Ο κυρ Παναγιώτης

Έναν μέτριο με γάλα … Και το έλεγε η Λίτσα Πατέρα …. Μερικές δεκαετίες είναι καταραμένες , κάποιες γενιές θυσιάζονται για να περάσουν καλά οι επόμενες … Οι παππούδες μου πέρασαν πολέμους, οι γονείς μου πολυτεχνεία κι εμείς περάσαμε Αρσένη και Γιαννάκου , άστα να πάνε δηλαδή ! Και χτυπιότανε η μάνα μου που δεν μας γέννησε νωρίτερα … Η Λίτσα το είχε πει μέσα από την πρωινή ζώνη του ΑΝΤ1 , τα παιδιά που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 80 θα θυσιαστούνε και εδώ που τα λέμε δεν είχε άδικο ….

Αστειεύομαι βέβαια κάθε φορά που αναφέρομαι στην κυρία Πατέρα , το διευκρινίζω γιατί μερικοί έχουν την ανάγκη να με παίρνουνε στα σοβαρά , διαφορά σοβαρότητας και σοβαροφάνειας , εμένα θέλανε να με πληρώνουνε για να το κάνω αυτό και είπα όχι , αλλά ξεφεύγω από το θέμα και δεν κάνει …

Να σου και οι ξένες γλώσσες από την τετάρτη δημοτικού και να και τα αρχαία από την πρώτη γυμνασίου , και φάε στη μάπα και το σύστημα του Αρσένη , όσοι είναι γεννημένοι μετά το 82 το έχουν γευτεί το αγγούρι στον κώλο τους και καταλαβαίνουνε καλά για τι αγγούρι μιλάω … Πορεία και κατάληψη, δυο έννοιες που τις έχω βιώσει στο πετσί μου … Τα 4 μαθήματα τα κάναν 14 για να τα πάνε στα 9 και σήμερα να τα πάνε στα 6 , σε δυο χρόνια θα έχουν πάει πάλι στα 4 , δηλαδή από τα ίδια σκατά που είχαμε ξεκινήσει , και ποιος τα πλήρωσε όλα αυτά ; Μα φυσικά οι του 82 και μετά ! Βγάλαμε το ένα αγγούρι από τον κώλο μας και αμέσως ήρθε ο Πετράκος ο Ευθυμίου ανώδυνος αυτός , για να φάμε το άλλο το αγγούρι δροσερό κι αλατισμένο έτσι για να τσούζει από την Μαριέττα …

Τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια ήταν ξέγνοιαστα , λέω εδώ είμαστε ότι τραβήξαμε –τραβήξαμε , αλλά μπα , η Πατέρα το είπε καθαρά , θα θυσιαστούμε τελεία και παύλα … Νιώθω σαν πειραματόζωο μέσα στον σωλήνα του, και να πετύχαινε το γαμημένο το πείραμα να πεις δεν πειράζει θυσιάστηκα αλλά άξιζε τον κόπο ρε γαμώτο !

Μα αυτά και με αυτά , μέσα από πορείες , καταλήψεις ντουντούκες και πανό , φτάσαμε στην κατάληψη του σήμερα , το κλίμα γνώριμο , έτσι όπως τουλάχιστον εγώ το έχω βιώσει … Μαζευόμαστε παρεάκι , άλλοι παίζουν μπιρίμπα , άλλοι τάβλι … Το κυλικείο είναι πάντα ανοιχτό γιατί ο κυρ Παναγιώτης , χρόνια μετανάστης στον Καναδά , μας έχει όλους σαν παιδιά του .

