Προσκυνάω το άγιο πληκτρολόγιο, κάνω μετάνοιες πάνω του από τη νύστα, τι απίστευτη νύχτα κι αυτή; Μας έπιασε και η πάρλα στο τέλος.. Αυτές τις μέρες ζω το απόλυτο, καθώς ξυπνάω και βλέπω δυο πράσινα ματάκια να με κοιτάνε αγουροξυπνημένα και να μου λένε καλημέρα, η δυστυχία θα έρθει όταν θα ξυπνάω και θα ατενίζω την πλάτη του.
Ο καλός μου ξυπνάει κάθε πρωί τις τελευταίες μέρες και με πάει στη δουλειά, μέχρι σήμερα δηλαδή, από Δευτέρα κομμένα αυτά, με τόσο διαφορετικά ωράρια που έχουμε να δω πότε θα βλεπόμαστε!
Στο διπλανό μου γραφείο η Μ. ακούει Bob και μου φτιάχνει τη μέρα, ρουφάω λίγο φραπέ ακόμα ενώ σκέφτομαι ότι το μεσημέρι πρέπει να γυρίσω να πετάξω σκουπίδια, να συμμαζέψω το σπίτι , να μαζέψω πράγματα, να κοιμηθώ με το μωρό και να την κάνουμε με τον αδερφό μου για Ραψάνη.
Χμ,,, να πάω κυλικείο να πάρω αυτή την ζαμπονοκασερόπιτα, δεν την έχω χτυπήσει αυτή ποτέ, είναι νηστεία ε ; Δεν νηστεύω …
Απίστευτη βαρεμάρα, όλοι λείπουν με άδεια και δουλειά μηδέν, μια μεγάλη δαγκωματιά για όλους σας οι άλλες είναι δικές μου, μμμμμμμμμμμμ ζαμπονοκασερόπιτα και μετά θέλω να κάνω και κορμί, χαχαχα από Σεπτέμβριο ….
Περίεργα όντα οι άνθρωποι και περισσότερο τα θηλυκά,οι ορμόνες βλέπεις μας κάνουν διαφορετικούς… Περίεργη εποχή…
Ζω την απόλυτη ευτυχία,αλλά όχι αποκομμένη από τον έξω κόσμο κι ώρες-ώρες με θλίβει και με κάνει πιο δυνατή και πιο σκληρή,πιο δυνατή και πιο σκληρή και εκεί που ήμουν έτοιμη να σπάσω,ήρθε ο Γιάννης να με μαλακώσει με reggae ρυθμούς και με αγάπη,με μια αγκαλιά,τόσο απλά πράγματα που για μένα ήταν και θα είναι πολυτέλειες.
Τι κι αν νιώθω προστατευμένη,γέμισα αντισώματα μετά τις τόσες χλαπάτσες,τι κι αν νιώθω την αγκαλιά του σαν αλεξίσφαιρο,τι κι αν ακόμα θεραπεύω και επουλώνω,τα βλέπω όλα πιο καθαρά από ποτέ…
Τη ζωή την ζούμε προς τα εμπρός,αλλά ότι έχουμε τώρα το χρωστάμε σε αυτά που κουβαλάμε από χθες,κι αν δεν υπήρχε αυτό το αξιοσέβαστο παρελθόν μου και οι τόσοι άνθρωποι που σταθήκαν στο πλάι μου,στον σβέρκο μου,στο λαιμό μου,που με αγάπησαν,με μίσησαν,με γάμησαν,με εκτίμησαν,με τίμησαν,με στήριξαν,με πίστεψαν,με πούλησαν, ίσως να μην εκτιμούσα το πλουσιοπάροχο παρόν μου και είμαι τόσο ευγνώμον γι αυτό…
Πόσο κακό χρειάστηκε να μου κάνουν και να κάνω Selassie μου;Πόσο κακό;Γιατί να χρειαστεί να παλέψω τόσο για την αθωότητα μου και στο τέλος να την χάσω;Σ’ευχαριστώ selassie μου,που παρόλα αυτά,δεν με άφησες να στεγνώσω,που άφησες στην καρδιά μου, σταγόνες ελπίδας και αγάπης
Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν πολύ σκληρά,έφτασα πάτο,βγήκα από τα όρια μου,είδα ένα πρόσωπο του εαυτό μου,που ντρέπομαι γι αυτό,που δεν ήξερα ότι μπορώ να ζήσω τόσο σκληρές στιγμές,να ψυχορραγώ,ένα σιωπηλό θηρίο,ένα πληγωμένο τέρας που καταβρόχθιζε κι άλλες ψυχές και καλά για να ισσοροπήσει κι όλο και περισσότερο βυθιζόμουνα…
Να ξεκινάς σημαίνει να δαμάζεις όλα εκείνα που σου φορτώνουν σπέρμα και μνήμες από τις παλιές χαμένες σου απόπειρες,λέει ο Αγγελάκας,πόσο δίκαιο έχει,να δαμάζεις όχι να ξεχνάς,πόσες χαμένες απόπειρες έπρεπε να κάνω για να φτάσω εδώ;Τα θυμάμαι και γελάω,κοιτάω τα σημάδια και γελάω δυνατά,τόση αγάπη χαμένηηηηηη,όχι,όχι «κάποιος θεός τη σημαζεύει…»
Ψυχική ηρεμία,αυτό απολαμβάνω και θα την προστατέψω σαν να είναι το μονάκριβο παιδί μου,δεν θα αφήσω κανέναν γαμημένο καριόλη να κάνει μπάχαλο τη ζωή μου,επιτέλους γαλήνη…
Ξύπνησα αναμαλλιασμένη από ένα γλυκό φιλί του στο μάγουλο.. Ξύπνα γατουλίνα μου, μου ψιθύρισε γλυκά στο αυτί, ξύπνα και κοίτα με. Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου από τις τσίμπλες, τον κοίταξα με αυτό το ξινισμένο αγουροξυπνημένο βλέμμα μου. -Τι ώρα είναι μωρό μου; -Εφτά αγάπη μου, εφτά το πρωί . -Και γιατί με ξυπνάς τόσο πρωί; -Για να γιορτάσουμε τα γενέθλια σου -Τι; Με φίλησε στο στόμα και σηκώθηκε από το κρεβάτι ενώ εγώ μέσα στον ύπνο μου θαύμαζα το θεσπέσιο κωλαράκι του. Είχε ήδη ανάψει κεράκια που πλαισίωναν το δωμάτιο, πόσο ανάγκη είχα τελικά από τέτοιες ρομαντικές μαλακιούλες, γύρισε με μια σοκολατό τούρτα στο χέρι, και δυο κεράκια που σχημάτιζαν τον αριθμό 24, τον εκλιπαρούσα να μην με βγάζει φωτογραφίες, ενώ μετά μου τραγούδησε ψιθυριστά «Να ζήσεις γατουλίνα μου και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με φουντωτή ουρά…», ενώ με κοιτούσε στα μάτια, τι άλλο να θέλω; Έλιωσα, ευτυχώς πριν από την τούρτα, την οποία μου ταΐσε στο στόμα σχεδόν ολόκληρη!!!!!! - Μα αρκούδε μου, τι είναι όλα αυτά; Υπέροχα, αλλά δεν μπορούσες να περιμένεις μέχρι να ξυπνήσουμε και μετά, εξάλλου μου είπες χρόνια πολλά και στις δώδεκα. - Ναι αγάπη μου και αύριο θα το γιορτάσουμε και τώρα και συνέχεια, απλά θυμόμουνα που μου είχες πει ότι είχες γεννηθεί εφτά το πρωί και είπα να τα κάνουμε τώρα.Αυτό ήταν χάθηκα στο βλέμμα του, στην αγκαλιά του, χάθηκα Ιωαννίνων και Κιλκισίου ….
