Κοιμότανε γαλήνιος μέσα στο αδιάφορο σπίτι του, περικυκλωμένος από τέσσερις τοίχους, σαν μέσα σε μια κρύα και ασφυκτική αγκαλιά. Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του ήταν αυτό, να μπορεί να κοιμάται ήρεμος, να καταφέρει να ξεφύγει από τα προστατευτικά κάγκελα του πατρικού του σπιτιού, να κατέβει στην πρωτεύουσα και να νοικιάσει ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.. Το διαμέρισμά του, ούτε πολύ μικρό ούτε πολύ μεγάλο , μέτριο σαν τη ζωή του μέχρι σήμερα, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τον ξυπνήσει .
Οι χτύποι του ξυπνητηριού έδωσαν το συνηθισμένο τους σύνθημα στον καναπέ ο οποίος τον πέταξε με τις κλωτσιές από την άβολη αγκαλιά του. Έμενε στον τρίτο , ούτε πολύ ψηλά , ούτε πολύ χαμηλά , μα δεν είχε και τόση σημασία. Μήτε έδαφος μήτε ουρανός διακρίνονταν από το ετοιμόρροπο μπαλκόνι του. Το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ήταν οι τεράστιες γκρίζες πολυκατοικίες, τίποτα περισσότερο από έναν καθρέπτη της δικιάς του. Οι μπουγάδες των απέναντι του έγνεψαν καλημέρα … Πάλι είχε αποκοιμηθεί με την τηλεόραση ανοιχτή, πάλι ξύπνησε δίπλα στην τηλεοπτική μορφή ενός χαμογελαστού κουστουμαρισμένου τηλεπαρουσιαστή. Του άρεσε αυτή η αίσθηση συντροφιάς που του δημιουργούνταν όταν ξύπναγε έτσι. Κινήθηκε μηχανικά προς το μπάνιο. Καφέ θα έπινε στην δουλειά. Δεν είχε προσέξει καν τη μορφή που αντανακλώνταν στον καθρέφτη , έτσι κι αλλιώς δεν θα έβλεπε τίποτε άλλο από τον Πέτρο με το μέτριο ανάστημα, τα κουρασμένα μάτια και τα καστανά μαλλιά …
Δεν θα τον έλεγες εύκολα άσχημο μα ούτε και όμορφο. Για την ακρίβεια δεν θα έλεγες εύκολα τίποτα για αυτόν αφού είχε μία καταπληκτική ικανότητα να περνάει απαρατήρητος. Πολλές φορές του είχε συμβεί να τον μπερδέψουν με κάποιον άλλο, κι έτσι είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ήταν προικισμένος με μάλλον συνηθισμένα χαρακτηριστικά. Του άρεσε αυτό. Αισθάνονταν άσχημα όταν ο κόσμος τον κοίταζε, ένιωθε ότι δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο. Το να περνάς απαρατήρητος ήταν ευλογία μερικές φορές.
Με έναν ήχο που θύμιζε περισσότερο φτέρνισμα παρά βρυχιθμό το αμάξι πήρε μπροστά, και καθώς μία γνώριμη ραδιοφωνική εκπομπή τον ενημέρωσε ότι η θερμοκρασία κυμαινότανε σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα, ήρθε αντιμέτωπος με το παγκοσμίως γνωστό αθηναϊκό μποτιλιάρισμα. Χαμογέλασε. Το είχε προβλέψει κι αυτό και έτσι είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίς. Δεν είχε αργήσει ποτέ να πάει στην δουλειά του, και ούτε σήμερα θα αργούσε. Όπως και να το κάνουμε όταν δουλεύεις σε τράπεζα, η συνέπεια στην ρουτίνα της καθημερινότητας έχει μεγάλη σημασία. Σε βοηθάει να αποφεύγεις τα λάθη που μπορεί να αποβούν μοιραία, ενώ ταυτόχρονα κερδίζει την εμπιστοσύνη των πελατών.