Μας αφήνει τα κλειδιά και φεύγει κι εμείς τα παιδιά όταν κάποιος μας εμπιστεύεται το εκτιμάμε κι όταν μας εμπιστεύεται το ψωμί του το σεβόμαστε , ότι παίρνουμε πάμε και βάζουμε τα λεφτά στο ταμείο και παίρνουμε μόνοι μας τα ρέστα κι αν δούμε κανέναν να πάει να κάνει μπινιά στον κυρ Παναγιώτη πέφτουμε όλοι επάνω του και του τι λέμε , και τότε έρχεται και το κρασάκι και οι μπυρίτσες, παίρνουμε τις κιθάρες και ο Νίκος κάθεται στο πιάνο , ναι έχουμε και τέτοια στη σχολή μας και παίζουμε μέχρι τελικής πτώσης , μέχρι τα τάστα να ξεράσουν το χρώμα τους στα δάχτυλα μας , μέχρι να βγει αίμα , αλλά εμείς δεν γνωρίζουμε πόνο …

Μετά τραγουδάει ο καθένας την δικιά του δημιουργία γιατί μην νομίζεται , έχουμε πολλές καλλιτεχνικές φλέβες στη σχολή μας , ο Τζίνο μου λέει πως είναι να γαμάς γκόμενες με ψυχολογικά προβλήματα κι εγώ του λέω , δεν μπορεί να είναι πιο χάλια από το να σε γαμάει γκόμενος με ψυχολογικά προβλήματα …

Περνάει όμορφα το βράδυ, μετά φτιάχνουμε φέρετρα από κόντρα πλακέ για τις πορείες , κοιμόμαστε μέσα στα σπρέι που έχουμε για να γράφουμε τα συνθήματα και το πρωί έρχονται οι επόμενοι για αλλαγή φρουράς , αλλά πριν αλλάξουμε , παίρνουμε όλες τις μαύρες σακούλες και πετάμε τα σκουπίδια , ο Γιώργος ο Βούλγαρης συμφοιτητής μου και cameraman στο Cosmos TV επίσης , πολλές φορές σφουγγαρίζει κιόλας , τον έχω δει, προσέχει τα πάντα …

Αυτή την κατάληψη έχω ζήσει εγώ , ποτέ μα ποτέ δεν καταστρέψαμε τίποτα , έτσι κι αλλιώς επειδή είμαστε ένα νεοσύστατο τμήμα ξέρουμε καλά με τι κόπο και καταλήψεις καταφέραμε να αποκτήσουμε μέχρι και τα στόρια στα παράθυρα οπότε δεν έχουμε καμία όρεξη να βάλουμε φωτιές !Επανέρχομαι στον κύριο Παναγιώτη , ναι θα ήθελα πάρα πολύ να είχα την ευκαιρία να πάρω συνέντευξη από τον φοβερό τύπο , αλλά με πρόλαβε ένας άλλος συμφοιτητής και συνάδελφος μου , ο Βασίλης ο Σκουλαράκος που προ μηνών του είχε πάρει συνέντευξή για την εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ , και ο κυρ Παναγιώτης ακόμα έχει κολλημένο το απόκομμα στο ντουλαπάκι εκεί που μας χτυπάει τους φραπέδες κάθε φορά που πάμε να πιούμε τον καφέ μας με την τσίμπλα στο μάτι πριν πάμε να παρακολουθήσουμε κάποιο ανιαρό μάθημα ! Μετά σου λένε ότι οι δημοσιογράφοι είναι κωλόπαιδα, όσο πάντως είναι εκκολαπτόμενοι είναι μπουμπούκια ….

Mpam-Mpoum!!!

Ανάπηροί , κουτσοί , στραβοί , σκυλιά και γάτες ! Κουτιά από μισοφαγωμένες πίτσες , σακούλες από τα goody’s σκορπισμένες σε όλο το σπίτι , κουτάκια από αναψυκτικά εδώ κι εκεί , μπουκάλια από τελειωμένες πράσινες σε κάθε τραπεζάκι , γραφείο , βιβλιοθήκη , πάτωμα ! Κοντεύει 4 το πρωί τους έχω βάλει όλους για ύπνο και κάθομαι μέσα στο χάος , ευτυχώς την Τετάρτη θα έρθει γυναίκα στο σπίτι για να το καθαρίσει , θα μου πείτε εσύ τι είσαι ; Άλλο φρούτο εγώ ! Έχω βάλει στα τέρματα το Macarena , τα σκυλιά γαυγίζουν οι γάτες νιαουρίζουν , πατερίτσες και πι χορεύουν σαν τρελά γύρω μου , ο Τζίμη με τη Νικόλ παίζουν φρίσμπι με τα κουτιά από τις πίτσες ! Ήρθε η ώρα να την κάνω από εδώ όσο πιο γρήγορα γίνεται !!! Αυτό ήτανε …

Υ.Σ Προσπάθησα …Λέμε τώρα να μπω στο κλίμα του καρναβαλιού ! Α!!! Κάνει σουξέ η άλλη ως άσχημη είπα να πλασαριστώ κι εγώ έτσι μήπως και πουλήσω ! Χα-χα-χα!