Τα ωραιότερα γενέθλια μου, κι ας μην ήμουνα στα μπουζούκια, σε ταβέρνα, σε reggae party, στο σπίτι μου, έξω, με φίλους, με φίδια, με γνωστούς, γίνανε κι αυτά, αλλά τα πραγματικά γενέθλια τα γιόρτασα στις εφτά το πρωί, όπως τότε μια Αυγουστιάτικη Παρασκευή στη Λάρισα που η μοναδική προσωπικότητα μου ήρθε στον κόσμο!!!!!! Ε τα καλύτερα θα είναι στη Jamaica νομίζω!
Αφιερώνω αυτό εδώ το post στον άνθρωπο που με έκανε να νιώσω και πάλι παιδί, που έβαλε τα δυνατά του να με κάνει να πιστέψω ξανά, πως υπάρχουν ακόμα αποθέματα πραγματικής αγάπης εκεί έξω, που έκλεψε την καρδιά μου, στο Johnny μου
Τούρτες,σαμπάνιες,κεράκια,κερασάκια,στριγκάκια,ξαπλωτές,ατελείωτο αχαλίνωτο σεξ,παραλίες,Αρμενιστής,μαύρισμα,ηλιοθεραπεία,Χαλκιδική,Θεσσαλονίκη,ταξίδι,σπίτι Κωστή, Παπάφη,γενέθλια,αρκούδος,αγάπη,χαμόγελα,πολλά χαμόγελα,ηδονή,παρεάκι,εγώ και το μωρό μουυυυυ!
Λίγες ώρες επέμειναν πριν την μεγάλη απόδραση, δεν έχω έμπνευση να γράψω γιατί την τρώω με το κουτάλι σε καθημερινή βάση,ζω την απόλυτα εμπνευσμένη ζωή αν και δεν μπορώ να πω ότι την αντέχω, ζω σε τόσο έντονους ρυθμούς που βλέπω να πάω από υπερκόπωση, αλλά μ’αρέσειιιιιιιι!!!!
Always μαζόχα!
Κάθε μέρα κοιμάμαι το πολύ 4 ώρες, το πρωί στη δουλειά, χιλιόμετρα πολλά κάθε μέρα πήγαινε έλα παραλία, καφέδες, ποτά, μαλακίες, να δεις το μωρό σου, τους φίλους, τους γονείς, τον αδερφό και όλοι να έχουν παράπονα ότι δεν σε βλέπουν ποτέ…
Κι όμως ναι έρχονται,πλησιάζουν,αυτές οι άγιες μέρες της άδειας που δεν θα κάνω τίποτα άλλο, εκτός από ύπνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, φαίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ύπνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, ξύδιααααααααααααααααααααααααα, σεξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξ*2, φαίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ύπνοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο, ξύδιαααααααααααααααααααα, σεξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξξ*2, άντε και καμιά βουτιά στην παραλία και κανένα τσιγαράκι!!!!
Υπομονή αύριο το μεσημέρι το μαρτύριο μου θα έχει τελειώσει και οι ονειρεμένες διακοπές θα έχουν αρχίσει!
Άφησα την δημοσιογραφία,πολλές φορές σκέφτομαι ότι με άφησε αυτή,το πάλεψα,ίσως όχι με όλη την δύναμη και την πίστη μου σε εκείνη,αλλά το πάλεψα,μου έδωσε μόνο χαστούκια,μερικές φορές σκέφτομαι πως υπερβάλω, δεν μπορείς να αφήσεις κάτι όταν καλά-καλά δεν το έχεις πιάσει,εγώ ίσα που το ακούμπησα απογοητεύτηκα και την έκανα με ελαφρά, τουλάχιστον δεν ζω από αυτό πλέον. Ίσως να φταίνε και οι περιστάσεις,ισχνές αγελάδες,ο καθένας ζει την εποχή του και η δικιά μας είναι κωλό εποχή,αλλά δεν ζορίζομαι γι αυτό,κάποιος λόγος θα υπάρχει,κάτι καλύτερο μπορεί να γεννηθεί μετά.
