταση μόλις πριν από 5 λεπτά να γράφω στο www.getloud.gr.Το χαβά μου,συνεχίζω να κάνω ταξίδια και να μην αφήνω σαββατοκύριακο να πάει χαμένο(χα, χα,χα μόλις τώρα μας έφεραν και καινούργιες καρέκλες στη δουλειά, sato όχι αστεία και όπως λέει και η διαφήμιση ή κάτω ή sato,αλλά πολύ χλίδα βρε παιδί μου προεδρικές και έτσι χαχαχα,τώρα τις δοκιμάζουν όλοι στο γραφείο,πολύ γέλιο!)

Έχουν απομείνει δυο εβδομάδες για να φύγει το 2009,είμαι ευτυχισμένη,υγιής, ερωτευμένη,το 2009 τα πήρε και τα έδωσε όλα,κυρίως ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, έχω πολλά όνειρα και σχέδια για το μέλλον, δεν σας τα λέω για να μην με ματιάξετε, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω κοινά όνειρα και κοινά σχέδια και κοινές πορείες,πρώτη φορά συμβαδίζουμε με έναν άνθρωπο για πρώτη φορά, μοιράζομαι το μέλλον μου και είναι υπέροχο ….

Σ’αγαπάω

Eυφυΐα

Είμαι απαισιόδοξος
λόγω ευφυΐας
και αισιόδοξος λόγω θέλησης.
Antonio Gramsi

car accident-hospital

Στο νοσοκομείο, κρατάω παρέα στον φίλο Αχιλλέα!!!!! Νομίζω ότι σε έκανα και πέρασες καλά δεν μπορείς να πεις εεεε;;;; Εντάξει μπορεί να πονούσες λίγο από τα γέλια , αλλά τον άλλο πόνο σου τον ξέχασες!

Bulgaria

Το ξενοδοχείο που μέναμε
http://www.mountain-paradise.org/


Βουλγαρία ακόμα ένα μεγάλο κεφάλαιο…

Ένα ταξίδι που έπρεπε να γίνει,για να σπάσει τη ρουτίνα,«δουλειά-υποχρεώσεις-ψώνια-λογιαριασμοί-σπίτι-έξω,τα ίδια και τα ίδια» Όλα πήγαιναν απίστευτα γκαντέμικα,όταν μια μέρα πριν την εκδρομή,με το που σχόλασα από την δουλειά,δέχτηκα ένα τηλεφώνημα.Η εκδρομή ακυρώνεται,χειρότερα δεν γίνεται...

Στην αρχή ένοιωσα σαν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια μου, προσπάθησα να στεναχωρηθώ δεν γινότανε,είχα κάνει μια συμφωνία με τον εαυτό μου,ποτέ πια στεναχώρια για μαλακίες.

Κι αν δεν πάμε αυτό το Σαββατοκύριακο και τι έγινε,θα πάμε το άλλο.Ο φίλος μου ο Αχιλλέας,βγήκε ζωντανός από απίστευτη τράκα κι εγώ θα μιζεριάζω για μαλακίες;

Ο Γιάννης κατάλαβε την κατάσταση μου και χωρίς να μου πει τίποτα τα κανόνισε όλα εκείνος και τελικά πήγαμε. Αυτό που χάσαμε,ήταν ένα αστέρι από το ξενοδοχείο,αφού το προηγούμενο που είχαμε κλείσει ήταν πεντάστερο ενώ αυτό τετράστερο,αλλά κερδίσαμε 10 ευρώ και πρωινό (όλα τα λεφτά το πρωίνο)!!!!(απορώ πως θα ήτανε το πεντάστερο γιατί τέτοια χλίδα δεν ξαναχάρηκε ο κώλος μου)

Πρώτη φορά λοιπόν που πέρασα τα σύνορα οδικώς.Αν με κούρασε το ταξίδι με το λεωφορείο;Χα-χα-χα,καθόλου,αφού για να φανταστείτε πως τέσσερα χρόνια που έκανα το Πύργος-Λάρισα ήταν περισσότερα χιλιόμετρα από ότι Λάρισα-Bansko.

Η πρώτη εικόνα από Βουλγαρία είναι η ίδια χαρακτηριστική εικόνα που συναντά κάποιος στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ,χωράφια ακαλλιέργητα,σπίτια ετοιμόρροπα που όμως κατοικούνται,εξαθλίωση,Ελλάδα σε ταινίες αρχές του 70,σου δημιουργεί το ακριβώς αντίθετο συναίσθημα,από ότι ένα ταξίδι στις δυτικές χώρες της Ευρώπης.Τελικά εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα ή αλλιώς υπάρχουν και χειρότερα…

Όταν φτάσαμε στο Bansko είδα την μεγάλη αντίφαση,παντού τριγύρω μου πολυτελή ξενοδοχεία,μαγαζιά με σουβενίρ,όλα γραμμένα σε 3 γλώσσες,Βουλγάρικα-Ελληνικά-Αγγλικά. Μαγαζιά που έπαιζαν ελληνική μουσική,όλα τίγκα στους έλληνες.Ελληνικά κτηματομεσιτικά που πουλούσαν 440 ευρώ/τ.μ,Θεσσαλονικείς με πολυτελείς εξοχικές κατοικίες στο Βansko,ελληνικές επιχειρήσεις που κυρίως νοικιάζανε εξοπλισμό για σκι .Άφθονο αλκοόλ με 4 λέβα δηλαδή 2 ευρώ( κι αυτές ήταν οι τσιμπημένες τιμές για τους τουρίστες.)