Πώς να τα χωρέσεις όλα σε ένα post ;

Πώς να τα χωρέσεις όλα σε ένα post ;

1. 10 χρόνια χωρίς τον Αντώνη Παραρά …

2. Θέλω λίγο ρομαντισμό ρε γαμώτο , ζητάω πολλά ;

3. Πάρε στην πλάτη σου , τη φίλη σου που είναι 106 κιλά και ανέβα μέχρι τον πέμπτο !

4. Η παρθένα βλάχα κατεβαίνει στην Αθήνα και ζητάει προξενιό , κι εγώ τι να κάνω ;

5. Αποκριές στη Βενετία

Ξημέρωνε Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 1997 , όταν ο Αντώνης ήρθε στον ύπνο μου και με αποχαιρέτησε ! Απλώς έκλεισε την πόρτα είμαι σίγουρη πως ήξερε καλά τι έκανε και ας πονέσαμε όσοι μείναμε πίσω να κοιτάμε την πόρτα που κλείδωσε φεύγοντας ! Για τον Αντώνη δεν έχω να πω τίποτα , τα έχω πει όλα μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια που μου λείπει …. ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΓΑ !

Καλά τα έλεγε ο Αντώναρος , τα χρόνια που επακολουθούν για τις γυναίκες πολύ δύσκολα , εγώ το αισθάνομαι ήδη … Θέλω έναν ΆΝΤΡΑ . Που όμως ; Τους ευνουχίσαμε όλους , καλά να πάθουμε τώρα …

Είμαι παντού πιασμένη , έζησα ένα δράμα που άμα καθόμουνα και σας το έλεγα θα ρίχνατε τρελό γέλιο , να σηκώνεις 106 κιλά να τα πας στην τουαλέτα να τα σπρώξεις με το καροτσάκι στο νοσοκομείο να έχει κατηφόρα και να σου φεύγει , να σε έχει σήκω κάτσε , κάτσε σήκω ,φτιάξε το κρεβάτι , μαγείρεψε , πέτα τα σκουπίδια και τα σχετικά , αν ήμουνα αποκλειστική θα πληρωνόμουνα τουλάχιστον !

Η βλάχα κατέβηκε στην Αθήνα με όλο της το σόι και πρέπει να την πληρώσω εγώ ! Ρε έτσι κι αλλιώς όσα προξενιά έκανα επέτυχαν , τι θέλετε από εμένα πια ;

Πρώτη χρονιά μετά από 3 χρόνια που δεν θα είμαι στην Πάτρα , όχι τίποτα άλλο ξέρω ότι όλα τα κωλόπαιδα θα γίνουν λιάρδα και χωρίς εμένα , 15-20 /2 σας αποχαιρετώ φεύγω για Ιταλία , με την ελπίδα να γνωρίσω κανέναν Ιταλό και να σας φτύσω και να μην ξαναγυρίσω ποτέ εδώ ! Μέχρι τότε όμως τι κάνουμε ; Δεύτερη βδομάδα κατάληψη και βαριέμαι τη ζωή μου , αλλά δεν λέω να ξεκουνήσω με τίποτα !

Πλατειάζοντας ....

Όταν ερωτεύομαι τα χάνω … Όταν βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με το αρσενικό μου κάνω τουμπεκί !

Με ερωτεύτηκε γιατί του έγραψα ολόκληρα εξυπνακίστικα mail , του έστειλα ψαγμένα sms , του έδειξα κατάφατσα και λίγο πρόωρα τη sophie_jamaica ! Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και ήμουν ικανή να λύσω το Κυπριακό σε ένα βράδυ , τον πήγαινα από Αθήνα –Θεσσαλονίκη μέσω Αλεξανδρούπολης .. .

