Κάθε χρόνο από τότε που διατηρώ αυτό το blog κάνω έναν απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε,σκέφτηκα πως είναι νωρίς να το κάνω από τώρα,γιατί η ζωή μου έμαθε πως όλα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια μέρα,πόσο μάλλον σε δεκατέσσερις που απομένουν. Όποτε σήμερα θα σας γράψω για τις 351 που πέρασαν…
Το 2009,χωρίζεται ακριβώς στη μέση,το πρώτο του εξάμηνο ξεκίνησε με εμένα να έχω μείνει χωρίς δουλειά και όλα τα κακά πλάκωσαν σιγά-σιγά. Tι ξύλο έπαιξα με «φίλους»(μπουνιές,κλοτσιές σκισμένα ρούχα και τέτοια,όχι αστεία), τι ταξίδια απελπισίας έκανα,τι αποτυχημένες μετακομίσεις,πόσο χαμηλά άφησα να πέσει η αυτοπεποίθηση και ο εγωισμός μου,τι άκυρες γνωριμίες,τι ανθρώπους κορόιδεψα, τι αλκοόλ κατανάλωσα,τι βρισίδια,τι σπίτια άλλαξα,τι ρούχα και πράγματα πέταξα και απειλές δέχτηκα,τι κλάμα και κακό,τι μαυρίλα και κατάθλιψη, διέξοδες καταστάσεις που ενώ ήθελα να ξεφύγω δεν μπορούσα και ουσιαστικά να μην έχω τη δύναμη για να ξεφύγω,φόβος και πολύ κρυφτό.
Έκλεισα πολλές εκκρεμότητες που τις κουβαλούσα από παλιά και όσο δύσκολο και επώδυνο κι αν ήτανε τα κατάφερα,σε όλα. Κάποια στιγμή ο διευθυντής της εφημερίδας που δούλευα μου ζήτησε να γυρίσω πίσω και όλοι μου έλεγαν να πάω,αφού δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω,δεν γύρισα ποτέ και μεταξύ μας δεν το μετάνιωσα καθόλου.Από την άλλη το θέμα δουλειά με έκαιγε τόσο,όσο και η ξινίλα από τα ποτά στο στομάχι μου,με τα ατελείωτα τσιγάρα ενώ εγώ διερωτόμουν σε εφήμερες παρέες,γιατί εγώ ΔΕΝ έχω βρει την αποδοχή και την προσωπική ευτυχία.
Το ταξίδι στο Amsterdam τον Μάιο,είναι από μόνο του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο,ίσως να ήταν και το πρώτο μεγάλο βήμα που έκανα για να ξεχάσω,να θρηνήσω τις χαμένες μέρες και να προετοιμαστώ για την αλλαγή,που τότε ούτε που γνώριζα πως θα έρθει και μάλιστα τόσο γρήγορα. Πέταξα στην κυριολεξία ότι με βάραινε από παλιά,δάμασα όλα εκείνα που μου θύμιζαν συνεχώς τις αποτυχημένες μου προσπάθειες,δεν τα είχα με την μοίρα ή την γκαντεμιά μου,ήξερα καλά ότι λουζόμουνα τις λάθος επιλογές μου και σε αυτό δεν έφταιγε κανείς άλλος έκτος από εμένα,απλά είχα αφήσει τη ζωή να με πάει κάπου που δεν γούσταρα μια, και αντέδρασα.
Το κακό ήταν ότι αντέδρασα με μεγάλη χρονική καθυστέρηση αλλά τουλάχιστον το έκανα. Είχα καταντήσει μια κινούμενη πιτζάμα μέσα σε τέσσερεις τοίχους, αφού από ένα σημείο και μετά σπάνια έβγαινα από το σπίτι μου, τις περισσότερες ώρες κοιμόμουνα , θυμάμαι που στεκόμουνα πίσω από το παράθυρο για να δω λίγο φως αλλά ποτέ δεν άνοιγα την μπαλκονόπορτα .
Στην αρχή έδειχνα να μην βάζω μυαλό,γιατί στο παραπέντε γλύτωσα και πάλι από μια ακόμα μεγάλη γκάφα και ξαφνικά όλα άλλαξαν μέσα σε μια μέρα,στις 4 Ιουνίου 2009,ένα μήνυμα για μια βραδινή δροσερή μπύρα στο Jukebox που τελικά κατέληξε σε τεκίλες και με αφορμή τη συναυλία των Israel Vibration στη Θεσσαλονίκη,όλα άλλαξαν,σε ευχαριστώ Selassie μου.
Δυο μέρες μετά,αντάλλαξα τα πραγματικά αλμυρά φιλιά μου,όχι με μια ίντσα φοινικιάς,(όχι άλλες φοινικιές),αλλά με μια ολόκληρη ζωή,το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα φιλί μέσα στη θάλασσα ενώ κολυμπούσαμε με οδηγό τα τζαμαϊκανά χρώματα στον καρπό σου,κι έτσι άνθισε η ζίνια της ζωής μας και έριξα όλα τα δάκρυα μου στη θάλασσα για να ξορκίσω το χθες που μπορεί να με παίδεψε αλλά μου έμαθε τόσα πολλά και που τελικά με οδήγησε σε σένα…
Κι εκεί που τεμπέλιαζα ανέμελα στην αγκαλιά σου και που τσιμπιόμουν μήπως και δεν ήταν αλήθεια,τότε που με τίποτα δεν ήθελα να βρω δουλειά και που δεν με ένοιαζε κιόλας,το επόμενο πρωί 3 Ιουλίου και μετά από την συναυλία των Israel στο σπίτι του Ανδρόνικου στη Θεσσαλονίκη το τηλέφωνο χτύπησε μόλις κλείναμε την πόρτα και όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε να βρούμε τους άλλους στην άνω πόλη σου ανακοίνωσα «6 του μηνός πιάνω δουλειά,με πήρανε!!!»
Από τότε μου έχουν κάνει πρόταση να γράψω σε τρία site,α ξέχασα ότι είχα φτιάξει κι εγώ ένα με τον φίλο μου το Θανάση που πήγε άπατο και το παρατήσαμε,και να κάνω δυο εκπομπές, μια σε αναλογικό και μια σε ψηφιακό ραδιόφωνο,τους έγραψα όλους και όσο έγραφα αυτό το ποστ δέχτηκα και άλλη πρόταση μόλις πριν από 5 λεπτά να γράφω στο www.getloud.gr.Το χαβά μου,συνεχίζω να κάνω ταξίδια και να μην αφήνω σαββατοκύριακο να πάει χαμένο(χα, χα,χα μόλις τώρα μας έφεραν και καινούργιες καρέκλες στη δουλειά, sato όχι αστεία και όπως λέει και η διαφήμιση ή κάτω ή sato,αλλά πολύ χλίδα βρε παιδί μου προεδρικές και έτσι χαχαχα,τώρα τις δοκιμάζουν όλοι στο γραφείο,πολύ γέλιο!)
Έχουν απομείνει δυο εβδομάδες για να φύγει το 2009,είμαι ευτυχισμένη,υγιής, ερωτευμένη,το 2009 τα πήρε και τα έδωσε όλα,κυρίως ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, έχω πολλά όνειρα και σχέδια για το μέλλον, δεν σας τα λέω για να μην με ματιάξετε, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω κοινά όνειρα και κοινά σχέδια και κοινές πορείες,πρώτη φορά συμβαδίζουμε με έναν άνθρωπο για πρώτη φορά, μοιράζομαι το μέλλον μου και είναι υπέροχο ….
Σ’αγαπάω
