Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007

ΛΑΡΙΣΑ-LARISSA

Σας καλημερίζω όλους , από την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ , από την πιο υγρή, καυτή και ιδρωμένη πόλη του πλανήτη , μα φυσικά από την βασίλισσα του κάμπου , την πρωτεύουσα του σύμπαντος , τη Λάρισα … Μπορεί να μην χρειάζεται διαβατήριο για το καθιερωμένο μου ταξίδι των 450 χιλιομέτρων , αλλά δεν θα μπορούσα να μην περάσω από εδώ πριν το μεγάλο ταξίδι , θα γίνει ο ανεφοδιασμός , και μετά ψάξτε να με βρείτε !

Δευτεριάτικο πρωινό στη Λάρισα , άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο της μηχανής του καφέ , σηκώθηκα και γέμισα την κούπα μου μέχρι πάνω , γιατί πάντα ήθελα όχι απλά να είναι μισογεμάτη αλλά να ξεχειλίζει … Άναψα τσιγάρο και κάθισα μπροστά από το pc ακούγοντας Τσοπάνα rave ! Σε λίγο θα πάρω τους δρόμους , και θα κάνω shopping therapy στην Κούμα και όχι μόνο …


Ποιο κινητό να πάρω ; Το παλιό τα έφτυσε και είπα μια φορά να μην πάρω κανένα από τα αποσυρμένα του αδερφού μου , αλλά να μου κάνω δώρο ένα κινητό βρε αδερφέ … Θέλω να οργιάσω και στο ναό του Hondos !


Μετά θα πάω για τον καθιερωμένο 8ώρο καφέ στην πλατεία ταχυδρομείου, κι αφού μου πιαστεί το στόμα από το κουτσομπολιό , ο καρπός από το τάβλι και το χέρι από τις πασίεντζες ( Δεν με νοιάζει , είναι ο δίπλα που φωνάζει , πόσο μου μοιάζει , μα δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει …), θα πάω σπίτι , θα αλλάξω ρούχα και θα βγω στο καπάκι , θες δες θες υπακούς σε αυτούς τους ρυθμούς όταν έρχεσαι σε αυτή την πόλη , αλλά εγώ έτσι κι αλλιώς γέννημα θρέμμα Λαρισαία τους έχω στο αίμα μου !


Πάω να διαβάσω τον τοπικό τύπο και θα επανέλθω !

Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007

Φωτογραφίζοντας τη γειτονιά μου !































Όταν κάνεις τη νύχτα μέρα αυτά παθαίνεις ! Βγήκα λοιπόν 7:30 το πρωί από το σπίτι μου και είπα να φωτογραφίσω τη γειτονιά μου και τις πόρτες της ! Μετά άρχισε να ψιχαλίζει και γύρισα σπίτι … Ώρα για ύπνο τώρα !

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007

Τσικνισμένη Κατάληψη !




Λοιπόν αγόρια και κορίτσια μου , η sophie_jamaica είναι άυπνη εδώ και 30 και φεύγα ώρες και ούτε πρόκειται να κοιμηθεί ! Θα γίνω ένα με το χώμα και μετά θα χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου χικ ! Πήγα σήμερα στην τσικνισμένη κατάληψη και ο κυρ Παναγιώτης έσπασε τα ρεκόρ του με τα 1251 σουβλάκια που έψησε συν τα λουκάνικα και τα κεμπαμπ του , επίσης μας κέρασε και λίτρα κόκκινο κρασί κι όταν μιλάω για λίτρα λέω για λίτρα , ο κυρ Παναγιώτης καθώς και όλοι μας γίναμε λιάρδα γιατί οι περισσότεροι ερχόμασταν από χθεσινή κραιπάλη , ένα σας λέω τράβηξα βίντεο που ελπίζω αύριο να είμαι σε θέση να το επιμεληθώ και να το ανεβάσω , είναι βέβαια άκρως ακατάλληλο για ανηλίκους και μπλόγκερς οπότε θα ανεβάσω ότι πιο ανώδυνο μπορώ ! Λοιπόν προς το παρόν πάρτε να δείτε φάτσα κυρ Παναγιώτη και τα συμπεράσματα δικά σας ! Πρέπει να σας πω και ποιος είναι ; Μα φυσικά ο τύπος εκεί στα αριστερά και στα δεξιά !

Στα άκρα ...


Έφυγα περπατώντας στις μύτες , δεν άντεξα … Ήταν πέντε το πρωί , έξω έβρεχε κι εγώ ξέχασα να πάρω πίσω την ομπρέλα που πριν λίγες ώρες είχα φέρει μαζί μου . Το ξέρω ότι θα ξυπνήσει και θα με ψάχνει , ούτε σημείωμα , ούτε τίποτα , μέχρι και την τηλεόραση άφησα ανοιχτή . Η ανάγκη μου να φύγω ήταν μεγαλύτερη από όλα τα άλλα όμως …

Όταν βγήκα από το σπίτι δεν έβρεχε πολύ , αλλά η τύχη του γκαντέμη γνωστή , στα μισά του δρόμου άρχισε να ρίχνει καρέκλες και είχε και πxxτσόκρυο κι εγώ είχα βγει με τα ανοιξιάτικα .

Το απόγευμα συνάντησα στο δρόμο μια γνωστή , είχε να με δει πάνω από ένα μήνα , δεν ήταν αυτό το παράξενο βέβαια , υπέθεσε απλά ότι θα είχα φύγει ως συνήθως , κι όμως δεν είχα πάει πουθενά , ήμουν εδώ , εδώ στην γωνιά μου .

Πάντα με βρίσκανε στα άκρα , στο περιθώριο από κάθε τι , για μένα όλα ήταν πάντα ή ύψος ή βάθος , ποτέ δεν υπήρχε μέση κατάσταση ή θα είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι ή δεν θα βγαίνω από το σπίτι . Έτσι είναι με όλα , με όλα όμως …

Ένιωσα την ανάγκη να ξεφύγω από όλους και από όλα , το έκανα , τώρα όμως θέλω να ταξιδέψω και πάλι , να μην μείνω ούτε μια ώρα παραπάνω μέσα σε αυτό το σπίτι μέσα σε αυτή τη πόλη , το Σάββατο είπα πως θα φύγω από εδώ και θα το κάνω .

Την Πέμπτη που μας έρχεται θα είμαι επιτέλους στην Ιταλία κι αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να ματαιωθεί δεν ακυρώνεται ότι μα ότι κι αν γίνει …

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...