Καβάλα 2007

Φάγαμε, ήπιαμε , φάγαμε, ήπιαμε, φάγαμε, ήπιαμε μέχρι που άλλαξε ο χρόνος …
Το συκώτι μου σιχάθηκε τα ξύδια, το στομάχι μου τα μελομακάρονα , τις πίτες , τα αρνιά , τις κότες , τους κουραμπιέδες, τις βασιλόπιτες , τις τούρτες , τις τηγανιές , τα γουρουνόπουλα και τα λουκάνικα … Το μάτι μου σιχάθηκε να βλέπει τις ίδιες στοκαρισμένες φάτσες με δέκα κιλά make up, τα αυτιά μου βαρέθηκαν τα λαϊκά άσματα και τα ντάπα ντούπα …. Ήρθε ο καιρός της κάθαρσης ….

Μπήκε καινούργιος χρόνος και όπως κι αν το αντιλαμβάνεται κανείς αυτό , εγώ ξέρω πως θα τον ζήσω κι αυτόν στον υπερθετικό , γιατί για μένα μετράει το μέγεθος , γιατί εμένα μ’αρέσουν οι μετρήσεις … Μετράω το χρόνο με μια δικιά μου μονάδα μέτρησης που καμία σχέση δεν έχει με λεπτά και δευτερόλεπτα …

Αν δεν φας μέχρι να σκάσεις , είναι σαν να μην έχεις φάει , αν δεν πιεις μέχρι να ξεράσεις είναι σαν να μην έχεις πιει , αν δεν κάνεις έρωτα μέχρι να τσούξει , είναι σαν να μην έχεις τελειώσει … Μέτρο ; Τι είναι αυτό και ποιος το βάζει ;

Το 2007 εύχομαι να γίνω λίγο περισσότερο κάθαρμα , εύχομαι να μην κάνω πάντα αυτό που λέω γιατί και τόσο καιρό που το έκανα δεν είδα να το εκτιμάει και κανένας… Εκείνο που μ’ αρέσει είναι ότι με περιμένουν τόσα πολλά που αγνοώ και αυτό είναι το καλύτερο από όλα …

Μόλις καβάλησα το 2007 και ξεκινάω, θα σας δω στο δρόμο ….

Ξημερώνει στο γαλάζιο σου το στρώμα
λιώμα ξύπνησα μα σ' αγαπώ ακόμα
στάξε εύθυμο φαρμάκι για το γλέντι
με μισή μεζούρα τζιν και λίγο αψέντι

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Θέλω σήμερα παιχνίδι με το Χάρο
στο καζίνο της καρδιάς σου να ρεστάρω
να ενωθώ μ' όλης της γης τα κατακάθια
να γευτώ όλα τα ρόδα και τ' αγκάθια

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Με ακόρντα λα μινόρε προς το γκρίζο
καμηλιέρικα τραγούδια σου σφυρίζω
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία
σαν μικρός λαχειοπώλης ώρα μία
Πατησίων και Παραμυθιού γωνία