Μετά τον ερωτεύτηκα και όταν βρισκόμασταν στο ίδιο μέρος έχανα τη λαλιά μου ! Πριν τον ερωτευτώ τον κοίταζα στα μάτια και πλάτειαζα , μιλούσα ακατάπαυτα , τώρα κάθομαι σαν χάνος και τον κοιτάζω στα μάτια . Είναι κάτι σαν τη διαφήμιση της coca-cola , που λέει « Και τώρα ένα χειροκρότημα για τη Σοφία που δεν προσποιείται ότι θαυμάζει …»

Δεν θαμπώνομαι εύκολα , δεν ψαρώνω , δεν εντυπωσιάζομαι , δεν θαυμάζω κάτι που δεν έχω ερωτευτεί !

Τον Bob Marley τον θαύμασα αφού πρώτα τον ερωτεύτηκα , την reggae μουσική την θαυμάζω , γιατί ερωτεύτηκα το άκουσμα της… Όταν ερωτεύομαι είμαι μια άλλη Σοφία , μια μαλακισμένη Σοφία , κι αυτό μου συμβαίνει κάθε φορά που βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με το αντικείμενο του πόθου μου !!!! Εκείνος μένει στον πρώτο κι εγώ στον πέμπτο , τότε είμαι η sophie_jamaica , όταν εκείνος θα πάρει το ασανσέρ και θα έρθει στον πέμπτο , τότε γίνομαι η ερωτευμένη Σοφία … Οι περισσότεροι ξαφνιάζονται , σε άλλους αρέσει και σε άλλους πάλι όχι … Συνήθως αρέσει στους τύπους που δεν μιλάνε πολύ , που με βλέπουν περισσότερο σαν ένα σάκο του μποξ . Δεν αρέσει στους τύπους , που με ερωτεύτηκαν ακριβώς γι αυτό , που θέλησαν να παρθούμε για τους ίδιους ακριβώς λόγους . Υπάρχει βέβαια και μια άλλη τρίτη κατηγορία ,είναι εκείνοι οι άντρες που κατάλαβαν εξαρχής ότι η Σοφία δεν έχει μόνο μια διάσταση και φυσικά υπάρχουν κι άλλες εκτός από αυτές τις δυο !

Ερωτευόμουνα πάντα τους πιο σωστούς ανθρώπους για μένα και παράλληλα τους πιο ακατάλληλους ! Έβρισκα όλα όσα έψαχνα σε ανθρώπους που για τους χ-ψ λόγους δεν μπορούσα, όχι να είμαι μαζί τους , αλλά να προχωρήσω μαζί τους ! Στην αρχή νόμιζα πως κάνω κάποιο λάθος , στη συνέχεια είδα απλά ότι επαναλάμβανα το ίδιο «λάθος», στο τέλος κατάλαβα πως έκανα απλά αυτό που μου άρεσε , οδηγούσα στην αντίθετη κατεύθυνση γιατί αυτή ήταν η σωστή κατεύθυνση για μένα , κάθε φορά που προσπάθησα να πάω από την άλλη τράκαρα !

Νιώθω πανέμορφα που μπορώ και ερωτεύομαι , που μπορώ και είμαι μαζί με αυτούς τους ανθρώπους που γουστάρω ολοκληρωτικά , που θρηνώ δεόντως όταν τους χάνω και που συνεχίζω την τρελή μου κούρσα μονάχη μου ! Είναι πανέμορφό το εμπρός που για τους άλλους είναι πίσω κι αν πάω μπροστά το χρωστάω σε όλους αυτούς τους έρωτες που έχασα !