Την κίνηση στους δρόμους την έβλεπε σαν δώρο σήμερα, καθώς του έδινε την δυνατότητα να συνέλθει πλήρως από το χθεσινό ξενύχτι πριν αντικρύσει τον διευθυντή του και χωθεί μέσα στα λογιστικά φύλλα.
Θυμήθηκε την βραδιά που πέρασε με τα παιδιά στο γνωστό συνοικιακό μπαράκι και χαμογέλασε. Του άρεσε ο εαυτός του στα μάτια των φίλων του. Πάντα κατάφερνε να τους κάνει να γελάσουν, πάντα είχαν κάτι καλό να πουν για αυτόν. Δε θα αντάλλασε με τίποτα την αίσθηση ασφάλειας που είχε όταν βρίσκονταν ανάμεσά τους. Ήταν άνθρωποι εύθυμοι, πάντα έτοιμοι για τα γνωστά πειράγματα που τους έκανε όταν του εκμυστηρεύονταν τους προβληματισμούς τους, μα ταυτόχρονα έπαιρναν πάντα την γνώμη του στα σοβαρά. Η χθεσινή του συζήτηση με τον Γιώργο ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο Πέτρος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι προβληματίζονταν τόσο έντονα γύρω από το θέμα των ερωτικών σχέσεων. Ίσως να έφταιγε η περιορισμένη εμπειρία του σε αυτόν τον τομέα. Είχε μάθει να ζει μόνος, περιτριγυρισμένος από φίλες, που τον έβρισκαν αστείο και ευχάριστο, μα χωρίς κάποια ερωτική σύντροφο. Έτσι οι διαμαρτυρίες του Γιώργου σχετικά με το δίλλημα απέναντι στην καλλονή που ποθούσε και την ασχημούλα που αγαπούσε, του φαίνονταν περισσότερο σαν αλαζονεία παρά σαν πρόβλημα. Με απλό και περιεκτικό τρόπο τον είχε συμβουλεύσει να ακολουθήσει την καρδιά και όχι τα μάτια του.
«Τελικά», μονολόγησε κοιτώντας ένα φανάρι που δεν έλεγε να πρασινίσει, «Ίσως η ζωή να είναι απλούστερη όταν δεν σε θέλει καμία γυναίκα, απ’ ότι όταν σε θέλουν δύο.»
Και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Πράσινο.
Γείτων - sophie_jamaica Νοέμβριος 2006
Οι χτύποι του ξυπνητηριού έδωσαν το συνηθισμένο τους σύνθημα στον καναπέ ο οποίος τον πέταξε με τις κλωτσιές από την άβολη αγκαλιά του. Έμενε στον τρίτο , ούτε πολύ ψηλά , ούτε πολύ χαμηλά , μα δεν είχε και τόση σημασία. Μήτε έδαφος μήτε ουρανός διακρίνονταν από το ετοιμόρροπο μπαλκόνι του. Το μόνο που μπορούσε να δει κανείς ήταν οι τεράστιες γκρίζες πολυκατοικίες, τίποτα περισσότερο από έναν καθρέπτη της δικιάς του. Οι μπουγάδες των απέναντι του έγνεψαν καλημέρα … Πάλι είχε αποκοιμηθεί με την τηλεόραση ανοιχτή, πάλι ξύπνησε δίπλα στην τηλεοπτική μορφή ενός χαμογελαστού κουστουμαρισμένου τηλεπαρουσιαστή. Του άρεσε αυτή η αίσθηση συντροφιάς που του δημιουργούνταν όταν ξύπναγε έτσι. Κινήθηκε μηχανικά προς το μπάνιο. Καφέ θα έπινε στην δουλειά. Δεν είχε προσέξει καν τη μορφή που αντανακλώνταν στον καθρέφτη , έτσι κι αλλιώς δεν θα έβλεπε τίποτε άλλο από τον Πέτρο με το μέτριο ανάστημα, τα κουρασμένα μάτια και τα καστανά μαλλιά …
Δεν θα τον έλεγες εύκολα άσχημο μα ούτε και όμορφο. Για την ακρίβεια δεν θα έλεγες εύκολα τίποτα για αυτόν αφού είχε μία καταπληκτική ικανότητα να περνάει απαρατήρητος. Πολλές φορές του είχε συμβεί να τον μπερδέψουν με κάποιον άλλο, κι έτσι είχε καταλήξει στο συμπέρασμα πως ήταν προικισμένος με μάλλον συνηθισμένα χαρακτηριστικά. Του άρεσε αυτό. Αισθάνονταν άσχημα όταν ο κόσμος τον κοίταζε, ένιωθε ότι δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο. Το να περνάς απαρατήρητος ήταν ευλογία μερικές φορές.