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Κατάχρηση του φόβου…

Θυμάμαι τότε που έπεφτα στην αγκαλιά του Ζήση λαχανιασμένη .Τι όμορφο συναίσθημα που ήταν; Ήμασταν δεν ήμασταν 10 χρονό, πιτσιρίκια όλοι μας και παίζαμε κρυφτό-κυνηγητό… Από τότε θυμάμαι πως δεν κρυβόμουνα καλά , δεν έβρισκα ποτέ την κατάλληλη κρυψώνα , τα άλλα παιδιά νόμιζαν πως ήμουνα κουτή και αφελής , εγώ όμως ήξερα το μυστικό… Δεν έμαθα ποτέ να κρύβομαι , πάντα έμπαινα μπροστά σε ότι κι αν γινότανε , δεν λέω ότι είναι καλό αυτό ή έξυπνο , μα αυτό εγώ έκανα πάντα , δεν μου άρεσε ποτέ να κρύβομαι … Γιατί άλλωστε να μ’αρέσει ; Βρείτε μου έναν καλό λόγο ; Η αδρεναλίνη έπιανε κόκκινο, ναι με είχαν βρει και έπρεπε να τρέξω , αχ και να ξέρατε τι ταχύτητα είχα … Ποτέ δεν είχα αντοχή , αλλά από ταχύτητα άλλο τίποτα , γι αυτό ίσως και πάντα, τα βαριόμουνα όλα πολύ γρήγορα … Έτρεχα, έτρεχα , έτρεχα , μια ζωή έτρεχα , κι όταν έπεφτα στην αγκαλιά αυτού που με κυνηγούσε ένιωθα υπέροχα γιατί ήξερα πως για λίγο δεν θα χρειαζότανε να τρέξω άλλο , μ’άρεσε όταν με τραβούσαν από την μπλούζα λες και ήμουνα το θήραμα τους , δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με ξετρέλαινε…
Μετά μεγάλωσα , με στείλανε στα μπαλέτα , στους προσκόπους , σε κατασκηνώσεις , σε ξένες γλώσσες , στα ωδεία , και να σου έμαθα και πιάνο και κιθάρα , ήμουν και χρόνια στην Ε.Α.Λ στην ομάδα του βόλεϊ , και να και οι χορωδίες και τα μαθήματα σχεδίου , και τα έργα μου στην έκθεση της σχολής να τα καμαρώνω , αλλά όλα μέχρι εκεί … Τίποτα δεν ολοκλήρωσα ποτέ, τίποτα δεν με καύλωσε ποτέ πιο πολύ από ότι το γράψιμο , που δεν μου το έμαθε κανένας , αν εξαιρέσεις την Ασπασία , την πρώτη μου δασκάλα , την δασκάλα που με έμαθε να βάζω τα γράμματα στη σειρά … Όλα τα ξεκίνησα τα ξεζούμισα και έφυγα.. Όχι γιατί δεν ήμουνα καλή, ούτε και γιατί δεν μου άρεσαν , απλά γιατί δεν με καύλωσαν , δεν με ξετρέλαναν …
Μεγαλώνοντας , μαζευόμασταν , πάντα κάποιοι καλοί φίλοι στις γιορτές και παίζαμε 21 … Οι φίλοι μου εξακολουθούσαν να πιστεύουν πως είμαι καλό παιδί , αλλά αφελής … Τώρα δεν έτρεχα , δίπλα μου είχα το ουισκάκι μου , την Μαλμποριά μου , είχα 19 , κανείς δεν θα τραβούσε στη θέση μου κι άλλο φύλλο , κι όμως εγώ πάντα τραβούσα. Οι πιθανότητες δεν ήταν μαζί μου ,κι όμως δεν το μετάνιωσα ποτέ, όσες φορές κι αν κάηκα . Πρώτον γιατί δεν ξέρετε πόσο μαρέσει να καίγομαι , αφού κάθε βράδυ ονειρεύομαι ότι με δένεται και μου βάζετε φωτιά στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό … Δεύτερον , ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που πρέπει .Τρίτον πάντα το πλάσαρα ως μαγκιά το ότι μπορεί να μην άντεχα στο τρέξιμο , αλλά άντεξα όλα μου τα ρίσκα , με όποιες συνέπειες κι αν είχαν αυτά και τέταρτων ποτέ δεν έχασα περισσότερα από ότι κέρδισα ….
Ποτέ τίποτα δεν μπόρεσα να βάλω σε τάξη , μην μου το ζητάτε να το κάνω τώρα , είμαι πάνω σε μια τεράστια λεωφόρο και τρέχω-τρέχω , είναι απίστευτο συναίσθημα , δεν το έχω νιώσει πρώτη φορά μην ψαρώνεται , απλά τώρα έχω καλύτερο αμάξι , δεν προσπαθώ να σπάσω κάποια όρια , για τον απλούστατο λόγο , το ότι δεν είχα ποτέ μου την αίσθηση του φόβου, ίσως αν φοβόμουνα και λίγο , να μην τα έκανα όλα αυτά … Και βρεγμένα τα χέρια μου έβαλα στις πρίζες και οδήγησα μεθυσμένη και έκανα μπάνιο φαγωμένη , και κάπνισα στο νοσοκομείο και με κόκκινο πέρασα κι άλλα τόσα που δεν λέγονται έκανα κι όλα καλά … Όλα τα έκανα γιατί απλά τα γούσταρα , γιατί είμαι ελεύθερη κι ανάλαφρη και μέχρι να καώ θα τρέχω…

2006 crazy train ...