Ξένιος Δίας

Τα ωραιότερα κείμενα μου τα έχω γράψει σε ώρες αγρύπνιας ή πάνω σε μέσα μαζικής μεταφοράς . Τότε που ξημερώνει και έχω ξαπλώσει μόνο και μόνο επειδή πρέπει και όχι επειδή νυστάζω ή τότε που κουρνιάζω σε μια θέση διασχίζοντας αξιόλογα χιλιόμετρα . Καμιά φορά βεβαία νυστάζω θανάσιμα , αλλά παρόλα αυτά δεν μπορώ να χαλαρώσω και να κοιμηθώ , γιατί είναι διάφορες σκέψεις που μου βασανίζουν το κεφάλι , και πρέπει να τις βγάλω από αυτό να σηκωθώ και να κάνω τα άκρα των δακτύλων μου ένα με το πληκτρολόγιο . Είπα τα ωραία κείμενα , δεν ξέρω αν είναι και ο πιο σωστός επιθετικός προσδιορισμός που μπορώ να δώσω, αλλά «ωραία κείμενα» για μένα είναι αυτά που απλά γουστάρω εγώ κι ας μην έχουν πάρει κανένα comment από κάτω αν και συνήθως γίνεται το ακριβώς αντίθετο.

Είναι τα κείμενα που καθώς τα έγραφα είχα 40 πυρετό , τα κείμενα που έγραφα με μια ανάσα χωρίς να βάζω κόμματα και τελείες , τα κείμενα που δεν μπορούσα καν να τα διαβάσω στην οθόνη γιατί τα μάτια μου ήταν θολωμένα από τα δάκρια και αλήθεια είναι υπέροχο συναίσθημα να λυτρώνεσαι πάνω στο πληκτρολόγιο σου . Άλλες φορές είναι και αυτά που ζεις έντονα ! Ξέρω πως θα ακουστεί παράλογο , αλλά έχω ζήσει στιγμές που από τη μια εύχομαι απλά να μην τελειώσουν ποτέ και από την άλλη έλεγα πότε θα γυρίσω σπίτι μου για να τις καταγράψω… Όχι αυτό εδώ το post δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω , είναι μεσημέρι , δεν έχω επιστρέψει από κανένα ταξίδι , από καμία μεγάλη καψούρα , ούτε από κανένα μεγάλο καυγά, έχω επιστρέψει από μάθημα που έδινα αξημέρωτα το πρωί και παρόλο το διάβασμα και τις πράξεις εκεί που είχα φτάσει προς το τέλος σηκώθηκα και τα παράτησα όλα , τουλάχιστον μου έχει μείνει το διάβασμα για την επόμενη (γαμώ τον κλειδάριθμό μου μέσα ).

Ναι είμαι άγρυπνη, αυτό το βράδυ δεν είδα κανένα όνειρο όπως συνέβαινε τελευταία απλά γιατί έχω να κοιμηθώ πάνω από 24ώρο… Μέσα σε όλα αυτά έχω και τους αποχαιρετισμούς , ήδη οι φίλοι μου πακετάρουν τα πράγματα τους και τα διώχνουν σιγά σιγά προς τα μέρη τους . Βλέπω δάκρια και οδυρμούς και σκέφτομαι πως η δικιά μου ώρα σε τέσσερεις μήνες φτάνει , ίσως να είμαι η μοναδική που χαίρομαι , γιατί τέσσερα χρόνια εδώ επιδίωξα και τελικά κατάφερα να μην δεθώ με τίποτα . Ξέρω πως αυτό ακούγεται κάπως κυνικό αλλά αυτή είναι η αλήθεια . Με χαρά θα αδειάσω το ρετιρέ μου , με χαρά θα παραδώσω τα κλειδιά στον ιδιοκτήτη ή στον επόμενο ενοικιαστή , γιατί πέρασα ανεπανάληπτες στιγμές μέσα σε αυτό το σπίτι , γιατί σίγουρα έζησα μέσα του τα χρόνια της ξεγνοιασιάς , της ευθύνης , της ενηλικίωσης , της αυτοκυριαρχίας , όμως ένας κύκλος φτάνει στο τέλος του κι ένας άλλος καινούργιος αρχίζει , κι εγώ πάντα βαριόμουνα πολύ εύκολα και ποτέ δεν θεώρησα τίποτα ιδιοκτησία μου .

