Καλημέρα τι λέξη κι αυτή; Είχα να την πω και να μου την πουν χρόνια ολόκληρα, χρόνια είχα να συναντήσω και original ανθρώπους, αληθινούς ρε παιδάκι μου πως το λένε, χωρίς κουλτουροσυμφορές, ψαγμενιές, σεξουαλικά όργια, συχνές επισκέψεις σε ψυχολόγους , πολλά ή λίγα λεφτά που δεν ξέρουν τι σχέση να αποκτήσουν μαζί τους, πληγωμένοι, ανασφαλείς, έτοιμοι να πληγώσουν και να γαμήσουν και άλλες ζωές επειδή γαμήθηκαν οι δικές τους….
Εγώ σου λέω για τους άλλους, που έχουν πιάσει το νόημα, που είναι ευτυχισμένοι, λιτοί, σπάνιοι, που το μόνο που τους κάνει τόσο διαφορετικούς είναι η σαφήνεια τους …
Πάνε αυτά, και πρώτη φορά μετά τα παιδικά μου χρόνια συνάντησα το ίδιο πραγματικό, ντόμπρο και αθώο βλέμμα σε ένα πρασινομάτικο παλικάρι, που δεν τον νοιάζουν και πολλά, εκτός από τη reggae, τις διακοπές στην εξοχή, τον σκύλο του το Bob και να με βλέπει να του χαμογελώ!!!
Τόση σοφία μέσα στην απλότητα του, τόση ευτυχία, γιατί να μην τον είχα συναντήσει νωρίτερα και ήταν πάντα τόσο κοντά μου… Δεν υπάρχουν, αν , άμα , γιατί, θα δούμε, δεν ξέρω, δεν μπορώ, ένα και ένα δυο, το άσπρο είναι άσπρο, το μαύρο κι αν είναι μαύρο και όλα πάνε καλά, με μια ειλικρίνεια , αμεσότητα και απλότητα που μερικές φορές σε τσακίζει, σε αιφνιδιάζει τόσο που παγώνεις, τελικά καλά μου λέγανε, πέτα από πάνω σου τον μαλακό-μαγνήτη και θα δεις πως θα αλλάξουν όλα. Εδώ οι λέξεις αποκτούν την πραγματική τους διάσταση, εδώ η αμφιβολία ασφυκτιά, εδώ το νιώθω σε μουδιάζει, παραλύει καρδιά, μυαλό, ακροδάχτυλα και είχα συνηθίσει τόσο διαφορετικά, κλαίω, κλαίω από χαρά …
Άλλη μια μεγάλη ρουφηξιά από τον απολαυστικό πρωινό καφέ μου στο γραφείο, δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα, εκτός από μια άδεια κοντά στα γενέθλια μου για να πάρω τον Johnny τον Bob και να την κάνουμε….
Καλημέρα σε όλους….
Υ.Σ Και να μην ξεχνάμε το φτύσιμο που λέγαμε , άσε που λέω να βάλω και καμία χάντρα θαλασσιά , πράσινη, κόκκινη, και κανά σκόρδο….