Κάνω λιγότερο δημιουργικά πράγματα,μάλλον για να είμαι σωστή πληρώνομαι για να κάνω λιγότερο δημιουργικά πράγματα,με έσωσε αυτή η ριμαδό πληροφορική στο μπροστινό μέρος του πτυχίου μου,Πληροφορικής&Μ.Μ.Ε,τι με έσωσε δηλαδή,με έκανε να γίνω αυτό που πάντα έλεγα ότι δεν θα γίνω ποτέ,μερικές φορές τρομάζω,με το πόσους συμβιβασμούς κάνω όσο περνούν οι στιγμές και τα χρόνια.Πρώτος και καλύτερος;Ξυπνάω πρωί,είχα να το κάνω αυτό από την εποχή που πήγαινα σχολείο, και τότε πάντα τις πρώτες ώρες έκανα κοπάνα…
Το Σάββατο στο «Σπιτάκι» βρήκα το Θανάση,μου άρεσε όταν μου είπε πως πάει εμένα και τον αδερφό μου, γιατί δεν αλλοτριωθήκαμε ποτέ,σε ότι φάση της ζωής μας κι αν μας πετύχαινε, είχαμε πάντα ανοιχτή την καρδιά μας,κι αυτό εύχομαι να μην αλλάξω ποτέ μέσα μου. Ναι μπορεί να έγινα μια συμβασιούχα του δημοσίου,με μια καθημερινή ρουτίνα που μπορεί να σου τσακίσει τα νεύρα,αλλά δεν παραπονιέμαι,θα πεθάνω μόνο όταν πάψω να γράφω,να κάνω δημιουργικά πράγματα, ταξίδια σε αγαπημένους προορισμούς με αγαπημένα πρόσωπα,όταν πάψω να ερωτεύομαι και να με ερωτεύονται,όταν πάψω να ζω…
Εδώ και καιρό διατυμπανίζω το πόσο ερωτευμένη είμαι,το πόσο καλά περνάω και το πόσο τέλεια είναι αυτή η περίοδος της ζωής μου,και όντως είναι έτσι,αλλά ήρθε η ώρα να ρίξω τους τόνους και να βιώσω αυτά τα τόσο πρωτόγνωρα, αθώα συναισθήματα στο έπακρο χωρίς φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες.
Αθώα,εκεί είναι όλη η μαγκιά και το μυστικό της ευτυχίας μου,χωρίς καμία πατινή,χωρίς επιφυλάξεις ρίχνομαι στην πυρά,βάζω στοίχημα πως δεν θα καώ ζωντανή αλλά από έρωτα, αλλά σαν παλιόλυκος είμαι προετοιμασμένη και για ολοκαύτωμα,είμαι έτοιμη να πληγωθώ ξανά,είμαι ελεύθερη…
Η Χαλκιδική περιμένει να πετάξω την ατελείωτη κορμάρα μου,στα γαλανά νερά της,αν και κάτι μου λέει ότι ο καιρός θα χαλάσει τα σχέδια μου για αρχές του μήνα,θα σβήνω τα κεράκια με βροχές!!!!
Καλημέρα σε όλουςςςςςς
Y.Σ Η φωτογραφία είναι από τα graffitti's που έγιναν για την Ευρωπαϊκή γιορτή μουσικής στο Pantheon Plaza της Λάρισας και την δανείστηκα από το blog http://graffiti-in-larisa.blogspot.com
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα
Όταν χώρισε η Φρίντα το Γιάννη στα μπαράκια που έπιανε ντόκο όποιος κι αν τη ρωτούσε τί κάνει απαντούσε:batida de coco
Batida, batida, batida batida de coco εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι λέω πάντα χαλάλι και batida de coco
Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο και τα λόγια της Φρίντας θυμάμαι όταν πίνω batida de coco
Batida, batida, batida batida de coco εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι λέω πάντα χαλάλι και batida de coco
Κι αν με άφησες φέτο batida και μου τά'κανες σάλτσα de coco όπως έλεγε πέρσι κι η Φρίντα τί να γίνει, batida de coco
Batida, batida, batida de coco εγώ την καρδιά μου δεν τη δανείζω με τόκο κι όταν πίσω την παίρνω στο κακό της το χάλι λέω πάντα χαλάλι και batida de coco...