Δέχτηκα καταιγισμό μηνυμάτων , να φανταστείτε γέμισε το gmail μου (!!!)Γιατί δεν γράφεις ; Πήγες στην Jamaica και μας ξέχασες; Γράψε κάτι σε παρακαλούμε και άλλα τόσα … Έχω πάρει αγκαλιά την πιατέλα με τα μελομακάρονα , θα ήμουν ικανή να τα καταβροχθίσω όλα , ξέρετε κάτι , διανύω ίσως την καλύτερη φάση της ζωής μου, αν και συναχωμένη .. Ναι τα έβαψα μαύρα , αλλά μόνο τα μαλλιά μου , γιατί όλα τα άλλα καταχείμωνο και είναι ανθισμένα και πολύχρωμα … Είμαι στο σπίτι μου, με την οικογένεια μου , περνάω τις γιορτινές αυτές ημέρες όμορφα, ήσυχα και οικογενειακά …

Σε μια εβδομάδα θα είμαι στην πρωτεύουσα και θα τα σπάω , τελικά έγινε θεσμός ! Το 2005 με βρήκε στην Αθήνα , το 2006 επίσης, ε, και το 2007 εκεί θα με βρει … Χα-χα-χα ! Το 2006 τελειώνει , ήταν πανέμορφο , αλήθεια , δεν έχω ερωτευτεί , δεν έχω βρίσει , δεν έχω εκτονωθεί περισσότερο από ότι το 2006 ! Θα μπορούσα να γράψω γι αυτό σελίδες ατελείωτες και να κάνω την αναδρομή του …

Φέτος είπα να κάνω κάτι διαφορετικό όμως , τρώω ακόμα ένα μελομακάρονο και αρχίζω τις ευχαριστίες, ούτε όσκαρ να έπαιρνα ! Λοιπόν ευχαριστώ όλους όσους μέσα στο 2006, με ερωτεύτηκαν, με μίσησαν, με αγάπησαν , με βοήθησαν , με κυνήγησαν , με πρόδωσαν , σας αγαπάω όλους βρε μαλακισμένα …

Ευχαριστώ , το Νίκο , το Θωμά , τον Γιώργο , το Χρήστο , τη Γωγώ , την Τάνια , τον Μανώλη,τον Λεωνίδα , τον Γιώργο , τη Γεωργία , τη Ζωή , τον Κώστα , τον Γιώργο , τον Θοδωρή , τη Μαίρη , την Λένα , τον Σοφοκλή , τον Άρη , τον Δημήτρη , τον Ανδρέα , τη Χαρά , τη Δέσποινα , τον Μιχάλη , την Βασιλική , την Αικατερίνη , την Χλόη , τον Αλέξη , τον Χρύσανθό , την Ισιδώρα και το Μάνο … (Με σειρά εμφάνισης το 2006, καλά μερικά μου ξέφυγαν…. ) Πάω να παίξω χαρτιά, η τσόχα με καλεί …

Με το χέρι στον γύψο !