Χθες η Μαίρη μου έλεγε πως δεν μπορεί να αφήσει το σπίτι που μένει γιατί το θεωρεί δικό της , γιατί έζησε σε αυτό τα καλύτερα χρόνια της ζωής της , κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι μου κι όμως δεν καταλάβαινα πως αισθάνεται. Για μένα αυτό το σπίτι ήταν απλά το μέρος που με φιλοξένησε όλα αυτά τα χρόνια , είναι η πόρτα που άνοιγα κάθε φορά ενώ γυρνούσα από άγρια μεθύσια ή μακρινά ταξίδια , η πόρτα που άνοιγα για να φιλοξενήσω φίλους και συγγενείς , αυτό το σπίτι σίγουρα ανήκει περισσότερο στο σκύλο μου τον Τζίμη από ότι σε μένα και τα καλύτερα χρόνια θα είναι πάντα κάθε φορά τα τωρινά !

Κι έτσι νομίζω πως θα είναι και αύριο και μεθαύριο , γιατί μαρέσει να γυρίζω και να ταξιδεύω, τα τελευταία τέσσερα χρόνια εξάλλου δεν έμενα κάπου συγκεκριμένα , γύρισα πόλεις και πόλεις , φιλοξενήθηκα σε σπίτια και σπίτια , γνωστών και φίλων και κινούμουν κάθε φορά σε οποιοδήποτε μέρος κι αν ήμουνα σαν να ήταν η παλιά μου γειτονιά , προσαρμοζόμουν και εξοικειωνόμουνα με το χώρο τόσο γρήγορα και μετά απλά αποχωρούσα για να επιστρέψω και πάλι κάποια άλλη στιγμή . Τα συναισθήματα που νιώθω για αυτό το σπίτι είναι ακριβώς τα ίδια με τα συναισθήματα που νιώθω για όλα τα σπίτια των φίλων μου που με φιλοξένησαν κατά καιρούς .Δεν ξέρω πως είναι να νιώθεις κάπου σαν το σπίτι σου , γιατί για εμένα όλα υπήρξαν σπίτια μου για τον καιρό που με φιλοξένησε το καθένα . Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους που γνώρισα και συναναστράφηκα μαζί τους αυτά τα χρόνια . Δεν λυπάμαι για τους ανθρώπους που θα χάσω φεύγοντας από εδώ όχι γιατί δεν θεώρησα ποτέ κανέναν σημαντικό για μένα . Άλλοι θα φύγουν πιο νωρίς , άλλοι θα μείνουν πίσω ενώ εγώ θα φύγω, κι άλλοι θα είναι για πάντα εδώ . Πάντα θα τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους , γιατί με φιλοξένησαν στις σκέψεις τους , στην αγκαλιά τους , γιατί ήταν εκεί για να μου τραγουδήσουν ενώ έκλαιγα , για να με φροντίσουν ενώ ήμουν άρρωστη , για να μου δανείσουνε , για να παίξουνε μαζί μου , για να με ταΐσουνε , αλλά όλοι πρέπει να φύγουμε , όλοι πρέπει να γνωρίσουμε καινούργιος ανθρώπους , τόπους και εμπειρίες και να πάμε μπροστά . Δεν λυπάμαι λοιπόν , αλλά χαίρομαι , χαίρομαι για όλα αυτά που απλόχερα μου δώσανε , για την φιλοξενία αυτού του τόπου κι αυτών των ανθρώπων που δεν είναι και τόσο αφιλόξενοι όσο λένε . Για μένα τελικά όλα είναι μια καλή φιλοξενία και κάπου εδώ πρέπει να σας κλείσω γιατί ο φίλος μου ο Νίκος είναι στο ακουστικό και τον έχει πιάσει λογοδιάρροια…

Πόρτες -Πλακωτό -Φεύγα...

