Τα ωραιότερα κείμενα μου τα έχω γράψει σε ώρες αγρύπνιας ή πάνω σε μέσα μαζικής μεταφοράς . Τότε που ξημερώνει και έχω ξαπλώσει μόνο και μόνο επειδή πρέπει και όχι επειδή νυστάζω ή τότε που κουρνιάζω σε μια θέση διασχίζοντας αξιόλογα χιλιόμετρα . Καμιά φορά βεβαία νυστάζω θανάσιμα , αλλά παρόλα αυτά δεν μπορώ να χαλαρώσω και να κοιμηθώ , γιατί είναι διάφορες σκέψεις που μου βασανίζουν το κεφάλι , και πρέπει να τις βγάλω από αυτό να σηκωθώ και να κάνω τα άκρα των δακτύλων μου ένα με το πληκτρολόγιο . Είπα τα ωραία κείμενα , δεν ξέρω αν είναι και ο πιο σωστός επιθετικός προσδιορισμός που μπορώ να δώσω, αλλά «ωραία κείμενα» για μένα είναι αυτά που απλά γουστάρω εγώ κι ας μην έχουν πάρει κανένα comment από κάτω αν και συνήθως γίνεται το ακριβώς αντίθετο.
Είναι τα κείμενα που καθώς τα έγραφα είχα 40 πυρετό , τα κείμενα που έγραφα με μια ανάσα χωρίς να βάζω κόμματα και τελείες , τα κείμενα που δεν μπορούσα καν να τα διαβάσω στην οθόνη γιατί τα μάτια μου ήταν θολωμένα από τα δάκρια και αλήθεια είναι υπέροχο συναίσθημα να λυτρώνεσαι πάνω στο πληκτρολόγιο σου . Άλλες φορές είναι και αυτά που ζεις έντονα ! Ξέρω πως θα ακουστεί παράλογο , αλλά έχω ζήσει στιγμές που από τη μια εύχομαι απλά να μην τελειώσουν ποτέ και από την άλλη έλεγα πότε θα γυρίσω σπίτι μου για να τις καταγράψω… Όχι αυτό εδώ το post δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω , είναι μεσημέρι , δεν έχω επιστρέψει από κανένα ταξίδι , από καμία μεγάλη καψούρα , ούτε από κανένα μεγάλο καυγά, έχω επιστρέψει από μάθημα που έδινα αξημέρωτα το πρωί και παρόλο το διάβασμα και τις πράξεις εκεί που είχα φτάσει προς το τέλος σηκώθηκα και τα παράτησα όλα , τουλάχιστον μου έχει μείνει το διάβασμα για την επόμενη (γαμώ τον κλειδάριθμό μου μέσα ).
Ναι είμαι άγρυπνη, αυτό το βράδυ δεν είδα κανένα όνειρο όπως συνέβαινε τελευταία απλά γιατί έχω να κοιμηθώ πάνω από 24ώρο… Μέσα σε όλα αυτά έχω και τους αποχαιρετισμούς , ήδη οι φίλοι μου πακετάρουν τα πράγματα τους και τα διώχνουν σιγά σιγά προς τα μέρη τους . Βλέπω δάκρια και οδυρμούς και σκέφτομαι πως η δικιά μου ώρα σε τέσσερεις μήνες φτάνει , ίσως να είμαι η μοναδική που χαίρομαι , γιατί τέσσερα χρόνια εδώ επιδίωξα και τελικά κατάφερα να μην δεθώ με τίποτα . Ξέρω πως αυτό ακούγεται κάπως κυνικό αλλά αυτή είναι η αλήθεια . Με χαρά θα αδειάσω το ρετιρέ μου , με χαρά θα παραδώσω τα κλειδιά στον ιδιοκτήτη ή στον επόμενο ενοικιαστή , γιατί πέρασα ανεπανάληπτες στιγμές μέσα σε αυτό το σπίτι , γιατί σίγουρα έζησα μέσα του τα χρόνια της ξεγνοιασιάς , της ευθύνης , της ενηλικίωσης , της αυτοκυριαρχίας , όμως ένας κύκλος φτάνει στο τέλος του κι ένας άλλος καινούργιος αρχίζει , κι εγώ πάντα βαριόμουνα πολύ εύκολα και ποτέ δεν θεώρησα τίποτα ιδιοκτησία μου .