Γκούχου-γκούχου ! Έσπασα τον καρπό , είναι μέσα στον γύψο και η παλάμη και μου το έλεγε ο Μάκης τότε που πίναμε τις μαυροδάφνες στην πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου … 14χρονών σκατά ήμασταν και μας γυρνούσε ο Άρης στο γύρω-γύρω όλοι , μάθε να βαράς και με το αριστερό ρε βλάκα μαλακία , τίποτα εγώ . Από τότε έκοψα το γύρω-γύρω όλοι , πίναμε ξύδια , αλλά εγώ έπιανα πάντα την τσουλήθρα .Οι συγγενείς μου με αγαπάνε γιατί όποτε τους έκλεβαν κάτι , μα μηχανάκια , μα γκόμενες , μα αυτοκίνητα εγώ τους τα γυρνούσα πίσω , ήξερα τα παιδιά και τους είχα πει τους μαλάκες , από τους συγγενείς μου ρε μαλακισμένα , μετά έπαψαν να τους πειράζουν … Με παράτησε η γκόμενα , καμιά τους δεν με βλέπει σοβαρά , στην τοπική εφημερίδα γράψανε πως ανέσυραν νεκρό Έλληνα μέσα από στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο . Κανένας δεν πίστεψε ότι μπορεί να βγήκα ζωντανός από εκεί μέσα . Είμαι 25 , έχω μπει δυο φορές στην εντατική , οι γιατροί έλεγαν πως δεν πρόκειται να ζήσω , κι αν ζήσω θα έχω πρόβλημα . Κι όμως ζω , δεν πιστεύω στον θεό κι ας έχω την θειά μου να μου τα πρήζει , πως χάρη στα λεφτά που έσταξαν στα μοναστήρια αναπνέω ακόμα ! Ο γιατρός δεν με αφήνει να πίνω αλκοόλ , την βγάζω με κόκα κόλα και πίνω που και που κανέναν ντεκαφεινέ, αυτά λέω στη μάνα μου , προχθές λίγες μέρες πριν έρθω Ελλάδα ήμουνα με κάτι φιλαράκια σπίτι μου, ήπιαμε πάλι. Μπήκα στην τουαλέτα και ο ψηλός είχε πιάσει την χέστρα αγκαλιά, του είπα να σηκωθεί , αλλά δεν με άκουγε . Τον έπιασα από τα μαλλιά του έκανα λίγο πιο πέρα το κεφάλι κι άρχισα να κατουράω ενώ αυτός ξερνούσε .
Πέρασαν αυτά για μένα , θέλω να αλλάξω ζωή , οι συγγενείς μου λένε πως έχω ψυχολογικά προβλήματα , εγώ το μόνο που έχω είναι κάτι γαμημένες ελιές στην πλάτη . Δεν είχα ποτέ κόμπλεξ με αυτό , μέχρι που με παράτησε η Μαίρη . Δεν επιτρέπεται να είμαι γιος δερματολόγου και να έχω τόσες ελιές στην πλάτη . Σοφία θέλω να φύγουμε , έλα πάμε μια βόλτα μέχρι Θεσσαλονίκη , δεν πειράζει που είσαι άρρωστη . Σου αρέσουν τα ρούχα μου ; Δεν θες να πάμε; Καλά…. Σου εύχομαι τα καλύτερα του παρελθόντος σου , να είναι να χειρότερα του μέλλοντος σου και να πίνεις και κανένα τσιγαράκι που και που δεν κάνει κακό , μακριά από τις χημείες …
Εγώ φταίω που με παράτησε . Ξέρεις τι μου είπε όταν ήρθε στο νοσοκομείο ; Ευτυχώς που αυτό συνέβη ενώ δεν ήμασταν μαζί .Έκανα κι άλλο τατουάζ , να ένα δράκο στον άλλο μου καρπό το βλέπεις .. Θα κάνω σοβαρή σχέση , αλλά δεν θα παντρευτώ ποτέ , έκανα μεγάλη μαλακία , τις γκόμενες τις είχα όλες για την πλάκα μου , είπα να τις δω σοβαρά και μετά με είχαν αυτές για την πλάκα … Με γουστάρουν γι αυτό που είμαι, τους αρέσω γιατί τους κάνω καλό κρεβάτι και μετά φεύγουνε γιατί λένε πως δεν αντέχουν αυτό που είμαι … Τα πόδια να τα ανοίγεις να ξέρεις να τα ανοίγεις , είναι ωραίο , αλλά να μην δώσεις κώλο , ο κώλος είναι ιερό πράγμα είναι το μουνί του μέλλοντος μην το ξεχνάς . Σ’αρέσει το παλτό μου κι αυτό από Θεσσαλονίκη το πήρα και το πουλόβερ και το πουκάμισο , μόνο που αυτό το πουκάμισο έχει πολλά κουμπιά και μου σπάει τα νεύρα ! Θες να φύγουμε ; Κούμπωσε μου λίγο το παλτό δεν μπορώ με το χέρι στο γύψο …