Πόρτες –Πλακωτό –Φεύγα
Αυτή είναι η ζωή μου ψιθύρισε ο Θανάσης μου έκλεισε το μάτι και συνέχισε να γρατζουνάει την κιθάρα του . Που και που την έκανε πάσα σε μένα , και κάθε φορά που ακουμπούσα τα τάστα έφευγα, άναβα τσιγάρο ενώ τα μάτια μου έκλειναν από την κούραση . Δίπλωσα τις σημειώσεις , καληνύχτισα το Θανάση και πήγα προς το σπίτι . Δεν ξέρω τη ζωή , αλλά κάθε μέρα μαθαίνω για αυτή κάτι παραπάνω … Κοιμάμαι , ξυπνάω , τρέχω , και κάθομαι μπροστά από ένα pc για να αποδείξω ότι ξέρω , για να αξιολογήσουνε τις γνώσεις μου . Δεν μου μένει χρόνος να σπαταλήσω σε καφέδες, σε σκέψεις , σε αναζητήσεις , σε εξόδους και ταξίδια . Παρόλα αυτά ονειρεύομαι … Κάθε βράδυ βλέπω όνειρα και εφιάλτες και είχα τόσα χρόνια να ονειρευτώ στον ύπνο μου , όλα στον ξύπνιο μου τα έβλεπα, όνειρα και εφιάλτες

Αν θυμηθώ τρώω τίποτα στο πόδι και πέφτω και πάλι για ύπνο , εκεί που μπορώ και βλέπω όλους εκείνους που αγαπώ , εκεί που και ο εφιάλτης έχει αξία , εκεί που παίρνω το κρεβάτι μου και το πάω όπου θέλω. Σήμερα ξύπνησα μέσα σε ένα γωνιακό υπόγειο(Αραχώβης&Ζωοδόχου Πηγής ), μόνο που το κρεβάτι μου ήταν πολύ ψηλό και τα πόδια μου δεν έφταναν στο πάτωμα και ήθελα τόσο πολύ να σηκωθώ , να μου φτιάξω καφέ και να φύγω . Δεν το σκέφτηκα πολύ πήδηξα και προσγειώθηκα στον καναπέ της Τ. Πετροπούλο

Έχω ένα παπάκι να μου κάνει πα
να μου κάνει πα, πα, πα
Και ένα κουνελάκι που όλο μου κουνάει
που όλο μου κουνάει τ' αφτιά

Και δε μου καίγεται καρφί
αν εσύ περνάς και δε μου ξαναμιλάς

Ίσως να ξανάρθεις όταν θα έχω πια
όταν, θα έχω πια χαθεί
κι ή θα μ' έχουν θάψει ή θα έχω μα-
ή θα έχω μαραθεί

Και ας μη σου καίγεται καρφί
Και ας συνήθισες και ας συνήθισες και εσύ

Της εξεταστικής το Opening

Δύο καφέ, δύο ζάχαρη και λίγο γαλατάκι . Φετούλα από τσουρεκάκι που την επαλείφουμε με λαχταριστή Nuttella , σε λίγο θα έρθει και το πρώτο τσιγάρο της ημέρας …
Στο τραπεζάκι 3 ποτήρια κι ένα τελειωμένο Famous Grouse, απομεινάρι των ξέγνοιαστων ημερών. Η εξεταστική σήμερα κάνει opening , με εμένα να κατεβαίνω να δώσω μάθημα στις 4 , άντε να δούμε ! Η εβδομάδα που ξημέρωσε θα έπρεπε να με είχε φρικάρει εντελώς αφού θα γράφω κάθε μέρα και γενικά για ένα μήνα δεν θα σηκώσω κεφάλι , ας πάρει κάποιος την Nutella από μπροστά μου , θα την φάω όλη με το κουτάλι στο τέλος , παρόλα αυτά είμαι πιο χαλαρή από ποτέ , τόσο χαλαρή που στο τέλος φοβάμαι πως θα μου μπει τίποτα !!!

Λοιπόν αυτά τα νέα της Αλεξάνδρας , τον τελευταίο καιρό με απασχόλησαν διάφορα που δεν είναι της παρούσης να αναφέρω , κάποια στιγμή θα επανέλθω και θα τα γράψω όλα !!! Κάπου εδώ σας αποχαιρετώ , πρέπει και να διαβάσω δυστυχώς !!!

Υ.Σ Πρέπει να είμαστε οι μοναδικοί που δίνουμε εξεταστική , όσους φίλους και γνωστούς μου, έχω ρωτήσει όλοι έχουν καταλήψεις….