Χθες η Μαίρη μου έλεγε πως δεν μπορεί να αφήσει το σπίτι που μένει γιατί το θεωρεί δικό της , γιατί έζησε σε αυτό τα καλύτερα χρόνια της ζωής της , κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι μου κι όμως δεν καταλάβαινα πως αισθάνεται. Για μένα αυτό το σπίτι ήταν απλά το μέρος που με φιλοξένησε όλα αυτά τα χρόνια , είναι η πόρτα που άνοιγα κάθε φορά ενώ γυρνούσα από άγρια μεθύσια ή μακρινά ταξίδια , η πόρτα που άνοιγα για να φιλοξενήσω φίλους και συγγενείς , αυτό το σπίτι σίγουρα ανήκει περισσότερο στο σκύλο μου τον Τζίμη από ότι σε μένα και τα καλύτερα χρόνια θα είναι πάντα κάθε φορά τα τωρινά !
Κι έτσι νομίζω πως θα είναι και αύριο και μεθαύριο , γιατί μαρέσει να γυρίζω και να ταξιδεύω, τα τελευταία τέσσερα χρόνια εξάλλου δεν έμενα κάπου συγκεκριμένα , γύρισα πόλεις και πόλεις , φιλοξενήθηκα σε σπίτια και σπίτια , γνωστών και φίλων και κινούμουν κάθε φορά σε οποιοδήποτε μέρος κι αν ήμουνα σαν να ήταν η παλιά μου γειτονιά , προσαρμοζόμουν και εξοικειωνόμουνα με το χώρο τόσο γρήγορα και μετά απλά αποχωρούσα για να επιστρέψω και πάλι κάποια άλλη στιγμή . Τα συναισθήματα που νιώθω για αυτό το σπίτι είναι ακριβώς τα ίδια με τα συναισθήματα που νιώθω για όλα τα σπίτια των φίλων μου που με φιλοξένησαν κατά καιρούς .Δεν ξέρω πως είναι να νιώθεις κάπου σαν το σπίτι σου , γιατί για εμένα όλα υπήρξαν σπίτια μου για τον καιρό που με φιλοξένησε το καθένα . Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους που γνώρισα και συναναστράφηκα μαζί τους αυτά τα χρόνια . Δεν λυπάμαι για τους ανθρώπους που θα χάσω φεύγοντας από εδώ όχι γιατί δεν θεώρησα ποτέ κανέναν σημαντικό για μένα . Άλλοι θα φύγουν πιο νωρίς , άλλοι θα μείνουν πίσω ενώ εγώ θα φύγω, κι άλλοι θα είναι για πάντα εδώ . Πάντα θα τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους , γιατί με φιλοξένησαν στις σκέψεις τους , στην αγκαλιά τους , γιατί ήταν εκεί για να μου τραγουδήσουν ενώ έκλαιγα , για να με φροντίσουν ενώ ήμουν άρρωστη , για να μου δανείσουνε , για να παίξουνε μαζί μου , για να με ταΐσουνε , αλλά όλοι πρέπει να φύγουμε , όλοι πρέπει να γνωρίσουμε καινούργιος ανθρώπους , τόπους και εμπειρίες και να πάμε μπροστά . Δεν λυπάμαι λοιπόν , αλλά χαίρομαι , χαίρομαι για όλα αυτά που απλόχερα μου δώσανε , για την φιλοξενία αυτού του τόπου κι αυτών των ανθρώπων που δεν είναι και τόσο αφιλόξενοι όσο λένε . Για μένα τελικά όλα είναι μια καλή φιλοξενία και κάπου εδώ πρέπει να σας κλείσω γιατί ο φίλος μου ο Νίκος είναι στο ακουστικό και τον έχει πιάσει λογοδιάρροια…