Χωρίς να το γνωρίζουμε πέσαμε πάνω και στο επίσημο opening του χιονοδρομικού με αποτέλεσμα να μην χάσουμε τα διάφορα happenings που έγιναν,αλλά και να περιμένουμε μια ώρα στα 2500 μέτρα,κι ενώ είχε σκοτεινιάσει και χιόνιζε ακατάπαυστα.Τελικά κάποια στιγμή μπήκαμε στο τελεφερίκ και γυρίσαμε,κι από εκεί κατευθείαν πήγαμε στο δωμάτιο βάλαμε τα μαγιό μας και πέσαμε στην εσωτερική πισίνα και μετά στο τζακούζι (!!!και μετά και μετά!!!!) ακολούθησε ένα απίστευτο μασάζ με αιθέρια έλαια.

Πραγματικά εκείνες τις ώρες καθώς και όταν είχαμε ανεβεί με το τελεφερίκ από τα 900 μέτρα που είναι το χωριό στα 2500 που ήταν το χιονοδρομικό (περίπου μισή ώρα διαδρομή),ήταν από τις ομορφότερες στιγμές που έχω ζήσει ever.

Χιονοδρομικό, καφές, σκιέρ από όλη την Ευρώπη,αλλά πέντε η ώρα έκλεινε και όταν λέμε έκλεινε,σε έδιωχναν κλοτσηδόν.Τώρα αν ήμουνα η Τζένιφερ Λόπεζ δεν ξέρω τι θα κάνανε, αλλά πέντε κλείνανε,πέντε έπαιρνες τον πούλο από το σαλέ αν δεν ήσουνα Τζένιφερ!

Όταν μπήκαμε οι δυο μας στο τζακούζι και παντού γύρω-γύρω είχε τζαμαρία και έβλεπα έξω τα χιονισμένα δέντρα ενώ το καυτό νερό έπεφτε πάνω στο κουρασμένο μου κορμί και στα ποδαράκια μου που είχαν ξεπαγιάσει από το κρύο και γνωρίζοντας πως όλα αυτά τα πλήρωσα με δικά μου λεφτά και όχι του μπαμπά μου,της πιστωτικής κάρτας,του γκόμενου ή από την περιουσία της μαμάς μου,η απόλαυση ήταν τριπλάσια και καθόλου δεδομένη.

Βέβαια τώρα που γράφω αυτό το post,θυμάμαι και τι περνάω κάθε μέρα για να βγάλω αυτά τα λεφτά,αλλά καταβάθος μ’αρέσει,εξάλλου πάντα ήμουνα μαζόχα,για κάποιο λόγο ποτέ η περήφανη μου φύση δεν άντεχε το να με ζούνε άλλοι(ζώο κανονικό!!!)


Επαναστάτρια χωρίς αιτία( μάλλον με αιτία την ανεξαρτησία μου) γύρισα στην μικρή μας σουίτα,άλλη πλάκα από εκεί,όταν μπήκαμε στο δωμάτιο και είδα,το σαλόνι, την κουζίνα, άλλο ξεχωριστό δωμάτιο,απίστευτη θέα και ζέστη, και ένα μπάνιο,που μέχρι να καταλάβω πως έβγαζε το χλιαρό ή το κρύο νερό είχα καεί σχεδόν ολόκληρη!

Ήπιαμε ένα απίστευτό κρασί που είχε μέσα στο δωμάτιο με φρούτα και μετά μέσα στο ψωλόκρυο βγήκαμε για φθηνό αλκοόλ …Έχω γράψει τόσες λέξεις κι ακόμα τίποτα για να περιγράψω το πόσο υπέροχα πέρασα,το πόση δύναμη μου έδωσε αυτό το ταξίδι,το πόσο ευτυχισμένη με κάνει ο teacher …

Ο γυρισμός δεν άργησε να έρθει,σουβενίρ δώρα για φίλους και μια μικρή στάση στο Σαντάνσκι,στην επιστροφή σκεφτόμουνα την επόμενη εξόρμηση στην Κωνσταντινούπολη,το πόσο δύσκολο είναι να την βγάλει πέρα η γενιά μου,το πόσο πολύ αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο που κοιμάται στο δίπλα κάθισμα από εμένα,την επόμενη μέρα στη δουλειά,το πόσο πολύ διψάω να δημιουργήσω δικά μου και όχι να τρώω από τα έτοιμα,το πόσο διψάω να γυρίσω όλον τον κόσμο…

Υ.Σ Ο πατέρας μου αποφάσισε να μου κάνει δώρο για φέτος τα Χριστούγεννα ένα αυτοκίνητο, πειράζει που δέχτηκα και είπα το ναι;;;;; Ανεξαρτησία, ανεξαρτησία, αλλά και τα δωράκια ευπρόσδεκτα, χαχαχαχα! Εμα! Με έχουν φάει τα μέσα μαζικής μεταφοράς!

