Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007
ΛΑΡΙΣΑ-LARISSA
Δευτεριάτικο πρωινό στη Λάρισα , άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο της μηχανής του καφέ , σηκώθηκα και γέμισα την κούπα μου μέχρι πάνω , γιατί πάντα ήθελα όχι απλά να είναι μισογεμάτη αλλά να ξεχειλίζει … Άναψα τσιγάρο και κάθισα μπροστά από το pc ακούγοντας Τσοπάνα rave ! Σε λίγο θα πάρω τους δρόμους , και θα κάνω shopping therapy στην Κούμα και όχι μόνο …
Μετά θα πάω για τον καθιερωμένο 8ώρο καφέ στην πλατεία ταχυδρομείου, κι αφού μου πιαστεί το στόμα από το κουτσομπολιό , ο καρπός από το τάβλι και το χέρι από τις πασίεντζες ( Δεν με νοιάζει , είναι ο δίπλα που φωνάζει , πόσο μου μοιάζει , μα δεν με νοιάζει, δεν με πειράζει …), θα πάω σπίτι , θα αλλάξω ρούχα και θα βγω στο καπάκι , θες δες θες υπακούς σε αυτούς τους ρυθμούς όταν έρχεσαι σε αυτή την πόλη , αλλά εγώ έτσι κι αλλιώς γέννημα θρέμμα Λαρισαία τους έχω στο αίμα μου !
Πάω να διαβάσω τον τοπικό τύπο και θα επανέλθω !
Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007
Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007
Τσικνισμένη Κατάληψη !
Στα άκρα ...
Έφυγα περπατώντας στις μύτες , δεν άντεξα … Ήταν πέντε το πρωί , έξω έβρεχε κι εγώ ξέχασα να πάρω πίσω την ομπρέλα που πριν λίγες ώρες είχα φέρει μαζί μου . Το ξέρω ότι θα ξυπνήσει και θα με ψάχνει , ούτε σημείωμα , ούτε τίποτα , μέχρι και την τηλεόραση άφησα ανοιχτή . Η ανάγκη μου να φύγω ήταν μεγαλύτερη από όλα τα άλλα όμως …
Όταν βγήκα από το σπίτι δεν έβρεχε πολύ , αλλά η τύχη του γκαντέμη γνωστή , στα μισά του δρόμου άρχισε να ρίχνει καρέκλες και είχε και πxxτσόκρυο κι εγώ είχα βγει με τα ανοιξιάτικα .
Το απόγευμα συνάντησα στο δρόμο μια γνωστή , είχε να με δει πάνω από ένα μήνα , δεν ήταν αυτό το παράξενο βέβαια , υπέθεσε απλά ότι θα είχα φύγει ως συνήθως , κι όμως δεν είχα πάει πουθενά , ήμουν εδώ , εδώ στην γωνιά μου .
Πάντα με βρίσκανε στα άκρα , στο περιθώριο από κάθε τι , για μένα όλα ήταν πάντα ή ύψος ή βάθος , ποτέ δεν υπήρχε μέση κατάσταση ή θα είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι ή δεν θα βγαίνω από το σπίτι . Έτσι είναι με όλα , με όλα όμως …
Ένιωσα την ανάγκη να ξεφύγω από όλους και από όλα , το έκανα , τώρα όμως θέλω να ταξιδέψω και πάλι , να μην μείνω ούτε μια ώρα παραπάνω μέσα σε αυτό το σπίτι μέσα σε αυτή τη πόλη , το Σάββατο είπα πως θα φύγω από εδώ και θα το κάνω .
Την Πέμπτη που μας έρχεται θα είμαι επιτέλους στην Ιταλία κι αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να ματαιωθεί δεν ακυρώνεται ότι μα ότι κι αν γίνει …
The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked. The second time I told my story, I felt on...