Με έναν ήχο που θύμιζε περισσότερο φτέρνισμα παρά βρυχιθμό το αμάξι πήρε μπροστά, και καθώς μία γνώριμη ραδιοφωνική εκπομπή τον ενημέρωσε ότι η θερμοκρασία κυμαινότανε σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα, ήρθε αντιμέτωπος με το παγκοσμίως γνωστό αθηναϊκό μποτιλιάρισμα. Χαμογέλασε. Το είχε προβλέψει κι αυτό και έτσι είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίς. Δεν είχε αργήσει ποτέ να πάει στην δουλειά του, και ούτε σήμερα θα αργούσε. Όπως και να το κάνουμε όταν δουλεύεις σε τράπεζα, η συνέπεια στην ρουτίνα της καθημερινότητας έχει μεγάλη σημασία. Σε βοηθάει να αποφεύγεις τα λάθη που μπορεί να αποβούν μοιραία, ενώ ταυτόχρονα κερδίζει την εμπιστοσύνη των πελατών.
Την κίνηση στους δρόμους την έβλεπε σαν δώρο σήμερα, καθώς του έδινε την δυνατότητα να συνέλθει πλήρως από το χθεσινό ξενύχτι πριν αντικρύσει τον διευθυντή του και χωθεί μέσα στα λογιστικά φύλλα.
Θυμήθηκε την βραδιά που πέρασε με τα παιδιά στο γνωστό συνοικιακό μπαράκι και χαμογέλασε. Του άρεσε ο εαυτός του στα μάτια των φίλων του. Πάντα κατάφερνε να τους κάνει να γελάσουν, πάντα είχαν κάτι καλό να πουν για αυτόν. Δε θα αντάλλασε με τίποτα την αίσθηση ασφάλειας που είχε όταν βρίσκονταν ανάμεσά τους. Ήταν άνθρωποι εύθυμοι, πάντα έτοιμοι για τα γνωστά πειράγματα που τους έκανε όταν του εκμυστηρεύονταν τους προβληματισμούς τους, μα ταυτόχρονα έπαιρναν πάντα την γνώμη του στα σοβαρά. Η χθεσινή του συζήτηση με τον Γιώργο ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Ο Πέτρος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί οι άνθρωποι προβληματίζονταν τόσο έντονα γύρω από το θέμα των ερωτικών σχέσεων. Ίσως να έφταιγε η περιορισμένη εμπειρία του σε αυτόν τον τομέα. Είχε μάθει να ζει μόνος, περιτριγυρισμένος από φίλες, που τον έβρισκαν αστείο και ευχάριστο, μα χωρίς κάποια ερωτική σύντροφο. Έτσι οι διαμαρτυρίες του Γιώργου σχετικά με το δίλλημα απέναντι στην καλλονή που ποθούσε και την ασχημούλα που αγαπούσε, του φαίνονταν περισσότερο σαν αλαζονεία παρά σαν πρόβλημα. Με απλό και περιεκτικό τρόπο τον είχε συμβουλεύσει να ακολουθήσει την καρδιά και όχι τα μάτια του.
«Τελικά», μονολόγησε κοιτώντας ένα φανάρι που δεν έλεγε να πρασινίσει, «Ίσως η ζωή να είναι απλούστερη όταν δεν σε θέλει καμία γυναίκα, απ’ ότι όταν σε θέλουν δύο.»
Και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Πράσινο.
Γείτων - sophie_jamaica Νοέμβριος 2006