Bansko-Bulgaria-Dec 09

για φωτό στο fb

Δωσ' μου λίγη ακόμα αγάπη

Κάθομαι στο γραφείο με το φόβο ότι η μαύρη δερμάτινη καρέκλα θα γίνει προέκταση του κώλου μου, κάτσε να πάω να βάλω καφέ και θα σας τα πω αναλυτικά. Τις τελευταίες μέρες πιέζομαι πολύ στον εργασιακό χώρο, μεταξύ μας κλάιν πίεση, έχω ζήσει πολύ χειρότερα.

Πολλές φορές τα βράδια βλέπω εφιάλτες, αυτή είναι η καλή εκδοχή γιατί για να βλέπω εφιάλτες σημαίνει ότι κοιμάμαι , η δεύτερη εκδοχή είναι να ζω ή να σκέφτομαι εφιάλτες που αυτό σημαίνει ότι δεν κοιμάμαι και ούτε θα καταφέρω να κοιμηθώ.

Χρειάζομαι επειγόντως διακοπές, σκέφτηκα πως είμαι τυχερή , που μπορώ να ικανοποιώ τις ανάγκες μου άμεσα, ας μην είμαστε και πλεονέκτες , από αύριο χιόνια, τζακούζια(χα-χα-χα) και άραγμα!

Ναι , ναι! Χιόνια, κρύο, παγωνιά τέτοια θέλω , γιατί όταν κλείνω τα μάτια με πιάνει ένας φόβος, ότι θα σαπίσω ζωντανή πάνω στην δερμάτινη καρέκλα, ότι τα νύχια μου θα κολλήσουν πάνω σε ένα keyboard , όσο για σύνταξη δεν το συζητώ, η εικόνα με τα γεροντάκια που βγάζει ο Αυτιάς με την σύνταξη της πείνας και την μισοάδεια σακούλα από τη λαϊκή , θα αλλάξει, η γενιά μου μάλλον θα δουλεύει με έναν καθετήρα στο πουλί .

Ω έλατο, ω έλατο θα τραγουδώ και κέρατα ταράνδου θα φορώ , θέλω να ζήσω, να με αφήσουν να ζήσω, να με αφήσουν να μπορώ να νοσταλγώ όμορφες μέρες, να ονειρεύομαι ακόμα καλύτερες που θα έρθουν , αλλά όλα γύρω μου με επιβεβαιώνουν για το αντίθετο, πόσο αποθέματα αισιοδοξίας να σπαταλήσω ;

Πόσο να προσποιηθώ για να μη φανώ γκρινιάρα και απαισιόδοξη; Πόσο να απομακρυνθώ από αυτό που βιώνω; Κι αν δεν με αγγίζει όσο τους συνανθρώπους μου, σίγουρα με πλησιάζει μου γεμίζει τα ρουθούνια με αυτή την απαίσια μυρωδιά της σαπίλας, από τα σάπια σκουπίδια στους δρόμους, από τα σάπια μυαλά και τις δήθεν καινούργιες, χιλιοειπωμένες ιδέες και να ήταν μόνο αυτά ;

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάπου σε αυτόν τον πλανήτη ένα μέρος με καθαρό αέρα και με χώρο για αισιόδοξο μέλλον, κι αν υπάρχει τυχεροί όσοι τον ανακάλυψαν κι ακόμα πιο τυχεροί όσοι μπόρεσαν να μεταναστεύσουν.


Εγώ βρήκα ένα τέτοιο μέρος , τόσο μικρό που χωράει μόνο εμένα, δυστυχώς δεν μπορώ να το μοιραστώ με κανέναν σας , δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, μπορεί να υπάρχει και για σας , μπορεί να παιδευτείτε μέχρι να βρείτε το σωστό μέρος, μπορεί και να μην το βρείτε ποτέ , μπορεί για τον καθένα από μας να υπάρχουν πολλά σωστά μέρη και να είναι η τύχη και οι καιροί που θα μας ορίσουν τον τόπο διαμονής , και ένα τέτοιο μέρος δεν είναι παρά οι αγκαλιές των ανθρώπων που μας αγαπούνε και τους αγαπάμε.

Σε δύσκολους καιρούς μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει, όσο δύσκολο κι αν μας είναι να εμπιστευτούμε, λίγη ακόμη αγάπη, λίγη ακόμη αγάπη….



Υ.Σ
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Οδήγησε με στο φρικτό της τοπίο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να γίνω βασιλιάς των γελοίων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…

Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Μη μ’ αφήσεις σαν σκυλί πεινασμένο
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Θέλω να μπω στη τροχιά των χαμένων
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη…